Frisland

 

Frisland (Frislandia) to legendarna wyspa na północnym Atlantyku. Przekaz o niej pochodzi z późnego średniowiecza; z relacji dwóch Wenecjan; braci Nicolo Zeno (ok. 1326 – ok. 1402) i Antonio Zeno (? - ok. 1403), w czasach renesansu spisanej przez ich potomka Nicola Zeno w dziele ,,Dello scoprimento dell’isole Frislanda, Eslanda, Engrovelanda, Estotilanda & Icaria, fatto sotto il Polo Artico da due Fratelli Zeni’’ z 1558 r. Dzieło to zawiera opis Frislandu (wyspy większej od Irlandii), podporządkowanych mu pobliskich wysp Porlandii i Sorento, Eslandii, Islandy, wysepek Bras, Broas, Damberc, Iscant, Mimant, Talos i Trans, Grenlandii (miał znajdować się na niej klasztor z centralnym ogrzewaniem), Estotilandii (cywilizowanego kraju gdzie mówiono po łacinie), Drogeo (wyspy zamieszkanej przez kanibali i dziwne zwierzęta, na której Wenecjanie uniknęli pożarcia dzięki temu, że nauczyli tubylców łowienia ryb), Ikarii i niegościnnego półwyspu Trin stanowiącego część Engronenlandii).

Władcą Frislandu był król Zichmi, zaś bracia Zeno uczestniczyli w jego podbojach.

Relacja braci Zeno wywarła duży wpływ na geografię XVI i XVII, a nawet jeszcze XVIII wieku. Mit o tajemniczych wyspach północnego Atlantyku został ostatecznie obalony w XIX wieku.

W literaturze fantasy nawiązał do niego Andrzej Pilipiuk w powieści ,,Zaginiona’’.