Żbiczanie

Żbiczanie – rasa ludzi z głowami żbików, spłodzona przez Borutę i Dziewannę Šumina Mati pod koniec ery czwartej. Pierwsza para nosiła imiona Żbik i Lestia. Zwiedzeni przez Čorta Mieczywłada, wyniszczyli Zajęczan, aż dopiero pierwszy król, Mrukva I, porzucił jego krwawy kult i zaczął czcić Enków. Znaczny wpływ na łagodzenie postępowania tego władcy miała jego żona, królowa Lisyvka. Żbiczanie byli dominującą rasą w erach piątej i szóstej. Wznosili okazałe, kamienne miasta, z których największym były stołeczne Karpaty (Carpathopolis). Inne miasta to: Sudety i Beskidy. Toczyli wojny z olbrzymami, które zabijali za pomocą wypełnionych prochem strzelniczym rakiet. Rakiem toczącym ich cywilizację, był podsunięty przez Licho narkotyk, o nazwie čorcie ziele. Żbiczanin Pienin, który stracił przyjaciela z powodu śmierci z przedawkowania, poświęcił życie pomaganiu innym uzależnionym, bronił również tępionych Lynxów (jego pierwowzorem był zmarły w 2005 r. Marek Kotański, który  widząc co teraz wyczynia partia Palikota, musi się przewracać w grobie). Ostatnim królem Żbiczan był Lataviec – wyznawca piekielnego smoka Rykara, który swym wyuzdanym okrucieństwem, doprowadził do dwóch powstań Lynxów i do zniszczenia przez nich cywilizacji żbiczańskiej. Ostatni Żbiczanie schronili się na wyspie Man, gdzie porzuciwszy swe niegodziwości, uzyskali pomoc od białego rysia Deneba. Na pamiątkę ich pomordowanych kociąt, na wierzbach ukazały się bazie, czyli ,,kotki’’ (nawiązuje to do pięknej książki ,,Boży roczek’’ Ewy Szelburg – Zarębiny). Czytelnika może zapewne razić wielkie okrucieństwo ukazane w tych historiach. Nawiązuje to do tego, że rysie zabijają żbiki, gdy tylko je zobaczą (Alfred Brehm miał oswojoną rysicę, która zabijała wszystkie koty, które ujrzała).