Wojowniczki

,,[...] kobiety u boku mężów biorą udział w wojnach. Dziewczętom zaraz po urodzeniu wypalają prawą pierś. W ten sposób prawa ręka lepiej jest przystosowana do walki. Każda dorosła dziewczyna obowiązana jest zabić nieprzyjaciela. Jeśli tego nie uczyni okrywa się hańbą i za karę nie może wyjść za mąż’’ – Pomponiusz Mela.

W mitach i legendach licznych ludów przewija się motyw kobiet chwytających za broń i walczących jak mężczyźni. Do najbardziej znanych z nich należą Amazonki z mitologii greckiej:

,,KIM BYŁY AMAZONKI? 

Starożytni Grecy lubowali się w opowieściach o tajemniczym ludzie wojowniczych kobiet zwanych Amazonkami, którym rządziły królowe. Wychowywały one tylko dziewczynki, a chłopców zabijały.

Z początku twierdzono, że Amazonki zamieszkiwały wybrzeże Morza Czarnego. Tymczasem Grecy, którzy osiedlili się tam, nie znaleźli ani śladu tego ludu. Jako wyjaśnienie zagadki podano przygodę greckiego bohatera Heraklesa, wysłanego z zadaniem zdobycia pasa Hipplity, władczyni Amazonek. Doszło do walki, w której wyniku królowa zginęła , zaś Amazonki zostały wypędzone ze swych sadyb. Mszcząc się, walczyły przeciw Grekom w wojnie trojańskiej, co jednak zakończyło się zabiciem ich kolejnej władczyni przez Achillesa. Wizerunki Amazonek zdobią wiele greckich waz. Na ich podstawie wiemy, że szły do boju uzbrojone w łuki, włócznie, topory, tarcze i hełmy’’ - Bridget Daly (red.) ,,Kim oni byli? Księga pytań i odpowiedzi o sławnych ludziach’’

Poniżej zamieszczam drugi cytat pochodzący z międzywojennej polskiej encyklopedii.

,,Amazonki, legendarny ród wojowniczek, które nie znosiły mężczyzn w swojem gronie i prowadziły ciągłe walki z sąsiadami. W najstarszej greckiej mitologji znajdujemy częste wzmianki o amazonkach, które odgrywają ważną rolę w mitach o Heraklesie, Tezeuszu, jak również w Iljadzie. Nazwę wyprowadzano pierwotnie z amazon (greck.) bezpierśna, podczas gdy nowsze ujęcie przypisuje jej inne pochodzenie. Wydaje się też wątpliwem, czy rzeczywiście jak podają, amazonkom w młodości hamowano rozwój jednej piersi, aby im łatwiej było władać łukiem i strzałami. W każdym razie na wszystkich dochowanych dotąd pomnikach staroklasycznej sztuki widzimy amazonki o czarującym wyglądzie, z dwoma piersiami. We wszystkich prawie przekazach podają jako siedzibę amazonek, Temiskyrę nad Termodontem ( w Małej Azji, na płd. wybrzeżu Morza Czarnego). Czasami wymienia się także Kaukaz, pówysep Krymski i Trację. Nie da się ustalić, czy wchodzą tu w grę wspomnienia wojowniczych kobiet z północnych szczepów(Scytowie, Kimerjowie), które dotarły aż do Pontu, czy też chodzi tu o ostatnie plemiona , w których utrzymało się, powszechne ongiś, prawo macierzyńskie i panowanie kobiet. Możliwe również, że to kobiece państwo było rezultatem zupełnego wytępienia mężczyzn danego plemienia w jakiejś nieszczęśliwej wojnie. O rozmnażaniu się amazonek opowiadają, że obcowały one czasowo z mężczyznami sąsiednich plemion i że dzieci, pochodzące z tych związków pozostawały przy matkach, jeśli to były dziewczęta, natomiast jeśli urodził się chłopiec, oddawano go ojcu. Inni twierdzą nawet, że chłopców amazonki zabijały, wyrzucały lub kaleczyły. Często również określano amazonki jako czyste i dziewicze.
Z bogów czczą amazonki w pierwszym rzędzie Aresa, za którego potomków często uchodzą, z bogiń mniej Atenę, natomiast przedewszystkiem Artemidę, czystą boginię łowów. Wielokrotnie twierdzono, że w mit o amazonkach wcielił się rozpowszechniony chwilowo kult niektórych bogiń azjatyckich. Z poszczególnych amazonek wymieniają przedewszystkiem Hipolitę, któej porwać pas było jednym z 12 – tu zadań Heraklesa. Pas jest zarówno symbolem władzy, jak i czystości. Z wyprawy Tezeusza należy wspomnieć Antiopę. Zemstą za porwanie Antiopy była mityczna wyprawa Amazonek do Attyki […]. W późniejszym cyklu podań znajdujemy opowiadania o Pentesilei, która ze swoją garstką spieszy na pomoc Troi i tam znajduje śmierć z ręki Achillesa (…). To podanie jest tem mniej wiarygodne, że z wielu źródeł wiemy o wyprawie króla Priama przeciwko amazonkom, nie byłoby więc powodu, dla którego amazonki miały mu spieszyć z pomocą. [...]Jeszcze w sprawozdaniach wojennych Aleksandra Wielkiego, a nawet Pompejusza są wzmianki, odnoszące się prawdopodobnie do amazonek. Znane jest też opowiadanie o pokonaniu perskiego króla Cyrusa przez królową amazonek Tomyrę. Ubiorem nie różniły się amazonki od swych sąsiadów męskich, szczególnie Greków. Krótki chiton często odsłania pierś. Bronią ich był łuk, kołczan i strzały, topór i tarcza. Czasami walczyły z wozów wojennych. Niezrównane jednak były w jeździe konnej. Oczywiście i łowy należały do ich szczególnych namiętności. Częste są też opowiadania o zapasach i tańcach amazonek. Odrębność i urok amazonek sprawiły, że i dla nowszej sztuki były ulubionym motywem (sławna bitwa amazonek Rubensa w pinakotece monachijskiej). O swego rodzaju amazonkach z VIII. wieku po Chr. opowiadają też czeskie dzieje. Także pierwsi odkrywcy Ameryki Południowej wierzyli, że nad rzeką Amazonką znaleźli pewien rodzaj am. Z nowszych czasów należy wspomnieć o ostatnim wypadku pojawienia się pewnego rodzaju a., jakimi były wojownicze kobiety na dworze króla Dahomeju (…). Przed kilkoma dziesiątkami lat pokazywano je w całej Europie’’ - ,,Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa Gutenberga tom 1 A do Assuan’’

Oprócz nich należy wymienić też takie postaci jak: Atalantę i Harpalyke ¹ z mitologii greckiej, Kamilę ² z mitologii rzymskiej, Maximo – antagonistkę Bazylego Digenisa Akritasa z bizantyjskiego eposu, celtyckie wojowniczki i boginie wojny jak: Scathę, Medb (pierwowzór królowej Meve), Nemain, Machę, Badbh i Morrigan, Brunhildę i inne walkirie z mitologii germańskiej, Bradamantę – legendarną paladynkę Karola Wielkiego, polskie Halinę Krępiankę i Zofkę z Sandomierza, które podstępem uratowały swoje rodzinne miasto kolejno przed Tatarami i Szwedami, pomorską korsarkę Stenkę, karpacką rozbójniczkę Maronkę (zainteresowanych tą postacią odsyłam do książki ,,Księga karpackich zbójników’’ Bartłomieja Grzegorza Sali), tzw. amazonki czeskie ³ (Vlastę, Hodkę, Radkę, Vradkę, Szarkę ⁴ i Mladkę), czeską Walaszkę, Nastazję – żonę Dunaja Iwanowicza i Polanicę – córkę Ilji Muromca z ruskich bylin, dzielną Kubaiko ⁵ z tatarskiej legendy, Hua Mulan z chińskiej legendy (rozsławił ją film Disneya), pachnącą rybami Minakszi, która rzuciła wyzwanie samemu bogu Śiwie, oraz wojownicze boginie Kali i Durgę z mitologii indyjskiej, czy wreszcie osetyńską księżniczkę Satanę ⁶.

Z historycznych wojowniczek można wymienić: biblijne Deborę, Jael i Judytę, celtycką królową Budykę, św. Olgę (przed swoim chrztem stoczyła krwawy bój ze zbuntowanym plemieniem Drewlan szukając zemsty za śmierć jej męża Igora), św. Joannę d’Arc, Joannę de Clisson (1300 – 1359) – bretońską korsarkę prowadzącą prywatną wojnę w królem Francji Filipem Pięknym, irlandzką piratkę Anne Bonny (1697 – 1782) i jej angielską towarzyszkę Mary Read (koniec XVII wieku – ok. 1720), Laskarinę Bubulinę (1771 – 1825) – bohaterkę walk z Turkami o niepodległość Grecji, uczestniczkę powstania listopadowego Emilię Plater (na jej cześć nazwałem jedno z jezior na wymyślonej przez siebie planecie Pterotyjandii ;), Marię Boczkariową (1889 – 1920) – Rosjankę dowodzącą żeńskim batalionem piechoty podczas I wojny światowej, żołnierki z armii izraelskiej (w tym kraju kobiety też są zobowiązane do służby wojskowej), Kurdyjki walczące przeciw ISIS, czy nawiązujący do tradycji Amazonek zakon Asgarda na Ukrainie (wymyśliłem historię jak przyjechały czarnym zaporożcem do Pacynowa w Polsce szukać magicznego kamienia ;).

Również w literaturze i filmie fantasy nie brak walecznych niewiast. Można by tu wymienić takie postaci jak na przykład: Czerwona Sonia, ⁷ Jirel z Jorry, Sheena, ⁸ Haletha, Eowina ⁹, Zuzanna Pevensie ¹⁰, elfka Arya , Xena i Gabriela ¹¹, Zerrikanki Tea i Vea, wiedźminka Cirilla, łuczniczka Milva, królowa Meve, Duce von Pack, łuczniczka Karenira, Szarka, bośniacka księżniczka Monika Stiepankovic, jakucka półbogini Tujaryma Kuo ¹², Aiina – nauczycielka Tendżaruka, następcy Tygrysiego Tronu ¹³, szalona i okrutna Mariko ¹⁴, groteskowe, postapokaliptyczne amazonki z drugiego tomu dylogii ,,Zakon Krańca Świata’’ Mai Lidii Kossakowskiej, Achaja, Ertana ¹⁵, Kris de Valnor, Hildebruna, Maaziken, Eona, Maria Moriewna ¹⁶ , Aella ¹⁷, Thuszia ¹⁸, św. Joanna d’Arc ¹⁹, rusałka Ruta i Lynxyjka Ornieta z mojej powieści ,,Tatra’’ ²⁰ ;) i wiele innych.

Już jako przedszkolaka pociągał mnie mit o Amazonkach. Widziałem je w jednej z kreskówek o Yatamanie. W mojej mitologii nie brak wojowniczek (odsyłam chociażby do zamieszczonego na tym blogu opowiadania ,,Jak Słowianie z Amazonkami wojowali?’’). Czy oznacza to, że chciałbym, aby mit stał się rzeczywistością? W ,,Niedzieli’’ pewien ksiądz wyrażał dezaprobatę co do obecności kobiet w wojsku i policji, a więc zawodach związanych z przemocą, która nie jest prawdziwym powołaniem kobiety. Pisząc ,,Pawlaczycę cz. I Słomiane wojny’’ opisałem wielką bitwę chłopów z Dziadostwem. Kobiety brały w niej udział, lecz nie jako wojowniczki, ale jako pielęgniarki. Nie chciałem tym sposobem poniżyć kobiet, lecz je wywyższyć, bo ratowanie życia zasługuje na większy szacunek niż jego niszczenie, nawet w wojnie obronnej.

Śniło mi się, że:

- w krajach takich jak Amazonia i Messalia, gdzie w starożytności rządziły kobiety, obecnie nikt nie chce pracować w parkach narodowych,

- Xena poszukiwała magicznej ,,Księgi Kronosa’’ pozwalającej odzyskać stracony czas,

- w starożytności żyła pewna wojowniczka, potrafiąca bez niczyjej pomocy wycinać w pień całe armie; brała udział min. w wojnie trojańskiej,

- w średniowieczu żyła piękna blondynka, walcząca w płytowej zbroi z rycerzami, która zwyciężyła dzięki dwóm kartom tarota ukrytym we włosach,

- piękna, półnaga wojowniczka zwyciężyła tygrysa i zrzuciła go w przepaść, po czym wypełniając złożony ślub, zrobiła sobie rytualne nacięcia na ciele,

- Gabriela miała białe skrzydła jak anioł,

- Dobrawa II ²¹ żyła na odludziu z inną piękną i półnagą wojowniczką o blond włosach, w tym śnie występował też wielki, niebieski smok,

- istniała prasłowiańska wojowniczka Sirena pochodząca z Warszawy,

- Achaja, nazywana Kasią walczyła z wielkim księciem litewskim Witoldem.

1 Odsyłam do posta: ,,Wojownicza księżniczka z Tracji’’

2 Odsyłam do posta: ,,Eneida’’

3 Odsyłam do posta: ,,Czeskie Amazonki’’

4 Odsyłam do posta: ,,Od Dalimila do Anny Brzezińskiej, czyli rzecz o Szarce’’

5 Odsyłam do posta: ,,Kubaiko’’

6 Odsyłam do posta: ,,Wojownicza księżniczka o demonicznym imieniu’’.

7 Odsyłam do posta: ,,Czerwona Sonja’’

8 Odsyłam do posta: ,,Sheena – królowa dżungli’’

9 Odsyłam do posta: ,,J. R. R. Tolkien – początek przygody’’

10 Odsyłam do posta: ,,Cudowny świat Narnii’’

11 Odsyłam do posta: ,,Xena – wojownicza księżniczka’’

12 Odsyłam do posta: ,,Ruda Sfora’’

13 Odsyłam do posta: ,,Pan Lodowego Ogrodu’’

14Odsyłam do posta: ,,Takeshi. Cień Śmierci’’

15 Odsyłam do posta: ,,Wilczarz’’

16 Odsyłam do posta: ,,Nieśmiertelny’’

17 Odsyłam do posta: ,,Ognistowłosa wojowniczka’’

18 Odsyłam do postów: ,,Podboje 1. Horda Żywych’’, ,,Podboje 2. Podstęp Hetytów’’, ,,Podboje 3. Krew Scytów’’ i ,,Podboje 4. Śmierć króla’’

19 Odsyłam do posta: ,,Twierdza Aniołów’’

20 ,,Tatrę’’ wydałem w 2018 r. W grudniu 2019 r. nakładem wydawnictwa Poligraf ma się ukazać kontynuacja - ,,Tatra. Suplement’’ ;).

21 Odsyłam do posta: ,,Kosynierka’’

Oniricon cz. 530

Śniło mi się, że:

- zamierzałem napisać na blogu ostrzegającą przed marksizmem recenzję ,,Manifestu komunistycznego'' Marksa i Engelsa, miała być zadedykowana ,,Dobrej Dziewczynie, którą zwiodła zła ideologia'', czyli Sławomirze,

- pojechałem na pielgrzymkę na Podkarpacie gdzie w wyborach startowała  Joanna Scheuring - Wielgus, razem z Mamą widziałem olbrzymie kury ciągnące karetę, okazało się potem, że były to przebrane kobiety,

- nazwa Skandynawia wywodzi się od indyjskiego boga wojny Skandy, który szukał w tym rejonie słowiańskiej krainy zmarłych Nawi (wymyślone na jawie),

- Amerykanka Danny po przyjęciu do neopogańskiej szwedzkiej sekty Hårga zaczęła wystawać na drogach  i skąpym strojem wabić kierowców, aby mogli być złożeni w ofierze,

- razem z Igorem Górewiczem byłem na obchodach święta Żywi, padał deszcz, a Górewicz zapowiadał, że zostaną podane astronomiczne ilości miodu i słodyczy, miałem wątpliwości czy jako katolik mogę uczestniczyć w neopogańskim święcie,

- szedłem przez dziką planetę łudząco podobną do Ziemi, na której jedynym śladem bytności ludzi były ruiny miast w lasach,

- w cyklu anielskim Mai Lidii Kossakowskiej gdy potępieniec trafił do Głębi (piekła) Lucyfer włożył mu dłoń do klatki piersiowej szukając czarnej łzy z obsydianu, aby rzucić ją w popiół,

- Kostrubonko był zwykłym człowiekiem mieszkającym w TBS - ie na Ukrainie,

- Maciej Giertych otworzył w Warszawie pierwsze w Polsce Muzeum Kreacjonizmu,

- C. S. Lewis był nękany przez aktywistów ekologicznych, którzy podrzucali mu worki ze śmieciami gdy spał na ulicy, jakiś historyk oskarżał go, że w wieku 10 lat cieszył się, że Niemcy zabrali Wielkiej Brytanii jakąś wyspę na Pacyfiku,

- pisałem posta o baśniach Carla Gozziego, wspomniałem, że ich akcja nieraz toczy się w egzotycznych krajach jak: Chiny, Bagdad, Gruzja, a także Włochy i Francja, to właśnie z jednej z owych baśni dowiedziałem się o istnieniu Damaszku, jednak baśni o księżniczce Turandot nie znalazłem w zbiorze, który czytałem w dzieciństwie,

- Konrad T. Lewandowski był myśliwym, za co nie lubił go Jacek Piekara. 

Fraszka powyborcza

PiS wygrał i bomba, a kto nie głosował ten trąba! :)

Zwierzęta

         

  ,,Przednówek. Zwierzęta – ks. Tymoteusz

            Ja się nie dziwię

            pani z miasteczka,

            że przyszła

do księdza dobrodzieja z prośbą,

aby ochrzcił jej pieseczka,

bo to jedyny jej przyjaciel

i chciałaby, żeby z nią był w niebie.

Wszystko co żyje, stworzył Bóg

i wszelkie stworzenie wzdycha

i oczekuje wyzwolenia.

Wiem, że zwierzęta przywiązują się

do człowieka i są wierne,

za dobroć płacą przyjaźnią.

Ta zwierzęca przyjaźń

jest czasem oddaniem życia w obronie pana.

Czasem zwierzęca wierność sięga

aż męczeństwa.

Dlatego często są zwierzęta

na obrazach przy świętych.

Św. Agnieszka ma baranka.

‘Agnes’ znaczy owieczka.

Św. Agnieszka – łagodna i dobra

jak owieczka,

a jednak męczennica,

choć to jeszcze dziecko.

Miała przecież 12 lat.

Św. Królowa Jadwiga.

Na sarkofagu u jej stóp

leży wierna psina.

To symbol wierności i łagodności.

Śliczny jest ten sarkofag Królowej,

bo Jadwiga jest taką piękną, wierną,

świętą Królową.

Izydor – oracz ma pobożne woły.

Gdy on się modli, woły same orzą.

Jak ta socha orała bez oracza?

Nie wiem. U świętych wszystko możliwe.

Mój św. Roch

ma też przy sobie psa.

Ten francuski szlachcic

w czasie morowego powietrza

opatrywał rany śmiertelnie chorych.

Sam się Roch zaraził.

Pies lizał jego rany.

Pies wierny panu do śmierci.

W opisie cudów św. Antoniego

jest jeden o tym,

jak św. Antoni niósł Komunię św.

do chorego.

Objuczonego osła prowadził Żyd.

Osiołek poznał swego Pana i ukląkł,

Żyd go bił, żeby się nie wygłupiał,

tylko szedł dalej.

Nawet pogardzane zwierzątka

- polskie świnie, gdy Żyd sprofanował

Hostie św. i wrzucił je świniom,

one uklękły przed korytem.

Św. Franciszek –

to był prawdziwy ekolog.

Każde zwierzątko

było mu bratem czy siostrą.

Słuchały go ptaki i ryby,

i wilk z Gubbio.

Zwierzęta rozumieją

ludzki język dobroci.

Św. Hubert nie strzelił do jelenia,

bo w jego rogach zobaczył krzyż.

Ukląkł święty myśliwy,

a przy nim jego pies.

Pan Jezus też kochał zwierzęta.

Bardzo lubię to opowiadanie

o zagubionej owcy.

Pan Jezus siebie nazywał

dobrym pasterzem,

a dobry pasterz życie swoje

oddaje za owce.

Dobry był dla Pana Jezusa

osiołek.

Niósł Pana Jezusa na swoim grzbiecie

jak Króla,

gdy dzieci rzucały gałązki oliwne,

a wszyscy wołali: Hosanna

Synowi Dawidowemu.

No tak, ale wystrzelają,

wyłapią, wygonią, wytrują ludzie

wszystkie zwierzęta.

Dziwny jest człowiek.

Hoduje w rezerwatach zebry,

Dziki, sarny, potem do nich strzela.

Dokarmia zimą zające, dziki, sarny,

kuropatwy, potem je zabija.

Przyjdzie czas,

że skończą się przednówki,

że Pan Bóg każe wziąć po parze

ze wszystkich zwierząt,

schronić w swoim rezerwacie,

aby stało się nowe stworzenie

i napełniło ziemię.

A będą zwierzęta zbawione?

Cały świat jest odkupiony,

            więc myślę, że Pan Jezus

zechce mieć w niebie

i wołka, i osiołka,

i zagubioną owieczkę.

Eliasz będzie miał swoje

ogniste rumaki z zaprzęgiem,

św. Jerzy i św. Marcin

wezmą swoje białe konie

i Hubal swoją Mrozkę,

i mój dziadek swoje kasztanki,

i ks. Wojtek swojego osła,

i ja swoje rybki.

Już będzie po przednówku

i będzie nowe niebo,

i nowa ziemia.’’ – wiersz pochodzi z ,,Niedzieli’’ z 2002 r.

W wieku przedszkolnym od psów i kotów wolałem dziką faunę Afryki, zwłaszcza nosorożce, lamparty i krokodyle, oraz oczywiście dinozaury, z których wyginięciem nie mogłem się pogodzić :(. Fascynowały mnie również ośmiornice, rozgwiazdy, pelikany, sępy, kondory, węże, jaszczurki, dziobaki, nietoperze, pająki, rysie, żenety i rosomaki. Obawiałem się natomiast… psów (strach budziło we mnie głośne szczekanie i możliwość ugryzienia). Wyjątkiem był Rocky – sympatyczny kundel mojego wujka i cioci, którego nawet wyprowadzałem na spacer. Lubiłem również Czoko – czarnego kota o pomarańczowych oczach należącego do przedszkolanki, pani Joli. Po latach jego imię nadałem jednemu z wymyślonych przeze mnie Żbiczan – ludzi z głowami żbików. Pani Jola miała również akwarium z rybkami, które też mi się podobały. Miłym wspomnieniem był widok pary oswojonych szczurów w pudełku, które pokazano nam w przedszkolu. Równocześnie na mój wiek przedszkolny przypadała gradacja liszek – pokrytych parzącymi włoskami gąsienic brudnicy mniszki. Pamiętam też jak w przedszkolnej piaskownicy znalazłem żywego wija drewniaka, a na grzybobraniu widziałem pełznącego w trawie węża. Jako dziecko uwielbiałem karmić chlebem kaczki pływające na jeziorze Rusałka w Parku Kasprowicza w Szczecinie. Nie wiedziałem wówczas, że wyświadczałem im tym niedźwiedzią przysługę :(. Miałem dużo zabawek wyobrażających zwierzęta; dzikie i domowe, współczesne i prehistoryczne. Jedną z nich był mały, plastikowy lew, którego w klasie trzeciej szkoły podstawowej wszędzie ze sobą nosiłem na fali dziecięcej fascynacji lwami.

Zachłannie gromadziłem wiedzę o zwierzętach. Oglądałem poświęcone im filmy i programy np. ,,Z kamerą wśród zwierząt’’ państwa Gucwińskich, ,,Zwierzęta świata’’, później ,,Animal Planet’’.

Niecierpliwie wyczekiwałem kolejnych numerów czasopisma ,,Zwierzaki’’ wychodzącego w latach 1992 – 1999, którego maskotką był kot Prószek (do dziś mam prawie wszystkie numery).

Pochłaniałem również książki o zwierzętach, zarówno te z domu jak i wypożyczane z dwóch miejskich bibliotek. Moje ulubione serie i autorzy to: Roman Antoszewski (,,Przyroda inaczej, czyli ciekawostki’’), Zdenek Burian i Zdenek Špinar (,,Zanim pojawił się człowiek’’), Josif Chalifman (,,I owady są architektami’’, inną książkę tego autora - ,,Pszczoły’’ - odradzam z uwagi na odwołania do Lenina, Stalina i ,,akademika Łysenki’’), J. A. Cinger (,,Zajmująca zoologia’’), Vitus B. Dröscher (,,Cena miłości’’, ,,I wieloryb wysadził Jonasza na ląd’’, ,,Krokodyl na śniadanie’’, ,,Rekiny i płaszczki’’, ,,Rodzinne gniazdo’’, ,,Zachowania zwierząt. Skuteczne strategie przetrwania’’), Irenäus Eibl – Eibelschweldt (,,Galapagos. Arka Noego na Pacyfiku’’), Richard Fortey (,,Życie. Nieautoryzowana biografia’’), Bernhard Grzimek (,,Nie ma miejsca dla dzikich zwierząt’’, ,,Serengeti musi umrzeć’’, ,,Tropiliśmy słonia Tiemoco’’), państwo Antoni i Hanna Gucwińscy (,,Papugi, czyli upierzone małpy’’, ,,Znajomi z zoo’’, ,,Zwierzęta w moim domu’’), Gerhart Hartman (,,Dzikie zwierzęta’’ z serii ,,Co i jak?’’), Czesław Jura – red. (,,Encyklopedia biologiczna’’), Włodzimierz Juszczak (trylogia ,,Płazy i gady krajowe’’), Witold Koehler (,,Przymierze z lasem’’, ,,Saga rodu sześcionogów’’, ,,Zwierzęta czekają’’), Krystyna Kowalska (,,Nie tylko szkiełko i oko’’), Antonina Leńkowa (,,Trudna droga do arki Noego’’), Konrad Lorenz (,,Tak zwane zło’’), Stefan Maciejewski (,,Saga o ginących i uratowanych’’), seria ,,Monstrualna erudycja’’ (,,Ewolucja czy egzekucja’’, ,,Nieznośna natura’’, ,,Te paskudne robale’’, ,,Skamieniałe dinozaury’’), Bolesław Orłowski (,,Zwierzęta w służbie człowieka’’), Nikołaj Rajkow (,,Ogród zoologiczny’’), Rafał Skoczylas (,,Co w lesie piszczy’’?, ,,Leśne spotkania’’), Jan Sokołowski (,,Tajemnice ptaków’’), Władysław Strojny (,,Bocian biały’’, ,,Nasze zwierzęta’’, ,,Spotkania z owadami’’), Zuzanna Stromenger (,,Chomiki syryjskie’’, Dziwy świata zwierząt’’, ,,Koty domowe’’, ,,Przystosowani pożyją dłużej’’), Piotr Sumiński (,,Borsuk’’), moja ulubiona seria ,,Tajemnice zwierząt’’ (,,Prehistoria’’, ,,W borach i w lasach’’, ,,W oceanie’’, ,,W ogrodzie i w domu’’, ,,W puszczach’’, ,,Zwierzęta i ich potomstwo’’, ,,Zwierzęta – budowniczowie’’, ,,Zwierzęta rekordziści’’, ,,Rzadkie ptaki Polski’’, ,,Łowcy i ich ofiary’’, ,,Małpy. Od karzełka do olbrzyma’’, ,,Torbacze’’, ,,Psy domowe’’), Andrzej Trepka (,,Cierpienia przyrody’’, ,,Co kaszalot je na obiad’’?, ,,Gawędy o zwierzętach’’, ,,Król tasmańskich stepów i inne opowieści z życia ludzi i zwierząt’’, ,,Opowieści o zwierzętach’’, ,,Zwierzęta, zwierzęta...’’), Tomasz Umiński (,,Zwierzęta i kontynenty’’, ,,Zwierzęta i oceany’’), Josef Vagner (,,Lew nie jest królem zwierząt’’), Zdenek Veselovsky (,,Głosy dżungli’’, ,,Znamy się tylko z widzenia’’), Jadwiga Wernerowa (,,Sekrety delfinów’’, ,,To i owo o zwierzętach’’, ,,Żywe futerko’’), Ada Wińcza (,,Opowieści z sawanny i buszu’’), Jan Żabiński (,,Zagadka ewolucjonizmu’’, ,,Z życia zwierząt’’).

Zimą razem ze śp. Babcią dokarmiałem ptaki na balkonie (Babcia bała się mew, które odganiały gołębie i rozrzucały chleb po chodniku). Latem 1996 r. zaprzyjaźniłem się z gołębiem, który oswoił się do tego stopnia, że wchodził do mieszkania i jadł z ręki. Jako dziecko wierzyłem błędnie, że zwierzęta mają dusze i trafiają do Nieba, a nawet posiadają własną religię (w moich wyobrażeniach miały być oczywiście katolikami z wyjątkiem węży – satanistów ¹). Choć cieszyłbym się gdybym w Niebie spotkał ukochane dinozaury, to kim my jesteśmy by mówić Bogu jak ma zbawiać?! Niedawno Szymon Hołownia powiedział, że po śmierci sądzić go będą … świnia i komar. Jeśli o mnie chodzi wolałbym, aby po śmierci sądził mnie lew Aslan niż jakaś świnia ;). Wierzyłem też, że zwierzęta naprawdę mówią ludzkim głosem w Wigilię, nigdy jednak żadnego na tym nie przyłapałem.

Popadłem nawet w skrajność powstrzymując się od jedzenia mięsa (w latach 1994 – 2004) i pozwalając kłuć się komarom. Uspokajam, że nigdy nie byłem hinduistą, buddystą, ani dżinistą. W 2004 r. pod wpływem księdza znów zacząłem jeść mięso.

Jeśli chodzi o to jakie miałem domowe zwierzęta to mogę wymienić czarnego chomika Kuleczkę (początkowo miał się nazywać Zygi), później zaś akwarium z rybkami (brzanki, gupiki, mieczyki, glonojad). Po ich śmierci nie miałem już więcej zwierząt, przez co bywałem fałszywie oskarżany o nielubienie zwierząt.

Marzyłem by zostać zoologiem lub paleontologiem. W pierwszych miesiącach 1996 r. ręcznie pisałem i ilustrowałem kolejne numery czasopisma ,,Zwierzęta’’ (po jednym egzemplarzu na papierze ze sporządzanej domowym sposobem makulatury, aby było ekologicznie). Parę miesięcy później do specjalnego zeszytu wklejałem i opisywałem znaczki ze zwierzęta znalezione w paczkach chipsów. W latach 1998 – 2003 prowadziłem monumentalny album ,,Ciekawostki z życia zwierząt’’, który opublikowałem na tym blogu. Niestety moją piętą Achillesową od zawsze była matematyka. To z jej powodu zamiast na biologię poszedłem w 2005 r. na historię, którą zresztą też się interesowałem.

Zwierzęta odgrywają ważną rolę w mojej twórczości co w grudniu 2019 r. będzie mógł Czytelnik zobaczyć w mojej nowej książce ,,Tatra. Suplement’’, do której zakupu i lektury serdecznie zapraszam ;).

Śniło mi się, że:

- zanosiłem do kościoła ,,Zwierzaki’’,

- Voytakus ov Višnic i ja zamieniliśmy się w pierwotniaki,

- w Szczecinie grupa ludzi jadła skrzypłocza,

- ojciec Jeny ov Blackeyovej zabił skorka wielkości skorpiona i jakieś pająki,

- w barze szybkiej obsługi ,,Mak – Kwak’’, na ul. Śląskiej podawano motyle,

- widziałem gąsienicę pazia królowej i mówiłem, że jest nieszkodliwa,

- latem, w Szczecinie zaroiło się od ogromnych motyli, które były łapane i zabijane przez dzieci, w tym śnie występował również ogromny złotook, Pavlas ov Vidłar chciał owe owady łapać, ciąć nożyczkami i wklejać do albumu, ale mu nie pozwoliłem, więc był zły na mnie z tego powodu,

- nocą na mojej dłoni usiadły jednocześnie trzy komary,

- w szkole po podłodze chodziły setki i tysiące pszczół, które uczniowie zabijali dla rozrywki,

- w pewnej klasie nauczycielka hodowała wyjątkowo łagodne pszczoły, zaś niektórzy uczniowie drażnili je,

- miałem wszy i jakiś pan poradził mi, abym się ich pozbył,

- po moim palcu chodziła wesz, która zamieniła się w pluskwę,

- w swoim mieszkaniu zobaczyłem kozioroga dębosza i jakiegoś innego dużego chrząszcza, nie pozwoliłem Babci zabić kozioroga i wyniosłem go do parku,

- zbierałem żywe ślimaki, wśród nich winniczki o muszlach wielkości pięści, które pełzały mi po ręce,

- upiekłem żywcem w mikrofalówce ślimaka winniczka wielkości królika,

- jakiś pan, prowadzący program w telewizji nie rozróżniał ośmiornicy od kalmara, mówił, że nie ma między nimi różnicy, tak samo jak między pluskwą, a k... .

- spędzając wakacje nad jakimś jeziorem na Białorusi, grałem w duże i ciężkie karty zrobione z rybich łusek,

- będąc niemowlęciem uniosłem się pod niebo, zobaczyłem złotą rybkę ukrytą w chmurze, oraz ciekawie mi się przyglądającego kruka,

- nauczyciel kazał mi wymienić sławne kobiety, a ja wymieniłem żabę – byka, salamandrę olbrzymią i Helenę Bławatską, zaś nauczyciel dziwił się, czemu mówię o ich homoseksualizmie,

- w Polsce, w jakimś leśnym jeziorku ujrzałem traszki duże jak szczury i salamandrę olbrzymią, czym się zdziwiłem, zaś jakiś młody przyrodnik powiedział mi, że te ostatnie zaaklimatyzowały się w Polsce,

- w Szczecinie na ul. Krakowskiej mieści się ogromny sklep rybny połączony z mini – zoo i mieszkaniami, w tym zwierzyńcu widziałem aksalotle i salamandry plamiste, spotkałem też medium – Teresę Katiuko,

- pewna pani, gdzieś na jakiejś farmie została pogryziona przez żółwia olbrzymiego z Galapagos,

- widziałem idącą po szarej, betonowej podłodze chelodynę australijską (gatunek żółwia),

- w Bałtyku żyją żółwie skórzaste; dowiedziałem się tego od starego, polskiego żołnierza mieszkającego w zamieszkanym przez Szwedów TBS – ie w Szczecinie, w owym budynku, oprócz mieszkań, mieściła się też wielka szwedzka biblioteka, a nawet... wybrzeże Bałtyku, stary, polski żołnierz zabrał mnie na plażę, gdzie pokazał mi jaja żółwi skórzastych wielkości ,,tic – taców’’,

- idąc przez park, musiałem co chwila uciekać przed wychodzącymi zza drzew krokodylami,

- Wojciech Cejrowski przemycał narkotyki zaszyte w krokodylej skórze (jest to oczywiście nieprawda, tylko sen, za który nie odpowiadam, zainspirowany został przeczytaną u Alfreda Szklarskiego w książce ,,Tomek u źródeł Amazonki’’ historią o niejakim Wickhamie, który na początku XX wieku przełamał monopol Brazylii na produkcję kauczuku, przemycając nasiona kauczukowca do kolonii brytyjskich w taki sam sposób jak w moim śnie; wracając do pana Cejrowskiego, uważam, że prowadzi bardzo ciekawe programy podróżnicze i podziwiam jego odwagę w obronie chrześcijańskich wartości),

- pewien krokodyl poślubił wiele dziewic, które zamieszkały razem z nim w rzece,

- kajman zjadał Murzynkę,

- razem z p. Atvą ov Vierełą widziałem jaszczurki w pobliżu kościoła p. w. Serca Jezusowego w Szczecinie,

- bawiąc na wsi razem z Babcią, wszędzie nosiłem ze sobą kameleona na ręku i patrzyłem jak łapał owady i pająki,

- pani Janaćka ov Froizerova kazała mi badać organy słuchowe warana z Komodo,

- Julia Tymoszenko miała dziurę w głowie, z której wypełzała żmija,

- na moje przedszkole napadli dwaj bandyci, którzy gotowali w garnku pingwina obdartego ze skóry,

- zimą w Szczecinie, po ulicy Wyszyńskiego chodziły pingwiny,

- struś należy do torbaczy,

- kiedyś pelikany żywiły się mniejszymi ptakami,

- łabędzie są roślinami,

- dałem ś. p. pani Rózi (znajomej mojej Babci), lub podobnej do niej starszej kobiecie gęsi, aby nie zjadała łabędzia krzykliwego,

- moimi ciotkami były czapla siwa i perkoz dwuczuby,

- kondor kalifornijski miał założony nadajnik, który go ważył i wykonywał inne pomiary,

- jechałem wozem zaprzężonym w dropie do kościoła na ślub z Jeną ov Blackeyovą,

- w każdą pierwszą środę miesiąca karmiłem sóweczkę,

- w Rzymie kupuje się białe gołębie płacąc za nie parówkami, zrobionymi ze zwierzęcego moczu,

- prof. Sigimundus ov Sulutcus jadł rosół z wróbla, w którym były ptasie nóżki,

- w przedszkolu, razem z Mamą chciałem ukraść kanarka,

- Casiya ov Blackeyova, siostra Jeny, była dzierzbą i nabijała mnie na cierniowy kolec,

- ujrzałem w wolierze białego tukana przykrytego szklanym kloszem i uwolniłem go,

- moja Babcia hodowała w domu całe stada papużek (min. ary wielkości kolibrów), które mnie delikatnie skubały,

- na statku zielona papuga wyrzuciła za burtę foksteriera, którego uratował długowłosy pracownik Empiku,

- jakaś mała dziewczynka zagniatała żywą, czerwoną papugę z mąką i ciastem, zwróciłem jej uwagę, że krzywdzi ptaka, zaś polonistka, pani Anna ov Scareyova powiedziała mi, że to tylko dziecko,

- diabeł tasmański gryzł w udo jakiegoś człowieka,

- w sklepie zoologicznym był diabeł tasmański i rosomak,

- miałem w domu wilka workowatego, który zamienił się w plastelinową figurkę,

- poczęstowałem jeża owadami na spodku, lecz jeż odmówił mi ludzkim głosem,

- pewien Bułgar nadepnął na jeża bosą stopą i przyłożył ją do twarzy, a gdy zobaczył na policzku krew, podpalił sobie włosy zapałką, bo był głupi,

- kiedyś wierzono, że jeże zamieniają się w wilki,

- w kościele p.w. Serca Jezusowego w Szczecinie księża trzymali wilka, żywiącego się mydłem i jeża uszatego,

- miałem kuzyna, który był żyjącym na Mazurach nietoperzem kalongiem, co roku ludzie przebijali go włócznią i zjadali, on zaś po jakimś czasie ożywał,

- polska myszka grała w szachy z królem Francji, Ludwikiem XVI,

- w mieszkaniu mojego sąsiada piętro niżej urządzono wystawę poświęconą myszce z plasteliny, niestety zainteresowanie nią było niewielkie,

- polskim odpowiednikiem Myszki Miki był szczur Tyta,

- w CH Galaxy w Szczecinie zaroiło się od królików, które wchodziły nawet do akwariów z rybami,

- byłem białym królikiem, moje ka pomagało mi uciekać przed ludźmi, zaś pan Voytakus ov Viernitis chciał mnie złapać, zabić i zjeść,

- słoń morski pomógł mi w pracy na komputerze, a potem zamienił się w młodzieńca w okularach,

- pomagałem delfinowi chińskiemu w jedzeniu kałamarnicy,

- pani Wioletka – niezwykle piękna kobieta o długich, czarnych, kręconych włosach, chodząca w kolorowym kostiumie kąpielowym; kochanka Józefa Piłsudskiego i pułkownika Batuty, zamieniała się w orkę i pod tą postacią zjadała mężczyzn,

- orka Keiko grając w filmie ,,Uwolnić orkę’’ , powiedziała, że jej oceanarium łączy się z lodowcem, że nie wierzy w globalne ocieplenie i zachęcała małych chłopców, aby obcinali sobie penisy nożami,

- w jednym z polskich miast nadmorskich, fale wyrzuciły na brzeg małego płetwala błękitnego, ludzie, aby mu pomóc, zapakowali go do skrzyni, a ta pełzała po podłodze; w tym śnie byłem też z Mamą na zakupach w sklepie rybnym, widziałem w wielkich pojemnikach żywe, niebieskie węgorze i miniaturowe flamingi, upierałem się jak małe dziecko, aby je kupić w celu pobudzenia mojej wyobraźni, lecz Mama nie miała tyle pieniędzy,

- w Rosji, na Kaukazie, moja Babcia i ja zostaliśmy wzięci do niewoli przez mówiącego lwa (bynajmniej nie był to Lew Trocki),

- w Afryce miała miejsce wielka wojna Murzynów z lwami,

- rozmawiałem z tygrysem,

- jakiś chłopiec, który był bohaterem i wyruszał na wyprawę przeciw siłom zła, w lesie spotkał zwierzęta, które udzieliły mu swej mocy (wśród nich były lampart i koziorożec),

- uratowałem z chińskiej restauracji panterę śnieżną, która miała być zjedzona,

- moja Mama była wilczycą, a Ciocia – panterą śnieżną i walczyły między sobą,

- widziałem w mieszkaniu tchórza, lecz nie pamiętam co robił,

- hodowałem na balkonie niedźwiedzia polarnego i karmiłem go serem pleśniowym,

- niedźwiedź himalajski napisał książkę o reporterach,

- mój kolega ze szkoły podstawowej i gimnazjum, Silvestrianus ov Pikelfaber wycinał z gazet artykuły o świniach, mówiąc: ,,Zbieram o świntuchach’’,

- mnóstwo małych, różowych prosiaczków przepychało się do butelki z mlekiem,

- kiedy wilk chciał wedrzeć się do chlewu, gdzie przebywała maciora z prosiętami, ta zaczęła je pożerać (z tego powodu nabrałem odrazy do świń), później je zwymiotowała martwe, a w jej wymiocinach znalazł się pies,

- po ul. Piłsudskiego w Szczecinie chodziła babirussa,

- rozmawiałem z samcem gazeli impali,

- w Szczecinie widziałem ogromne krowy i zebrę, na którą wchodziło tak dużo dzieci, że aż upadła,

- jeździłem na przysposobionym do walki nosorożcu indyjskim,

- we Francji (?) w jakimś klubie nocnym występował tapir, który miał na głowie rogi ulepione z masła i rzucał masłem w publiczność, krzycząc na nią: ,,Bestie’’!

- w jednym z polskich miast nadmorskich widziałem swobodnie chodzącego po ulicach dorosłego i dzikiego słonia,

- w Indiach w czasie bardzo uroczystego święta, ludzie obsypywali się kolorowym proszkiem i pływali w brudnej rzece razem ze słoniami, rano gdy się obudziłem pękła rura w kaloryferach i woda zalała mieszkanie (było to 14 lutego 2012 r.),

- słoń indyjski ma bardzo długi język zakończony pazurem,

- byłem na Madagaskarze i widziałem lemury katta spacerujące po ulicach miasta przypominającego Szczecin,

- Anna Fotyga była małą małpką (mógł to być rezus, makak jawajski, lub kapucynka), której goryl zgniatał stopy (kiedy chodziłem na studia, w mediach głównego nurtu tak szkalowano PiS, że aż mogło to zrodzić dziwne sny),

- w moim pokoju figlowała małpka sajmiri wiewiórcza, która zamieniała się w lotokota,

- pawiany przypominały Masajów; nosiły wysokie, futrzane czapki i walczyły włóczniami,

- ojciec Rowana Atkinsona (aktora grającego Jasia Fasolę) został zabity przez goryla.

1 Przekonanie o satanizmie węży brało się z dosłownego odczytania fragmentu Księgi Rodzaju o kuszeniu w rajskim ogrodzie. Wówczas nie wiedziałem jeszcze, że należy to traktować symbolicznie a nie literalnie.