Kormorany

Kormorany są grupą ptaków wiosłonogich spokrewnionych z pelikanami, głuptakami i fregatami. Zamieszkują wszystkie kontynenty. Podstawowe cechy anatomiczne: Dziób długi, na końcu zwieńczony haczykowatym zgrubieniem. Zarys ciała smukły, aerodynamiczny. Ogon złożony ze sztywnych, wachlarzowato ułożonych sterówek, w czasie pływania pełni rolę steru. Palce spięte błoną pławną. Obecność gruczołu kuprowego. Żywią się rybami. Pisklęta są nagie, należą do gniazdowników.

Kormoran czarny zasiedla duży areał obejmujący Europę, Chiny, Japonię, Afrykę, Australię i Nową Zelandię. Dziób żółty lub szary, podgardle białe. Reszta upierzenia jest czarna z odcieniem granatowym. Z tego powodu nazywano kiedyś te kormorany ,,morskimi krukami''. Zamieszkują wybrzeża wód słonych jak i słodkich. Przy polowaniu na ryby czasami używają gruczołu kuprowego. Smarują się jego wydzieliną, aby być cięższe i przez to szybciej łowić ryby. Od dawna wiedziano, że ryby są jego pożywieniem. Rybacy chińscy do dzisiaj używają tych ptaków do łowienia ryb. Hodują jednego lub kilka kormoranów czarnych, które znoszą je do łodzi. Aby jednak nie zjadły połowu od razu, zakłada się im na szyję metalowe obroże utrudniające przełykanie pokarmu. Po pracy mogą jeść do woli. Motyw kormorana – rybożercy pojawia się w bajce Jeana de La Fontaine'a ,,Kormoran i łatwowierne ryby'', typem podobnej do później napisanej przez Ignacego Krasickiego o czapli, rybach i raku. W przeciwieństwie do chińskich, rybacy europejscy są wrogami kormoranów obwiniając te ptaki o niszczenie ryb szlachetnych i tępią zajadle. Na szczęście zwyciężył zdrowy rozsądek. Okazało się, że kormorany niszczą chwast rybny. Przypatrzmy się jak to jest w Polsce: wokół stawów rybnych kormoran czarny cieszy się ochroną okresową – na innych terenach pełną. Znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze.

W trzeciorzędzie kormorany zasiedlające Amerykę Południową skolonizowały archipelag Galapagos. Nie znalazły tam naturalnych wrogów, toteż osiedliły się tam na stałe. Ponieważ nie musiały uciekać przed żadnym zwierzęciem, nie musiały latać. Toteż niepotrzebne już skrzydła malały i redukowały się. Oto jak obecnie wygląda kormoran nielotny. Ubarwienie brązowe lub czarne, skrzydła mają postać krótkich, acz szerokich wachlarzyków. Chociaż nie nadają się do lotu, podczas pływania pełnią funkcję płetw. Bardzo charakterystyczne są toki tych ptaków. Samica stoi do samca tyłem, zaś ten wypręża dumnie pierś, macha zredukowanymi skrzydełkami i potrząsa dziobem.

Antarktydę zamieszkuje jeden gatunek kormorana; kormoran antarktyczny, gnieżdżący się również u najdalej na południe wysuniętych skrajów Ameryki Południowej. Upierzenie czarno – białe, maskujące w wodzie. Posiada żółtą narośl – woskówkę na dziobie, oraz niebieskie pierścienie wokół oczu.