Między
Ultima Thule, a Roxyzorem początkowo nie było królów. Rządzili
przywódcy plemion; jaskiniowych, leśnych, nadrzecznych i
nadmorskich, stepowych, górskich, a także książęta grodów i
siół. Z czasem książęta grodów podporządkowali sobie
naczelników sielskich, potem zaś innych grododzierżców. Było
tak, aż Europa znalazła się we władaniu dwóch królów: Niemnira
i Wiła Sławicza (Vilus ov Slavič). Ten ostatni miał synów:
Nissusa, Montusa, Orusa, Oýusa, Nurtusa i Apusa. Po śmierci ojca
sześciu synów podzieliło jego królestwo na sześć części.
Nissus założył państwa Aplan, Kraj Stepów i Valkanicę. W
Aplanie zbudował stołeczne miasto Nist, późniejszą Nestę, a
obecnie – Gniezno. Swym godłem uczynił białozora w koronie,
stojącego w kierunku zachodnim na niebieskim polu. Jego brat Montus
przyjął inne godło – Białą Żmiję w koronie na czerwonym
polu. Założył Montanię – lenno Aplanu, ze stolicą w Śnieżelicy
(obecnie Zakopane). Orus wyspę Cortix na Tinerpie i gród Oska
uczynił stolicami Orlandu. Wytruł Strażników Kurhanów na uczcie.
Byli to potomkowie rusałczych królowych Mari, Mordvy, Tuvy,
Udmurii, oraz księżniczki Kałmakii; ludzie a nie wodniki. Następnie
przyłączył ich ziemie do Orlandu. Montańczycy często napadali na
Oýów – potomków Oýusa. Nurtus I na terenach byłego Wielkiego
Księstwa Nordyckiego założył państwo Nürt, zaś Apus był
twórcą Apapu na włoskiej ziemi. Powstało tam miasto Sybaris
(Sibaris) słynące z rozpusty, lenistwa , pijaństwa. Sybarytami
pogardzał nawet sam niewiele lepszy Kościej. Z dzieci Niemnira
znamy córki Altamirę i Jutę, oraz syna Teutmana. W erach
dziesiątej i jedenastej ludzie byli jednym narodem i mówili jednym
językiem – najpierw staroludzkim, a potem – nowoludzkim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz