,,W
tym pytaniu kryją się wątpliwości, które zasiewają świadkowie
Jehowy, chcąc zniszczyć nasze zaufanie względem krzyża. Tymczasem
do r. 1937 krzyż łaciński był symbolem Badaczy Pisma Świętego.
Dopiero wtedy Joseph Franklin Rutherford, przewodniczący tego
stowarzyszenia, ‘odkrył’, że krzyż jest ‘symbolem
babilońskim i diabelsko – pogańskim’! Nie on był jednak ojcem
tego poglądu. Wątpliwości zasiał biblista Paul Wilhelm Schmidt w
roku 1879. […] Jego teorię uznano za dziwaczną i z czasem
przestano się do niej odwoływać. Za słuszną poczytali ją jednak
świadkowie Jehowy, aby zaznaczyć, że różnią się od Kościołów
chrześcijańskich, chociaż sami przez długie lata uznawali krzyż
za swój znak.
Przeciwnicy
tradycyjnego krzyża Jezusa zdają się ignorować opisy Nowego
Testamentu. Odwołują się bowiem do starotestamentalnego tekstu z
Księgi Powtórzonego Prawa: ‘Jeśli ktoś popełni zbrodnię
podlegającą karze śmierci, zostanie stracony i powiesisz go na
drzewie – trup nie będzie wisiał na drzewie przez noc, lecz tegoż
dnia musisz go pogrzebać. Bo wiszący jest przeklęty przez Boga.
Nie zanieczyścisz swej ziemi, danej ci przez Pana, Boga twego w
posiadanie’ (Pwt 21, 22 – 23). W ten sposób chcą dowieść, że
Jezus umarł na palu, o którym wspomina starotestamentalny przepis.
Ale nie można tego odnosić do Chrystusa. Niewierny Tomasz mówi
bowiem: ‘Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie
włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do
boku Jego, nie uwierzę’ (J 20, 25). A więc Jezus został przybity
gwoździami, a nie zawieszony na palu.
Przeciwnicy
krzyża nie biorą pod uwagę jeszcze innych szczegółów
podkreślanych przez autorów Nowego Testamentu, a zwłaszcza
Ewangelistów. Wykonawcami kary na Jezusie byli nie Żydzi, lecz
Rzymianie. Dokonało się to zatem według prawa i procedury
rzymskiej, a nie żydowskiej. Trudno sobie wyobrazić, żeby
namiestnik rzymski, Poncjusz Piłat, który gardził Żydami i
drażnił ich bardzo często, a nawet upokarzał i karał, troszczył
się w swoim wyroku o to, by zachować przepisy Księgi Powtórzonego
Prawa. Ponadto ewangelijne opowiadania o męce Jezusa wiele razy
zaznaczają, że w czasie wykonywania kary zachowywano bardzo ściśle
zwyczaje rzymskie: ukrzyżowanie nie było samosądem pozostawionym
sadystycznej fantazji żołnierzy i tłumu. Wykonywano je według
pewnego z góry określonego rytuału: wyrok, obecność żołnierzy
rzymskich w czasie drogi i na miejscu kaźni, prowadzenie skazańca
na miejsce wyroku poza murami miasta, tabliczka z powodem kary,
łamanie kości goleniowych, podział szaty.
Zarówno
archeologia, jak i liczne starożytne zapisy na temat okrutnej kary
ukrzyżowania Jezusa nie pozostawiają wątpliwości co do jej
przebiegu. Odrzucanie tych świadectw naraża na śmieszność i może
co najwyżej budzić politowanie, gdyż dowodzi braku dobrej woli.
Trzeba brać pod uwagę świadectwa historycznej, a nie odrzucać je,
aby udowodnić swój pogląd. Z pierwszych wieków dotarło do nas
wiele opisów, które świadczą o tym, jak wyglądało Jezusowie
narzędzie kary. Na przykład Justyn, Palestyńczyk z urodzenia,
około r. 135 precyzyjnie opisuje krzyż z Golgoty. Wspomina o belce
wbitej w ziemię i zaznacza, że była ona skrzyżowana na wysokości
barków skazańca: ‘W krzyżu bowiem stoi pionowo jedna belka. […]
Do niej przymocowana jest belka poprzeczna’ (Dialog z Żydem
Tryfonem, 91, 2).
Prawdą
jest, że w katakumbach stosunkowo rzadko spotykamy znak krzyża,
częściej znak ryby. Jeśli jednak zestawić katakumbowe znaki
krzyża, okazuje się, że nie jest ich tak mało. Ważne są także
inne odkrycia archeologiczne. Rzymianie drwili z krzyża używanego w
kulcie chrześcijan. W 1856 r. odkryto na rzymskim Palatynie rysunek
przedstawiający postać pobożnie klęcząca przed krzyżem, na
którym zawieszony jest osioł, a obok widnieje napis: ‘Aleksander
czci swojego boga’. W Herkulanum w r. 1939 odkryto odcisk krzyża
na murze willi patrycjuszowskiej, w części przeznaczonej dla
niewolników. Wokół tego krzyża znajdowały się gwoździe do
podtrzymywania drzwiczek lub zasłony, która ukrywała symbol
chrześcijańskiego kultu. Dnia 24 sierpnia 79 r. po Chr. dom wraz z
miastem znalazł się pod lawą słynnego Wezuwiusza. Już wtedy
czczono więc krzyż!
Na
wzgórzu Givat haMivtar w Jerozolimie w r. 1968 znaleziono szkielet
ukrzyżowanego człowieka z ok. 30 r. po Chr., a więc z czasu, gdy
umierał Jezus. To odkrycie świadczy o tym, iż w Jerozolimie
Rzymianie ludzi krzyżowali, a nie wieszali na palu.
Z
tych danych można wyciągnąć tylko jeden wniosek: Jezus został
przybity do krzyża składającego się z dwóch części. Jego ręce
przybito do belki poziomej (patibulum), zaś nogi do belki pionowej
(stipes)’’ - ks. Michał Bednarz ,,Pytania do Biblii’’
