Tapiry

,,Wprowadzony do jego gabinetu, ujrzałem przy biurku za olbrzymim stosem papierów małego człowieka, nieprawdopodobnego krótkowidza, mrużącego oczy za szkłami w złotej oprawie. Żeby wynagrodzić wadę oczu, nos jego wydłużony, obdarzony zmysłem dotyku badał świat zewnętrzny. Organem tym Fulgencjusz Tapir utrzymywał łączność ze sztuką i pięknem’’ - Anatol France ,,Wyspa Pingwinów’’ ¹

Literacki Fulgencjusz Tapir był człowiekiem, ale posiadał wiele cech wspólnych z tapirami. Są to nieparzystokopytne spokrewnione z koniowatymi i nosorożcami.

Już w eocenie żyły podobne do nich lofiodonty, prawdopodobnie bytujące w małych stadkach złożonych z samca, kilku samic i młodych. Lofiodonty żyły w wilgotnych lasach pokrywających Europę, znane są ze złóż Geiselstall w Niemczech. Tapiry zasiedliły Amerykę Południową w plejstocenie, 2 mln lat temu. Wyewoluowały w oligocenie (lofiodont nie był prawdziwym tapirem), zaś ich skamieliny znaleziono również w Europie i Ameryce Północnej.

Obecnie dzielą się na cztery gatunki, żyjące w Azji Południowo – Wschodniej (tapir malajski) oraz w Ameryce Środkowej i Południowej (tapir anta, górski i panamski). Rozmiary poszczególnych gatunków: tapir anta (ok. 2 m długości, 1 m wysokości w kłębie), górski (ok. 1,8 m długości, wysokość w kłębie: 70 – 80 cm), malajski (ok. 2,5 m długości, 1,2 m wysokości w kłębie) i tapir panamski (ok. 2,5 m długości i 1,2 m wysokości w kłębie). W porównaniu z innymi nieparzystokopytnymi są to stosunkowo … małe zwierzęta. Mają masywne kadłuby i wydłużone głowy. Pysk tapira kończy mięsista, ruchliwa ,,trąbka’’ - narząd dotyku (podobnie jak u Fulgencjusza Tapira). Podobnie jak ta postać, wzrok również mają słaby, rekompensowany przez węch i dotyk. Tapir malajski otrzymał nazwę ,,tapira czaprakowego’’ z racji wielkiej białej plamy kontrastującej z czarną głową, szyją, kończynami i fragmentami tułowia. Tapir anta jest brązowy z niewielką, ciemniejszą grzywą wzdłuż grzbietu. Najbardziej owłosiony jest tapir górski żyjący w Peru i Kolumbii. Tapira panamskiego wyróżnia sierść ciemnobrązowa sprawiająca wrażenie aksamitnej. Chociaż Arkady Fiedler w ,,Zwierzętach z lasu dziewiczego’’ chwalił miękkie futerko małego oswojonego tapira, są one bardzo odporne na zranienia. Nawet bardzo głębokie rozdarcia skóry goją się dużo łatwiej niż w przypadku człowieka. Tapiry doskonale pływają, oraz niestraszne są im nawet gęste zarośla. W lasach tropikalnych na terenie ich areału spotyka się jakby tunele zdawałoby się - zrobione przez człowieka. Zdarza się, że podróżnicy idą tymi ,,korytarzami’’, które prowadzą ku … jeziorom, rzekom czy bagnom.

Jak wszystkie nieparzystokopytne tapiry są roślinożerne – konsumują trawę, liście i owoce. W zrywaniu tych ostatnich, położonych parę centymetrów za wysoko, pomaga ,,trąbka’’ - oczywiście jej możliwości niewiele znaczą przy ogromnych ,,trąbach’’ słoniowych.

W miocie samica ma jedno lub dwa młode. Samiec nie bierze udziału w opiece nad nimi. Młode tapirki mają ubarwienie maskujące złożone z płowych i jasnobrązowych pasów, czym przypominają nasze warchlaki. Podobnie jak locha, również samica tapira może być niebezpieczna w obronie swojego potomstwa. Wrogowie naturalni tapirów to: jaguary, piranie i kajmany, zaś w przypadku tapirów malajskich – tygrysy. U tych ostatnich (tapirów malajskich) występuje dymorfizm płciowy – samica jest czarna w odróżnienia od ,,czaprakowatego’’ samca.

Dopiero od 130 lat wiemy o istnieniu tapirów panamskich, których areał sięga aż po Meksyk. Tapiry panamskie są zagrożone wyginięciem, podobnie jak konie Przewalskiego i wszystkie gatunki nosorożców.

1 Pod wpływem tego fragmentu miałem sen, w którym tapir noszący na głowie rogi ulepione z masła, rzucał masłem w ludzi i krzyczał na nich: ,,Bestie!’’ Scenę tę umieściłem w swojej powieści fantasy o królowej Tatrze ;).