Strony

poniedziałek, 27 lipca 2015

Rola magii w mojej twórczości

,, […] Nie musimy się lękać ani zaklęć, ani czarów, ani uroków, ani innych złych mocy, gdyż jedna kropla Najświętszej Krwi, jedna cząsteczka Najświętszego Ciała zwycięża całe to zło. […]'' - o. Piotr Maria Lenart ,,Chwyć za broń...'' [w]: ,,Rycerz Niepokalanej'' październik 2013.

,,Kaszpirowski rozsiadł się jak basza
‘Ręce, które leczą’! – woła,
Śmieszy, tumani, przestrasza’’.




W mojej mitologii, jak to w literaturze fantasy jest dużo wzmianek o magii. Postaci pozytywne uprawiające magię to: dzik z Jeziora, Światłowida (zaczerpnąłem ją z baśni Antoniego Józefa Glińskiego, gdzie występowała jako matka królewny zaklętej w żabę), książę Siła (zaczerpnąłem go ze ,,Starej baśni’’ Ignacego Józefa Kraszewskiego), Wanda, Libusza i Merlin. Postaci negatywne: Baba, Vidma, Ciota (jest to staropolskie określenie czarownicy, homoseksualista zaś to ,,sodomita’’), Czerwony Wiaczesław Amosow, jego syn Czarny Ładysław Amosow, Smoczycha, Musulus (jego pierwowzorem był litewski czarownik Masiulis z ,,Doliny Issy’’ Czesława Miłosza), Baba Jaga i Mofez. Postaci dynamiczne: królowa Malkieš Lysarayata (jej pierwowzorem była caryca – czarownica z rosyjskiej baśni, która podstępem poślubiła Finista Sokoła Promienistego) i Danika z Vompierska. Wątki antymagiczne zawierają opowiadania: ,,Czarownice’’ (opowiadają min. o pierwszym w dziejach sabacie na szczycie Łysej Góry i o wiecznym potępieniu trzech pierwszych czarownic), ,,Królowa czarownica’’ (najpotężniejsza z czarownic porzuciła magię, zrozumiawszy, że jest to marność) i ,,Słowo Chrystolubca’’ (królowa Wanda uprawiając czary, została opętana, lecz św. Piotr wypędził z niej złego ducha).




Śniło mi się, że:

- istnieje zaklęcie: ,,Galapagosis seculare’’,
- pewna dziewczyna ruszając w obie strony palcami, chciała sobie wyczarować chleb,
- w Puszczy Amazońskiej żył zły szaman potrafiący przybierać postać białego człowieka o czarnych włosach, jaguarundi i kruka,
- pewna dziewczyna ujrzała czarodzieja, który miał dwie twarze.


Kuźma




Kuźma – słowiański czarnoksiężnik z początku ery dwunastej, doradca Gwoździka – króla Nareczników. Był władny podróżować w czasie i przestrzeni. Knuł przeciw herosowi Żmijowi Ognistemu Wilkowi, zazdrosny o królewnę Mesetnicę. Namawiał króla Gwoździka, aby ten obarczał bohatera niebezpiecznymi zadaniami, mającymi pozbawić go życia. Przez jeden z otwartych przez Kuźmę portali w czasie, z ery ósmej przedostało się dwóch złych królów Neurów: Jiwón i Stary Frëc, którzy zagryźli wielu ludzi, aż w końcu zginęli z ręki Tórza – giermka Żmija Ognistego Wilka. Nawet po śmierci króla Gwoździka, ślubie herosa z Mesetnicą i założeniu przez nich Królestwa Sogdiany w Azji, Kuźma nie przestał knuć na ich zgubę. Podróżując w czasie, w 1652 r. sprowadził erotyczne szaleństwo na mieszkańców Korczyna (zażegnane przez ojców bernardynów), zaś w 1812 r. w Moskwie razem z czarnoksiężnikiem Suworowem, zamęczył wziętego do rosyjskiej niewoli Żmija Ognistego Wilka, który pod pseudonimem Wachmistrz Boruta wziął udział w wyprawie Napoleona na carskie imperium, aby wyzwolić Polskę.