Nosorożce
są grupą ssaków nieparzystokopytnych spokrewnionych z koniowatymi
i tapirami.
W
oligocenie ostatecznie wymarł podobny z wyglądu do tapira,
lofiodont. Pojawiły się natomiast dwie wielkie (5 metrów
wysokości) formy przejściowe między tapirami a nosorożcami:
indrikoterium i baluchiterium. Obydwa zwierzaki wyglądały podobnie,
jak skrzyżowanie tapira z żyrafą. Każdy z tych olbrzymów ważył
aż 20 ton! Głowa toporna, prawdopodobnie zakończona niewielkim
,,ryjkiem''. Szyja gruba i masywna, ale wydłużona, co umożliwiało
zwierzakowi sięganie do wysoko rosnących liści. Mimo podobieństwa
w wyglądzie, obydwa zwierzaki żyły na różnych terenach.
Indrikoterium żyło w Europie i Afryce, a baluchiterium – w
Mongolii.
W
czwartorzędzie (plejstocen) nosorożce zaczęły przybierać coraz
bardziej współczesne kształty. Po raz pierwszy pojawiły się u
nich rogi, które później stały się przyczyną ich zguby, o czym
Czytelnik później się dowie. Rogi nosorożców powstały z
keratyny tak jak włosy czy paznokcie. W plejstocenie służyły im
do obrony przed drapieżnikami. Ówczesne nosorożce żyły w Europie
i na Syberii. Na tych terenach panowały wówczas siarczyste mrozy,
toteż, aby ochronić się przed zimnem, miały grube futro, co
uwydatniło się w nazwie tego gatunku, która brzmi: nosorożce
włochate. Ich wygląd nie budzi kontrowersji, gdyż w USA spod
skamieniałej smoły ziemnej wydobyto kompletne szkielety tych
ssaków. Dodatkowych informacji dostarczają naskalne wizerunki tych
zwierząt wykonane przez ludzi pierwotnych, którzy polowali na te
zwierzęta. Zimą nosorożce włochate mogły używać rogów do
odgarniania śniegu, który przykrywał ich pokarm. Żywiły się
trawą, mchem, porostami, grzybami i jagodami. Jedyny
kompletny okaz z częściami miękkimi, zakonserwowany w wosku
ziemnym, znaleziony w Staruni, znajduje się w Krakowskiej PAN.
Wyróżniamy
pięć gatunków nosorożców współczesnych: indyjski, jawajski,
sumatrzański, czarny i biały. Ich gruba skóra bogata w liczne
fałdy i bruzdy jest naga. Wyjątek stanowi nosorożec sumatrzański,
którego skóra jest pokryta krótką, grubą sierścią będącą
,,pamiątką'' po kudłatych przodkach. W Azji nosorożce żyją od
Indii po Indonezję, a w Afryce na południe od Sahary. Mimo dużego
areału, wszystkie gatunki nosorożców są ginące (najbardziej
zagrożony jest nosorożec czarny) z powodu kłusownictwa. Kłusownicy
mordują nosorożce czarne dla ich rogów, które w Chinach,
Hongkongu, na Tajwanie i w Wietnamie są mielone i używane do wyrobu
lekarstw. Natomiast w Jemenie używane są do produkcji rękojeści
do noży. Pomimo prawnej ochrony i powołania tzw. ,,patroli
ochrony nosorożców''
ich populacja stale maleje. W trosce o uratowanie gatunku różne
organizacje ekologiczne obcinają im rogi (które odrastają) i
sprzedają taniej od kłusowników.
W
rozmaitych powieściach myśliwskich z Czarnego Lądu przedstawiało
się nosorożca jako zwierzę złośliwe i głupie, będące wrogiem
człowieka tylko dlatego, że nosorożec nie pozwala się zabić,
tylko walczy dzielnie w obronie swego żywota!