Skorki

Skorki, zwane szczypawkami, szczypawicami, lub cęgoszami, należą do zwierząt najbardziej obciążonych budzącymi grozę stereotypami. Drugi człon nazwy łacińskiej skorka zwyczajnego - ,,auricularium’’ nadanej mu przez Linneusza i rosyjskie określenie ,,uchowiertka’’ są ilustracją tego stereotypu. Wierzono, że skorek potrafi przeciąć ucho, a nawet błonę bębenkową, wchodząc do wnętrza głowy, aby zjadać mózg. No cóż; pozory mylą także w tym przypadku. Skorki używają swoich znajdujących się na końcu odwłoka cęgów do układania skrzydeł, oraz do odstraszania drapieżników.

Omówimy biologię skorków na przykładzie pospolitego u nas skorka zwyczajnego. Mierzy 14 – 23 mm długości i w stadium nimfy żyje 3 miesiące, zaś w stadium imago – 9 miesięcy, łącznie z okresem hibernacji zimą. Ubarwienie brązowe, długie czułki i wydłużone ciało. U skorków występuje dymorfizm płciowy. Podczas gdy cęgi samca są półksiężycowato wygięte, cęgi samicy są wyprostowane. Skrzydła są chronione pokrywami podobnie jak u chrząszczy. Omawiane owady wolą jednak poruszać się po ziemi. Ukrywają się wśród desek, pod kamieniami etc., żerować wychodzą nocą. Posługują się aparatem gębowym gryzącym. Ich łupem padają owady (w tym wiele konkurujących z człowiekiem), nie gardzą też owocami. Zdarza się, że drążą tunele w szczególnie dużych owocach (np. jabłkach) zanim je ostatecznie zjedzą. Są rozdzielnopłciowe i jajorodne, przechodzą rozwój niezupełny. Samice skorków przejawiają instynkt macierzyński – opiekują się nimfami, przenoszą w bezpieczne miejsce i czyszczą z pasożytniczych grzybów. U owadów jest to zjawisko wyjątkowe; występuje również u żuków grabarzy i owadów społecznych: żądłówek, mrówek i termitów.