,,Miał też król [Salomon] okręty, które ze sługami Chirama płynęły do Tarszisz; co trzy lata powracały okręty z Tarszisz, przywożąc złoto i srebro, kość słoniową, małpy i pawie.’’ – 2 Krn 21 - 22
,,Wśród potomstwa Jafeta jest trzydzieści siedem plemion i królestw: Gomer, [Jawan], Madaj, [Tubal], Meszek, Tiras, Aszkenaz, [Ribat, Togarma], Tupaje, Libijczycy, Hunowie, Scyci, Karleje, Peryzzyci, Kultaje, mieszkańcy Eliszy i Tarszisz, Kittim, Dornim, Palsaje, Trakowie, Moszkenaje, Elamici, Saronaje, Sinisaje, Awarowie, Barbarowie, Takitaje i Luraje’’ - ,,Grota skarbów’’.
Tarszisz
(Tartessos) – w
erach dwunastej i trzynastej była to kraina leżąca na terenach
dawnej Altamiry, a obecnej Hiszpanii, granicząca z Luzytanią i
Pireną – krainą Basków. W erze dwunastej w Tarszisz mieszkała
próżna dziewczyna Kolubryna, zaklęta w smoczycę za karę za
obrazę wodnej wróżki. Kolubryna była postrachem Tarszisz i
sąsiednich krain. Słowiańscy herosi, bracia Waligóra i Wyrwidąb
przybyli do Tarszisz, by odczarować Kolubrynę (miała zostać
synową Wyrwidęba, żonę jednego z jego synów; Simajdiona i
Aukštana;
przodków Litwinów ze Żmudzi i Auksztoty). Waligóra zginął w
walce ze smoczycą, zaś Wyrwidąb odczarował ją słowami ,,To
lubię''
i w klatce przywiózł do Vinety – grodu zbudowanego na grzbiecie
Wyspożółwia. Kolubryna mimo odzyskania ludzkiej postaci, jeszcze
długo zachowała smocze obyczaje...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz