Novals i Aivalsa

Jarowit siadł na kamieniu i począł wyginać strzałkę piorunową, ugniatać ją jak ciasto, aż w końcu rozdzielił ją na dwie części. Ulepił z nich męża i niewiastę, a natchniony przez Ageja wyśpiewał pieśń, która dała im duszę, oddech, wzrok, słuch, smak, węch, dotyk i głos, i która umożliwiła ruch ich członkom. Następnie nadał im imiona. Jakie? Celtowie nazywają tę parę ,,Novals’’ i ,,Aivalsa’’, zaś Słowianie - ,,Mąż’’ i ,,Mążyna’’. Voytakus ov Viernitis proponował nazwać ich ,,Żon’’ i ,,Żona’’, a może nazywali się ,,Slovo’’ i ,,Slava’’? Miniatury z ,,Perłowego latopisu’’ przedstawiają ich jako muskularnego męża o gęstej, brunatnej czuprynie, brodzie i wąsach, oraz jako wiotką, bladą niewiastę o długich, prostych włosach barwy miodu i szafirowych oczach, odzianą w zieloną suknię, z kolczykami w uszach i nosie. Żółtoskórzy ludzie z lasów Białopolski przedstawiali ich podobnymi do siebie, tak samo Murzyni. Novals i Aivalsa, oraz ich dzieci, przez całą erę dziesiątą mówili językiem staroludzkim, w którym Jarowit nazywał się ,,Ukko’’. W erze jedenastej wielu ludzi myślało, że mieli żółtą skórę, czarne, kręcone włosy i modre oczy – taki pogląd podzielała między innymi królowa Tatra. Novals i Aivalsa żyli w przyjaźni z Enkami, innymi istotami rozumnymi i ze zwierzętami. Nie jedli mięsa, nie znali chorób, zmęczenia, nudy, starości, byli nieśmiertelni. Podobnie było z innymi stworzeniami. Mieli osiemdziesiąt dzieci; czterdziestu synów i czterdzieści córek. Najsłynniejszą z nich była Kovata (Covata).