,,Białoszewski,
Miron (1922
– 83), poeta, prozaik, dramatopisarz. W 1955 w mieszkaniu L. E.
Stefańskiego założył z L. Heringiem i L. Murawską
eksperymentalny Teatr na Tarczyńskiej (następnie nazwany Teatrem
Osobnym, istniejącym do 1963). W twórczości prezentował
groteskowe widzenie świata codzienności, stosował radykalne
eksperymenty językowo – poetyckie. Jest zaliczany do
przedstawicieli tzw. poezji lingwistycznej, dla której gł.
odniesieniem jest mowa potoczna. Zbiory, m.in. Obroty rzeczy (1956),
Było i było (1965), utwory dramatyczne Teatr Osobny (1971), proza
Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Pamiętnik
z powstania warszawskiego (1970), Zawał (1977), Konstancin (1991).
Tłumaczenia m.in. na języki ang., niem., franc., włoski’’ -
,,Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa Gutenberga tom 23 Suplement A
do Chiny’’
Z
trudną poezją Mirona
Białoszewskiego (nazwanego w mowie pogrzebowej ,,superlatywą
człowieka’’)
zetknąłem się na lekcjach języka polskiego w gimnazjum i liceum.
O jego skłonnościach homoseksualnych nikt wówczas w szkole nie
mówił; zresztą nie za go cenimy.
W
2002 r. z własnej nieprzymuszonej woli sięgnąłem po
,,Pamiętnik z powstania warszawskiego’’. W
pamięci utkwił mi zwłaszcza podziw Autora dla bohaterskich sióstr
sakramentek, które zaopatrywały w mięso głosującą ludność
walczącej stolicy.
Wiersze
Białoszewskiego wywarły wpływ na tworzoną przeze mnie mitologię
slawianistyczną. To z nich pochodzi Natchniuza – rzekoma
słowiańska Muza natchnienia (wzmianka o niej pojawia się w moim
opowiadaniu ,,Dunaj i Dana’’),
a także Śpiwko i Śpiawnia; bohaterowie baśni Mistrza Mirona
(odsyłam do dostępnego na tym blogu opowiadania ,,Śpiwko
i Śpiawnia’’).