Góry Ikaryjskie

,,Góry Ikaryjskie (Ar – Gori – ar – Ikar) ze stolicą w Terekabadzie nad rzeką Terek, zamieszkane były przez lud turański, żyjący z pasterstwa, bartnictwa i zbójnictwa, którego praojcem był Ikar (Icarus), syn Dedala. Jak podaje ‘Codex vimrothensis’   Ikar odlatując wraz z ojcem z Krety, nie zginął w morzu, lecz osiadł na Kaukazie – Promecie – Górach Jasowskich, gdzie razem z nimfą rzeki Terek dał początek ludowi Iczkeri. Ikaryjczycy największą czcią otaczali Enka Pochwista; gdy raz ściągnęli na siebie jego gniew, pan wiatrów zesłał na nich straszliwą wichurę, mającą moc zniszczyć całą krainę. Pochwist – Strzybóg ostatecznie zrezygnował z ukarania Gór Ikaryjskich, widząc wilczycę, z wielkim oddaniem zasłaniającą swe młode przed wichurą. Na pamiątkę tego wydarzenia, Ikaryjczycy umieścili wizerunek wilczycy na swych stanicach. Sarmaci i podbici przez nich Słowianie pogardzali prostymi góralami znad Tereku; wkroczyli do ich krainy niosąc rzeź, gwałt i pożogę. Niespokojna to była satrapia, liczne i krwawo tłumione powstania w niej wybuchały, kiedy to nikt nikomu litości nie okazywał’’ - ,,Wymrocze’’.