,,Palingeneza (greck.), ‘powtórne narodziny’, Platon i pitagorejczycy przyjmowali p. duszy, zgodnie ze swą teorią wędrówki dusz, Heraklikt i stoicy p. świata, odradzającego się po pojedynczem spalaniu się. Niektóre religje przyjmują p. wewnętrznego człowieka. - W biologji powtarzanie się stadjów rozwojowych starszych filogenetycznie w rozwoju osobniczem, np. tworzenie się łuków skrzelowych u zarodków ssaków’’ - ,,Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa Gutenberga tom 12 Optymaci do Polowanie’’
Palingeneza to także dział alchemii poświęcony odradzaniu się spalonych organizmów z popiołów (widać tu wyraźną inspirację greckim mitem o feniksie). W XVI wieku Paracelsus twierdził, że jest możliwa palingeneza ptaków (nie tylko feniksów), jednak eksperymenty z tej dziedziny przeprowadzana przeważnie na roślinach. Według relacji francuskiego medyka Josepha Duchesne w 1578 r. nieznany z imienia polski lekarz w Krakowie dokonał jakoby palingenezy róży.
Na początku XVII wieku książę opawsko – karniowski Karol von Lichtenstein (1569 – 1627) w ramach eksperymentu palingenetycznego spalił żywe raki uzyskując z nich cuchnący olej mieszany z rozdrobnioną solą. Ponoć po udanej palingenezie odrodzone skorupiaki stały się większe niż przez spaleniem.
Uważano, że palingeneza może dotyczyć także ludzi. Rozróżniano palingenezę widm (ukazywanie się duchów spalonych ludzi) i fizyczną. W wyniku tej ostatniej spalony człowiek odmładzał się jako dziecko, które następnie szybko dorastało. Sztuki tej dokonać mieli Wergiliusz (autor ,,Eneidy’’ w dawnych wierzeniach uważany za czarnoksiężnika) i polski mag Twardowski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz