Ofir

,,Chiram przysłał dla tych okrętów swoich poddanych, żeglarzy, znających morze, [aby pływali razem] z poddanymi Salomona. Udali się [oni] do Ofiru, zabrali stamtąd czterysta dwadzieścia talentów złota i przywieźli królowi Salomonowi.’’ 1 Krl 9, 27 – 28

          ,,Ofir (Ofirus, Ofirstan) jak podają ‘Manuskrypty Pnakotyczne’ , leżał w głębi Afryki, daleko na południe od Nubii i Axum, zaś na ziemiach, które niegdyś zajmował powstało Wielkie Zimbabwe.  Sąsiadował ze słynnym, czarnym królestwem Sulu, [...], z pustyniami Namby [...], czarnymi królestwami Sotho i Savisi, oraz z dziesiątkami innych, pomniejszych krain. Miał również dostęp do Oceanu Wyrajskiego, potężną flotę wojenną i handlową, kolonie na wyspach Malgalesio, na Molukach, w Bharacji i w Adenie (Adenistan). Królowie Ofiru prowadzili nawet wojny morskie z Egiptem, Kartaginą, Mu, Lemurią, Sundą i Atlantydą. Najwyższym szczytem była Góra Arbora (Drzewiasta), pokryta wiecznie zielonym lasem śpiewających drzew, znajdująca się w zamieszkanym przez goryle paśmie Garerö. Ofir obfitował w rzeki (Sambesi, Limpe – papaja, Acraputra, Mitroputra, Palezi, Mambabambara, Bilboga, Burbunda, Sumpalinputra, Patalimira, Orbiega, na rubieży północnej – Kongo), jeziora (Niasa, Jezioro Smocze, Jezioro Białe, Jezioro Czarne, Malba, Mana – göłaga, Gorbuga, Pulda, Mancu – zuka), oraz leżące na północy królestwa największe mokradła ówczesnego świata (Słoniowe Bagno, Estuarium Magnum, Błota Ludojadów). Z Ofiru w darze dla króla Salomona, przez Słowian zwanego carem Salomonem Mądrym i dla Balkis – Michaldy; królowej Saby; krainy ciągnącej się od Jemenu po Abisynię, oprócz kości słoniowej, hebanu, małp, papug i pawi, szeroką strugą płynęły złoto, srebro i platyna, miedź, cyna, perły z Maladavy i Lakszadiwów, diamenty, opale, rubiny, szafiry, szmaragdy, topazy, ametysty, turkusy, karbunkuły, korale z Adenu, a także skóry złocistych panter, mające jakoby moc uzdrawiania rogi nosorożców, szylkret z Moluków, mirra i kadzidło z Arabistanu, czarnych niewolników z podbitych plemion, przyprawy, oraz opium, które zgubiło nieszczęsną Julię Rzymską, żonę Kraka, królową Analapii. Ofir porastały gęste puszcze, oraz sawanny. Miejscowe, spisane hieroglifami na pergaminie, encyklopedie wspominają min. o narkotycznych kwiatach lotosu – od czarnych do sinych, poprzez szkarłatne i złote, o Pinoxie – rosnącej w ogrodzie chramu boga Bulka sośnie, która pożerała ludzi i zwierzęta, o innych mięsożernych drzewach, bluszczu – dusicielu dzieci, fidze, której pnącza dusiły drzewa, muchołówkach chwytające małpy i ptaki, olbrzymim krzewie z Malgalesio, któremu składano ofiary z dziewic, gruszy, której owoce świeciły w mroku nocy jak małe księżyce, oraz o setkach innych, bardziej zwyczajnych jak ryż, sorgo, proso, baobaby, akacje, palmy rodzące banany i kokosy. Jeszcze liczniejsze i bardziej różnorodne były zwierzęta jak chociażby lwy, pantery, gryfy, słonie, smoki, bazyliszki, olbrzymie mandryle i pawiany, pożerające ludzi goryle o siwym futrze, mahamba – długie na 15 m krokodyle z bagien północnych, mokele – mbene; taplające się w błocie roślinożerne jaszczury o długich szyjach i ogonach, kongamoto – napastliwe wobec ludzi jaszczury o długich dziobach i błoniastych skrzydłach, gnieżdżące się nad wodą, jednorożce, czarne słonie (jeden z nich imieniem Tore był czczony jako bóg przez Bambutów), nosorożce trójrogie, albo o jednym rogu, czarne pytony dorastające do 42 metrów, olitiau – nietoperze tak wielkie, że mogące polować na ludzi, mngvy, afrykańskie orangutany i nietoperze – wampiry, nienaturalnie wielkie węże, jaszczurki i żółwie, czarne i czerwone mantrykony, leofontony, przez Słowian zwane ‘lwitrutami’, żurawie mogące unieść na swym grzbiecie dorosłego człowieka, pegazy z gór Rufansa, jednorogie zebry, żyrafy modre, wobo i nieprzeliczone rzesze innych. Ludzie nie byli jedyną rasą rozumną zamieszkującą Ofir. Feniccy kupcy, poddani króla Hirama (Giramus) [...], pisali w swych pamiętnikach o napotkanych w dużej ilości włochatych, leśnych karłach Agogve, Kynokefalach, Akefalach, Centaurach, [...], skrzatach Pigmejach toczących wojny z żurawiami, olbrzymach i Cyklopach z Sulu, czarownicach, których rydwany ciągnęły hieny, syrenach i tym podobnych istotach. Ludność Ofiru stanowili Murzyni z rządzącego plemienia Kafrów, a także ludy Vantu, Sutoma – partuša, Bemboto, Beczuanowie, oraz leśne karły – Bambutowie. Stolica mieściła się w grodzie Arkud (Kudu), pełnym kapiących od złota pałaców i wież z kości słoniowej. Inne wielkie miasta (najmniejsze z nich było siedmiokroć większe niż obecne Mexico City) to Picara, port Fuldag (jego zabytkiem były prowadzące do Oceanu schody ze srebra), Fulbe, Parekore, Carum i Bimaldi. Ofir został założony w VIII wieku ery XII przez króla Fičar – parekiego I. Po wyjątkowo krwawej wojnie domowej, zwanej ‘Wojną Dwóch Leopardów’ tron objęła dynastia Arpaconów, królestwo zaś stało się mocarstwem równym przedpotopowej Tassilii i chrześcijańskiemu królestwu Księdza Jana. Ofir prowadził wówczas handel nie tylko z Fenicją i królestwem Salomona, ale nawet z Sinea i chanatem Sybir – Tartarów. Ostatnim królem był żyjący w erze trzynastej Pułomba XII. Po jego śmierci Ofir rozpadł się na setki i tysiące krajów, które pogrążyły się w Wiekach Ciemnych’’ - ,,Wymrocze’’.