,,*Niemiecka mitologja, wierzenia i obrzędy religijne z czasów przed wprowadzeniem chrześcijaństwa. System bogów począł się rozwijać prawdopodobnie pod wpływem wschodu i narodów starożytnych. Źródeł, z których czerpie się wiadomości o n. m. jest niewiele. Z czasów pogańskich w Niemczech przechowały się tylko stare formułki zaklęć, napisy runiczne i t. p., oraz tradycje ludowe ze średniowiecza i doby późniejszej. - Cezar wspomina w swych pismach o germańskim kulcie słońca, księżyca i ognia. Tacyt opowiada, że Germanie czcili swych bogów i składali im ofiary w świętych gajach i świątyniach. Bogami tymi byli olbrzym Tuisto i syn jego Mannus, praojciec bogów i trzech wielkich ludów germańskich: Erminonów, Istweonów i Ingweonów, pochodzących od trzech jego synów. Jeden z nich to Tiu (Ermnas), pierwotnie najwyższy z bogów, potem bóg wojny; drugi Wotan (Istwas), bóg burzy i zmarłych, dzierżył po nim władzę nad bogami. Bogom tym były poświęcone dwa dni tygodnia: wtorek i środa; trzecim był Fro (Ingwas). Ponadto czczono Donara (Herkules) boga gromów (poświęcono mu czwartek), boginię płodności Frię (Nerthus), małżonkę Wotana, której poświęcono piątek; wreszcie północnego boga światła, Baldura. Oprócz tych bogów i kilku innych uprawiano także kult demonów (jak elfy i t. p.), będących wcieleniem sił przyrody. Zaćmienie słońca i księżyca przypisywano także takim demonom. - Czczono też duchy zmarłych, unoszące się w pewnych określonych porach pod wodzą Wotana w powietrzu, usposobione wobec ludzi przychylnie albo też wrogo (np. złośliwe mary dręczące we śnie). Wedle wierzeń ludowych mogła ludzi we śnie opuszczać dusza i przybierać postać czarownic, wilkołaków i t. p.'' - ,,Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa Gutenberga tom 20 Uzupełnienie H - Ż''.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz