Mity o padlinożercach

 

 

,, Hiena jest widziana jako reprezentant sił nocy, destrukcji. Jej głos bądź widok miał sprowadzać szaleństwo. Jest, jak każdy padlinożerca, mediatorem, stąd przypisuje się jej zmiennopłciowość bądź dwulicowość. W mitach afrykańskich to ona sprzeciwiając się woli Stwórcy powoduje, że ludzie stają się śmiertelni, chciała bowiem pożerać zwłoki. U Nuerów i Dinków ona przecina rzemień łączący niebo i ziemię. Zarazem hiena jest poszukiwaczem mądrości, specjalistą przekraczania relacji życie - śmierć i znakiem wiedzy i siły oraz znawcą tajemnej mądrości (Komo). W oku hieny tkwi kamyk, którego połknięcie zapewnia dar prorokowania. W północnej i południowej Afryce czarownicy przybierali postać hieny, używali też ich jako posłańca. Zamieszkują ją duchy pożartych, jeżdżą też na niej duchy przodków. 'Jako zwierzę pustynne symbolizuje również osamotnienie, a także jest znakiem perfidii, rozpusty i skąpstwa'. Wiedza hieny i sępa uzupełnia się w systemie Komo, a Wielki Ojciec Sęp jest duchem pomagającym Karaibom dostępować inicjacji szamańskiej. Ogromne pole symboliczne psa zawiera w sobie przede wszystkim podobny ciąg idei: trickster, przeciwnik sił boskich, mimowolny twórca świata. Widać to w ambiwalentnym stosunku do szakala w Egipcie. Pies/ szakal pożera ciało zmarłego, jednak zarazem w postaci Anubisa jest tym, który składa na nowo poćwiartowane zwłoki  Ozyrysa i doprowadza do odrodzenia. Creuzer wskazuje na soteriologiczny aspekt Syriusza - Psiej Gwiazdy w Egipcie, jak też w misteriach mitraistycznych, wywodzących się z Persji, gdzie dbano o zostawienie ciał do pożarcia padlinożercom. W greckim antyku Hekate jako Suka i trzygłowy Cerber przypominają o trzech aspektach życia: świeżości, pełni rozkwitu i śmierci'' - Andrzej Szyjewski ,,Etnologia religii''