,, Zidentyfikowano co najmniej 32 takie przypadki, w których dzieci zostawały wykarmione przez zwierzęta, przede wszystkim wilki, niedźwiedzie (Litwa 1661), kotowate, gazele (Syria 1946), nawet owce (Irlandia 1671). W Indiach dwie dziewczynki, starsza i młodsza, wychowane zostały przez wilki, w tym jedna od 4 - miesięcznego oseska. W 1920 r. w wiosce Godamuri zabito wilczycę broniącą gniazda, w którym znaleziono dwójkę dziewczynek, ośmio - i trzyletnią. Dziewczynki zachowywały się jak wilki, były aktywne nocami, zrywały z siebie ubrania, poruszały się na kolanach, wyły do księżyca. Wszystkich ludzi witały szczerzeniem zębów, wesoło bawiąc się tylko z psimi szczeniętami. Młodsza, nazwana Amala, zmarła w ciągu roku, starsza, Kamala, przez kilka pierwszych tygodni była w szoku, nic nie jedząc. Przez sześć pierwszych lat udało się nauczyć ją 40 słów, a do śmierci w 1929 r. - 60 dalszych. Chodziła na dwóch nogach, ale pod wpływem stresu i zaniepokojona wracała do postawy na czworakach. Kiedy umierała, umysłowość miała rozwiniętą na poziomie czterolatka i ludzkie nawyki dopiero zaczynały się kształtować. Również w Indiach w 1954 r. znaleziono kilkuletnie dzikie dziecko, Ramę, w 1956 r. odebrano wilkom innego 8 - letniego chłopca, porwanego przez wilczycę, kiedy miał 2 lata. W stanie Assam znaleziono w 1923 r. w norze zabitej lamparcicy 5 - letniego chłopca, porwanego trzy lata wcześniej na polu (wówczas prawdopodobnie zginęły dzieci lamparcicy i na porwanym wyładowała swój instynkt macierzyński). Chłopiec miał zniekształcone od chodzenia na czworakach kolana i dłonie, żywił się wyłącznie surowym mięsem. Żadnego z tych przypadków nie udało się w sposób zadowalający zresocjalizować, ci, którym udało się przeżyć dłużej, wyrażali najczęściej głębokie poczucie nieszczęścia. Nadmienić trzeba, że jeśli ludzie ci przebywają wyłącznie w towarzystwie zwierząt w okresie, kiedy następuje kształtowanie wzorców języka w mózgu (1 - 2 rok życia) i zachowań kulturowych (2 - 5 lat), wówczas niemożliwe jest przyswojenie przez nich pojęć kultury i jakiekolwiek próby resocjalizacji skazane są na niepowodzenie. Osoby takie kończą wówczas z reguły w szpitalach dla psychicznie chorych. Karol Linneusz zaproponował wyjęcie ich spod określenie Homo sapiens i określenie jako Homo ferus ('Człowiek dziki'). Jednego z takich 'dzikich' ludzi, schwytanego w latach 50. w Kazachstanie do sieci wśród stada wilków, osadzono w szpitalu psychiatrycznym. Nauczywszy się trochę mówić, wspominał z przerażeniem moment oddzielenia od wilków i wyrażał tęsknotę za życiem wśród nich'' - Andrzej Szyjewski ,,Etnologia religii''
Przykłady takich dzieci w literaturze to: Cyrus wykarmiony przez sukę (mitologia perska), białowłosy heros Zal, którego przybranym ojcem był ptak Simurg (mitologia perska), Semiramida, którą jako niemowlę karmiły gołębie (mitologia grecka), Ajgistos - kochanek Klitajmestry, wykarmiony przez kozę (mitologia grecka), bracia Romulus i Remus, którymi zaopiekowała się wilczyca (mitologia rzymska), irlandzki król Cormac Mc Airt (Ulfada) wykarmiony przez wilczycę (mitologia celtycka), dwaj carscy synowie, których przybraną matką była lwica (ludowa baśń rosyjska), dziki człowiek wychowany przez niedźwiedzicę, którego Jan Chryzostom Pasek rzekomo widział na dworze Jana Kazimierza, Mowgli z ,,Księgi dżungli'' Rudyarda Kiplinga, wychowany przez stada małp przypominających goryle Tarzan z cyklu powieści fantasy E. R. Burroughsa, a nawet ... elfia dziewczynka porwana przez zmiennokształtną lisicę Aguarę z powieści ,,Sezon burz'' Andrzeja Sapkowskiego i smerf Dzikus, którym w dzieciństwie zaopiekowała się szara wiewiórka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz