Olbrzymy

Olbrzymy występują w wierzeniach indoeuropejskich jako greccy Tytani, Giganci, Sturęcy, Cyklopy i Lajstrygonowie, celtycki bóg Dagda z Irlandii, władający gigantycznym kotłem, skandynawscy Thursowie – lodowe olbrzymy walczące z bogami Asgardu, oraz Surt – ognisty olbrzym z Muspelheimu, kaszubscy stolimowie, ruski Światogor, wraz z plemieniem asiłków, walczących kamiennymi maczugami, Paul Buynan z amerykańskiego folkloru, czy ognisty olbrzym z indyjskiego mitu, który ukradł ludziom zbiory i ukrył je na wyspie Cejlon. W wierzeniach baskijskich występują takie olbrzymy jak jednookie, pożerające ludzi tartale, łagodne basajauny, których jedna ze stóp jest w kształcie dysku, oraz gentile, które zbudowały liczne, starożytne budowle, w ugrofińskich (fińskie Turso, estońskie Vanapagany, których walki miały tłumaczyć powstanie krajobrazu polodowcowego), zaś w semickich mamy żydowskie legendy o olbrzymach nefilim zrodzonych przez śmiertelne kobiety z nasienia aniołów grigori, biblijnego, filistyńskiego wojownika Goliata, czy Oga – króla Baszanu, który w apokryficznej legendzie przeżył potop siedząc na dachu Arki Nowego i od którego ponoć miał się wywodzić polski ród Ogończyków.

Śniło mi się, że w starożytnych Czechach stała chata, w której mogły mieszkać olbrzymy.