Alańskie pochodzenie Polaków

 Według ,,Roczników czyli  Kronik sławnego Królestwa Polskiego'' Jana Długosza:

,, [...] usiłując wyprowadzić dzieje Polaków [...] od pierwszych rodziców w Raju, wspominając o Magogu, rzekomo siódmym synu Jafeta (Jafet - przypomnijmy - był jednym z trzech synów patriarchy Noego), stwierdza, że od niego 'poszli' (czyli: wywodzą się) Scytowie (nazywani też Massagetami), Gotowie, Swewowie (Swebowie), Alanowie i Hunowie. [...] Polski kronikarz [...] kontynuując swój wywód: 'Pierwszym zaś człowiekiem z rodu Jafeta, który przybył do Europy, był Alan z trzema synami swoimi, których imiona są te: Izycjon, Armenon i Negno'. [...]

    Trzeci zaś syn Alana, mianowicie Negno, miał czterech synów, ich zaś imiona: Wandal, od którego imienia nazwani zostali Wandalowie, których teraz zwie się Polakami, ten zaś od imienia swego rzekę, co teraz pospolicie się zwie Wisłą, czyli Vistulą, postanowił nazywać Wandalus. [...] Od Negny zaś, trzeciego syna [Alana] wiele różnych wyszło narodów po całej Europie: mianowicie cała Ruś aż do wschodu, Polska największa obszarem, Pomorze, Kaszuby, Szwecja, Sarnia, którą dziś zwie się Saksonią i Norwegia'' - Jerzy Strzelczyk ,,Zapomniane narody Europy''

 

                                                Ryc. za: ShogunOfArts

Według ,,Kroniki'' Dzierzwy/ Mierzwy (XIII/ XIV wiek):

,,Otóż syn Noego Jafet wśród wielu synów spłodził Jawana ('którego Polacy zwą Iwan'), Jawan spłodził Philirę, Philira zaś - Alana, Alan Anchizesa, Anchizes Eneasza, i genealogia kieruje się dalej ku przodkom założyciela Rzymu Romulusa, nie dochodząc doń jednak. Dowiadujemy się natomiast, że w trzecim pokoleniu po Eneaszu Reasilva miał spłodzić (lub - jako że skądinąd wiemy, że Rea Silva to postać kobieca: zrodzić) najwidoczniej innego Alana, 'który jako pierwszy wkroczył do Europy', zrodził Negnona i dalej, już ogólnie rzecz biorąc, podobnie jak u Długosza. Pomysł podwojenia Alanów pozostał własnością Dzierzwy, Długosz jak widzieliśmy, znał tylko jednego Alana'' - Jerzy Strzelczyk, op. cit. 

 

    W XXI wieku turbolechici uznają Alana za historycznego króla Wielkiej Lechii. 

Synowie Mannusa

 ,,Tacyt przekazuje nam ważny szczegół rodzimej germańskiej teorii etnogenetycznej. Wszyscy Germanie mieli wywodzić się od boga Mannusa, syna Tuistona 'zrodzonego z ziemi'. Mannus miał trzech synów, 'od których imion mieszkańcy najbliżsi Oceanu mają się nazywać Ingweonami, ze środkowych okolic - Herminonami, a reszta Istweonami'. [...] Istweonów łączy się z Germanami znad Renu Wezery (...), Ingweonów z Germanami znad Morza Północnego (...), Herminonów z Germanami nadłabskimi (...), wśród których - choć przesadą zapewne byłoby proste utożsamienie ze Swebami - ci ostatni odgrywali decydującą rolę'' - Jerzy Strzelczyk ,,Zapomniane narody Europy''

 

 

Patareni

 

,, […] Nazwę tę nadawano na początku XI wieku skrajnie reformatorskiemu stronnictwu w Kościele w Mediolanie. Nie znamy jej genezy ani nie wiemy, w jaki sposób przeniesiono ją na heretyków. Bardzo wcześnie zastosowano ją we Włoszech, szczególnie po XIII wieku, i niezmiennie w Dalmacji. Również heretyków bośniackich zawsze nazywali patarenami pisarze włoscy i dalmatyńscy. [...]’’ - Steven Runciman ,,Manicheizm średniowieczny’’

Patareni (nazwa utworzona prawdopodobnie od mszalnej patery) byli bośniackimi heretykami dualistycznymi XIII – XV wieku.

Szczątkowe dane jakie posiadamy o ich wierzeniach pozwalają wysnuć wniosek, że nie różniły się one od doktryny bardziej znanych bogomiłów. Przeciwstawiali oni dobry świat duchowy złemu światu materialnemu. Satanael (szatan) był stwórcą materii i starszym bratem Chrystusa. Jezus, będący zaledwie aniołem, narodził się przez ucho Maryi. Jego śmierć na krzyżu była jedynie pozorna. Patareni, wśród których było wielu przedstawicieli bośniackiego rycerstwa, odrzucili jednak bogomilski bierny opór, uznając prawo do walki zbrojnej.

Herezja bogomilizmu w Bułgarii narodziła się pod wpływem ormiańskich paulicjan, przesiedlonych na Bałkany przez cesarzy bizantyjskich. Z Bułgarii przedostała się do Serbii, Macedonii (wspólnota babunów nad rzeką Babuną) oraz do Bośni.

Patarenizm dawał Bośniakom poczucie odrębności wobec katolickich Węgrów i prawosławnych Serbów. Cieszył się pełną tolerancją pod protekcją miejscowych władców. W Janici mieściła się siedziba patareńskiego biskupa. Heretycy budowali własne kościoły i klasztory, wspólne dla kobiet i mężczyzn. Wyjeżdżali też na misje na ziemie dzisiejszych Chorwacji i Słowenii oraz do Francji i Włoch. Zamierzali nawet wysłać delegację na sobór w Bazylei w 1431 r., lecz nie dopuszczono ich do wzięcia udziału w obradach.

Protektorami patarenów byli: ban Kulin (1163 – 1204), serbski książę Zahumla, Mirosław (? - 1199), brat Stefana Nemanji, Matej Ninosław (? - 1253), książę Piotr (XIII wiek), biskup Daniel (jawny heretyk), Stefan Trvtko I (1338 – 1391) i Trvtko II (? - 1353), tolerancyjny wobec heretyków pomimo wyznawania katolicyzmu.

Herezję usiłowali zniszczyć min. papież Innocenty III (1161 – 1216), król węgierski Emeryk (1174 – 1204), Ludwik Węgierski (1326 – 1382); wspólny król Węgier i Polski, Jan Hunyady (ok. 1387 – 1456) i król Stefan Tomasz (? - 1461). Ten ostatni, nawrócony z patarenizmu na katolicyzm, prześladował swych dawnych współwyznawców. Zakazał im wznoszenia nowych kościołów i naprawiania starych, w końcu zaś odprawiania heretyckich nabożeństw. W rezultacie patareni zaczęli kolaborować z Turkami. W 1461 r. oficer Radak, pataren nawrócony siłą na katolicyzm, poddał Turkom twierdzę Bobowac. Nastąpiły masowe, dobrowolne konwersje szlachty i ludu na islam. Do dziś Bośniacy (obok bułgarskich Pomaków) są jedynym muzułmańskim ludem słowiańskim. Ślady patareńskich wierzeń przetrwały w bośniackim folklorze.