,,To jest Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie...''

,,Chrzest głoszony przez Jana nie jest potrzebny Panu Jezusowi, bo Ten jest bez grzechu, ale to właśnie 'tutaj, gdy Jezus schodzi do wody - jako niewinny, który czyni siebie 'grzechem' za nas - otwierają się niebiosa i głos Ojca ogłasza Go Synem umiłowanym, a Duch Święty zstępuje na Niego, by powołać Go do przyszłej misji' (RVM 21).
    Maryjo, w momencie mojego chrztu Bóg również nade mną wypowiedział te słowa: 'Ty jesteś moim dzieckiem umiłowanym', a moje wnętrze stało się świątynią Ducha Świętego. Proszę Cię, czuwaj nad każdym moim krokiem i nad całym życiem, by było ono ciągłym hymnem ku czci Boga; strzeż mnie, abym się okazał dobrym dzieckiem dobrego Boga'' - ks. Henryk Lachur SCJ ,,Różaniec z Maryją. Nowe rozważania różańcowe''

Lotokot

Mało ludzi zna zwierzęta, o których będzie opowiadać ten artykuł. Wciąż jeszcze pamiętam jak w klasie czwartej były omawiane wyrazy zawierające słowo KOT i gdy jako przykład wymieniłem lotoKOTa, nauczycielka nie wiedziała co to za zwierzę. Niech choć Czytelnik dowie się o jego istnieniu!

Lotokot jest jedynym przedstawicielem rzędu latawców, spokrewnionego z nietoperzami i naczelnymi. Bywa określany również jako: ,,latoperz'', ,,kalugo'', lub po prostu ,,latawiec''. Nazwa ,,lotokot'' nie jest dobrana zbyt fortunnie. Po pierwsze: omawiane zwierzę nie jest kotem. Po drugie: nie potrafi latać lotem aktywnym. Osiąga natomiast wymiary kota, zaś między oddalonymi od siebie gałęziami drzew przemieszcza się lotem ślizgowym tak jak polatucha (gryzoń), lub lotopałanka (torbacz). Pokryty jest brązowym futrem cenionym przez kuśnierzy. Pysk ma wydłużony; oczy duże, zdatne do widzenia w mroku. Posiada długie łapy z pięciopalczastymi dłońmi. Z tyłu ciała sterczy długi, cienki ogon. Zarówno głowa, kończyny i ogon są spięte błoną lotną, faktycznie upodabniającą zwierzę do latawca. Patrząc na poruszającego się tą ,,lotnią'' lotokota widzi się mozaikę barwy czarnej (głowa, tułów, łapy, ogon) i pomarańczowej (błona lotna). Latawce żyją w Azji Południowo – Wschodniej, zaś ich siedliskiem są lasy tropikalne. Żywią się owocami, owadami, jajami i pisklętami. A na zakończenie ciekawostka: nazwa łacińska lotokota brzmi: Cynocephalus volans, czyli ,,psiogłowiec latający''.  

Dzioborożce

Dzioborożce należą do kraskowatych. Przez głównego bohatera ,,W pustyni i w puszczy'', Stasia Tarkowskiego błędnie nazywane tukanami, zajmują niszę ekologiczną swych południowoamerykańskich krewnych w lasach tropikalnych jak i na sawannach Azji i Afryki.

Oto niektóre gatunki:

- niemający polskiej nazwy dzioborożec z Indii o upierzeniu czarno – białym z niebieskimi oczami i żółto – białym dziobem, posiada największy w swej grupie kask (bo tak ornitolodzy nazywają owe ,,rogi''), kształtu owalnego,

- dzioborożec malabarski jest pokryty smoliście czarnym upierzeniem, posiada zagięty do dołu dziób barwy czarno – białej, z podłużnym kaskiem, ostro zakończonym z przedniej strony,

- dzioborożec fałdzistodzioby ma pióra czarne na tułowiu i skrzydłach, ma biało – jasnobrązową głowę, z żółtą, nabrzmiałą gardzielą i czerwoną skórą wokół oczu, dziób masywny barwy białej, kask niski i pofałdowany, stąd nazwa ptaka,

- dzioborożec kafryjski, pokryty smoliście czarnym upierzeniem, jest wyposażony w potężny, spiczasty dziób, kask w formie niewielkiego guza, mięsiste podgardle i okolice oczu w barwie intensywnej purpury,

- toko z Kenii; wymiarów europejskiej sójki, dziób czerwony, zagięty do tyłu, brak kasku, upierzenie czarno – białe, długi ogon,

- toko żółtodzioby o żółtych oczach i długim dziobie pozbawionym kasku, barwy białej z czarnym nakrapianiem, ogon długi i czarny; zantropomorfizowany przedstawiciel tego gatunku był jednym z bohaterów kreskówki ,,Król lew'',

- dzioborożec celebeski o upierzeniu niebiesko – rudym, posiada potężny dziób z kaskiem barwy żółto – czerwonej, oraz posiada wokół oczu … rzęsy.

Czytelnik mógłby zapytać jak owe ptaki mogą żyć z takimi dużymi dziobami ?! Otóż są one mocne, lecz lekkie; w środku są puste, analogicznie jak u tukanów.

Menu dzioborożców zależy od przynależności gatunkowej. Wiele gatunków konsumuje owoce, lecz zamieszkujące sawanny Afryki dzioborożec kafryjski i toko (grupa najmniejszych przedstawicieli tych ptaków) wykazują myśliwskie zapędy. Ich łupem padają: owady, węże, jaszczurki, żaby, drobne gryzonie, a i żółwie nie są bezpieczne przed ich pneumatycznymi dziobami.

Dzioborożce żyją w trwałych parach monogamicznych. W porze lęgów samiec zamurowuje samicę w wybranej uprzednio dziupli, aby uczynić swą partnerkę i jej potomstwo niedostępnymi dla wrogów naturalnych, których nie brak dzioborożcom. Materiałem do zamurowania dziupli jest błoto. Samica pomaga w tej pracy, robiąc nawet użytek ze swoich odchodów. Pozostaje tylko mały otwór, przez który odbywa się karmienie samicy, a później również pisklęcia. Gdy te ostatnie nieco podrośnie, matka rozbija dziobem schron i zaczyna się dla obu ptaków nauka latania, zaś dla samca – zaś dla samca – regenerowanie zużytej podczas ciężkiej pracy warstwy tłuszczu. Niniejsza metoda jest źródłem inspiracji dla mężczyzn z niektórych plemion murzyńskich, które zamurowują swoje żony w chatach na całe ich życie, widocznie nie rozumiejąc biologicznego sensu takiego postępowania u ptaków.

W Afryce dzioborożec toko jest otoczony czcią boską jako ptak sprowadzający deszcz, toteż w czasie suszy, zakłada się mu kamień na szyję i wrzuca do studni, by sprowadził upragnione, życiodajne opady. Na ogół kulty religijne są dla otoczonych nimi zwierząt najskuteczniejszą formą ochrony, tutaj jednak jest inaczej.