,,Lepiej by było,
tak na wszelki wypadek, nie palić Judasza, bowiem w tym samym ogniu
spłonęłyby nasze dusze. Spróbujmy raczej wejść tam, gdzie
uprawiamy politykę, pracujemy, a nawet modlimy się i zawołać od
progu: 'Judaszu'! Zobaczymy jak tysiące odwracają – odwracamy
głowę'' – ks. José Luis Martin Descalzo ,,Dlaczego warto mieć
nadzieję''?
Kraj
Sind (Sindiya,
Ziemia Pań Czarnych, Ar – Industan)
leżał na zachód od Bharacji nad rzeką Induinus. Była to kraina
małp i słoni, jednorożców, smoków, panter i gryfów, lwów,
tygrysów, Minotaurów i stale toczącego z nimi boje ludzkiego
plemienia walecznych krasawic, zwanych Asasynkami, lub Czarnymi
Paniami. Ich stolicą był jaśniejący od złota i marmuru gród El
– Daraban, inne miasta to: Sindż – Asanaka, Vidyń, Virda, Kardż
– Asar – Abardorok, Zard – Myn – orovot (Gród Minotaura) i
parę innych. Podobnie jak zwane przez Słowian ,,Polanicami''
Amazonki z er dwunastej i trzynastej, Asasynki przewyższały
pięknością inne niewiasty i nigdy jej nie traciły. Czarnookie i
smukłe jak gazele, o skórze nieco śniadej, miały długie włosy –
czarne jak pkieł i miękkie jak kitajka; proste bądź lekko
kręcone. Nosiły suknie z czarnego jedwabiu, bądź aksamitu, liczne
ozdoby ze złota, srebra, pereł, kamieni, a nawet bursztynu
sprowadzanego znad Morza Joldów. Niemiedy zakłądały czarne welony
na włosy, złote sandały, delikatne pantofelki w barwie otchłani
Čortieńska, lub szarawary jak w Międzyraju. Niczym rusałcze
królowe Nastazja i Walaszka chętnie nosiły kły i pazury zabitych
potworów. Wedle obyczaju międzyrajskiego zdobiły dłonie i stopy
henną. Nie znały pisma, mówiły odmianą języka nowoludzkiego,
rozpowszechnionego w erze jedenastej. W przeciwieństwie do Amazonek
żyły krótko – umierały około trzydziestego roku życia.
Jakżeby inaczej, skoro przed każdą bitwą, truły się narkotykiem
o nazwie Słodkie Ziele, wierząc, że doda im to siły i męstwa!
(Amazonki używały w tym celu, przejętego od bharackich Ariów
napoju somy, tyle, że ów ,,święty
napój''
to zwykła woda!). Asasynki potrafiły dusić wilki i odgryzać głowy
ogromnym pytonom. Znakomicie biegały i pływały, strzelały z łuku
i jeździły konno. Potrafiły walczyć każdym rodzajem broni –
mieczem, międzyrajską szablą, palicą z Orlandu i Valkanicy,
łukiem, toporem, młotem, buławą, kiścieniem, rohatyną,
włócznią, sztyletem, trójzębem.... W swoim wojsku posiadały
konnicę i rydwany, słonie i nosorożce – dar od króla z
Mohenedżo Daro, galery pływające po Oceanie Wyrajskim, wielbłądy,
a królowe i księżne używały do ciągnięcia rydwanów
smoków,
gryfów, jednorożców, a nawet hipogryfów. Prowadziły wojny z
olbrzymami, Nagami, Al – Baktar – plemieniem ludzi o głowach
dwugarbnych wielbłądów, Kynokefalami, Wilkogłowcami, z których
rasy pochodził bohater tego opowiadania, ludźmi z Bharacji i
Międzyraju, Centaurami, Akefalami, Miękkonogami, Kozłouchami, lecz
ich najstraszniejszymi wrogami były Minotaury, które czciły smoka
Rykara i zamieszkiwały Sind już od ery czwartej. Zabitym wrogom,
Asasynki wyrywały serce lub wątrobę, aby pożreć je na surowo i
kąpały się w ich krwi, by zawsze młodo wyglądać. Gród
stołeczny El – Daraban był ośrodkiem kultu Dziwicy, czczonej pod
imieniem El – Diss; córy Srebronia i Srebrennicy, urodziwej
łuczniczki, której orszak stanowiły sfory chartów, wyżłów,
ogarów i brytanów. Asasynki otaczały czcią również panią lasów
Dziewannę Šumina Mati (Ar
– Dira)
na rzeźbach z marmuru i kości słoniowej oraz na freskach
przedstawianą jak jedzie na białej łani o porożu obwieszonym
klejnotami (w rzeczywistości wierzchowcem Leśnej Matki był
jednorożec). Mokoszę, litościwą panią ziemi, deszczu, roślin,
macierzyństwa i miłości nazywały imionami: Aradvi Sura Aredvi
Anahita i przedstawiały w płaszczu z bobrzyc. Juratę nazywały
Sura Mari. Z Enków męskich czciły Chwar – chana (Swaroga),
Talaruja (Swarożyca) i Myn – orovot – każdraga (Pogromcę
Minotaurów), pod którym to imieniem wyznawały Borutę. W ich
panteonie znalazło się nawet miejsce dla Hara – Afini, czyli złej
Matki Żmyi, zwanej w Orlandzie i Roxie Garafeną, tej samej co z
zawiści do boga Niepodzielnego zniszczyła świat Bujan, posłała
do Nawi Srebrennicę, dwukrotnie na czele hord węży z Kosmicznego
Oceanu atakowała nasz świat, aż wreszcie Jarowit uśmiercił ją
piorunem. Asasynki często zwały ją po prostu Żmiją. W pewnym
chramie w grodzie Virika istniał fresk, na którym Dziwica – El –
Diss zabijała Żmiję z łuku. Pierwsi ludzie z krwi Novalsa i
Aivalsy pojawili się w Sindzie w erze dziesiątej. Był to ród Par
– Ušana poszukujący nowych ziem. Minotaury, poddani króla Buhaj
– beja od dziewiątej ery rozsmakowani w krwi i ciałach leśnych
ludzi z krwi żmija i rusałki, poczęły zabijać i zjadać
przyszłych założycieli Bharacji, a ci bronili się. Po zabiciu w
bitwie Buhaj – beja, ludzie prowadzeni przez starego Par – Ušana
założyli na polu bitwy gród Mohenedżo Daro, co znaczyło
,,Miejsce
Poległych''.
Asasynki przybyły do Sindu pod koniec ery dziesiątej, opuszczając
międzyrajskie kraiki Kabulistan i Zabulistan, skąd wygnał je
najazd Al – Baktar. Wówczas to, znękaną Pierwszą Wojną Ludzi z
Ludźmi, Europę pokrywała gruba warstwa śniegu, a na tronie z
kości w Labiryncie (Labris)
– stolicy sindyjskich Minotaurów zasiadał Tharan – chan. Zginął
przebity palicą pierwszej królowej Asasynek, która odrzuciła jego
zaloty. Nazywała się Aldia (Al
– Diya);
,,Perłowy
latopis''
notuje jej przydomek ,,Asasina''
(al
– Hasasina)
nadany jej przez Minotaury i oznaczający ,,Zabójczynię''
(podobnie pierwsza Amazonka nosiła imię ,,Amazina'').
Panująca w czasach Teosta, królowa Talaana była córką Usini –
par – Aran, córy Nissan – biliny, córy Ahursag Agraspazy
Wielkiej, zrodzonej z Ałgaj – ar – Diry, córki Hurem Vajasity,
której matką była Al – Dara Tarani, córa Aldii córy Gurszaga z
Zabulu. Zgubny zwyczaj żucia przed bitwą Słodkiego Ziela
wprowadziła królowa Ałgaj – ar – Dira, a pomysł podsunęło
jej Licho przebywające na jej dworze pod postacią uczonego zielarza
z Bharacji, Lykša, który nawiasem mówiąc nauczył Bharatyjczyków
truć się konopiami, a Sineańczyków – opium. Ostatnią
władczynią tych walecznych krasawic w czerni była Mudar Malani,
podobnie jak Goplana III żyjąca w przepychu i rozpuście,
dobrowolnie kalająca się nasieniem Centaurów, Minotaurów,
wielkich węży i krokodyli. Kres jej królestwu położył kończący
erę jedenastą potop zesłany przez Juratę. Królowe ubierały się
i czesały tak jak ich poddane – oznaką władzy mógł być złoty
diadem zdobiony liściem, wieniec z białych lilii, bądź białych
róż, posoch zwieńczony owocem granatu z jakiegoś drogocennego
kamienia, wreszcie mający chronić w boju amulet z wyobrażeniem Mar
– Zanny (Marzavy)
i nawijskich lelków Vira i Visy, które z rozkazu Welesa zabrały
Kwietną na Wyspy Błogosławione. Każda królowa używała innego
godła – zawsze srebrnego w polu czarnym; jego częściami
składowymi były też złota korona, czarny zawój – labry i dwa
złote gryfy – trzymacze. Siedziba władczyń w El – Daraban to
ogromny pałac z marmuru, pełen fontann, złotych ozdób i naczyń,
kryształów, kobierców z międzyrajskich krain gdzie żyły peri i
złote ptaki simurgi, mieczy i szabli ze stali z grodu Tamaa,
zwierzyńców, stadnin, ogrodów i międzyrajskich łaźni. Asasynki
nie używały krzeseł – siedziały po turecku na dywanach.
Królowej przysługiwał złoty tron, a jako podnóżka używała
czaszki króla Minotaurów Tharan – chana ubitego przez Asasinę.
Można zapytać jaka w owym królestwie była rola synów Novalsa?
Podobnie jak w późniejszym królestwie Amazonek, mężowie byli
niewolnikami niewiast; wolność mogli uzyskać jeno ratując
wojowniczce życie w bitwie. To oni budowali miasta; wznosili domy,
pałace, łaźnie, chramy i posągi, uprawiali pola, wytwarzali broń
i odzież... Ich niewolę zapoczątkowała królowa Semena al –
Malani, córa Talaany, wcześniej mężowie nie mogli zasiadać do
stołu razem z niewiastami. Asasynka, podobnie jak Amazonka, mogła
wyjść za mąż jedynie po zabiciu pierwszego wroga. Powiadano, że
poczynały pijąc wodę ze źródła Ar – Kaltaj, jedząc owoce
granatów ze stoków góry Ar – Sada, bądź wypowiadając pewne
zaklęcie, ale to nieprawda. Nazwa ,,Sind''
przetrwała upadek królestwa Asasynek. W opowieściach o królu
Sogdiany, Żmiju Ognistym Wilku, Słowianinie z plemienia
Nareczników, jest mowa o odpieraniu ataku Minotaurów z owej krainy
o prastarej nazwie. Sind to także jedna z prowincji imperium
Sarmatów granicząca z Hindem nad rzeką Gangos.
*
Ten
dzień mieszkańcy grodu nad rzeką Nilus pamiętali bardzo długo.
Nazajutrz na targu żona kupca Vireya, srebrnowłosa Agustynka
(Ahustina)
z werwą opowiadała swej przyjaciółce, chodzącej o kosturze
Ryndze (Ringa,
Rinha),
do której łasiła się kotka:
,,Wyobraź
sobie, pani kochana, że wczoraj widziałam, niech mnie moja
wyleniała Tara zeżre swymi bezzębnymi szczękami, jeśli to co
prawię to łeż, zresztą mogę pół grodu przywołać na świadków,
że to co prawię to szczera prawda jak Agej na niebie. Otóż
wczoraj, pani kochana, ujrzałam hufce krasawic w czarne szaty
odzianych; myślę – czarownice czy co? Albo orszak żałobny?
Wszyściutkie miały suknie czarne jak pkieł w Čortieńsku,
niektóre miały czarne welony lub szarawary. W promieniach Słońca
skrzyły się od ozdób; złotych, srebrnych, brylantowych – reszty
życia by mi nie starczyło by mówić o samych ich klejnotach.
Maszerując w tak piszczałek, śpiewały zaciągając jak w
Busławiu, jakieś hymny o powaleniu Minotaura i brrr... zjadaniu na
surowo jego serca. Widać to jakiś dziki lud wojowniczek. Nic
dziwnego, były wszak uzbrojone po zęby, miały jakieś szable;
krzywe jak rogi Čortów, wygięte łuki, włócznie, a zresztą czy
ja jestem chłop, by ględzić o broni?! Jedna z nich – widać
królowa – jechała na słoniu, inne szły pieszo, bądź w
rydwanach ciągniętych przez jednorożce, rynocerosy, tygrysy,
lewarty, a nawet – tfu! paskudztwo: mężczyzn w białych
przepaskach biodrowych, poganianych batem jak konie. Widać to jakiś
kraj, gdzie wszystko jest na opak, bo gdybym ja, swego Vireya miała
zaprzęgnąć do rydwanu, to chyba stłukłby mnie na kwaśne jabłko.
Te czarne panie zresztą wielce urodne były. Pytałam się Ludmiły
od Ościka, co to za jedne, a ona coś rzecze, że to Azjatki –
Haszyny czy jakoś inaczej. Ich niewolnicy nieśli wielkie wiklinowe
kosze złotych i srebrnych monet, pereł, rubinów, szmaragdów, bele
jedwabiu z Sinea, innych cienkich tkanin z Międzyraju, całe pudy i
funty przypraw i z Bharacji i Enkowie wiedzą czego jeszcze. W
rozmowie z naszym grododzierżcą, Wąsikiem, powiedziały, że
przybyły złożyć pokłon naszemu Carowi – Słońce''.
Pandaš
– Użarat, słoń królowej Talaany zatrzymał się na postój na
brzegu rzeki Nilus. W łodzi splecionej z zielonych łodyg papirusu,
stał rybak Petrysław, pochodzący z ziem zwanych później
Valkanicą i celował w ryby złotym harpunem. Władczyni Asasynek,
zwinna niczym wiewiórka; gajów tanecznica, zeszła ze słonia i
bezszelestnie stanęła przed barczystym, brodatym rybakiem.
- Synu Novalsa; czy
jest ci wiadomym, gdzie mieszka Wielki Teost, zwany Carem Słońce? -
zapytała.
- Wielce się panie
zdziwią, gdy ujrzą to co chcą ujrzeć – odrzekł Petrysław
kierując ku górze ostrze harpuna z nadzianą nań rybą. - Sam się
dziwię niepomiernie, jak wcielony Swaróg może mieszkać w chacie!
- Co to ma znaczyć?
- zmarszczyła brwi Talaana.
- Chodźcie, a
zobaczycie – uciął rybak.
Istotnie;
Asasynki spodziewały się, że Teost, jak przystało władcy będzie
mieszkał w ogromnym, kapiącym od złota i drogocennych kamieni
pałacu, o mnogich wieżach sięgających niebios, pełnym ozdobnych
mebli, kobierców, fontann, ogrodów … Myślały, że potężnemu
władcy, reprezentantowi Ageja na ziemi, przystają hufce
niewolników, waleczna drużyna i poddani z czcią zlizujący pył
spod kopyt jego koni. Tymczasem czarnym jak czeluści Čortieńska
oczom Asasynek, ukazała się uboga chatynka, o ścianach z gliny i
dachu krytym słomą. Pod płotem, w blasku Bożego Oka, jak
Słowianie nazywali Słońce, wygrzewały się czarny pies Agip i
bialutki kot Fitek. Na ganku siedziała niewiasta w sukni barwy
morza i szyła. Petrysław skłonił się przed nią i rzekł coś w
mowie starokrasnej. Asasynki dowiedziały się, że była to sama
Kora Pokrowa, jedna ze Słonecznic i oddały jej pokłon jako
macierzy Cara Słońce. Petrysław wrócił do swej łodzi z
papirusu, zaś gromada wojowniczek z Sindu, niosąc dary, prowadzona
przez córę Juraty, stanęła przed obliczem Teosta. Wcielony Swaróg
miał postać urodziwego męża o sięgających ramion, czarnych
włosach; nosił koronę z drewna, purpurowy płaszcz, a miast berła
trzymał pałkę wodną zerwaną nad rzeką. Talaana i jej
towarzyszki broni zdjęły obuwie i z czcią padły na twarze,
wołając: ,,Chwar
– chan arkabad''!
(,,Wielki
jest Car – Słońce''!).
Teost kazał im powstać, a następnie zaprosił na poczęstunek –
mięsiwo, chleb, oliwki, figi, wino.... Ofiarowane kosztowności
przekazał na budowę szkół, chramów, oraz sierocińców. Talaana
przemówiła w imieniu całego swego plemienia:
-
Przebyłyśmy długą drogę przez Międzyraj, by przed wasz tron, o
Dawco Żelaza i Małżeńskiego Zakonu, złożyć błagania o zdjęcie
z nas jarzma, któreśmy same sobie nałożyły. Od czasu šavantis
Ałgaj – ar – Diry ilekroć ruszamy do boju przeciw Minotaurom
czy innym wrogom, spożywamy liście zwane Słodkim Zielem, by dodać
sobie siły i męstwa. Niestety, ziele to skuwa nas łańcuchem
stałej konieczności jego żucia, pęta naszą wolność i
przyprawia o straszną śmierć.
-
Wiem wszystko, jeszcze zanim zaczniecie prosić – rzekł ciepło
Teost, a Asasynki znów padły przed nim na twarz i wołały: ,,Ocal
nas Wcielony Swarogu''!
Teost widząc ich wiarę uczynił w powietrzu święty znak kras.
- Odtąd nie
będziecie już spożywać Słodkiego Ziela – powiedział, a
Talaana i inne Asasynki rzucały mu się na szyję i chciały mieć
za swego króla, lecz Teost odmówił.
Wielka radość
zapanowała w grodzie nad rzeką Nilus. Tymczasem Kora ujrzała w
kącie parę żółtych ślepi. Czyżby strzyga? Kotara się
poruszyła i wychynął z niej chudy jak szczapa mąż w zielono –
sinej opasce biodrowej, niosący pod pachą ciężką, złoconą
harfę. Na karku miał wilczą głowę.
- Kim jesteś? -
spytała życzliwie Kora, lecz stwór jeno wybałuszył oczy. Na szyi
nosił obrożę.
- To jest mój
harfista Iszkur, syn króla Wilkogłowców z Taj – Dżirdżanii –
wyjaśniła Talaana obgryzająca jagnięcą kość.
Kosa
Oppman w ,,Perłowym
latopisie''
nazwał go Niegodzijaszem, dla złego czynu, którym wydał siebie na
potępienie i bez którego krew Teosta nie oczyściłaby świata.
Dostał się do niewoli Asasynek po bitwie pod Ur – izbal –
Mahal, w której jego ojciec Sirvan – ar – Mahuzadi zginął z
ręki samej królowej. Jeniec gryzł i miotał klątwy więc Asasynki
zakładały mu srebrny kaganiec i więziły w lochu na krótkim
łańcuchu, gdzie cierpiał głód i pragnienie. Aby nie umrzeć w
mękach, zaczął się słuchać władczyni wrażego szczepu z
południa, a i tak był bity kastetem i kłuty szpicrutą. Nocami
płakał nad swym ojcem rozpłatanym szablą i nad własną niedolą.
Jako niewolnik zabawiał swe panie grą na harfie. Nie miał do
nikogo pyska otworzyć, otoczony surowością, żył wspomnieniami i
pragnieniem zemsty, aż jego serce stało się zimnym i twardym.
Teost jako wcielony Swaróg znał jego los, jeszcze zanim ten
przekroczył próg jego chaty. Iszkur – Niegodzijasz szarpał
struny złoconej harfy i znać było, że jest prawym uczniem Rigla,
pana muzyki. Tymczasem Teost rzekł coś do królowej Talaany, a ta
zamyśliła się. Siedząca po jej prawicy Ayrama – al – Azina,
która wychowywała się razem z królową, radziła jej szeptem:
- Ten Wilkogłowiec
to bardzo zdolny grajek. Szkoda się go pozbywać tak tanio – Teost
usłyszał to.
Wziął nóż i
ukłuł się nim. Kropla jego krwi rosła i tężała, aż zamieniła
się w przepiękny rubin wielkości nowo narodzonego dziecka.
Asasynki zdjął lęk i podziw; ich źrenice się rozszerzyły, a
szczęki opadły. Car – Słońce przerwał to milczenie.
- Chcę kupić
waszego harfistę. Czy chcecie zań tyle, czy więcej? - Talaana
pobladła i rzuciła się do nóg Teosta.
- O wielki
Cudotwórco! - zawołała. - Nie tylko ów Wilkogłowiec, ale i
wszyscy moi niewolnicy są twoi! - Niegodzijasz przerwał grę i
patrzał otępiałym wzrokiem na Teosta i Korę.
Nic nie rozumiał,
podczas gdy wcielony Dadźbóg zerwał mu obrożę z szyi. Asasaynki
wróciły do Sindu, a niewolnicy ich królowej zamieszkali w carstwie
nad rzeką Nilus. Niegodzijasz został uczniem Teosta.
*
Byli
niewolnicy Asasynek zamieszkali w królestwie Teosta. Niegodzijasz
osiadł w grodzie stołecznym; zarabiał zabawiając gawiedź grą na
harfie w czasie świąt i targów, oraz powszednich dni handlowych,
wilczymi kłami i ludzkimi rękami łapał drobną zwierzynę, zaś w
chacie Cara – Słońce, Kora zawsze miała dlań ciepły obiad.
Jako niewolnik królowej Sindu, żywił się ochłapami i zlewkami,
ponadto łapał pałacowe szczury. Przy Teoście, tak ubogim w
porównaniu z najuboższą z wasalek Talaany, nasz Wilkogłowiec jadł
do syta, spał w czystej pościeli, a co najważniejsze nikt go nie
bił ani upokarzał. Po raz pierwszy od śmierci swego ojca poczuł
się bezpieczny i otoczony miłością. Teost powierzył mu urząd
nadwornego ekonoma; skarbnika swej drużyny. Do kosmatych uszu
ocalonego z niewoli księcia z kraju zwanego Taj – Dżirdżanią,
Gyrkhanią, Al – Ghirkhanem czy stepami Taj – Turan, docierały
pełne zachwytu wieści o niezwykłych czynach Cara – Słońce.
Opowiadano, że jego macierz jest jedną ze Słonecznic; urodzonych w
bursztynowym pałacu na dnie Morza Ancylusa cór Juraty, a rybak
Petrysław powiedział, że Teost jest wcielonym Swarogiem; owym
Enkiem co zapala Słońce na niebie. Kiedy się rodził za panowania
króla Rumana Daku, wody rzeki Nilus na krótko stały się winem, a
mnogie zwierzęta z czterech stron świata przybyły do glinianej
chaty o słomianym dachu, by złożyć hołd przybyłemu na świat
Carowi – Słońce, którego już w dziewiątym eonie oczekiwał
bohaterski rycerz stuha; wodnik Wodowicz, syn Volcha Alabasty i
Malkiešy Lysarayaty. Nie dość na tym! Po bezdzietnej śmierci
walecznego Rumana Daku, Teost sprawił, że z nieba spadły na brzeg
rzeki ogromne, żelazne kleszcze, z których nauczył wytapiać
żelazo. Po tym cudzie więc obwołał go królem i nadał mu
zaszczytny tytuł: ,,Car
– Słońce''.
Teost wynalazł pismo; w miejsce rozpusty wprowadził zakon
małżeński, dał swym poddanym kalendarz, wybudował tysiąc szkół,
podzielił dobę na 24 godziny, założył krocie bibliotek i
szpitali, zawarł pokój z Sobakami – plemieniem wodników z rzeki
Nilus, pasących krokodyle, oswoił antylopy, bawoły, gołębie,
czaple i żurawie, wreszcie wysyłał wyprawy badawcze nad rzekę
Kongo, na południe od ziem plemienia Vanadów nad rzeką Visaną na
północy, na wyspę Ultima Thule, na Morze Suche, do Bharacji, czy
wreszcie w okolice Góry Magnetycznej.
,,Całkiem
sporo było takich nauczycieli, co głosili, że miłują ponad
wszystko Ludzkość, a nie potrafili kochać nawet swych ojców,
matek, żon, dzieci.... Byli też tacy co w imię Świetlanej
Przyszłości gotowi byli utopić we krwi całą Teraźniejszość.
Teost Car – Słońce; Wcielony Swaróg nie należał ani do jednych
ani do drugich. Nie kochał wszystkich, lecz każdego, a to jest
różnica. Nie obracał w perzynę siół i grodów z imieniem
Pełnego Brzucha na ustach, lecz wylał swą krew na obmycie świata''
-
pisał o nim Kosa Owinniczew w ,,Perłowym
latopisie''.
Na
południowych rubieżach królestwa Teosta mieszkała pewna rodzina.
Mąż i niewiasta mieli jedno dziecię. Ich synek Pieczko pasący
krowy, nie lubił prac na roli. Poszukując nowych pastwisk
zapuszczał się nieraz bardzo daleko, a ponadto był ciekawy świata
– tego wszystkiego co było poza rodzinną osadą Horią. Raz na
przekór zakazaom swego ojca Podhaja i macierzy Jedlinki udał się
na południe, na ziemie zwane przez Murzynów Mazdajem. Od dawna nie
mieszkali tam ludzie, bo kraik ów cieszył się złą sławą. Kiedy
mijał graniczny słup zakończony czterema męskimi twarzami pod
jednym kapeluszem, krowy nie chciały iść dalej. Choć chłopiec je
poganiał prętem leszczynowym, z rykiem odmawiały, kręciły
rogatymi głowami, aż wreszcie pod przewodem łaciatej Krasuli
zawróciły do Horii. Dreszcz wstrząsnął Pieczkiem, bo i zaiste –
ziemia Mazdaju była dzika i ponura, w przeciwieństwie do spokojnej
i wesołej krainy Cara – Słońce. Porywisty wiatr, tchnienie
Pochwista, wył i szarpał płową czuprynę i białą koszulę
chłopięcia i zdawało się, że rzecze: ,,Zawróć
dziecię! Tu jest Śmierć''!
Niebo zasnuwały gęste, szare chmury, podobne do dymu z trzewi
smoka. Wrażenie to zwiększał słaby zapach siarki unoszący się w
powietrzu. Z oddali niósł się przeraźliwy chichot hien, a być
może również wycie nawołujących się hord Kynokefali –
odległych krewnych Niegodzijasza. Posępną równinę pokrywała
szara, zwiędła trawa. Gdzieniegdzie walały się zgliszcza wsi
murzyńskich, pełnych kamiennych posągów mężów, niewiast i
dzieci, zamarłych w przerażeniu. Parę lat temu, stara wędrowna
bajarka Aira Rodussu, goszczona w chacie rodziców chłopca snuła
opowieść o tym, jak jeszcze za Rumana Daku , w Kraiku Mazdajskim
rozgorzała walka między Murzynami, potomkami Kalego i Mei ze
strasznymi hufcami Gorgon z Amzy, zamieniających wzrokiem w kamień.
Choć najezdnicy zginęli w ataku, zdołali wyniszczyć bohaterską
ludność Mazdaju. Pieczko drżał ze strachu i bardzo poważnie
myślał by zawrócić, jednak coś go zatrzymało. ,,Jeśli
pokażę tej brzydkiej ziemi plecy, Zdechlarz i inne chłopaki uznają
mnie za tchórza''! Trzeba
wiedzieć, że chłopczyk był po ojcu dumny, odważny, lecz niestety
lekkomyślny i nieposłuszny. Zacisnął piąstki, po czym wezwał w
myśli imienia syna Boruty; Miedwiedowa; człeka o głowie
niedźwiedzia, co wielką maczugą gromił swego złego brata
Zbreźnię Dzikofiejewa i bronił wędrujących przez stepy. Aby
dodać sobie odwagi począł gwizdać i dziarsko ruszył, wpatrując
się w ogniska płonące na wzgórzach. Tymczasem Swarożyc począł
gasić Słońce. Pacholę maszerowało przez zwiędły step; Srebroń
mu przyświecał, a śpiew rozgrzewał serce. Kraik posiadał parę
większych jezior, które z czasem zamieniły się w cuchnące bagna,
nad którymi migotały błędne ogniki; harcowały ogniany, a Ognisty
Chłop latał na rozpalonych do białości widłach. Trawa kruszyła
się pod stopami dziecka, gdy nieoczekiwanie małe i płytkie
jeziorko zarosłe rzęsą i zamulone, wzburzyło się i wyszła z
niego gromadka wodnych Čortów – braci Toplanów służących
pod
komendą Arafa o słoniowej trąbie. Szły na czworakach i w blasku
Srebroniowym przypominały ociekające wodą hieny. Miały bycze
rogi, mordy małp sokomotu
z głębi Afryki, zatrute szpony smoków, czerwone zady i ogony
papionów. Ich wyłupiaste oczy świeciły jak krasne latarki;
otoczyły Pieczka jak wataha wilków, a pod pacholęciem ugięły się
nogi. Toplany szczerzyły kły godne trolla bądź mantrykony i
przemawiały: ,,Biedny
maluszku, po kie Licho się tu przyplątałeś ?! Widzisz, że tu
straszy. Ucałuj ten kamień –
wodny Čort wskazał łapą przewróconą stellę – i
siadaj mi na grzbiet, a zaprowadzę cię do mamy''.
Trzeba wiedzieć, że na kamieniu była wyryta liczba imienia smoka
Rykara, władcy Krainy Zatracenia. Chłopiec choć miał pstro w
głowie i kiełbie we łbie, nie był całkiem w ciemię bity.
Wiedział od wędrownego Centaura uczącego dzieci i dorosłych o
Ageju i Enkach, że Čorty zawsze knują zło; zwodzą na manowce,
aby dręczyć w kazamatach Wysp Przeklętych. Zlał się lodowatym
potem, odwrócił się i począł uciekać, lecz wodne Čorty były
szybsze. Przygniotły go do jałowej od zatrutej krwi gorgon ziemi i
byłyby zabrały do carstwa Rykara na wieczne męki, lecz Agej nie
dał im takiej władzy. Zerwały za to z dziecka koszulinę i czarne
porcięta, a następnie wielkimi, czarnymi jak obsydian szponami
poczęły kaleczyć i szarpać jego ciało. Pieczko wnet zapomniał o
swej zuchowatości; płakał i wrzeszczał, wołał o pomoc Ageja i
Mokoszę – Panią Złotego Łańcucha, a słudzy Rykara i Arafa
zatykali mu usta darnią, lękając się imion, które wypowiadał.
Powoli skóra dziecka stwardniała i pokryła się skudlonym futrem.
Wyrosły mu czarne wąsy, takie jakie nosił król Aplanu, Lech III,
a także kły, pazury i maleńkie różki. Wył z
bólu. Tymczasem
nadleciał biały puchacz Mardaj, sługa Ageja. Ongiś w dziewiątej
erze, dobra królowa nocnic, Kabarda, współrządząca z królową –
południcą Osetią, wyhodowała Mardaja z pisklęcia wypadłego z
gniazda. Wyrósł na ogromnego króla sów, nieraz służącego
grzbietem królowej Kabardzie. Byli wielkimi przyjaciółmi niczym
królowa rusałek i wodników Nastazja i biały orzeł Magaj. Puchacz
usłyszał płacz dziecka. Rzucił się w dół i wyrwał zakrwawione
dziecię ze szponów Wrogów. Wielki jak wół, biały puchacz,
wykarmiony smoliście czarną ręką królowej nocnic, bezszelestnie
niósł pogrążone w koszmarze pacholę do jego rodzinnej wioski
Horii, a odprowadzało go wycie drużynników kniazia topicieli
Arafa. Tymczasem w siole Horia, ojciec i macierz Pieczka z trwogą
zachodzili w głowę, co też stało się z ich jedynym dzieckiem.
Około zmierzchu krowy same powróciły do zagrody żałośnie
rycząc. Co mogło spotkać biednego Pieczka? Pożarł go lew,
cocodrilus,
mngwa, małpa – ludożerka o karym futrze, smok, hydra, …? Ubił
go wzrokiem bazyliszek, zjadł lewart, upiekli w miedzianym byku
czarni Najamowie, może krzew ,,Dziurawiec
Nosorożców''
wyssał go z krwi, szpiku i mózgu? Może padł łupem mrówek siafu,
albo dzikiego kota wobo, podobnego do geparda? A jeśli z ziemi
wyrosły nagle szable i miecze i posiekały go (w Afryce wszystko
jest możliwe!). Wreszcie mógł swoim zwyczajem okazać
nieposłuszeństwo i wyprawić się do Zakazanej Ziemi Mazdaj, aby
się wykazać odwagą przed kolegami, śmiejącymi się, że nie ma
rodzeństwa? Podhaj, syn Podhajca skrzyknął sąsiadów, którzy
wzięli pochodnie, dziryty, oraz wielkie psy dogi i groźne psy
molosy z grodu Epry, gdy wtem ich oczom ukazał się król sów o
miękkich piórach barwy śniegu.
- Puhuuuu! Pokój
wam synowie Novalsa! - przywitał tłum mężów z Horii.
- I tobie pokój,
przyjacielu królowej Kabardy! - odrzekli ludzie.
Podhaj wystąpił z
tłumu i wytłumaczył puchaczowi cel zebrania, prosząc jednocześnie
o pomoc.
- Już nie musisz
szukać – oznajmił sowi król Mardaj. - Oto twój syn! - pokazał
przyniesionego w szponach, kudłatego i wąsatego potworka.
- Okrutnie
zażartowałeś, Pegazie Kabardy – ozwał się przyjaciel Podhaja,
gospodarz Sumik Krzywagęba. - Toż to Čort! - gniewny pomruk
przebiegł po ludziach z Horii.
- Čortowska krew
jest zielona – mówił Mardaj. - Zobaczcie jaką on ma! - w świetle
pochodni okazało się, że krew straszydełka jest barwy rubinu.
- Twe dziecię
Podhaju, synu Podhajca – pohukiwał król sów – pohukiwał król
sów – udało się do Mazdaju, a tam wodne Čorty poraniły twego
syna zatrutymi szponami, zmieniając go na swoje podobieństwo. Jeśli
mi nie wierzysz, pokaż go swojej Jelince, a ona jako macierz
rozpozna dziecię – zaczarowany Pieczko wreszcie obudził się z
wielogodzinnego koszmaru. Gdy otworzył oczy skrzeczał jak zapędzony
do pracy orangutan z Wyraju i płakał żałośnie, aż się serce
krajało. Łatwo sobie wyobrazić ból Jelinki, córy Błusa, gdy
ujrzała swego ukochanego synka tak zeszpeconego szponami Čortów z
jeziora. Biały puchacz, potrafiący odrywać nowo narodzone sarenki
od ich matek, płakał razem z synami Novalsa i córkami Aivalsy,
choć starał się nie okazywać tego. Otworzył dziób i rzekł:
- Płaczem nie
zmyjemy z niego čortowskiej ohydy. Lecę w te pędy do sioła
Gotszalk, gdzie wielki Teost zabawił by nauczać i uzdrawiać, a wy
proście Ageja by mnie strzały Wrogów nie ściągnęły na ziemię!
- Mardaj wzbił się pod rozgwieżdżone niebo.
Od
tego czasu minął dzień, jeden i drugi. Pieczko leżał w rodzinnej
chacie, a troskliwa matka zmieniała mu szarpie. Sąsiedzi
przychodzili do glinianej, pobielanej chałupki i wypytywali o los
dziecka. Nieposłuszny chłopiec leżał rozpalony w pierzynie,
płakał i gaworzył jak niemowlę, paskudził w pościel, drapał
się po kudłatej głowie, a jeść mógłby za dziesięciu!
Przyjaciele Podhaja, Jelinki i ich synka oprócz słów pociechy
przynosili dary – czystą pościel, spyżę, zabawki.... Mieszkańcy
Horii każdego wieczora wypytywali czy Mardaj wraca z Teostem, lecz
nic takiego nie ujrzeli. Niektórzy powiadali: ,,Zawsze
mówiłem, że sowy są przewrotne i zadają się z Čortami. Nie
trzeba im wierzyć''.
Jednak Podhaj i Jelinka nie tracili nadziei nawet jeśli mieliby sami
udać się do Teosta. Wreszcie przed ich chatynką, bezszelestnie
wylądował wielki, biały puchacz. Na jego grzbiecie siedział Teost
i jakiś człek o głowie wilka.
-
Leciałem tak szybko jak tylko mogłem – rzekł Mardaj ,,Pegaz
Kabardy'',
lecz Podgaj i Jelinka już padli na twarz przed Carem – Słońce,
po czym zaprowadzili go do chaty, gdzie Pieczko leżał przywiązany
do łóżka. Syn Słonecznicy wzruszył się na jego widok. Położył
spracowaną dłoń na kudłatym czole i wyrzekł jakieś słowa po
starokrasnemu. Pacholę się uspokoiło, a wcielony Swaróg zranił
się leżącym na klepisku gwoździem i swoją krwią zrobił na
sercu Pieczka święty znak kras. Podhaj, Jelinka i grupka ich
przyjaciół, ujrzała jak tygrysie kły stają się mlecznymi zębami
dziecka, smocze szpony – paznokciami, jak znikają różki i futro.
W miejscu ,,čorciego
dziecka''
siedziało na łóżku nagie chłopię, wyglądające zupełnie tak
jak przed zaczarowaniem. Wielka była wdzięczność i radość ludzi
z Horii, na cześć Teosta gotowi byli upiec wszystkie swe stada,
lecz Car – Słońce zniknął jak kamfora. Niegodzijasz widział
ten cud na własne oczy i wzbudził on w jego sercu uwielbienie dla
swego Wyzwoliciela.
Nasz
Wilkogłowiec nie był jedynym członkiem drużyny Teosta. Należała
do niej Kwietna z Dube. Jej ojciec i macierz długo nie mogli
doczekać się dziecięcia. Wreszcie udali się do czarownicy, a ta
wyczarowała im z płatków kwiecia dziewczynkę przedziwnej urody
(tak naprawdę to sam Agej zlitował się nad żalem dwóch
kochających się ludzi otoczonych sromem i powołał Kwiatową
Panienkę do życia – wszak Čorty, którym służą czarownice nie
mogą dawać życia). Gdy jej rodziców zabiła Dżuma, karczmarz
Tenko z żoną uczynili ją swą niewolnicą – gdy chcieli sprzedać
Zrodzoną z Kwiatów kupcom z Międzyraju, młoda dziewica o
piękności lilii i pereł uciekła z rodzinnego sioła i błąkała
się po licznych krainach lądu, któremu imienia użyczyła
oblubienica pierwszego wodnika Bałkana Łobasty. Trawa i barwne
kwiecie były jej łożem, niesłyszalne dla ludzkich uszu pieśni
gwiazd kołysały ją do snu. Zdrój był jej pucharem, a pełne
jagód krzewy zastawionym stołem. Leśni ludzie, rusałki,
krasnoludki, zwierzęta i chłopi z mijanych siół służyli jej
poczęstunkiem, noclegiem, dobrym słowem bądź radą, choć byli i
racy gospodarze co okładali jej podobne do eburnu ciało zębatymi
kijami i kazali brytanom by szczekały nań i tarmosiły ją, choć
synowie Żweruny czuli respekt przed panną zrodzoną w tak niezwykły
sposób, a może po prostu litowali się nad jej niedolą. W czasie
owych wędrówek spotkała Borzymierza; dziwaka i marzyciela. Oddała
mu serce i dziewictwo. Gdy dotarli do carstwa nad rzeką Nilus,
niegodziwy Borzymierz znudzony Kwietną, sprzedał ją łotrom do
zamtuza, gdzie przeżyła niewypowiedzianą wprost hańbę. Jej
ciałem w plugawy sposób zabawiali się lubieżnicy starzy i młodzi,
a nawet sam Čort rozpusty – Paskuda (Paskudj).
Sprawił, że wyrósł jej ogon krowi, hańbiący ją po siedmiokroć.
Raz wyszła z woli herszta niewolącej ją bandy na miasto, by wabić
do zamtuza. Wówczas spostrzegła ją strela imieniem Godyn. Był to
półnagi mąż o złotych piętach, latający pod postacią wiru
powietrzno – piaskowego. Gardził przeskoczkami. Byłby połamał
Kwietnej kości, gdyby nie nadszedł Teost, mający litość dla
wydziedziczonych. Zawstydził pysznego Godyna, odjął skruszonej
nierządnicy ogon siedmiokroć hańbiący, a mieszczący się w
jaskini zamtuz – zamknął. Od tego czasu Kwietna została
uczennicą Cara Słońce na dobre i na złe. Wiernym przyjacielem
Toesta był mały, sympatyczny nietoperz Mysko. Niektórzy powiadają,
że nazywał się Latopyrz.
,,W
Valkanicy i w Puanie opowiadano legendę, że był on początkowo
myszą, żyjącą w chramie, gdzie pewnego razu Teost składał
Agejowi ofiarę z kołacza. Jego kawałek spadł na mozaikę, a
myszka, która go zjadła, zamieniła się w nietoperza'' – K.
Oppman ,,Perłowy latopis''.
Mysko
pozostał wierny wcielonemu Swarogowi do końca. Gdy Teosta przed
śmiercią dręczyli słudzy Rykara, poczciwy gacek próbował
obudzić jego ucznia Jurka.
Jurek
z plemienia Dolitów, zamieszkującego ziemie zwane później
,,Puana''
był młody i miał miły wygląd. Po Triumfie Teosta nad Rykarem i
Mar – Zanną, otrzymał odeń rydwan ciągnięty przez orły, na
którym odbył wiele wypraw, by głosić Zakon swego Mistrza. Przeżył
wiele przygód – we wsi Hłuta chciano go ugotować w oleju. W
czasie jednej z wypraw dotarł aż do tajemniczego lądu Sonor,
leżącego na zachód od Ultima Thule i Góry Magnetycznej. Dodać
można, że z lądu tego pochodziła zaczarowana kryształowa czaszka
używana przez Kościeja, a później przez Naraicarota I. Na
kontynencie Sonor, Jurek opowiadał Zakon Teosta królowej Uminie i
jej poddanym.
Rybak
Petrysław, syn Iny, pouczony przez Ageja, pierwszy nazwał Teosta
,,wcielonym
Swarogiem''
i wskazał Asasynkom drogę do jego chaty. Miał dużą brodę, był
barczysty i porywczy. Po Triumfie Cara Słońce nad Panią Lodowego
Ościenia został namaszczony przezeń na arcykapłana w grodzie
Romahora (Rumagora)
na valkanickiej ziemi. Tam głosił Prawdę Teostową, lecz ci co
wybrali Rykara zabili go wieszając głową w dół na dębie. Z woli
Ageja jego następcą został Linek Hipocentaurus noszący biały
czaprak z trzema koronami w grodzie Rum ,,między
Jawą, a Snem''.
*
W
niewoli królowej Talaany, Niegodzijasza spotkało jeno bicie,
głodzenie i pozbawianie snu. Tymczasem Teost choć był większym
władcą od królowej Asasynek, a może właśnie dlatego, nie bił
go, ani nie wyzywał. Choć zwał się Carem Słońce, nie troszczył
się o pochlebstwa i czołobitność. Niegodzijasz nie mógł wyjść
ze zdumienia, gdy jakiś pijany jak bąk dziad proszalny, zawodowo
dokonujący postrzyżyn, nazwał Teosta ,,psem'',
on zaś ponoć będący wcielonym Swarogiem jak mówił Petrysław,
nie ukarał bluźniercy (królowa Talaana na miejscu Złotego Enka
rzuciłaby dziadygę na pożarcie tygrysicy Iskrze, lub trzymanemu w
lochach potworowi pišačowi – wielkiemu jak krowa nietoperzowi z
Bharacji). W ustach Cara Słońce ,,tak'' znaczyło ,,tak'', zaś
,,nie'' znaczyło ,,nie''. Nie urządzał misteriów jak Grecy i inne
ludy ery trzynastej, lecz swój Zakon głosił wszystkim chętnym do
słuchania. Petrysława i Jurka obdarował mocą otrzymaną od Ageja,
by mogli toczyć zwycięskie boje z Zarazą i nawet jej maciorą Mar
– Zanną, oraz wypędzać z nieszczęśników Čorty wylatujące z
ust swych ofiar jako nietoperze, motyle, czasem żaby, węże,
jaszczurki, lub gąsienice. Również Niegodzijasza obdarzył Teost
mocą Ageja i posłał do sioła Modraków by głosił Zakon i czynił
cuda. Wilkogłowiec spełnił zadanie. Posłużył Agejowi jako
narzędzie do wypędzenia Čortów Opsesa, Kani, Paskudy, który
przybrał postać żmija uwodzącego dziewczęta, jakoby w celu
płodzenia junaków, oraz Pieklorza i Fantazmy straszącego pod
postacią szkaradnego fauna. Uzdrowił dziecię, które wpadło pod
kopyta koni, którymi powoził pijany woźnica, a gdy kochanica Čorta
Niemowy, Pečana zadała mu w dzbanku mleka truciznę, wypił je bez
szwanku, bo Mokosza Obrończyni Zagrożonych zasłoniła go swym
płaszczem. Mieszkańcy Modraków przyjmowali drużynnika Cara Słońce
z radością i wdzięcznością, sławili Ageja i jego sługi.
Niektórzy całowali Niegodzijasza po rękach i pokrytym wilczą
sierścią policzku, oraz nieśli na rękach; on zaś gdyby mógł,
oblałby się rumieńcem, bo wiedział, że był jeno narzędziem
Ageja i Teosta, a moc, którą rozporządzał, nie należała do
niego. Również przez Petrysława i Jurka, Agej zdziałał wiele
dobrego. W niewoli u Asasynek, syn króla Wilkogłowców, zwany
Iszkurem, nabrał skrytości i zawziętości – nigdy nie przebaczył
wojowniczkom z Sindu, choć Teost głosił, że było to konieczne do
spotkania z Agejem. Swoją samotność i gorycz, latami przelewał w
cudną grę na złotej harfie, którą z musu zabawiał Talaanę, jej
drużynę i damy dworu. Przez te lata przywykł do korbacza nad sobą,
nie liczył, że kiedyś zazna choć odrobiny ciepła i serdeczności.
Tymczasem dziwnym zrządzeniem Ageja, wolność przywrócił mu sam
Teost, zwany Carem Słońce, co miał być wcielonym Swarogiem lub
innym Enkiem, co sprawił, że z nieba spadły żelazne kleszcze i
wprowadził małżeństwo w miejsce rozpusty. Przy nim Niegodzijasz
poczuł się szczęśliwy. Jednak od jakiegoś czasu w jego pełnej
mroku duszy, poczęły nurtować myśli zjadliwe jak ,,mól
zakryty''...
,,Mój
ojciec, Sirvan al – Mahuzadi – rozmyślał Niegodzijasz wlepiając
żółte ślepia w Słońce gasnące nad Morzem Rajskim – mieszkał
w wielkim dworcu z międzyrajskich cedrów. Marmurowy pałac królowej
Talaany kapał od złota i klejnotów; pełno w nim było świetnego
sprzętu. Tymczasem mój Car – Słońce urządził się ubożej od
najuboższego mużyka. Czy przystoi wielkiemu władcy, wcielonemu
Enkowi i cudotwórcy żyć jak dziad proszalny i zadawać się z
dziadami spod chramu?! Królowie, których widziałem, lub o których
słyszałem, nosili drogie, barwne szaty z jedwabiu, atłasu i
aksamitu, przetykane złotymi nićmi, naszywane perłami i drogimi
kamieniami. Na swe miękkie szaty narzucali skóry pantercze,
zakładali złocone pancerze karacenowe. Mieli złote korony, lub
diademy, kolczyki w uszach i nosach, naszyjniki ze srebra, lub z kłów
lwich bądź tygrysich, jedwabne pasy tkane w Bharacji, pierścienie
z herbami, czy berła z kości słoniowej lub rogu jednorożca. Teost
tymczasem nosi koronę z drewna i to nawet nie oliwnego, palmowego,
cedrowego, czy sandałowego, lecz z sosny – palmy Północy. Jako
berła używa trzciny zerwanej nad rzeką. Jego strój i domostwo są
czyste, lecz brak w nich kosztowności przystających byle baronom, a
cóż dopiero samemu Carowi – Słońce! Talaana utrzymywała do
polowań tiherny, czyli lwy pręgowane, rysie stepowe, zwane
karakalami, władne chwytać ptaki w locie, gepardy, lewarty, charty
i molosy, orły i sokoły. Jej rydwany ciągnęły wspaniałe rumaki
z Międzyraju, jednorożce, gazele pasące się w ogrodach,
hipogryfy, nosorożce, smoki, strusie, gryfy, ptaki simurgi i żar –
ptaki, onagry z Międzyraju i jakieś pasiaste konie z Afryki. W
swoim bestiarium trzymała też papugi, majny, pawie – bicz Ageja
na kobry, wilki, irbisy, renifery z Krainy Białych Pól, rezusy,
langury, czy podobną do człowieka małpę ałmasa z pogranicza Taj
– Każku i Białopolski, zabawiającą Asasynki bojem z gryfem za
pomocą najeżonej kamieniami pałki. Talaana często jeździła na
słoniu, lecz już zapomniałem jego imienia. Tymczasem Teost
zadowala się posiadaniem czarnego psa Agipa chodzącego na sześciu
łapach, merdającego ogonem czarnej pantery i zionącego ogniem jak
smok, oraz białego kota Fitka (Vitelo)
również zionącego ogniem. Ponadto towarzyszy mu nietoperz, który
powstał z myszy. Wielkiemu władcy przystoi większy zwierzyniec –
tak czy nie? Władczyni Sindu służyło tysiąc tysięcy, połowa
tego i ćwierć tej połowy niewolników; samych mężów odzianych w
przepaski biodrowe; ludzi, Wilkogłowców, Kynokefali, Akefali, -
wszystkich napiętnowanych jak bydło. Służyły jej też mrówki z
Bharacji, wielkości ludzi, kopiące złoto, zaciężne oddziały
Centaurów i satyry – eunuchy, uczące królewny algebry i
gwiazdoznawstwa. W carstwie nad rzeką Nilus nie było niewolników,
ani niewolnic, ani nawet handlu istotami rozumnymi. Sam jego władca
zachowywał się jak niewolnik swoich poddanych; gdy zawaliła się
wieża w Silsku, odgrzebywał nieszczęśników spod gruzów. 'Ręce
króla leczą' – powiada przysłowie. Królowie i królowe, jako
przedstawiciele Ageja, mieli moc wyzwalać swych poddanych z pęt
choroby. Dotyczyło to również Talaany i Teosta. Car Słońce aby
uzdrawiać potrzebował wiary tych co doń przychodzili. Dlaczego –
myślał Niegodzijasz – raz leczył po prostu ręką lub wzrokiem
odejmując chorobę, a innym razem używał śliny jak znachor?
Królowie, a niekiedy i królowe wyruszali na wojnę przy dźwiękach
surm, na czele swych drużyn, gromiąc wrogów w pierwszym szeregu.
Wojny czy to obronne czy zaborcze przynoszą władcom sławę, łupy
i jeńców. Liczy się ucięte dłonie zabitych, zbierane do wielkich
koszów, przedstawia się władców depczących stosy poległych
wrogów i inne 'miłe' sceny. Tymczasem pan carstwa nad Nilusem nie
prowadzi wojen; nikt go nie napada, a on sam nie narusza niczyich
granic. Co więcej potrafiłby przebaczyć swym najgorszym wrogom –
czy tak zachowuje się król? Wszak Teost nie jest przecież
zniewieściały !? Jeśli istotnie jest wcielonym Swarogiem, jak
powiada Petrysław, to po kie Licho przyjął do swej drużyny
Kwietną, córę Dobiesława? Przecież to nierządnica, myślę, że
jej bliskość plami majestat króla. Nikt tak nie postępuje jak
Teost! Królowie mają żony; by rodziły im potomków i dostarczały
cielesnych uciech. Mogą mieć jedną, a jeśli nie dbają o Zakon
Ageja – całe chmary. Przed Czarnym Potopem żyłą królowa
rusałek Goplana III, która miała stu mężów i osiemnaście żon,
bo to paskudnica była. Podobno, panujący tu przed Teostem, wielki
Ruman Daku z Północy, Południa, Wschodu i Zachodu, sprowadzał dla
siebie najkraśniejsze dziewice i darzył je swym czystym nasieniem.
Królom tak wolno. A Teost? Nie ma ni jednej żony, ni nałożnicy,
nie oddaje się żadnym cielesnym igrom – nie mogę tego pojąć.
Tak nie zachowuje się król z tego świata.
On jest dobry;
bardzo dobry, ale jeśli jest to taki car na niby, to co ja – syn
prawdziwego króla, robię przy nim? Mam żyć w biedzie, kiedym
narodził się do rozkoszy i przepychu''? - pomyślał z goryczą.
Od
jakiegoś czasu zaczął unikać Teosta, a moc Agejowa poczęła go
opuszczać. Co więcej, będąc skarbnikiem drużyny Cara Słońce
począł podkradać pieniądze, a władca zdawała się tego nie
zauważać. W końcu zaczął przestawać z przeciwnikami tego, który
go wykupił – Centaurem Joszkiem i Antynem z plemienia Łysogłowców,
co ongiś ustawili kramy w kącinie.
Wiele wiorst od
Błogosławionego Carstwa nad rzeką Nilus, gdzieś w Nawi Čortów,
na wyspie Waździerzu – Waździernicy, trwał w najlepsze sabat
złych duchów, czarownic i czarowników. Była noc, którą
rozjaśniały tańczące nad głowami biesiadników pioruny kuliste,
błędne ogniki z bagien, czy pochodnie i łuczywa latające na
skrzydłach nietoperzowych. Muzykanci grali na grzebieniach, wąsach,
brzuchach, czaszkach, piszczelach i ciotki wiedzą czym jeszcze!
Czarownice całowały Čarta w ludzką twarz mieszczącą się na
zadzie. Potrawy i napoje byłyby godne stołu samego Lukullusa, gdyby
nie odrażający zapach moczu leofontonów, siarki i gnoju. Słudzy
smoka Rykara, któremu usługiwały ropuchy przystrojone w czarny
aksamit i koronki, przechwalali się czynionym złem.
- Umiem sprawić –
obgryzając łopatkę wisielca w sosie z uryny i mandragory, mówiła
czarownica Šafira z Brzozowa, której lodowego zamku strzegły hufce
junaków zamienionych w białe niedźwiedzie – że mleko skiśnie,
stanie się krwią, kobieta urodzi psa, dwa króliki, bądź żmiję,
a krowa skoczy na Księżyc! - powiedziawszy to wzięła do grubych,
szkarłatnych ust umierającego krasnoludka w potrawce z wymiocin.
- Doprowadzę do
samobójstwa! - zapowiadał Čort Przegrzecha walczący z Juratą i
Pochwistem.
- Dorośli będą
współżyć cieleśnie z dziećmi! - oznajmił podobny do
drapieżnego ptaka demon rozpusty Kania o rdzawych piórach.
-
Namówię
gady – latawce, aby strzelały piorunami w chram Pani Złotego
Łańcucha – wycałowany przez czarownice, Čart jak wszystkie
Čorty bojący się i nienawidzący Mokoszy, przybrał postać
nagiego męża o koźlej głowie i usiadł na krześle z drewna
rosnącej na wyspie Malgalesio rośliny pożerającej ptaki,
małpiatki, a nawet ludzi.
- A ja – zabrał
głos czarownik Czerwony Wiaczesław z prastarego rodu Amosowów –
jeżeli dostanę złoty korab, złoty gród i siedemset niewiast o
zębach z pereł, oczach z turkusu, złota, szafiru i szmaragdu, oraz
bursztynu, to na łańcuch Rykara – zabiję Teosta! Ale mocna ta
gorzała! - Amosow był starcem o długiej, siwej brodzie, włosach i
wąsach; jego szaty i spiczasty kapelusz miały barwę krwi.
Minęło
parę lat od owego sabatu, na którym mamuna Locha została
koronowana na królową Čortów, straszydeł i czarownic. W porze
gdy Wiosna panowała w przyrodzie, gęsta, niemal namacalna ciemność
napłynęła znad Morza Rajskiego i zakryła Słońce, Księżyc i
gwiazdy, grające muzykę ku czci Ageja nad ziemią od ery dwunastej
noszącej nazwę Egipt od imienia greckiego żeglarza Aegyptosa. Wody
w Morzu Rajskim, czyli Śródziemnym, rzece Nilus, studniach, a nawet
naczyniach, stały się krwią, a wszystkie ryby wypłynęły
brzuchami do góry. Zatrzęsła się cała ziemia Błogosławionego
Carstwa, jakby uderzona biczem trwogi. Gwiazdy Nisa, Kloutzka, Isaj i
Kentara okryły się żałobą i wypadając z orbit, spadły w ocean
At – Azalath, by potem fale wyrzuciły je jako gwiezdniki – jedne
z najdroższych klejnotów. Čort Przegrzecha wypuścił ze swych
workowatych trzewi huragany i tornada, oraz pokrył Morze Rajskie
falami, władnymi zatapiać góry (fale takie szalały wówczas u
wybrzeży Jomonu). Jakby tego było mało, nadleciał smok Ryżyba,
wyhodowany przez Licho z żaby, oraz armia mantrykon, zwana Sotnią
Szarańczy. Na jej czele stał Przeraz – Car Potwór. Był to pająk
wielki jak słoń; miast pajęczych nóg miał macki ośmiornicy, a
na podbrzuszu – różową twarz čortowską, ziejącą mrozem i
zgnilizną. Strach niezmierzony padł na poddanych Teosta. Rybak
Petrysław wraził swój złoty harpun w cielsko Przeraza i rozpłatał
go jak wielkanocne prosię. Herman nie mającej dotąd roboty armii,
Jur z Ar – Kapath przebił z kuszy smoka Ryżybę, a jego łucznicy
położyli trupem całą sforę mantrykon. Teost rozkazał morzu krwi
i szalejącym pożarom, a te uciszyły się. Jednak było to dopiero
preludium. Pędząc po czarnym jak kir niebie, dosiadając konia
barwy siarki, przybył czarnoksiężnik Czerowny Ładysław Amosow.
Joszko
Hipocentaurus i Antyn ze wschodniego, bądź południowego plemienia
ludzi o łysych głowach, w pośpiechu opuszczali królestwo Teosta,
nad którym zapadł mrok, rozświetlany jeno galopującymi po niebie
kometami. Okrężną drogą mijali Kraik Mazdajski, nad którym,
wypatrując łupu, kołowały sępy władne porywać świnie, czy
nietoperze mogące jednym ukąszeniem wykrwawić krowę.
- Ja to tak zawsze
powtarzałem panu, panie kochany, że ten cały Car – Słońce
jeszcze sprowadzi na nas jakieś nieszczęście – gardłował
stary, próżny, chciwy i okrutny Centaur do ciemnoskórego
Łysogłowca.
- Jeśli jest w nim
iskra Ageja, niechże go Agej obroni – dodał Antyn, syn Moschosa
Ambona.
- Ty jak zawsze nic
nie rozumiesz – po chwili ozwał się Centaur Joszko. - Czyż nie
lepiej by jeden zginął za wszystkich? - tak gawędząc, zagłębili
się w dziedziny murzyńskich królów i słuch po nich zaginął.
Kiedy Teost
uśmierzył trzęsienie ziemi, krwawe fale władne zakrywać góry,
wyrzucił w ogień Čortieńska
Przegrzechę i krocie szalejących w powietrzu i na ziemi potworów,
oraz ruchem trzcinowego berła wygasił pożary, niegodziwy Amosow
rozsiadł się na tronie z ludzkich czaszek. Służyły mu hufce
knajaków jako zbroję noszących , pokryte grubą łuską skóry
ogromnych ryb z wielkich jezior Burus, czy z ojcowskiej rzeki
Czterowody (Te – y – aka). Ich oręż stanowiły szable
sporządzone z ości tychże ryb – potworów. Czarownik o czerwonym
nosie dzierżył w dłoni ozdobny kruż pełen wina, a w innej wersji
– napełniony miodem róg zabrany ze świątyni. Dwóch knajaków
stojących po jego prawej i lewej stronie trzymało pochodnie, a u
jego stóp kulił się mąż odziany w przepaskę biodrową; skomlący
człowiek z głową wilka.
- Synu Hirkana,
brata Thaona, syna Boruty! - zawołał Amosow. - Naści tu kaszankę
i zaprowadź nas do Teosta! - czarnoksiężnik wyjął z zanadrza,
ciemnobrązowy, parujący kawał mięsa i rzucił go Niegodzijaszowi,
a ów pożarł kaszankę, wstał z ziemi i wciągając pełne
zapachów powietrze niczym wilk, ruszył w stronę świętego gaju z
dębem, głazem i źródełkiem, gdzie Teost gotował się do
złożenia największej z ofiar. Wilkogłowiec prowadził, a w dłoni
dowódcy straży Amosowa znajdował się koniec jego smyczy...
Słudzy
czarnoksiężnika ujrzeli Teosta w świątynnym gaju, jak w wielkim
udręczeniu zanosił modły do Ageja. Amosow kopniakiem odesłał
Niegodzijasza, zaś jego knajacy opadli Cara – Słońce niby wilki
dzikiego konia. Tchórzliwi i okrutni rzucili się na niego z pałkami
jak na zbójcę, a on choć jako Enk; Swaróg – pan Słońca, mógł
ich obrócić w proch bez mrugnięcia powieką, pozwolił się
pobić, obalić, skopać, zelżyć,, opluć, obedrzeć z szat,
skrępować powrozem dłonie, co rozpalały Słońce i nagiego
ciągnąć po cierniach i ostrych kamieniach. Śpiewając sprośne
piosenki, horda rozbójników wlokła Teosta za miasto, aż na
śmietnisku, Amosow cisnął nim na bezlistny dąb, zwany Krakiem
(Karako) i na nim to zamęczył z okrucieństwem oprawców z
Čortnawi...
Tymczasem w
Niegodzijasza wstąpił Čort
Opses. Odszukał Amosowa, opuszczającego już rogatki grodu i
wielkim głosem wołał by uwolnił Teosta. Zwymiotował kaszankę
prosto w twarz czarodzieja, ten zaś kazał go obić i wygnał precz.
Tymczasem żółtym oczom Iszkura ukazał się brukołak Babuk ze
stepów późniejszego Orlandu. Był to ten sam ,,stepowy
brukołak'', który w Likostopolis prześladował niedźwiedzia
polarnego Igora Lorenzkraffta. Zza każdego drzewa wpatrywały się w
nieszczęsnego Wilkogłowca zielone i żółte ślepia sysunów,
dzieci wąpierzy i strzyg. Młode straszydła pokazywały
Niegodzijasza palcami i śmiały się zeń. Przerażenie ogarnęło
potomka Hirkana. Zlał się potem i dygotał, na widok czarnego psa
dał susa na topolę, potem aby dodać sobie odwagi, wył jak wilk i
bluźnił Agejowi i Enkom. Szedł po okrytej mrokiem, wyjałowionej
ziemi, aż ujrzał samą Korę Pokrowę; Słonecznicę i macierz
Teosta. Wszystkim była znana jej dobroć; wszystko potrafiła
przebaczyć. Wyciągnęła ramiona ku Niegodzijaszowi, choć
wiedziała już o jego postępku. On jednak gnany przez Čorta,
zawył i uciekł. ,,Choć jego zdrada była największą ze zdrad,
Kora nawet jemu mogłaby wyjednać przebaczenie, gdyby tylko poprosił
ją o to'' – K. Oppman ,,Perłowy latopis''. Pełen
rozpaczy błąkał się po mieście ogarniętym trwogą i ciemnością,
aż przystanął pod drzewem grabu. Gdy ochłonął, spostrzegł, że
owe niezwykle stare drzewo ma gałęzie niczym szponiaste łapy,
dziuplę niby paszczę pełną zębów, spiczasty nos jak Baba Jaga,
dwoje krasnych oczu, a jego korzenie wiją się jak macki Krakena.
,,Ki Čort''?
- pomyślał Niegodzijasz.
- Frasujesz się, że
nie możesz znaleźć sznura? - spytał nagle drzewny potwór, a
Wilkogłowiec aż podskoczył. - Chodźże do mnie, nędzne
stworzenie, jam miłosierny, ja skrócę twe cierpienie –
Niegodzijasz pomyślał, że nie ma już nic do stracenia, a Opses
szeptał mu: ,,Dalej ośle; stańże się żerem dla much''!
Potomek władców z krwi mężnego Hirkana, co wraz ze swym bratem
Thaonem zabił potwora Gadzika, rzucił się płacząc i klnąc w
objęcia potwornego drzewa, a straszna istota ze smakiem pożarła
go, krusząc kości grubymi zębami. Owym drzewnym monstrum był sam
Grabiuk, co w ósmej erze pożarł macierz Neurów, Veder, a w
jedenastej – Kaztię; siostrę królowej Tatry i białego
niedźwiedzia Igora Lorenzkraffta. Grabiuk został zabity przez Lecha
III nad rzeką Moltavą, gdzie z woli obmierzłego Kościeja
torturował Tatrę.
Wielki Teost
odniósł triumf nad Rykarem i lodowym ościeniem Mar – Zanny; do
Domu Enków, jego i Korę zabrał rydwan ciągnięty przez złote
feniksy. Czerwony Wiaczesław Amosow otrzymał od Rykara i Lochy
obiecane dary, lecz zajęły się piekielnym ogniem, który pochłonął
go. Pamięć o Niegodzijaszu – Zdrajcy poczęła budzić odrazę.
Jeszcze za królowej Tatry Wielkiej, każdej wiosny palono, topiono
lub rozszarpywano jego kukłę. Sądzi się, że teraz cierpi męki w
paszczy Čorta Czarnego
Psa, który według Sorabów Południowych, przywiązany łańcuchem
razem ze smokiem Rykarem, szarpiąc się powoduje trzęsienia ziemi.
Inni twierdzą, że pokutuje na wyspie, która co jakiś czas wynurza
się z Oceanu Atlantów i wówczas doznaje ulgi w katuszach. Podobno
w czasie swej żeglugi na grzbiecie wieloryba Jaskoniusza, widział
go młody Manamam Mc Lear – Celt z wyspy Man i litując się nad
jego losem, obiecał wstawić się za nim u Ageja.
,,Książę
Iszkur, zwany Niegodziajszem tak naprawdę jest w każdym z nas, ale
Depcząca po Wężach może nas uchronić przed jego smutnym losem''
- ,,Gołębia Księga''.
