,,Pozostał nam po tamtej Wieczerzy ołtarz - fragment stołu, opłatek i odrobina wina. Ale to jest Jego przyjęcie, na które nas zaprosił, Jego chleb, Jego wino - Jego życie. I chce, byśmy w tym życiu uczestniczyli.
Pozostał nam po tamtej Wieczerzy ołtarz - fragment stołu, opłatek, odrobina wina. Ale to są nasze dary, które przynieśliśmy Jemu, aby je przyjął i uznał za swoje - aby nasze życie stało się Jego życiu podobne'' - ks. Mieczysław Maliński ,,Abba. Modlitewnik dla młodych''
,,Hermotimus z Klazomenes, którego niektórzy autorzy uważali za wcześniejszą inkarnację Pitagorasa, miał moc opuszczania swego ciała na wiele lat. W czasie tej długiej ekstazy podróżował daleko, a po powrocie obwieszczał przyszłość. Jednakże pewnego dnia, gdy leżał bez ruchu, wrogowie spalili jego ciało, a dusza nigdy więcej już nie wróciła'' - Mircea Eliade ,,Od Zalmoksisa do Czyngis - chana''
,,Nasi pogańscy przodkowie żyli w świecie, którego zjawisk dobrze nie rozumieli. Potężne siły przyrody uznawali za bóstwa rządzące ziemią i ludźmi. Religia powierzchownie wchodziła w ich życie. Nie regulowała go systemem przykazań i dogmatów. Dzień powszedni biegł wprawdzie wśród roju istot niewidzialnych, małych i większych bożków, ale oni żyli obok ludzi, nie wpływając na ich wolę i postępowanie. Uważano tylko, by im się nie narazić, bo mogli mszcząc się, trapić człowieka nieszczęściami. Jednano ich ofiarami z tego co wytwarzano i zdobyto.
Bóstwa czczono w gajach i nad źródłami, u świętych drzew i skał. Świątyń nie stawiano. Nie było też kapłanów, jak u innych ludów, np. u bliskich pobratymców pomorskich na Rugii i u ujścia Odry. Brak stanu kapłańskiego nie sprzyjał rozwojowi religii. Nie pogłębiał i nie uświetniał wierzeń i obrzędów, które u nas nie miały tego przemożnego wpływu na człowieka, jak w starożytnym Egipcie czy u Izraelitów. Żyjąc w chłodnym i wilgotnym klimacie, wielbiono źródła ciepła: słońce i ogień. Ich dobroczynne promienie umożliwiały istnienie ludzi i zwierząt, rozwój roślinności, a napełniając świat ciepłem i jasnością dawały życie. Bóg słońca nosił nazwę Dadźboga, bóg ognia - Swarożyca.
Szczególną czcią otaczano przyrodę przynoszącą plony. Dlatego zakończenie zbiorów świętowano bardzo uroczyście, co dotrwało do naszych czasów w postaci dożynek. Również z wielką okazałością żegnano zimę, topiąc w falach rzecznych podobiznę bogini Marzanny, uosabiającej śmierć. Nadejście wiosny witano radośnie. Lato czczono podczas najkrótszej nocy, paląc ognie i rzucając wianki na wodę.
Polskim bogom brakowało cech wojowniczych. Nie tchnęli grozą i okrucieństwem. Przejawiali raczej łagodność i pokój, charakterystyczne dla bóstw kultu przyrody. Żaden z nich nie wzniósł się do roli boga centralnego, czczonego przez wszystkie plemiona lechickie w jednym miejscu świętym.
Powszechna była wiara w życie pozagrobowe, wiążąc się z kultem przodków głęboko zakorzenionym we wszystkich rodzinach słowiańskich. Wierzono, że po śmierci dusze ludzkie pędzą smutny żywot w świecie dużo uboższym od ziemskiego, pozbawionym ciepła i słońca. Trzeba więc dusze ogrzać, nakarmić i napoić. Gdy się tego nie uczyni, zmarli szkodzić będą żywym, zamiast dbać o ich pomyślność.
Na wiosnę i późną jesienią przywoływano duchy przodków, czyli dziadów. Adam Mickiewicz opisał ten obrzęd natchnionym piórem w 'Dziadach'. Dzień Zaduszny, chrześcijańskie dziś święto, zachowało porę w jakiej odbywały się pogańskie 'dziady'. Na wezwanie żyjących przybywały dusze dziadów i praprzodków. Niecono dla nich ognie na rozstajach i wzgórzach, by trafiły do chat, gdzie uprzątano dla nich izby, stawiano jedzenie wraz z napojami i ogrzewano łaźnie. Gdy w rodzinie trafiała się śmierć, odprawiano nad zmarłym tak zwany 'pusty wieczór'. Zaczynał się on cicho i posępnie w nastroju powagi, lecz w miarę trwania ożywiał się i przechodził w biesiadę coraz to weselszą ze śpiewami i tańcami.
Prócz kultu sił przyrody i duchów zmarłych powszechny był kult bóstw mniejszego formatu - małych bożków domowych - codziennie towarzyszących człowiekowi, stróżów chat i ognisk, duchów opiekuńczych domostw, nierzadko istot złośliwych czyhających na pomyślność ludzką. Bóstwa te nazywano Dolą i Niedolą. Siedziały one w każdym domu. Jednano je strząsanie napojów i pokarmów na ziemię oraz opieką ich siedzib mieszczących się najczęściej za piecem i pod progiem.
Życie domowe było więc pełne praktyk i zaklęć mających na celu ustrzeżenie się przed gniewem bożków i zabieganie o ich przychylność. Bez owych praktyk i zaklęć nie obywało się żadne wydarzenie rodzinne, jak narodziny, śmierć, wesele, ani wyjście w pole, ani rozpoczynanie orki czy siewów i zbiorów. Także do nowej chaty gospodarz jako pierwszy nigdy nie wstępował, aby nie padły nań uroki. Najczęściej uroki rzucano z siebie na psy. Porą szczęśliwą do rozpoczynania ważnych przedsięwzięć i uroczystości była pełnia księżyca. Nów nadawał się do szkodzenia wrogom. Czczono koguta, bo pianiem zapowiadał koniec nocy należącej do ciemnych sił. Rozświetlające mroki ognisko cieszyło się szczególnym szacunkiem i otaczane było czcią. Chroniono je, zabraniano plucia w ogień, by nie wywołać jego gniewu. Popiołowi z ogniska przypisywano moc oczyszczającą od złych wpływów i skalania. Niektóre z obyczajów pogańskich dotrwały do naszych czasów w formach tylko szczątkowych. Tysiąc lat chrześcijaństwa zatarło zupełnie dawny świat wierzeń, nie utrwalony na piśmie, bez ksiąg świętych, bo Słowianie pisma nie znali, nauk nie uprawiali, a budowle ich wznoszone z drewna obróciły się w próchno. [...]'' - Krzysztof Wielgut ,,Obrazki z dziejów Polski tom 1''
Śniło mi się, że:
,, [...] pewien szlachetnie urodzony młody mężczyzna o imieniu Tamanui, czyli 'Wielki syn', został porzucony przez swoją żonę o imieniu Rukutia. Kobieta odeszła z wodzem Koropanga, czym sprawiła Tamanui ogromną przykrość. Młodzieniec próbował zrozumieć, dlaczego ją stracił. Zapytał o zdanie dzieci, a one powiedziały mu, że po prostu jest brzydki. Mężczyzna zastanawiał się, jak odzyskać ukochaną? Co może uczynić go piękniejszym? [...] Tamanui postanowił udać się do nieba i zasięgnąć porady u swoich przodków. W tym celu przybrał postać srebrzystobiałej czapli i pofrunął do niebios. Kiedy dotarł na miejsce, zachwycił się wyglądem mieszkańców, a ci obiecali uczynić go równie atrakcyjnym. Gdy Tamanui powrócił i odzyskał ludzką postać, obietnica przodków się spełniła. Jego ciało pokrywały kolorowe malunki. Jednak krótko się nimi cieszył. Po kąpieli w morzu misterne wzory zniknęły. Zmartwiony młodzieniec ponownie udał się do krainy przodków i prosił, by ujawnili mu tajemnice trwałości dekoracji. Przodkowie zgodzili się zdradzić mu sekret i trwale ozdobić jego ciało. Jednak przestrzegli go, że podczas zabiegów może umrzeć z bólu. Tamanui zdecydowany był na najgorsze cierpienia, byle odzyskać miłość żony. Poddał się żmudnemu i bolesnemu zabiegowi, polegającemu na wykonywaniu długich i głębokich nacięć skóry. W otwarte rany wcierano kolorowe substancje, uzyskując trwałe zabarwienie ciała. Tamanui ciężko przeszedł tatuowanie, które doprowadziło go na skraj śmierci. Dopiero po trzech dniach ból złagodniał, a Tamanui odzyskał siły. Niedługo potem postanowił powrócić na ziemię. Kiedy Rukutia zobaczyła małżonka, była zachwycona jego wyglądem'' - Robert Andrzej Dul, Katarzyna Liwak - Rybak ,,Mitologie świata, Ludy Oceanii''
