Lenora

 

,,Popularną balladę Lenora (1770) oparł Gottfried August Bürger na motywie miłosnym obecnym w kilku zachodnich literaturach XVI w., zwłaszcza zaś na szkockiej balladzie Sweet William's Ghost. Gdy skończyła się wojna sześcioletnia, a żołnierze wesoło wracali do rodzinnych domów, młoda Lenora na próżno oczekiwała powrotu ukochanego Wilhelma, nadaremnie dopytywała się o niego. Na koniec popadła w obłędną i bluźnierczą rozpacz. Matka pociesza ją, namawia do modlitwy, do zdania się na bożą łaskę, ale ona w nią nie wierzy i desperuje coraz gwałtowniej. Gdy zapadł wieczór, jakiś jeździec zaczął dzwonić do furtki. To Wilhelm przyjechał po nią, każe jej siąść ze sobą na koniu, aby dziś jeszcze przebyć sto mil, jakie dzielą ich od małżeńskiego łoża. Lenora siada za nim na koniu, obejmuje go rękami. Rozpoczyna się szaleńcza jazda przez góry, doły, lasy i pola: 'Umarli szybko jadą!' Galop ten, obejmujący przeszło połowę ballady, kończy się na cmentarzu, gdzie z jeźdźca opadają kolejne części ubioru i ukazuje się naga czaszka, szkielet zamiast ciała, klepsydra i kosa śmierci. Serce Lenory jest już między życiem a śmiercią. Przy blasku Księżyca duchy tańczą w koło i wołają do niej: 'Cierpliwości! Jeśli nawet serce pęknie! Nie sprzeczaj się z Bogiem na niebie! Jesteś wolna od ciała, ale Bóg okaże łaskę twej duszy!' Na balladzie Bürgera  oparta jest m.in. ballada Mickiewicza Ucieczka'' - Władysław Kopaliński ,,Leksykon wątków miłosnych''