Etymologie cz. 3

Grody innych krajów:

Aarhus – gród w Danai; germańskim królestwie nad Morzem Srebrnym. ,,Codex vimrothensis'' podaje, że nazwa wywodzi się od potwora Argusa o stu oczach rozsianych na całym ciele, podobnym do ludzkiego. Temu to Argusowi ściął głowę Algis, posłaniec Enków, któremu Jarowit zlecił uwolnić rusałkę Majkę. Po śmierci Argusa, Perperuna Gromorodna umieściła jego oczy na ogonie pawia, choć inny baj (mit) podaje, że wszystkie ptaki wyszły spod pędzla Dziewanny takimi jakie są teraz.

Ałatyr (Alatir, Alatiropolis) ,, […] został założony w erze siódmej przez białego niedźwiedzia Tar – Alatyra Lorenzkraffta […]. Znajdował się na ziemiach w późniejszych eonach zwanych Orlandem, Roxem, Rusią i Rosją. Choć dużo większy od Toropiecka, w przeciwieństwie do grodów ludzkich nie był ani ciasny, ani hałaśliwy, ani brudny, […]. Pełen jezior, stawów i oczek wodnych, tonął w kwiatach i zieleni. Pełno w nim było marmurowych rzeźb, fontann, domów, był też jedyny w grodzie chram Ageja i wszystkich Enków otoczony gajem. Mieszkały tam w przykładnej zgodzie istoty różnych ras'' – M. Rymwid ,,Nymphologia''

Andromedenborg – stolica Królestwa Danajów, gród założony przez Perseusza, przez Słowian zwanego Żmijowładem. Otrzymał nazwę na cześć jego żony Andromedy, zaś sama Danaya zawdzięcza swą nazwę jego matce, Danae.

Ars – osada w Galii i późniejszej Francji, zamieszkana przez potomków dzikiego, koczowniczego plemienia Arsów ze wschodu. Arsowie chodzili prawie nago i malowali się sinym urzetem. Ich mężczyźni golili głowy, zostawiając jeden warkocz. Żywili się surowym mięsem, gardzili śmiercią i rabowali mijane okolice. Zamiast koni, grzbietu użyczały im arszyńce (uczeni paleontolodzy określają je obecnie nazwą ,,arsinotherium''), dziś już wymarłe, podobne do nosorożców o olbrzymich, grubych rogach. Mieszkańcy Ars ,,różniący się od zwierząt tylko tym, że byli ochrzczeni'', odziedziczyli po swych przodkach wiele dzikich, pogańskich obyczajów i dopiero ich proboszczowi, św. Janowi Marii Vianey udało się ich nawrócić.

Belbožica – gród w słowiańskim królestwie Bohemii będący ośrodkiem szczególnego kultu Ageja – Białoboga.

Białe Jezioro (Biełoziero) – w słowiańskim królestwie Roxu, nad jeziorem Biełyje, gród założony przez króla Sineusa Pustelnika (nie mylić z Sineusem, eponimem Sinea). Wieszczy był Sineus, król Roxu. Pędził swe dni w leśnym szałasie nad brzegiem Białego Jeziora, sławiąc Enków postem a modłami, aż jego broda stała się siwa. Któregoś dnia książę – pustelnik otrzymał koronę Roxu, w miejsce swych braci, którzy pomarli. Nim odjechał do Dendropolis, założył na pamiątkę swego pobytu gród nad jeziorem. Jego krew płynęła w żyłach Lubow Jewgieniewny Białozierskiej, drugiej żony Michaiła Bułhakowa.

Biały Gród (Południa) – stolica Sorabii Południowej, założona przez króla Draka Orenića.

,, […] Drak na polowaniu ujrzał dużego, czarnego psa. Zabrał go do swej siedziby i nazwał Mursin. Wystarczyło zawołać: 'Mursin; kury, kury', a już wiedział, że trzeba zapędzać kury do kurnika. Król odkrył z czasem, że pies umie mówić – robił to tylko przed nim, aż został jego doradcą. Niestety Mursin to był Čort Czarny Pies. Rzekł pewnego razu do Draka, gdy byli sami:- Pamiętasz swego wyrodnego ojca? Gdy twoja macierz konała, on już myślał, by wziąć następną żonę. Poślubił przybłędę z Bohemii; twą macochę. Kiedy mieli oni czas dla ciebie? Czy zaznałeś od nich czułości? Nie, nie zwracali na ciebie uwagi i byłeś samotny, podczas gdy twoi obecni poddani uwielbiali Orlenia i Svatavę. Gdyby jeszcze mieli za co! Dzięki twemu ojcu, sierocie i dosłownie i w przenośni, Sorabia do dziś jest głuchą puszczą, pełną dzikiego zwierza i paru chatynek. Spójrz – Mursin – Czarny Pies w mgnieniu oka zabrał króla na korone najwyższego drzewa w Puszczy Dziewańskiej i w magiczny sposób pokazał mu wielkie i piękne miasta. Nestę, Piropolis, Dendropolis, Agreb, cudny zamek Karel, Ateny – Światłosławice, Teby – stolice faraonów, Ur, Uruk, Issin, Larsę, Babilon – miasta dalekiej Mezopotamii, siedem grodów atilskich...- Nie wstyd ci teraz być królem leśnych dzikusów?! - spytał władcę, a ten się popłakał ze wstydu i zazdrości. Mursin powiedział:- Zbuduj wielki gród, a sława twego wyrodnego ojca rozwieje się jak pył! - po tych słowach znów byli w królewskiej chacie. Choć Sorabowie byli szczęśliwi żyjąc w lesie, Drak przygotował się do budowy stolicy. Na wiecu pokazał przywiezioną z Egiptu srebrną makietę Teb. Postanowił, że jego stolica będzie się zwała 'Białym Grodem (Belgradem). Jednak sąsiedzi Sorabów; Centaury, satyry, rusałki, wodniki, leśni ludzie i żmijowie, olbrzymy i krasnoludki nie chciały się zgodziś na wycięcie ich lasu. Drak za namową Czarnego Psa zarządził rzeź rozumnych współmieszkańców puszczy, a wielu Sorabów miało za żony rusałki, czy leśne niewiasty. Król rozpoczął budowę stolicy, lecz jej nie dokończył. Umarł, a Czarny Pies zabrał go do Čortieńska na wieczne męki […]'' - ,,Codex vimrothensis''

Chorsogród (płanetnickie: Kinperokabad), stolica Królestwa Płanetników, zbudowana w kraterze Kopernik na Księżycu. Był to ośrodek kultu Chorsa – Srebronia. Zbudowany był z plastycznego srebra, białego złota, platyny, ogromnych pereł i księżycowego kamienia – chorsytu. W ogrodach rosły srebrzyste kwiaty, brzozy rodzące liliowe kwiecie, w sadzawkach i fontannach zamiast wody płynęło mleko i kumys. Wszyscy jego mieszkańcy mieli pod dostatkiem cukru w kostkach, śmietany, maślanki i twarogu. Płanetnicy trzymali w swych domach białe owczarki o białych nosach, jednak większą popularnością cieszyły się małe smoki. Za panowania króla Ixovodrava w Kinperokabadzie mieszkały Tatra i Ruta.

Covina – druga stolica Liteny, pełniąca tę funkcję aż do czasu gdy Giedymin zrealizował swój sen o Żelaznym Wilku, budując Vilanę. Covinę założył król Covin (Covinus) , brat Troxa i Palemona II, synów Palemona I Rzymianina i królowej Liteny – Libony. Obecnie jest to Kowno, miasto jak podaje Adam Mickiewicz, słynące z tabaki i miodu.

Czernichów – gród w Roxie, ośrodek kultu Welesa, założony przez króla Czernia I, syna Jaskotela, a ojca braci Szczeka i Chorywa.

Dendropolis (grec. i starokr. ,,Miasto Drzew'') nad rzeką Tinerpą; stolica Roxu. Założył ją król Kij (Dendracus), syn Rusa, brat Igora i Łybiedzi, a ojciec Jaskotela. Choć Kij w przeciwieństwie do swego brata Igora, miłował pokój, to nie brakło mu męstwa. W miejscu gdzie założył Dendropolis, ubił pożerającego ludzi i ich stada smoka Ażdahora, który przyleciał z Persji.

Dubrovnik – w Krobacji, wziął swą nazwę od prastarego, ogromnego, poświęconego chwale Peruna – Jarowita dębu, zwanego Dubus. Gród założył waleczny król Pawlimir – Bellimir, przez Rzymian zwany Bello, syn króla Petrycego i poślubionej mu Rzymianki z senatorskiego rodu, ojciec króla Tyszemira i bodaj najlepszy władca Czerwonej Krobacji od czasów króla Maty. Pawlimir wychowywał się w Rzymie, gdzie od najmłodszych lat podziwiano jego dzielność i prawość. Po powrocie do ziemi ojców, wyrodni bracia pozbawili go należnej mu korony, każąc zadowolić się urzędem wielkiego księcia Dalmacji. Gdy w końcu Pawlimir zdobył koronę, musiał walczyć z rokoszem żupana Lutomira, którego pokonał w bitwie nad rzeką Lim (Limus). Lutomir zginął w czasie ucieczki, zabity przez zdrajcę. Pawlimir zdobył Raszkę, gdzie Rzymianie zbudowali kościół pod wezwaniem św. Piotra, zaś w Kraju Sremskim pokonał Madunów w bitwie pod Belliną, ustanawiając granice swego królestwa na rzece Savie.

Haithabu – Hadeby – Slisthorp – Sliesvik – gród Wikingów z Danai, założony w erze dwunastej przez króla Gaithaba Chciwego, który gnębił swych poddanych wysokimi daninami, w końcu zaś najechał Vinetę i razem z nią pogrążył się w falach.

Halicz – Hałyczyna – gród na pograniczu Analapii i Roxu, często przechodzący z rąk do rąk. Nazwa wzięła się od ufundowania w tym miejscu świątyni i klasztoru celtyckiego zakonu galicen z Brytanii, przez Słowian zwanych bohyniami.

Izborsk – w Roxie, gród założony przez króla Truvora, przez Anglów zwanego Trevorem. Swą nazwę otrzymał na cześć królewskiego przyjaciela, księcia Izbora Budowniczego Term, który zginął w wypadku na polowaniu.

Kazin – w Bohemii wziął swą nazwę od królowej Kazi Trucicielki.

,, […] była przybraną siostrą Libuszy; Krok znalazł ją jako niemowlę leżące na leśnym runie, lecz zabrakło jej miłości przybranych rodziców by była dobra. Inni powiadają, że Kazia była córką jednej z dam dworu królowej Boży i wychowywała się razem z następczynią tronu. Nowa królowa, smukła jak łąnia, o długich włosach barwy piór kruka, jednym oku niebieskim, a drugim zielonym, blada, nosiła najchętniej czerń. Lubiła obwieszać się złotem, srebrem, perłami i kamieniami. Umiała latać na miotle i często odwiedzała na niej Łysą Górę i Dendropolis, gdzie uczestniczyła w sabatach. 'Wielki był kunszt magiczny królowej Kazimiery – mówiła później inna czarownica, Danika z Vompierska. - Niczym nowa Malkieš Lysarayata widziała przyszłość w źródłach i zwierciadłach, zamieniała jedne rzeczy w inne, chodziła po ogniu, odwiedzała gwiazdy błądzące...' W przeciwieństwie do Libuszy, nienawidziła chrześcijan. Smok z Vovel i Čorty spotykane na sabatach mówiły jej: 'Ich bóg – Crostos to mąż. W Jego Imię stłamszą miłość i wolność – tymi słowami Čorty nazywały rozpustę – i zrobią wiele innych strasznych rzeczy' – tak długo mieszały kłamstwo z prawdą, nazywając dobro złem, a zło dobrem, że Kazia uwierzyła i nawet nie próbowała już bliżej poznać znienawidzonych 'chrystolubców'. Zwodziła ich obietnicami własnego chrztu, aż wreszcie postanowiwszy nieodwołalnie, że chce należeć do Owczarni Chrystusa, zaprosiła na swój zamek całą gminę piropolitańską, czyli wszystkich chrześcijan w Bohemii. Gdy przybyli, kazała wszystkich bez sądu powbijać na pale, co też uczyniono, a krew męczenników uświęciła starożytne królestwo Czecha. Jednak raz przetarte szlaki nigdy nie zarastają. Publicznie królowa głosiła, że wyznaje Izydę, której kult był popularny w Imperium Romanum, lecz w rzeczywistości czciła samą siebie […]'' - ,,Codex vimrothensis''

Krokov koło Zbečna – gród w Bohemii, założony w czasach Aleksandra Wielkiego przez króla Kroka I (nie mylić z Krokiem II – ojcem Libuszy, ani z Krakusem – królem Analapii). Krok I ubił ciosem maczugi srogiego smoka hradczańskiego, zaś oręż, którym tego dokonał, Bohemianie przechowywali odtąd w skarbcu na Hradčanach w stołecznym Piropolis.

Kurzym – znajdował się w Bohemii. Z grodem tym wiąże się anegdota o królu Dypoldzie, który zadurzył się w pewnej bogatej wdowie. Ta, aby pozbyć się natręta, ugościła go, serwując dania z samych kur. Król Dypold zdziwił się tym i w odpowiedzi usłyszał słowa, które go zawstydziły, tak, że zrezygnował z dalszych zalotów. W innej wersji mieścił się tu ośrodek kultu skrzata Kurzymka, który jeździł na kurze jak na koniu i opiekował się drobiem.

Libušin – w Bohemii został założony w miejscu, gdzie żercy z oślich trzewi wywróżyli hufcom królowej Libuszy i Biwoja, zwycięstwo nad najazdem Rzymian dowodzonych przez Korneliusza Aestę.

Lipiany – w Bohemii wzięły swą nazwę od Lasu Lipowego, zamieszkanego przez rasę Lipianów – entów lipowych, będących ożywionymi drzewami, z woli Dziewanny Šumina Mati strzegącymi lasu, by nikt go bezmyślnie nie niszczył. W XV wieku w tych okolicach miała miejsce wielka bitwa zwaśnionych między sobą husytów – taborytów z utrakwistami.

Lykaopolis – Vilana – stolica Liteny, jej nazwa oznacza ,,Miasto Wilka''. Założył je w średniowieczu wielki książę Giedymin, który ujrzał we śnie żelaznego wilka. Arcykapłan Lizdejko, jako niemowlę odnaleziony w orlim gnieździe, wyjaśniając ten sen, wskazał na potrzebę budowy nowego grodu stołecznego w miejsce dotychczasowej Coviny. Czeski badacz Šafařik twierdził, że nazwa owego grodu pochodzi od słowiańskiego plemienia Wilków.

Majkopa – w Roxie została założona przez króla Adygeja I. Nazwa tego grodu wywodzi się od majek.

,, […] Była era dziewiąta, kiedy [Maj] stworzył istotki od jego imienia nazwane 'majkami'. Były niezwykle podobne do rusałek – tak samo zgrabne, o miłych twarzach, pięknych oczach i długich, puszystych włosach. Majki różniły się jednak wzrostem – podczas gdy rusałki były tak wysokie jak ludzkie niewiasty, malutkie majki pływały po wodzie w łódeczkach ze skorup pisanek'' - ,,Codex vimrothensis''.

Martin – w Slawi, otrzymał swą nazwę na cześć św. Marcina, biskupa Tours, współczesnego cesarzowi rzymskiemu Julianowi Apostacie i Wratysławowi z Rany, królowi Analapii. Św. Marcin pochodził z Panonii. Z pochodzenia był Słowianinem. Głosił Ewangelię w Slawi, a gdy populus Romanus chciał go obwołać Papieżem, skrył się wśród gęsi. W dzień swego święta, 11 listopada niektórzy widzieli jak galopuje po mroźnym, nocnym niebie na siwym swym koniu Mroziku, zapowiadając zimę i narodziny Zbawiciela.

Mikulaš – w Slawi, został nazwany na cześć św. Mikołaja (Nicolaosa, Nikołaja, Mikułę), biskupa Miry, który zasłynął z wielkiego miłosierdzia wobec najuboższych. Jak podaje ,,Codex vimrothensis'', ówże św. Mikołaj, rozdawca prezentów, prowadził misję chrystianizacyjną w Slawi, tak jak to czynił również św. Marcin.

Minos – gród w Roxie, w ziemicy Krywiczów. Zbudowali go Grecy z wyspy Krety podczas Wielkiej Kolonizacji i nazwali na cześć króla Minosa, podobnie jak gród Minos Mazivitis w Analapii. Obecnie jest to Mińsk, stolica Białorusi.

Mosaysk – w Roxie; został zbudowany przez królową św. Marię Mariewnę na pamiątkę zwycięstwa nad azjatyckimi hordami Kalin – cara i nazwany na cześć Mojżesza.

Mox – leżał w Roxie.

,, […] Kij miał syna Jaskotela, który walczył przeciw Amazonkom. Jaskotel miał syna Moxina (Moskwina, Moskala), który na ruinach Oski (orskiego grodu z ery jedenastej) założył miasto Mox nad rzeką o tej nazwie. Długo nie mógł się zdecydować, gdzie ma zbudować nowy gród. Polując ścigał wielkiego, lśniąco białego barana o złotych rogach, zionącego ogniem. W Bharacji nazywano go imieniem Agni. Moskal zmęczył go pościgiem i zobaczył, że ów baran to sam Swarożyc. Na miejscu tego spotkania wybudował miasto. Obecnie nosi ono nazwę Moskwy'' - ,,Codex vimrothensis''

Tenże Moskal, w ,,Biblii'' zwany Mosochem, walczył w obronie Roxu przeciwko najazdowi Berozusa Malakii, króla Kapadocji. Berozus Malakija stale nosił zawieszonego na szyi zielonego węża – mambę, lub trwożnicę, zwaną Malakiją, żywiącą się sromnymi członkami urzezanymi pacholętom. W wężu tym zaklęte było życie króla Kapadocji. Berozus ogłuchł od pijaństwa i co dzień ścinał sto głów, z któych wznosił kopce. Mososch zwyciężył Berozusa z pomocą tajemniczego króla i zarazem wołwcha, składającego żertwy z chleba i kwasu, Modocasa Zwycięzcy Bujakini, któremu zapłacił dziesięcinę i któremu oddał swój królewski posoch.

Mrówkowo (Formicarium) – gród w Bharacji, który w erze dziewiątej mrówki wielkości ludzi zbudowały dla królowej rusałek Bharatieny.

Murma – nad Oceanem Lodowatym Północnym, leżała w Roxie. Jej nazwa upamiętnia zażartą walkę, którą stoczył w tym rejonie mocą swej matki słowiański heros Ordzień, herbu Zarzycki, syn Mat' Syrai Ziemli z lodowymi czarownicami Marmurieną i Moraną Wieszczycą, które chciały cały świat skuć na wieki lodem. Z Murmy, czyli dzisiejszego Murmańska w Rosji pochodziła biała niedźwiedzica Baśka, którą zabrano jako żywą maskotkę do Polski.

Nist - stolica Aplanu, przedpotopowego królestwa na ziemiach późniejszej Analapii. Nazwa grodu stołecznego wywodzi się od jego założyciela, króla Nissusa, brata Montusa, Oyusa, Orusa, Nurtusa i Apusa, synów Wiła Sławicza.

Nitra – gród w Slawi, zbudowany przez królową Nitrę, córkę Preša, syna Słowaka, brata Lecha, Czecha i Rusa.

Nowy Gród Północy - leżał w Roxie nad rzeką Volchov i jeziorem Ilmen. Był to ważny ośrodek handlowy, założony już w erze dwunastej przez Gostomysła, syna Burywoja. Tenże Gostomysł, razem z ojcem obronił Słońce przed watahą demonicznych wilków, na której czele stał basior Rudy z Burus i wadera Żdana z Bobska. W tej walce obu junakom pomagał sam Perun – Jarowit, którego obalająca dęby, a krusząca żelazo i skały maczuga spadła z nieba na most na Volchovie i odtąd czczono ją jako największą świętość grodu. Dodać jeszcze można, że to właśnie stąd pochodzili bohaterowie tacy jak kupiec Sadko i jednooki Vaska Busłajew. Obecnie jest to Nowogród Wielki.

Odissa – w Roxie, nad Morzem Ciemnym, czyli Czarnym, została założona przez Odyseusza w czasie jego drugiej tułaczki jako wotum przebłagalne dla Posejdona.

Oska Navłaya (strkr. ,,Nowa Oska'', nie mylić z Oską, czyli dzisiejszą Huescą w Hiszpanii) – kolonia Orlandu w Krainie Białych Pól. Założył ja bojar Lubomyr Tinerpianow, za panowania króla Rutysława. Osada została zniszczona przez namiestnika Białopolski, tygrysa Igaja w akcie zemsty za śmierć jego brata z rąk Ora, Ucława. Działo się to w erze jedenastej.

Piropolis (strkr. i grec. ,,Miasto Ognia'', słow. Vatrograd) – stolica Bohemii.

,,Czech rozłożył się obozem u podnóża wielkiej góry nad Lebaną. Później ta góra otrzymała nazwę Rzip, na cześć syna Czecha, który dla swych wielkich zasług, dobroci i mądrości został pochowany w grocie u podnóża tejże góry. […] Czech szukał miejsca, w którym mógłby założyć stolicę. Pewnego razu gdy jechał przez las z żoną Serbią i drużyną, ujrzał lwa. Zwierz był biały niczym orzeł Tinez, nosił koronę z ognia, a jego ogon był rozwidlony. 'To Strażnik Wielkiego Dębu, syn Deneba z Burus' – przemknęło przez myśl Czechowi, lew odezwał się ludzkim głosem:- Chodź ze mną! - po czym skoczył w knieje, a cały orszak podążył za nim. Jedynie najmłodszy i najbojaźliwszy z wojów, Unigost Bradanovic znużony długą wędrówką z tak dziwnym przewodnikiem, niepostrzeżenie zawrócił. Orszak szedł trzy dni za białym lwem, nie jedząc i nie pijąc, aż wszyscy stanęli. Strażnik Wielkiego Dębu zaprowadził ich na pogorzelisko, gdzie mimo deszczu płonął ogień w wielkim, kamiennym pucharze.
- Tą połać lasu spalił i uświęcił piorun – orzekł lew. - Możesz tu zbudować swą stolicę – gdy skończył mówić, zniknął. Czech wraz z całą drużyną padł na kolana, by dziękować Agejowi. Zbudował na pogorzelisku stolicę i nazwał ją Piropolis (Miasto Ognia, Vatrohrad, Praha), bo zanim powstało, spłonęła część lasu. Kruż z wiecznym ogniem, umieścił w chramie Swaroga, a do jego pilnowania wyznaczył siedem dziewic w białych szatach. [Królowa] Ślągwa nadała pierwszemu królowi Bohemii herb Lew Biały'' - ,,Codex vimrothensis''

Presopolis (niem. Preszburg, słowackie: Bratislava) – gród stołeczny Slawi, zbudowany przez króla Preša, syna Słowaka.

Roskilde – w Danai, założył król Ro (Hro), prowadzący we wczesnym średniowieczu wojny z Kynokefalami z analapijskiej wyspy Baltii.

Šaratov – w Roxie założyła polanica (wojowniczka) Šara (nie mylić z Szarką z Bohemii). Potrafiła zamieniać się w mysz, albo w łasicę i pod tymi postaciami śledziła naradę wojowniczych, słowiańskich Puotów i ich sojuszników z Czarnej Ordy. Wojowie tej ostatniej niczym orscy rezuni z ery jedenastej, nosili czarne kolczugi i kożuchy, zwyczajem zaś Varnów malowali sadzą również swe twarze. Šara, która za swe wyczyny otrzymała przydomek Oborotnica, ostrzegła króla Roxu, Mścisława III przed spiskiem i pomogła odeprzeć najazd.

Saropolis – w Sorabii Południowej bierze swą nazwę od polanicy Sary z plemienia Amazonek, żony księcia Bosina. Inna etymologia podana w ,,Codex vimrothensis'', wywodzi nazwę grodu od Sary, żony Abrahama. Dziś jest to Sarajewo w Bośni i Hercegowinie.

Saulopolis – w Litenie wzięło swą nazwę od Słonecznicy imieniem Saule, której łzy zamieniały się w borówki.

,,Saule, najmłodsza z cór Swaroga i Juraty, której kosa do bioder miała barwę złota, a miękkość kitajki, zaś oczy barwę lapis – lazuli, opuściła bursztynowy pałac w sukni zielonej. Jej ukochaną krainą były ziemie nad Morzem Srebrnym, daleko na wschód od Pomori, na wschód od Burus. Na ziemiach tych wydartych złemu czarownikowi Musulusowi (Masiulis) w trzynastej erze przez Rzymianina Palemona, powstało nowe królestwo zwane Liteną, na cześć żony króla Palemona, córki konata. Saule otoczyła ów nowy lud swą opieką i miłością, a nawet zostawszy żoną króla Utesa Zavala wznosiła gród Saulopolis w mowie liteńskiej zwany 'Šavle''' - ,,Codex vimrothensis''

Sevastopolis – leżało w Roxie nad Morzem Ciemnym. Założył je słowiański żeglarz Seva razem z drużyną złożoną z greckich efebów. Nieodłącznym towarzyszem Sevy był drapieżny zwierz z Tebaidy, o nazwie brzmiącej tak samo jak imię jego pana. Zwierzę to przypominało niebieskiego tygrysa z głową warana z Wyspy Szczurów. Powiadano, że była w nim zaklęta dusza bohatera.

Sofija – Sredec – gród w Anto – Tracji. Założył go już w erze dwunastej sędzia Ładzisko (Ladisko), syn Momcziła. Nazwa Sredec wywodzi się od serca, było to bowiem jakby serce ziemicy Antów i Traków. Z kolei utrzymująca się do dziś nazwa Sofija wywodzi się od rosnącej w centrum grodu brzozy. Opiekowała się nią driada Bereza Sofija, którą niewiasty prosiły o długie i piękne włosy: ,,Bereza Sofija! Ja tebe tiehnu do zemly nóżkamy, a ty mena daj dowhymy włosami''!

Srebrennica (Argentopolis) – gród w Sorabii Południowej biorący swą nazwę od Enki Srebrennicy (Argentina, Tanith, Selene, Luna), żony Chorsa – Cara Księżyca.

,,Srebrennica to smukła panna o złotej kosie i oczach jak szafiry, strojna w złoto i błyszcząca jak wielka gwiazda. Powiła waleczną Dziwicę, założycielkę Jerycha […]. W erze trzeciej panią Księżyca ukąsiła Matka Żmyja; ta upadła na Ziemię, a tam gdzie jej grób, wzniesiono gród Srebrennicę.... Po śmierci zamieszkała w Jasnej Nawi'' - ,,Gołębia Księga 1; 100 – 200''

W XX wieku nad grobem Srebrennicy miał miejsce ohydny mord dokonany przez Serbów na Bośniakach.

Światłosławice (Likostofamopolis), przez Greków zwane Atenami (Atenopolis) założyła w erze dwunastej Światłosława, córka Jeszy – słowiańskiego króla Grecji, zwana Ateną i Minerwą.

Terekabad – gród nad rzeką Terek, stolica Gór Ikaryjskich, będących częścią Prometu. W czasach gdy na tronie w Dendropolis zasiadał Mścisław III, Terekabad oblegały hufce słowiańskiego plemienia Puotów. Na jego czele stał car Puta Klaźmir, czciciel czarnego, dwugłowego orła Vorona, któremu składał żertwy z serc jeńców wojennych. Tenże Puta Klaźmir próbował również zdobyć Šaratov, w czym przeszkodziła mu polanica Šara, oraz Dendropolis.

Tessalonika – gród w Macedonii, jego założycielem był grecki heros Tessalon, przez Słowian zwany Cisołuniem. Z wyprawy wojennej przeciw Pylos przywiózł Mimut, młodą i piękną brankę, królewską córkę. Jego żona zapałała zazdrością. Posiadała obraz czarodziejskimi farbami namalowany. Niewiasta prosiła namalowaną na nim postać, by przydała jej urody, aby uwagę męża znów na sobie skupiła. Z obrazu tego, co noc wychodziła jednak wampirzyca Kamra; przyprawiała Joaninę – żonę Tessalona o chudość i bladość, odebrała jej resztkę radości i chęci do życia. Wreszcie Tessalon spostrzegł, że z jego żoną jest niedobrze – ta przygnieciona do łoża ciężką chorobą, wyznała mu o zaczarowanym obrazie i mieszkającej w nim Kamrze. Obraz został przebity osinowym kołem i spalony, co przywróciło Joaninie zdrowie, brankę zaś Tessalon odesłał do ojca.

Tetin – w Bohemii, bierze swą nazwę od królowej Tetki, żony Przemysła Oracza.

,,Tetka była wysmukła i wysoka, miała oczy zielone jak u żbika, oraz rude włosy sięgające pępka, spięte w siedem warkoczy. Nosiła białą suknię, złote kolczyki – jeden okrągły w nosie, a dwa – podobne do żołędzi – w uszach. Świetnie władała mieczem, oszczepem, toporem, strzelała z łuku, biegała, pływała i jeździła konno. Była też czarownicą. Podobno latała na niedźwiedziu i była w stanie sprowadzić gradobicie na wrogie wojska […']''.

Tmu – Tarakan – prastare miasto – państwo nad Morzem Ciemnym, przylegające do Roxu. Jego nazwa oznaczała Miejsce Karalucha, lub Królestwo Ciemności.

,, [Tmu – Tarakan] jest miastem obejmującym ledwie kilka przyległych wsi. Ma armię i flotę, zaś rządzi nim dziedziczny król. Jego godłem jest karaluch – mają go na chorągwiach, na tarczach, tatuażach; budują mu pomniki, oraz noszą klejnoty przypominające te owady. Podobno lek sporządzony z karalucha uzdrowił kiedyś słuch jednego z pierwszych królów. Poza tym wznoszą świątynie i ołtarze smokom – wśród nich Rykarowi. Tmutarakańscy chąsiebnicy są postrachem Morza Smoły – w ostatnich dniach flota tego kraju napadła na Orland, Puanę i Kraj Stepów, by móc zaatakować Aplan. Jednak mieszkańcy Puany spalili smoliste morze, a z nim tmutarakańską flotę. A przecież nie ma złych krain i złych ludzi! Część 'Synów Karalucha' nie splamiła swych mieczy we krwi niewiast i dzieci, nie chcieli napadać na inne kraje, a i swych pobratymców odwodzili od tego'' – opowieść geparda Akkona Jubastina.

Trox – pierwsza stolica Liteny. Założył ją król Trokas (Trox), brat Covina i Palemona II, synów Palemona I. Trox z nimfą zaklętą w bez, spłodził księcia Barstuka Brodatego, lecz ów nie odziedziczył tronu. Raniony na polowaniu grotem z kości płaszczki, jak to przepowiedział Krive Krivejte mówiąc, że ,,śmierć przyjdzie nań z morza'', Barstuk zamienił się po śmierci w setki i tysiące maleńkich, brodatych skrzatów, służących ludziom w ich domostwach, a nazwa tego ludu – barstuki. Następcą Troxa został jego brat Covin.

Truso – stolica krainy Burus. Ów port nad Morzem Srebrnym, założył w erze dwunastej, a może nawet jeszcze wcześniej, bałtyjski wódz Trussus, przez Rzymian zwany Druzusem, syn Prusa. Ów Trussus wsławił się ubiciem potworzycy Violé, co pożarła wodzów Piłsudę i Batutsa. Violé uwodziła mężów pod postacią niezwykle urodziwej niewiasty, prawie nagiej, o włosach długich, czarnych i kręconych. Gdy ci szli z nią oddawać się cielesnym rozkoszom w nadmorskiej chatynce, bądź pływać w morzu, wówczas Violé przybierała swą właściwą postać orki – drapieżcy groźnego nawet dla rekinów i wielorybów i tak pożerała żywcem swych kochanków. Trussus rozpłatał brzuszysko orki mieczem Ostroilem i łeb jej odciął, a wtedy ciało morskiej bestii na powrót było ciałem urodziwej kobiety. Pokazał odciętą głowę innym Burusom, po czym założył gród, nazwany swoim imieniem. Obecnie jest to Elbląg w Polsce, skąd pochodził Wujek Aloś.

Tuer – w Roxie założył Tuero – witeź kniazia Olega z dynastii Rurykowiczów. Tuero jako paź, w czas polowania na błotnicę, wydobył z kurhanu Rusa miecz Rijaz strzeżony przez chorzanki. Były to straszydła podobne do młodych i pięknych, nagich, rudych niewiast o trzech różkach na głowie i piersiach pokrytych złotą, żmijową łuską. Chorzanki zionęły ogniem z piersi, zaś z ich pępków i części sromnych wyłaziły węże o palącym jadzie. Tuero ubił wszystkie osiem strażniczek, a sam jytnas, król Rus prowadził jego rękę, choć otrok o tym nie wiedział. Tuero uratował życie Olegowi ścinając żmijowy łeb błotnicy. Posłował do Bizancjum, Wenecji, Persji i Bharacji, pod ciosami jego miecza ginęły wilkołaki, czarnoksiężnicy, smoki i olbrzymy. W trzydziestej wiośnie życia w Nowym Grodzie Północy uratował Światosławę – piękną niewolnicę rzuconą na żer orce z Morza Srebrnego. Wykupił ją i wyzwoloną poślubił, razem założyli gród zwany Tuer. Po wiekach z ich krwi zrodziła się księżna Julianna Twerska, matka Władysława Jagiełły.

Turku – pierwsza stolica Svamii (Suomi). Założył ją w erze dwunastej Słowianin Turupit, który po śmierci doczekał się czci boskiej.

Uścisław (Ustislavus) – w Roxie, otrzymał swą nazwę na cześć witezia Uścisława, któy uczestniczył w obronie oblężonego grodu przed Szarą Ordą. Kiedy w grodzie zapanował głód, Uścisław najzupełniej dosłownie rzucał we wroga mięsem zabitego ptaka. Fortel zadziałał. Widząc to oblegający odstąpili od oblężenia myśląc, że nie dadzą rady wziąć Roxów głodem.

Vardabardaban – w Królestwie Amazonii, wielkie sanktuarium bogini Nieba i Ziemi, Vardavy.

Varna – w Anto – Tracji, bierze swą nazwę od słowiańskiego plemienia Varnów, których zaciężne hufce walczyły od Germanii po Bharację, a którzy tak jak Czarna Orda, nosili czarne zbroje, kożuchy i malowali twarze i dłonie sadzą, aby przydać sobie groźnego wyglądu. W XV wieku w owym miejscu poległ w walce z Turkami król Polski i Węgier – Władysław Jagiellończyk, po śmierci przezwany Warneńczykiem. Jak prawią legendy, Jancykryst wskrzeszał wówczas poległych Turków kierując ich twarze w stronę Księżyca, zaś królowa Sońka Holszańska pragnąc pomścić śmierć syna, nakazała Kozakom Zaporoskim, by spalili Warnę. Dowodził nimi podróżujący w czasie Żmij Ognisty Wilk.

Virika – w Sindzie, królestwie Asasynek w Azji, została zbudowana w erze jedenastej. Zawdzięcza swą nazwę virikom – ludowi niskorosłych goblinów o czerwonej skórze, żywiących się ludzkim mięsem. Asasynki stoczyły z owymi stworzeniami wiele utarczek, zanim wreszcie je wytępiły.

Vlastislav – w Bohemii, gród założony przez króla Włościsława I w miejscu gdzie ów władca razem ze swą przybraną córką Kirą – Svatavą w obronie swych poddanych stoczył walką z piątką potworów sakawajów, przez złe czary sprowadzonych z zatopionego kontynentu Sonor. Sakawaje były wielkości wilków, zaś pokrywające je futro miało barwę śniegu. Miały czerwone oczy, spiczaste pyski, tułowie łasic, łapy borsuków i długie ogony podobne do futrzanych pióropuszy. Pod ogonami miały, sakawaje, gruczoły wytwarzające w obfitości wielce cuchnący, oleisty płyn, tak jak tchórze i rosomaki, lecz wydzielały go nieporównanie więcej i o jeszcze bardziej przykrym zapachu. Sakawaje zalęgły się zrazu w cukierni pewnego Etruska, Dragatusa Valastrusa z grodu Usti nad Lebaną, zaś po jej splądrowaniu rozbiegły się po Bohemii, pożerając ludzi i ich zwierzęta wśród nieopisanego smrodu. W końcu całe stado, sprowadzone z przeszłości przez czarownika Żytosława, zostało ubite przez króla i jego pasierbicę.

Żatec – w Bohemii założony przez króla Żateca, syna Luczymira. Była to też siedziba plemienia Żatczan, zwanych też Łuczanami, których praojcem był Łuh. Jak podaje ,,Codex vimrothensis'' król Żatec udzielił pomocy zbrojnej faraonowi Jahmesowi w wyzwalaniu Egiptu spod jarzma Hyksosów.