Musulus – jak podaje ,,Codex
vimrothensis’’ założył w Mezopotamii gród Mosul o
glinianych murach. Zanim na długie wieki narzucił swe jarzmo
Bałtom, przemierzał drogi i bezdroża Sklawinii i Orientu, by
zgłębiać wiedzę magiczną. Nikomu jeszcze nie znany, siwobrody
starzec w pokrytej różnobarwnymi łatami, szarej, prawie czarnej od
brudu kapocie, zasięgał nauk od wołwchów i kudesników –
kapłanów wielkiego ludu Antów, zaszedł nad rzekę Nilus, do
Libii, gdzie sztuki obroticzestwa uczył go Tryton, badał
gliniane tabliczki nad rzekami Tigra i Evarat, jako akolita
uczestniczył w obrzędach ku czci Čortów Seta, Belzebuba i
Beliala, szukając zakazanej wiedzy błąkał się w łachmanach,
głodny i spragniony przez dżungle Bharacji i Sinea, oraz pobierał
nauki u trzech braci – czarowników Bon w kraju Ibetain. Wraz z
upływem lat rosła jego moc i wiedza, ale jego serce malało,
twardniało i ziębło. Masiulis z wolna stawał się zły jak Čorty,
którym rozkazywał ku swej zgubie. Zrazu chciał czarami leczyć
choroby, zjednywać miłość i odnajdywać rzeczy zagubione, lecz
Čorty, z którymi się zadawał, tak znieprawiły jego serce, że
nie mógł myśleć o niczym innym jak o nałożeniu jarzma swemu
ludowi i Słowianom. Jego pierwowzorem był litewski czarownik
Masiulis z ,,Doliny Issy’’ Czesława Miłosza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz