,,Tuheroinen, córo Tuuvi, dziewo wybrana, łasiczko, niebiańska włodarko lasu, Sowo śmieszko w zamku Hiisi, na wierzchołku gór sześciorga, gdzie mieszkają ci co dają na futrzanym skraju lasu, w skrzyni, która mieści futra. Tam, na wyżynie Północy, za północnymi garbami, gdzie się waży wielka woda. Mam ci ja gęste więcierze ze złotymi ciężarkami, ze srebrnymi pływakami'' - D. E. D. Europaeus ,,Słowa na rosomaka'' (1846) [w]: Martti Haavio ,,Mitologia fińska''
,,Käreitär, złota żono! Weź no złoto do pucharów, zabierz srebro do swych kubków... To jest szczere szwedzkie złoto. [...].
Lukutar, włodarko jamy, zamknij czerwonowłosego, pobiegnij po tych zakolach, nieś na szlakach, co unoszą, drepcz po tych, co wydreptują w dniu mojego polowania, w czasie mojego ścigania. [...] Popędź niebieskiego lisa. Strugam złoto do twej czarki, srebro do twojego kubka; mam ja złoto znakomite, mam także srebro prastare. [...] Daj mi niebieskiego lisa, zawróć mi go w zanadrze, skieruj go do mojej ręki'' - Martti Haavio ,,Miologia fińska''
,, [Oprócz boga zwanego Jumala] istniało wiele pośledniejszych bóstw zarządzających wszelakimi sprawami, jakie były powodem obaw i troski owych dzikich ludzi. Jeden opiekował się żytem, drugi jęczmieniem, trzeci owsem. Dla grochu i rzepy, dla zwierząt domowych byli oddzielni bogowie; jedni przewodzili wilkom i niedźwiedziom, drudzy wiewiórkom, zającom, rybom itd. Czary i zaklęcia miały nad nimi moc absolutną: pewien pisarz szwedzki (Wexionius) w swoim opisaniu Szwecji opowiada nader sugestywnie o czarownikach, którzy potrafili zmuszać kamienie do żeglowania, wywoływać wiatry i burze, zaklinać zmarłych i czynić wiele tym podobnych dziwów, jakich obecnie nie byliby w stanie dokonać'' - ,,Journal Encyclopédique'' z 1756 r. [w]: Martti Haavio ,,Mitologia fińska''
,,Licznych bożków czczono tu niegdyś jak kraj szeroki. Kłaniali się im mieszkańcy Häme, mężczyźni i kobiety. Tapio z lasu łupu użyczał, Ahti zasię rybę z wody. Ӓinämöinen pieśni układał, Rakhoi sprawiał odmiany księżyca, Liekkiö rządził ziołami, korzeniami i drzewami, i podobnymi sprawami. Ilmarinen zsyłał wiatr i ciszę i prowadził podróżników. Turisas dawał moc wojownikom, Kratti pilnował skarbów. Tonttu w obejściu gospodarzył, gdyż diabeł zwiódł już wielu, Kapeet zaś między nimi pożerały księżyc, synowie Kalevy bili łąki i lasy. To zasię byli bożkowie Karelów, do których się modlili: Ronkoteus dawał żyto, Pellonpekko troszczył się o urodzaj jęczmienia, Virokannos opiekował się owsem, bo inaczej byłby nie urósł. Äkräs hodował groch, fasolę i rzepę, on też stwarzał kapustę, len i konopie. Köntös pola i poręby sprawiał, jako się zdawało ich zabobonowi. A gdy się brano do siewów wiosennych, pito wówczas zdrowie Ukko. Szukano wtedy kobiałki Ukko, wtedy to upijały się dziewczęta i starki, po czym wyprawiano tam bezeceństwa, co się dawało widzieć i słyszeć. Gdy Rauni, żona Ukko, się swarzy, stary Ukko z północy fuka, on to przynosi pogodę i urodzaj co roku. Kekri pomnażał przychówek bydła, Hiisi pomagał zwyciężać zwierzęta leśne, Vedenemo napędzała ryby do sieci. Nyrkas dawał wiewiórki z lasu, zasię Hittarainen przynosił z krzów zające. Zali nie jest to lud szalony, że w coś takiego wierzy i modły doń odprawia! Diabeł i grzech taką moc miały nad nimi, że je czcili i wierzyli w nie. Na mogiły zmarłych przynoszono jadło, po czym zawodzono, szlochano i płakano. Także skrzatom składano ofiary, gdy wdowy i wdowcy zawierali związek małżeński. Czczono również wiele innych rzeczy, kamienie, ścięte pniaki, gwiazdy i księżyc'' - Mikael Agricola (1510 - 1557) [w]: Martti Haavio ,,Mitologia fińska''
