,,Hunowie powstaną na Sądzie przeciw temu stuleciu i potępią je, bo oni nie zabijali swych nienarodzonych dzieci, a teraz zostało to dopuszczone w Polsce’’ – kazanie Księdza Dobrodzieja z Pawlaczycy w 1956 roku.
Luty Atylla, zwany ,,Etzel’’,
co znaczy ,,Bicz Boży’’, gromił Rzymian i nie omieszkał napaść
Analapii, słynącej z bogactwa, żyzności i zwycięstw nad
Dariuszem I, Aleksandrem Wielkim i Juliuszem Cezarem. W Neście
panował wówczas król Uniewit II. Innowojciech Błyszczyński
napisał poemat o wojnie Analapów z Hunami, lecz ów nie zachował
się. Źle się działo w cesarstwie rzymskim. Barbarzyńcy rzucili
się na imperium, niczym wilki na konającego żubra i osiedlali się
w jego granicach. Nieliczny lud rzymski rodził coraz mniej dzieci.
Podczas gdy Hunowie mieli Atyllę, niemal za ojca, cesarze żyli w
swoich ,,złotych klatkach’’, a między nimi a poddanymi ziała
nieprzekraczalna przepaść. ,,Patria’’ już nie była
czymś, za co warto oddać życie, dla wielu Rzymian już barbarzyńcy
byli znośniejszymi panami. Poganie obwiniali o chorobę Rzymu
chrześcijan, wybawionych od prześladowań przez Konstantyna
Wielkiego i wyniesionych na piedestał przez Teodozjusza Wielkiego,
ale to właśnie chrześcijaństwo, ongiś przyjęte przez Wandę,
ocaliło i uszlachetniło antyk z potopu barbarzyńskiego. Cesarze
wynoszeni przez spiski, szybko się zmieniali, aż niejaki Orestes
odział purpurą swego syna Romulusa Augustusa, a było to jeszcze
dziecko. Nowy cesarz nie rządził długo, bo władzę odebrał mu
Germanin Odoaker, którego ojciec był z ludu Skirów, a o nacji
matki nic nie wiemy. Był wtedy Rok Pański 476.
Analapia od czasu króla Wilka I bardzo
się wzbogaciła na handlu z Rzymem. Gdy Rzym upadł, wielu kupców
zbankrutowało, powoli zaczął się upadek miast, zwłaszcza
Różowego Miasta w prowincji Śląż, nasiliły się ataki
rozbójników, pojawił się głód, a wielu Analapów opuściło
kraj, by służyć jako wojska zaciężne cesarzowi Bizancjum. W
chwili gdy Odoaker składał z tronu syna Orestesa, na tronie w
Neście zasiadał Olszan (Olsanus, Olszyn, Olszyniec). Jego mądrym
reformom, Analapia zawdzięczała złagodzenie kryzysu. Mówi się o
nim, że jako pierwszy król Analapii, od czasu Sywarda, syna
Wizimira, a wnuka Opolona, najechał cudze ziemie, a konkretnie
Burus. Jednak jak świadczy ,,Codex vimrothensis’’ ziemie Burus i
Jatvy pustoszył luty smok. Konaci obiecali, że temu kto zabije
smoka, poddadzą się jako królowi. Potwora próbowali zabić
królowie Liteny, latyki, Saremy i Roxu, lecz żadnemu się nie
udało. Dopiero Olszan pomścił ich śmierć poniesioną w starciu z
potworem i za zgodą mieszkańców przyłączył ich ziemie do
Analapii. Nosił tytuł króla Analapii, Burus i Jatvy, aż dopiero
jego wnuk, Artur Apostata utracił te kraje. Imię ,,Olszan’’
wywodzi się od olchy, bo jego matka będąca rusałką, urodziła go
pod tym drzewem. Ów król wsławił się budową w Burus grodu
Olsany. Za jego panowania, uczony Wisisław napisał monumentalną
encyklopedię ,,Obraz świata’’ (,,Vadyj pikturał’’), pełną
informacji mitologicznych, historycznych i przyrodniczych. W pisaniu
,,Codex vimrothensis’’ była ona nieocenioną pomocą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz