Królowie ludzi

Między Ultima Thule, a Roxyzorem początkowo nie było królów. Rządzili przywódcy plemion; jaskiniowych, leśnych, nadrzecznych i nadmorskich, stepowych, górskich, a także książęta grodów i siół. Z czasem książęta grodów podporządkowali sobie naczelników sielskich, potem zaś innych grododzierżców. Było tak, aż Europa znalazła się we władaniu dwóch królów: Niemnira i Wiła Sławicza (Vilus ov Slavič). Ten ostatni miał synów: Nissusa, Montusa, Orusa, Oýusa, Nurtusa i Apusa. Po śmierci ojca sześciu synów podzieliło jego królestwo na sześć części. Nissus założył państwa Aplan, Kraj Stepów i Valkanicę. W Aplanie zbudował stołeczne miasto Nist, późniejszą Nestę, a obecnie – Gniezno. Swym godłem uczynił białozora w koronie, stojącego w kierunku zachodnim na niebieskim polu. Jego brat Montus przyjął inne godło – Białą Żmiję w koronie na czerwonym polu. Założył Montanię – lenno Aplanu, ze stolicą w Śnieżelicy (obecnie Zakopane). Orus wyspę Cortix na Tinerpie i gród Oska uczynił stolicami Orlandu. Wytruł Strażników Kurhanów na uczcie. Byli to potomkowie rusałczych królowych Mari, Mordvy, Tuvy, Udmurii, oraz księżniczki Kałmakii; ludzie a nie wodniki. Następnie przyłączył ich ziemie do Orlandu. Montańczycy często napadali na Oýów – potomków Oýusa. Nurtus I na terenach byłego Wielkiego Księstwa Nordyckiego założył państwo Nürt, zaś Apus był twórcą Apapu na włoskiej ziemi. Powstało tam miasto Sybaris (Sibaris) słynące z rozpusty, lenistwa , pijaństwa. Sybarytami pogardzał nawet sam niewiele lepszy Kościej. Z dzieci Niemnira znamy córki Altamirę i Jutę, oraz syna Teutmana. W erach dziesiątej i jedenastej ludzie byli jednym narodem i mówili jednym językiem – najpierw staroludzkim, a potem – nowoludzkim.