Dlaczego ,,Wymrocze''?

Wszystkich ciekawych dlaczego swoją obecnie pisaną książkę zatytułowałem ,,Wymrocze'' zapraszam do lektury poniższego wiersza (wytłuszczenia w tekście pochodzą ode mnie).

,, [...] Ogród pana Błyszczyńskiego zielenieje na

wymroczu

Gdzie się cud rozrasta w zgrozę i bezprawie

Sam go wywiódł z nicości błyszczydłami swych oczu

I utrwalił na podśnionej drzewom trawie.

Kiedy zmory są zajęte przyspieszonym zmorowaniem

Między mgłą a niebem, między mgłą a wodą,

Zielona zjawa swe dłonie zbeścieleśnia z łkaniem

Nad paprocią – nad pokrzywą – nad lebiodą.

W takiej chwili Bóg przelatał, pełen wspomnień

wiekuistych

Ścieżką podobłoczną – właśnie, że tułaczą

I przystanął na zbiegu dwóch tęsknot gwiaździstych,

Gdzie się widma migotliwie bylejaczą.

Zaszumiało jaworowo, ale chyba wbrew jaworom –

Samych cisz zamętem, samych cisz utratą...

‘Kto te szumy narzucił moim dumnym przestworom?

Kto ten ogród roznicestwił tak liściato...?

[...]

Noc z roziskrzeń, wróżb i mgławic promienisty

splata batog,

Żeby nim biczować nie dość chętne groby,

A w księżycu się jarzył wykres ciśnień i zatok,

Gdzie nic nie ma prócz oddali i żałoby

Mrok zaskomlał w pustym dębie, zagwizdała

nicość w klonie

I rozbłysła w księżyc – śmierć i pajęczyna...

Pan Błyszczyński zrozumiał i załamał swe dłonie

I pomyślał: ‘W nic rozwieje się dziewczyna’!

W nic rozwiała się dziewczyna i jej czar, poczęty

w niebie,

[...]

I rozpadło się ciało na żal straszny do siebie

I niewiedzę o tym żalu!... I to wszystko... !

Nie umarła, lecz umarło jej odbicie w jezior

wodzie.

Już się kończył zaświat... Ustał cud dziewczyński...

O wieczności, wieczności, i ty byłaś w ogrodzie!

I był blady, bardzo blady pan Błyszczyński’’

- Bolesław Leśmian ,,Pan Błyszczyński’’.