Nawki

Tako rzecze Chiron, mędrzec:

- W drugiej erze, Weles ociekający potem po uformowaniu Nawi dla trzech kategorii dusz, siadł na głazie, by odpocząć. Trzema parami oczu ujrzał swe odbicie w źródełku i gdy wspominał na przedziwną krasę Mokoszy, albo Leśnej Matki – Dziewanny, czy na piękność Jarowita, ogarnęła go wielka żałość, że jest taki czarny, kudłaty i brzydki, że nie wygląda jak Enk – Posłaniec Ageja, ale jak Čort – jeden z Wrogów. Obok stał jego wierny rumak Zamor [Zmórz] o karej maści i pocieszał swego pana. (Konie nie były jeszcze stworzone, choć istniały jako idea zapisana w Czarach – drugim rumakiem owych czasów był biały wierzchowiec Świętowita). Weles siedział, a łzy kapały z jego wszystkich sześciu oczu. Tymczasem Nawię postanowiła odwiedzić złocista Mokosza Aradvi Aredvi Sura. Była delikatniejsza niż morska piana, słodsza od miodu, powabniejsza od rusałek, a jej serce było gorętsze od Słońca i miękkie jak roztopiony wosk. Ujrzała frasunek Welesa i spytała swego brata o jego przyczynę.

- Cóż mi o tym, że będę najbogatszym z Enków i sędzią dusz, kiedy cierpię srom niewypowiedziany, bo Agej uczynił mnie z włosów Niepodzielnego tak szpetnym, jak szpetne są Čorty. Jestem obrzydliwy, choć nigdy nie zdradziłem Ageja, nawet wtedy gdy Rykar namawiał mnie do buntu.

- Nie jesteś obrzydliwy – rzekła ciepło Mokosza – zostałeś stworzony z miłości, tak samo jak ja.

- Łatwo ci mówić, kiedy nawet gwiazdy korzą się przed twą pięknością.

- Jak mogę ukoić twój ból? – spytała Aredvi zarumieniwszy się.

- Wola Ageja jest bezwzględna – rzekł smutno Weles. – Jesteś najukochańszą z jego cór, Koroną Stworzenia i największą z matek. Agej nie może nic ci odmówić; jeśli będziesz chciała, proś go, by raczył obdarzyć mnie urodą.

- Spróbuję – obiecała Mokosza i opuściła Nawię.

Na drugi dzień znów odwiedziła Welesa i rzecze mu, że Agej chce z nim rozmawiać. Wtem rozległ się potężny głos i ukazał się ogień na niebie.

- Welesie Trygławie Trojanie!

- Oto jestem – pan Nawi padł na czarne, kudłate kolana.

- Mokosza mówiła mi o twej skardze. Stworzyłem cię brzydkim, aby istoty rozumne wiedziały, że nie sądzę ciała, ale serce. Nie mogę odmienić twojego wyglądu – mocarnemu Enkowi zbierało się na płacz. – Twe pragnienie spełnię w inny sposób.

- W jaki, Panie? – spytał Weles.

- Miłośniku piękna, oto dam ci moc stworzenia najpiękniejszych istot.

- To lepsze od piękności! – zakrzyknął Trzygłów i wyciągnął ręce w górę – wtem wywód Chirona przerwał król Jesza.

- To bardzo ciekawe. I co dalej? – Centaur popił i podjadł i już po chwili znów się zabrał do opowiadania.

- Weles udał się do Bierzma Wszechświata i godzinami przebierał wśród idei, szukając najcudniejszych. Wreszcie wybrał. Z blasku gwiazd, Księżyca i Słońca, z rosy, krynicznej wody, najcudniejszej gry na harfie Dziewanny Šumina Mati – stworzył niewiasty, które były wiecznie młode i nieśmiertelne. Smukłe jak łanie, o włosach miękkich jak kitajka, turkusowych oczach, nie mające najmniejszej skazy w wyglądzie , głosie i duszy; od słowa Nawia zostały nazwane nawkami, lub mawkami. Wszyscy Enkowie podziwiali dzieło Welesa. Wszystkie nawki nosiły na czole znak ze srebra – odwrócony półksiężyc i gwiazdkę – tą ostatnią nosiły później królowe sarmackie. Mokosza, Dziewanna i Srebrennica dały im w prezencie czarodziejskie suknie uszyte z blasku gwiazd i Księżyca, które były mocne i wyglądały jak jedwabne, atłasowe, czy salamandrowe.

- Czy to znaczy, że ze skóry płaza zwanego salamandrą? – zdziwił się Jesza.

- Salamandra to nie tylko zwierzę, ale i wschodnia tkanina, odporna na ogień – ze śmiechem wyjaśnił Chiron.

- W Nürcie nazywa się nawki – walkiriami, a w Arabii – hurysami. Nikomu nie oddają swojego dziewictwa. Ich pracą jest służyć jytnas w Nawi Jasnej. Roznoszą wyborne potrawy i napoje; z rzepy, mięsa dzika i miodu; potrafią tak wdzięcznie tańcować, śpiewać i układać niestworzone historie, że to aż się w głowie nie mieści. Jednak ich właściwym zadaniem jest nieść pociechę – w Nawi Ciemnej i na naszym łez padole, udzielać wskazówek w głosie sumienia, odganiać Osmętnice, które opętują niewiasty pocałunkiem w usta. Kiedy w erze dziewiątej rodził się wielki junak, wodnik Volch Alabasta; na Ziemi ukazały się nawki i Zorje w widzialnej postaci, siejąc wszędzie radość. W czasach imperium sarmackiego, jedna z nich, bezpiecznie przeprowadziła dwoje dzieci przez dziurawą kładkę. Nawki przekazują wolę Ageja i pokazują jak kochać. Jytnas prowadzą do Jasnej Nawi – Jesza słuchał oczarowany, a Paskuda, zwany Zalotnikiem, rozmyślał jak wykoślawić jego podziw dla rodu niewieściego.

Siedem cudów świata (z ,,Gołębiej Księgi'')

,,Już Filon z Carogrodu w dziele ‘O siedmiu cudach świata’ sporządził wykaz ludzkich dzieł, które uznał za najbardziej godne podziwu. Wedle mojego konceptu za siedem cudów świata można uznać: egipskie piramidy, które patriarcha Józef kazał wybudować jako spichlerze, wiszące ogrody Babilonu; dzieło królowej Semiramidy, założycielki lutego narodu Asyryjczyków, chram Diany w Efezie, o którym wspomina pan św. Łukasz w ‘Dziejach’, bałwan Jowisza w Olimpii; dzieło Fidiasza, grobowiec króla Mauzoleosa w Halikarnasie, Kolos, albo Bałwan Heliosa na wyspie Rodos i morską latarnię z Faros’’ - ,,Codex vimrothenisis’’.

G. K. rozdz. 1 wersety 200 – 240. ,,Tako rzecze mądry wołwch Kuda Sitinicz z Nowego Grodu Północy do ucznia swojego, młodego Jeża Czerniawicza.

- Sześć jest rzeczy największych na świecie; wspanialszych niż kurki [gwiazdy] stworzone przez Rodegasta. Siódma z nich dopiero będzie nam dana; jeszcze w tym eonie – nauczał mądry Kuda na początku ery dwunastej.

- O jakich rzeczach mówisz, mistrzu, jakie nazywasz cudami świata? – spytał Jeż Czerniawicz.

- Na początku jedenastego eonu, nad rzeką Nilus w Rajku [Afryce] żył Teost, zwany ‘Carem – Słońcem’, a był to wcielony Swaróg. Miłosierny i sprawiedliwy, syn dziewicy Kory, wyświadczył wiele dobrego udręczonej rasie ludzkiej. Czarnoksiężnik Czerwony Wiaczesław Amosow uczynił zakład z Čortami, ‘że uśmierci Teosta za złoty gród, złoty korab, za siedemset niewiast z perłowymi zębami, mających oczy z turkusa, złota, szafiru, szmaragdu i jantaru. Przybył z hulajpartią do carstwa nad Nilusem, a Teost pozwolił się zamęczyć, aby ocalić życie swej trzodzie – jest to niepojęte; potrzeba wiary, bo rozum tu nie wystarczy. ‘Rozumie, ty byś był ślepy bez wiary’! – śpiewają lirnicy. Żadni wojowie nie bronili katowanego Teosta, choć ten czynił tylko dobrze; całe królestwo zlękło się jednego wiedźmaka [czarodzieja]! Mordowanemu towarzyszyły jeno dwie niewiasty – jego macierz Kora i uczennica Kwietna; Urodzona z Kwiatów, którą wyzwolił. Krasny Wiaczesław cisnął nagiego Teosta na pozbawione liści drzewo kraku, zwanego też dębem. Tam, czarnoksiężnik i jego wojowie posyłali w jego kierunku strzały, kamienie, błoto, gnój, kości; kłuli go lancami i mieczami, wyciągali ze stawów ręce i nogi, a owe Drzewo Karako rosło na śmietnisku. Oto pierwszy z cudów świata – na tym dębie spełniła się wieszczba boga Niepodzielnego o Okrwawionym Drzewie. Krew Cara Słońce je uświęciła, dlatego cały Čortland nienawidzi go i drży przed nim. Niedługo potem Čorty Przegrzecha i Farel szalejąc pod postacią orkanu wyrwały dąb z korzeniami. Feostolubcy [czciciele Teosta] z czcią brali dla siebie kawałki tego drzewa by oprawione w złoto i srebro przechowywać w chramach i chudobach, by rozpamiętywać ich tajemnice i wyglądać ratunku. Również nasz chram posiada jeden taki kawałek. Okrwawione Drzewo ponownie wsadzone do ziemi przez Mokoszę i obsypane złotymi liśćmi i zaczarowanymi owocami, stało do końca jedenastego eonu. Gdy przyszedł jego kres, wraz z potopem zesłanym przez Juratę, Cudowne Drzewo zostało przeniesione do Domu Enków [Enkohaz] i powróci kiedy siły ciemności zostaną ostatecznie zwyciężone.

Teost umierał trzy godziny, a Rod rad byłby skrócić je do trzech chwil. Mocą jego koralowej krwi, której nienawidzą Čorty, miriady dusz opuściły ciemność i zaduch Nawi Ciemnej. Gdy obdarte już z wszelkiego piękna ciało znalazło się w rękach Kory i Kwietnej na kilka chwil zamieniło się w chleb – tworzywo, z którego Jarowit ulepił pierwszą parę człowieczą, a krew stała się miodem i piwem. Dlatego my, wołwchowie ofiarujemy Agejowi owe napoje, by upamiętnić krew Teosta – antidotum na śmierć; drugi cud świata.

Okrutny Amosow uciął mu głowę i zabrał ze sobą. Uciął głowę poobijaną, z wyrywanymi włosami, przekłutym językiem, wybitymi zębami, z podbitym okiem zalanym krwią. Wracając na Wyspy Przeklęte zgubił ją i do dziś nie wiadomo, gdzie się znajduje. Tak zaginął trzeci cud świata. [Dopiero pod koniec ery dwunastej relikwia znalazła się w rękach króla Samona; otrzymał ją od samej Kory. Spadkobiercą nienaruszonej głowy był celtycki król Kilitin. Jego córa Ślągwa, przez Greków zwana ‘Keltydą’, a przez Celtów ‘Silen Rydómiel’ poślubiła Lecha I Dalmackiego, założyciela Analapii. Wieki później złoty relikwiarz złupili Sarmaci, a głowę Teosta spalili – przyp. T. K.]. O żałosne, ponure widowisko śmierci! Świętego bezbożnik, łagodnego okrutny, Teosta – wcielonego Swaroga, Czerwony Amosow zabił na drzewie, lecz Rykar nie miał ostatniego słowa.

Kora i Kwietna nie miały możności spalić ciała, tak jak jest w obyczaju słowiańskim, przeto z czcią zasypały je piaskiem. Dni mijały, aż oczom obu wiernych niewiast ukazał się Swaróg – Dadźbóg, Teost wskrzeszony przez Ageja. Miejsce gdzie spoczywało jego ciało, Sambo, król Tassilii kazał oznaczyć głazem [w innym rękopisie: złotą stellą] ustawionym przez olbrzymy. Król tassilijski, o czarnej skórze, z wielkim nabożeństwem odnosił się do tego miejsca, a i rzesze pątników przybywały do grodu Teostovo nad Nilusem. Niestety potop zesłany przez Juratę poniósł ów głaz daleko. Celtowie też czczą Teosta, podobnie jak my, Słowianie i aby uczcić pochówek jego ciała, nie palą swych zmarłych, lecz chowają pod kurhanami. Na dziś kończę naukę, jutro pomówię o reszcie cudów świata – zakończył mowę mądry wołwch Kuda Sitinicz.

*

Nazajutrz młody Jeż Czerniawicz nadstawił uszy i usłyszał te słowa pamiętne:

- Z wszystkich istot świętych najbardziej godna czci jest Mokosza; Najczystsza z Dziewic i Najczulsza z Matek; Aradvi dostojna, Aredvi pokorna, Sura jaśniejąca; deszcz sprowadzająca, przez lud Persów nieskalaną Anahitą zwana. Kto ją czci, ten czci samego Ageja. Złocista Królowa Ziemi, która sprowadziła Miłość z Domu Enków do świata, pierwsza oblubienica i macierz, powiła wiele dzieci. Najgodniejszym synem tej, której niewiasty dają kłaczki wełny, by z nich przędła, jest Sobotnia Góra – jej urodzenie czci Święto Kupały [Sobótka]. Monta Cupalis to wierch wysoki i pokryty zielenią; widuje się go w Sklawinii, lecz raz w jednym miejscu, a raz w innym. Na szczycie owej góry jest krynica, której zimna, czysta woda leczy wszystkie choroby, a nawet może ocalić tych, których Mar – Zanna już przebodła swym lodowym ościeniem. Nad źródełkiem rośnie brzoza ozdobiona sznurem korali. Zaiste – w drzewo to zamieniła się czcigodna Brzoza czysta; małżonka Dębu syna Dobromira. Z jej łona wyszły ludy Aenlaep: Słowianie, Bałtowie i Celtowie. Owa pramatka Sklawinii udała się na Sobotnią Górę po wodę dla oblubieńca – Mokosza za jej zgodą zamieniła ją w piękne drzewo, by mogła służyć dostarczając gałązek. Przy końcu świata Brzoza odzyska człowieczą postać. Potrzeba wiele trudu by wejść na wierch ów święty, gdzie mieszkają orły, węże i rysie. Ten kto podejmie się tego mozołu, napotka straszne potwory jak strzygi czy kostusie [kościotrupy]; ciemność, zmęczenie, grad, deszcz, czy lawinę. Biada mu jeśli się odwróci – przerażony, bądź skuszony widokiem miłosnym, albo zatrzymany wołaniem litość budzącym – takowy obróci się w kamień, lub zostanie rozszarpany. Mokosza i Dziewanna Šumina Mati pomagają wędrowcom dostać się na Sobotni Wierch.

Caryca Ziemi, smukła w kostkach, zamiast pasa używa złotego łańcucha o dziesięciu ogniwach, z których każde wyobraża jedno z jej imion. Tą samą symbolikę posiada noszony na jej atłasowej szyi diament najeżony dziesięcioma kolcami. Jej imiona nie są nikomu tajne i nie potrzeba misteriów, by je poznawać. Musisz zresztą wiedzieć, że ‘esoterismus’, ‘ocultismus’, czy ‘hnosa’ to dzieła Čortów, żerujących na człowieczej pysze i głupocie. Jakież to są imiona święte złocistej Mildy o ustach słodszych od miodu?

‘Mokosza Aredvi Sura:Nieskalana,
Forma Ageja,
Macierz Sobotniej Góry,
Macierz rasy człowieczej,
Macierz sierot, porońców i poterczuków,
Ocierająca łzy,
Pani Złotego Łańcucha,
Ta, której Boją się Smoki,
Królowa Ziemi,
Korona Stworzenia’’.

Wymawiaj te imiona z czcią i rozważaj je, bo jest to modlitwa niezmiernie miła Agejowi, słuchając jej darzy tym, co jest jego wolą. Čorty nienawidzą tych dziesięciu imion i starają się na wszystkie sposoby odwieść od modlenia się nimi, bowiem czystość, pokora i miłosierdzie Mokoszy niweczy ich knowania. Nieraz za jej wstawiennictwem zostały odepchnięte siły zła, zagrażające całym krajom i ludom; toż to i Kościej dybiący wiele razy na Aplan nie zdołał go zniszczyć, właśnie dzięki Mokoszy. Jej imiona rozważają prości i możni, ludzie i inne rasy rozumne. Mokosza kruszy łańcuchy nałożone na nieszczęśliwych przez sługi Čortieńska – każdy Čort – hiszpanka, strzyga, wąpierz, czy Licho, lęka się jej dziesięciu świętych imion. Dlatego złoty łańcuch Mokoszy – ongiś razem z diamentem o dziesięciu kolcach broniący rusałek i wodników przed Biesami i Čadami – jest zwany piątym z cudów świata. On niweczy czary.

Agej Miłosierny każdej istocie rozumnej przydzielił raz na zawsze ducha opiekuńczego, by bronił przed złem i pomógł zostać jytnas. W Apapie [Italii] nazywają takie ‘geniuszami’. Artyści – kmiecie przedstawiają je pod postacią zwierząt, bądź jako lustrzane odbicie osoby im przydzielonej – w takim przypadku duch nosi nazwę ‘sobowtór’. Nie można ich do niczego zmusić – można jeno prosić o to co zgodne z wolą Agejową. Pewien jytnas z Apapu żył w wielkiej przyjaźni ze swym duchem opiekuńczym, ‘jeniuszem’ zwanym i miał nawet zeń tłumacza. Duchom tym sprawia radość, gdy powierzona im osoba rozwija się w dobroci i mądrości – są z nami nawet wtedy gdy nasze brudy duszy budzą wstręt w Ageju i Enkach. Biada natomiast tym, którzy pod jakimkolwiek pozorem zwracają się nie do duchów opiekuńczych, posłańców Ageja, lecz do Čortów, które wąż piekielny Gorynycz wysyła ku naszej zatracie. Zły nie może leczyć, jeno przemieszczać chorobę. Uczcie się z historii zacnej królowej Tatry, obecnie jytnas gór, która wezwała znachora – oszusta, do dwójki dzieci rażonych żądłem mantrykony. Deneb, biały ryś, syn Boruty, nie wracał z lekarstwem, bo został uwięziony w Čortieńsku, więc pani Aplanu zwróciła się do wiedźmina [czarownika, nie zabójcy potworów], a ten przyczynił się do zadania Čorta królewiczowi i królewnie. Uczcie się z tej historii, bo dzieje uczą życia. [Dzieci – Mieczysław i Anej Mari zostały uwolnione dzięki wyprawie do Čortieńska białego orła Tineza, Króla Węży i nieskalanej Kurki, córy Jarowita – przyp. T. K.].

Takie są cuda świata w liczbie sześciu. Siódmy dopiero będzie nam dany, jeszcze w tym eonie. Słowa me dotyczą księgi, w której zostanie spisany cały Zakon Ageja i Enków. Księgę tę zniosą z niebios cztery gołębie o białych piórach, przeto zostanie nazwana ‘Gołębią Księgą’. – Taka była nauka o siedmiu cudach świata, jakiej mądry wołwch Kuda Sitinicz udzielił uczniowi, młodemu Jeżowi Czerniawiczowi’’ - ,,Gołębia Księga’’ (,,Columbieva Boka’’, ,,Gołubinaja Kniga’’).

Dzień Dziękczynienia - Dyń Danka

Z okazji Dnia Dziękczynienia – nowego święta, które ustanowił poprzedni Ojciec Święty, Benedykt XVI chciałbym podziękować osobom, które przyczyniły się do powstania tego bloga: mojej Mamie, informatyczce, pani Silvainie, oraz pani Fiłcie ov Jazde - Stanitis. Dziękuję również tym wszystkim, którzy zaglądali na mojego bloga: Pavlasowi ov Vidłarowi, Janesowi ov Calcium, Voytakusowi ov Višnicowi i jego mamie, pani Evie ov Višnic, panu Michalusowi Avriliusowi ov Pinusowi, panu Tomasusowi ov Simkieviciusowi, Voytakusowi ov Viernitisowi i Filipusowi ov Falkoniusowi.

 

Fantastyczne bestiarium

Aranici – (starokrasne: ,,aranus'' – pająk) zakon rycerski z fantastycznego świata zwanego Cudomirią, zwany też Jeźdźcami na Pająkach. Należeli do niego rycerze w białych płaszczach z czarnym wizerunkiem pająka, dosiadający ogromnych pająków krzyżaków. Zakon Aranitów został utworzony w czasie wojen ulrańsko – sarakeńskich o święty gród Irenopolis w Solimiii. Po klęsce rycerstwa Ziemi Ulro walczącego o wyzwolenie Grobowca Spasiboga, Aranici osiedlili się najpierw w Złotej Bani w prowincji Bursanum, której mieli bronić przed najazdami Komanów – Małpoludów. Rychło jednak, złotobański król Untaras przekonał się, że Aranici pod pozorami pobożności dążą do zawładnięcia jego królestwem, zniewolenia i pożarcia jego mieszkańców. Przepędził ich przeto. Aranitów przygarnął asarmacki król Kunotharius Mazivatis, który osiedlił ich w prowincji Meocji. Od tego czasu, Aranici, których siedzibą i wylęgarnią bojowych pająków był zamek Morbarium, wyrządzili wiele krzywd królestwu Asarmathu – wciąż zagarniali nowe ziemie, kradnąc, gwałcąc i mordując. Największą klęskę zadał im asarmacki król – centaur Jonkilain w bitwie pod Żałgris, wspólnym wysiłkiem Asarmathów, Centaurów, Korsinów, Roxolanów i Tartarów. Ich pierwowzorem byli Krzyżacy.

Biełuń (Belunus) – jeden z Enków, syn Boruty i Dziewanny Šumina Mati. Miał postać krzepkiego starca z głową białego rysia, odzianego w powłóczystą szatę barwy szaro – niebieskiej. Z mandatu Ageja sprawował pieczę nad polami i pomagał zabłąkanym odnaleźć właściwą drogę. W erze trzynastej doradzał Zoranowi Kisłowodyczowi, królowi Roxu.

Jagoda – przypominał ogromną jagodę mającą ręce i nogi kościotrupa. Pokrywała go miękka skóra, przez której pory pobierał pokarmy i napoje, a w kościstej dłoni dzierżył bicz z płomieni, którym mógł ścinać głowy. W erze siódmej walczył w wojsku potwora Czudy – Judy przeciwko Ryszy, królowi Lynxów. Został w boju zabity przez skrzeble. Jego pierwowzorem był Gienrich Jagoda.

Jeleń pomorski – ssak ze Świata Dziesięciu Kontynentów. Żyje wyłącznie w lasach polskiej prowincji Pomorza. Od jelenia szlachetnego różni się znacznie większym rozmiarem poroża, czarną pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu, oraz czarnym futrem zakrywającym racice.

Kawowa małpa – duch małpy kapucynki ukazujący się wczesnym rankiem w kawiarni w Centrum Handlowym ,,Kaskada'' w Szczecinie. Raz ujrzałem tą zjawę jak piła widmową kawę z filiżanki.

Ket i Keta – Enkowie; brat i siostra zrodzeni przez Mokoszę. Władcy rzeki Ket w Białopolsce, mający postać ludzi z głowami łososi.

Komarnica – królowa wszystkich komarów, meszek, bąków i innych pijących krew owadów, mieszkająca na bagnach. Miała postać komarzycy wielkiej jak helikopter. Nosiła złotą koronę, a w jednym z odnóży trzymała złote berło zakończone figurką komara Pinga – Widliszka. Surowo karała tych co zabijali jej dzieci. W erze siódmej zaatakowała drużynę Lynxów króla Ostrowidza I, po tym jak jeden z nich zabijał komary. Pokonana dzięki poświęceniu życia przez małą rusałkę Żwankę, Komarnica znacznie zmalała i dała początek nieszkodliwym owadom zwanym komarnicami.

Koraksodiatryma – ptak z Atlantydy, Lemurii i Mu, przypominający wysokiego jak dąb, nielotnego kruka o szczątkowych skrzydłach. Ptaki te, wyróżniające się wielką inteligencją polowały na jelenie i antylopy, dziki, owce, wszelkie inne stworzenia mniejsze od nich samych, jadły też padlinę. Bywały groźne dla ludzi. Tworzyły trwałe związki monogamiczne. Gniazda budowały na ziemi, z wielkim oddaniem opiekowały się pisklętami.

Korgołowcy – potwory z bagien w pobliżu Brustaborga, podobne do szarych ludzi z głowami podobnymi do zarysu serca. Walczył z nimi Ordan z Brustaborga. Wymyśliłem je widząc graffitti, na którym szary stwór podobny do Korgołowca pytał: ,,Co się gapisz''?

Kosarze – potwory z Czarnego Lądu podobne do olbrzymich kosarzy (pajęczaków przypominających pająki), mających odnóża zakończone kosami. Walczył z nimi Ordan z Brustaborga.

Koziorożec ryfejski – ssak żyjący w Górach Ryfejskich oddzielających Lemurię od Mu w Świecie Dziesięciu Kontynentów. Wyglądem i trybem życia przypomina koziorożca syberyjskiego, lecz ma większe rogi. Zagraża mu wyginięcie z powodu polowań dla zdobycia trofeum łowieckiego w postaci rogów.

Lemur dwugłowy – niewielka małpiatka z Madagaskaru w Świecie Dziesięciu Kontynentów. Pokryta brązowym futrem, osiąga rozmiary królika i prowadzi nadrzewny, nocny tryb życia. Od innych lemurów różni się posiadaniem dwóch głów. Żywi się owocami, owadami, jajami i pisklętami ptaków.

Odinki (słow. zwierzojeż) – olbrzymi lazurowy tenrek z lasów tropikalnych Lemurii. Osiąga rozmiary owczarka niemieckiego. Prowadzi nocny tryb życia, a jego oczy świecą na żółto w ciemności. W zdobywaniu pokarmu kieruje się echolokacją. Żywi się: owadami, ślimakami, dżdżownicami, jaszczurkami, gryzoniami, padliną, jagodami, grzybami, oraz jajami i pisklętami. Zdarza mu się zakradać do kurników i królikarni, jednak dla ludzi groźny jest tylko ranny.

Pajęczanie – rasa istot rozumnych z dżungli Lemurii, która zamieszkiwała ten kontynent przed nadejściem ludzi. Pajęczanie przypominali smagłych i czarnowłosych ludzi, mających osiem oczu, wielkie, wystające z ust kły jadowe i sześć rąk. Potrafili tkać pajęczynę nadającą się do wyrobu sieci rybackich, a ich ręce i nogi miały zdolność regeneracji. Żyli w niewielkich wioskach, w górskich jaskiniach, oraz w ruinach starożytnych miast. Pożerali każde zwierzę mniejsze od nich samych; nie gardzili ludzkim mięsem, zaś kobiety Pajęczan pożerały swych mężów. W przeszłości Pajęczanie toczyli wojny z Lemurianami i z Tamilami z Kumari Kandam.

Paweł Oriona – słowiański myśliwy mający postać człowieka z głową czarnego kozła z białą łatką. Chciał mieć żonę, która robiłaby mu naleśniki. Poślubił buruską czarodziejkę Kaję, która zamieniała kwiaty w dziewice. Postać Pawła Oriony wziąłem ze snu – mam nadzieję, że nie zgorszyłem Czytelnika.

Pikodiatryma – olbrzymi, nielotny ptak z Atlantydy, przypominający trzymetrową srokę o szczątkowych skrzydłach. Ptak ten pożerał wszystkie zwierzęta mniejsze od siebie, padlinę, a nawet ludzi. W swoich gniazdach zakładanych na ziemi, gromadził klejnoty.

Pyton z Antarktis – około dwumetrowy, stałocieplny wąż ze Świata Dziesięciu Kontynentów. Żyje na skutym lodem kontynencie Antarktis (Antarktydzie; pochodzi od wielkich gadów, które zamieszkiwały ten kontynent w odległej przeszłości, kiedy klimat był cieplejszy. Ów pyton zamiast łuski jest pokryty długim, białym futrem jak smok Fuchur z ,,Niekończącej się historii'' Michaela Ende. Żywi się jajami i pisklętami morskich ptaków. Często uprawia kanibalizm, a ponadto może wytrzymać wiele lat bez jedzenia. Żyworodny. Filozofowie przyrody z Atlantydy uznali go za brakujące ogniwo między wężami a ssakami.

Smok – młot – olbrzymi; 9 – metrowy smok morski mający głowę rekina – młota. Posiada również błoniaste skrzydła, jaszczurczy tułów, kończyny i ogon. Żywi się rybami, bywa groźny dla okrętów. Potrafi zionąć ogniem. Jajożyworodny.

Śnieżny waran z Antarktis – około dwumetrowy, stałocieplny i jajożyworodny gad żyjący na skutym lodem kontynencie w Świecie Dziesięciu Kontynentów. Pokrywa go długie, jedwabiste, białe futro. Żywi się jajami i pisklętami ptaków morskich, młodymi fokami, śnieżnymi pytonami i padliną. Uprawia kanibalizm.

Wasłoki – olbrzymie owady z Czarnego Królestwa Dagomeju, mające postać jakby much z motylimi skrzydłami i odwłokami skorpionów. Walczył z nimi Ordan z Brustaborga.

Wężowidło leśne – niewielka, 5 – centymetrowa szkarłupnia, jako jedyna prowadząca lądowy tryb życia. Wyglądem przypominała inne wężowidła. Żyła w lasach Arkonii i Gontynii – prehistorycznych krain, na których miejscu powstała później Hyperborea. Żywiło się owadami i stonogami.

Wydrzanie Morscy – rasa stworzonych przez Juratę istot rozumnych ze Świata Dziesięciu Kontynentów. Byli to ludzie z głowami wyder morskich. Żyli u incalskich wybrzeży Pacyfiku, nie wychodząc na ląd, ale przemierzając ocean w małych łódeczkach. Poławiali skorupiaki i jeżowce, których pancerze rozłupywali kamiennymi narzędziami.

Zmutowany leming – potwór ze Cudomirii, uzyskany na drodze złych czarów. Przypominał leminga o rozmiarach lwa, mającego straszliwe kły w miejsce siekaczy i stalowy ochraniacz na głowie. Zmutowane lemingi nadciągnęły całymi stadami ze wschodu niszcząc Asarmath, którym władał król Ostrowił, syn Ordana z Brustaborga. Ich łupem padały zbiory, zwierzęta hodowlane, a nawet ludzie. Na szczęście królowi udało się odeprzeć atak potworów.

Żelazożer - niewielka, afrykańska jaszczurka o szarej skórze i jakby papuzim dziobie potrafiąca rozdrabniać i trawić żelazo, aby wydalać rdzawy proszek.

Dzień Dziecka - Dyń ov Kydar

Z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka, wszystkim dzieciom składam najserdeczniejsze życzenia szczęśliwego dzieciństwa, miłości ojców i matek, zdrowia, bezpieczeństwa, godziwych warunków życia, wielu przyjaciół, ciekawych książek, aby dorośli zawsze mieli dla Was czas, oraz żeby spełniły się Wasze najpiękniejsze marzenia.

Zagłada, która przyszła na Bujan

Za panowania Antaresa, syna Izerosa, zdarzyła się rzecz przerażająca. Kogut Złotopiór (Kambi) przez całe tysiąclecia jedynie gdaczący, teraz usiadł na płocie, na którym suszyły się garnki i donośnie zapiał. Jego zew słychać było od lodowatego Morza Aglaja po pełną raf i kolorowych ryb Zatokę Perłową; na Pustyni Gadr i na Bagnach Had, w Górach Złotych i Szklanych, na Wyspie Szklanej (Em – Inis Vitrin), u ujścia rzeki Długiej, wreszcie w stolicy, wszędzie budząc trwogę. Gdy ojciec wszystkich ptaków skończył piać, spadł z płotu i zdechł. Minutę później padła jego zapłakana żona, Kurka Złotopiórka (Kamba), zwiędła Macierzanka, a z Żelaznego Dębu, po raz pierwszy spadł żołądź, albo liść. Zaczęła się spełniać wieszczba satyra Vatora.

,, [...] – Niech pod Bierzmem otworzy się Ocean bez brzegu i niech wypełnią go przeróżne żyjątka: ryby i robaki, ptactwo, żółwie, smoki i węże, wieloryby i kraki, oraz inne stwory. [...]. Stwórca i jego stworzenie pierwotnie żyli w szczęściu i miłości.
Jednak między wężami powstała Matka Żmyja (Vypera Matar), z której łona wyszły wszystkie te beznogie gady. Otaczała ją władza i zaszczyty, co popsuło jej w głowie i napełniło serce pychą. Pewnego razu otworzyła swój pysk i gromko ryknęła:
- Hej, zwierzyno miła – przeszła w syk – czy wiecie kogo czcicie?
- Niepodzielnego, o Matko Żmyjo! – odrzekły stworki.
- A kimże jest Niepodzielny ? – ciągnęła kusicielka.
- Twoim i naszym Stwórcą – odpowiedź, choć jasna, nie była stanowcza.
- A widzieliście jak was stwarzał ? – dalej pytała Matka Żmyja. – Więc skąd wiecie, że on jest waszym Stwórcą? Za to wiecie, żem matką węży. I słusznie, alem ja matka także smoków i innych stworzeń, a nawet wodorostów i Bierzma Wszechświata! – było to pierwsze kłamstwo w dziejach. – To ja jestem Stworzycielką! – zbluźniła sromotnie, lecz ponieważ Niepodzielny [...] nie okazał swej potęgi, morskie zwierzęta uznały, że Matka Żmyja mówi prawdę. [...]. Wśród zwierząt powstało rozdwojenie. Większa część wybrała wierność Niepodzielnemu i zapłaciła za to życiem, bo niemal wszystkie węże i smoki zdradziły i pożarły oponentów. Wierność wymaga ofiary’’ – Szczec Wyrwibadyl ,,Księga Latarnika, czyli Szafirowy latopis’’.

Bujańczycy nazywali Matkę Żmyję imieniem Garafena (Harafena), a jej złość, pycha i okrucieństwo budziły powszechny strach i odrazę. Tego dnia, król Antares siedział na tronie pogrążony w smutku, a królowa Erinna i syn, dorastający Ouglan¹ podzielali jego strapienie. Wczoraj władca był nad Morzem Szmaragdowym i bronił Bujanu przed morskim bazyliszkiem. Straszna to była bestia – łeb jaszczura, grzebień i dzwonki koguta, odnóża chwytne modliszki, tułów pokryty złotą łuską, a miast tylnych kończyn – rybi ogon. Oczy wielkiego jak góra potwora były wielkości ludzkich głów, a strzelał z nich czarnymi piorunami, siejąc wokół zniszczenie. Antares zawczasu powiadomiony o pojawieniu się morskiego bazyliszka, zabrał zwierciadło, które mogłoby zakryć połać kniei i wystawił je naprzeciw butnemu monstrum. Jak można było przewidzieć, oba czarne pioruny odbiły się i z wielką mocą trafiły gada, który je cisnął. Bazyliszek zajął się ogniem, upadł w morze i pożarły go rekiny. Konając wyciągnął wyprostowane odnóże w górę i ryknął, aż Szklane Góry zaczęły pękać: ,,Gel Garafena’’!, co po bujańsku znaczyło: ,,Chwała Matce Żmyi’’! Król, któremu żadna śmierć, nawet śmierć potworów nie sprawiała radości, otrząsnął się ze wspomnień, bo oto przyszedł poseł. Przed tronem wielkim jak szczyty Krępaku stał niewiarygodnie szpetny stwór. Wzrostu krasnoluda, miał ni to lwią, ni to ludzką głowę, niewieście piersi pokryte szarą skórą ropuchy, łapy goblinów – stworów z późniejszych er, orle skrzydła, a od pasa w dół przypominał smoka. ,,Ach, gdyby tatuś pozwolił mi to szkardzieństwo rozdeptać’’! – pomyślał z odrazą królewicz Ouglan.

- Gel Garafena! – stwór wyciągnął łapę w górę. – Jestem samcem harpii z kosmicznego Oceanu. Moja pani, caryca Vypera Matar Creatoria², potężna i luta bogini wszystkiego co istnieje – słuchający wszystkich ras, zgrzytali zębami słysząc to bluźnierstwo – upomina wyspiarzy z Bujanu, że jeśli już koniecznie nie chcą porzucić fałszywego kultu boga Niepodzielnego, to chociaż uznajcie jej prawo do czci i jej boski honor; honor boskiej Żmii, która wypluła Bierzmo Wszechświata i zwymiotowała kosmiczny Ocean. Garafena domaga się hekatomby z wszystkich istot żyjących na Bujanie; te które mają rogi, niech je mają ozdobione złotem. Ponadto, w Ostrogardzie ma stanąć jej chram, obok chramu Niepodzielnego, a ponadto...

- Znajdźcie jeża tak wielkiego, aby ją pokonał i pożarł! – zakpił następca tronu, poseł skonfundowany zamilkł, a król zganił syna.

- Jeśli nie spełnicie jej żądań w przeciągu trzech dni, wasz świat zostanie unicestwiony i żaden bóg nie wyrwie was z jej paszczy! – wtedy Atamras powstał z tronu.

- Przekaż Matce Żmyi, że jej czcić nie chcemy i nie możemy, bo jest dla ans tylko zbuntowanym stworzeniem. Może nas kąsać, miażdżyć nam piętę, my, jeśli taka będzie wola Niepodzielnego, zmiażdżymy jej głowę. Chcemy pokoju, ale nie za wszelką cenę – poseł opuścił Bujan, gdzie jak z bicza strzelił minęły trzy dni na spełnienie ultimatum. W chramie ostrogardzkim i w świętych gajach trwały modły i nabożeństwa; błagano o ratunek, składano śluby, odwracano się od czynionego zła. Trzeba wiedzieć, że już od czasów króla Rabana, kiedy to Matka Żmyja zbuntowała się przeciw Niepodzielnemu, Bujan po raz pierwszy w swych dziejach, zaczął się zbroić, by odeprzeć atak. Driady i meliady ćwiczyły rzucając włóczniami, olbrzymy walczyły maczugami ciężkimi jak góry, Wiły i najady strzelały z łuku, ludzie sposobili miecze, a Centaury kopie, smoki – ogień, skruszone bazyliszki i kuroliszki dosłownie ciskały gromy z oczu, tury i nosorożce sposobiły rogi, a wilki i tygrysy – zęby i pazury. Krasnoludy ostrzyły topory i wdziewały zbroje ze srebra, a rusałki przybierały postać ognia. Ptaki – dyplomaci – próbowały rokowań. Wreszcie trzeciego dnia od postawienia ultimatum, mrożący krew w żyłach ryk Matki Żmyi dał sygnał do ataku. Na polarne Morze Aglaja wpłynął ogromny jak góra Risina w Montanii, potwór, pod pretekstem złożenia hołdu wielorybowi przed laty wyrzuconemu na brzeg. Straszna to była istota; do pasa przypominał człeka pokrytego białą jak kreda skórą ropuchy, a od pasa – rybę. Jego włosy i wąsy miały barwę wodorostów, a najstraszniejsze było to, że z czoła wyrastał mu wąż morski zionący ogniem. Potwór nazywał się Ay; Rzucający Cień na Ocean. Wychylił szpetny łeb z fal i ogniem począł topić lody. Potężnymi łapskami mordował usiłujące go powstrzymać wieloryby i kraki, morsy, orki i niedźwiedzie polarne. Gdy tak pustoszył Bujan Północny, zaśmiewając się jak hiena, nie zauważył, że zbliża się do niego nietypowa istota. 

Istotnie, w stronę bestii leciał człowiek, mający przypięte do rąk skrzydła z łabędzich piór i wosku. Irok, którego przodków Chunchuz przyprowadził z Arabii, usiadł na głowie Aya i odrzucił skrzydła. Wąż morski rosnący na czole, spostrzegł go i chciał spopielić, lecz został odcięty jednym ciosem miecza. Ay zawył z bólu, aż lodowce zaczęły pękać. Wtedy Irok wyjął zza pasa topór, którym przedziurawił szkaradną głowę, uśmiercając sługę Matki Żmyi. Ten pogrążył się w wodzie, a jego pogromca wraz z nim. Byłby utonął, lecz na szczęście foki podtrzymały go i wyciągnęły na powierzchnię. Na brzegu, inni ludzie i śnieżne karły; uldry wysuszyli go i ogrzali przy ogniu.

Armia garafeńska otoczyła Bujan ze wszech stron i mimo bohaterskiego oporu wyspiarzy, zdobywała coraz to nowe połacie lądu. Jej celem była stolica; nad wyspą – światem niczym katowski miecz wisiał złowrogi cień Matki Żmyi...

Nie wszyscy w królestwie Antaresa byli szczęśliwi. W owych czasach żył młody sierota Dziw (Divus, Divnus). Był półsatyrem. Mówię ,,pół’’, bo po matce, której ród pochodził z Analapii, płynęła w nim krew ludzi, mimo, że nie odbiegał wyglądem od pozostałych satyrów. Jak daleko sięgał pamięcią, nie widział na oczy ojca ni matki. Mieszkał w leśnym przytułku prowadzonym przez łaumy, Wiły, syleny i ludzi. W dziesiątym roku życia, uciekł zeń i błąkał się po wyspie, kradnąc, by nie zginąć z głodu. Nigdy nie kochany, żywił niechęć do wszystkich szczęśliwszych od siebie. Wdrapywał się na drzewa i strzelał z procy do istot chodzących na dole, niszczył mrowiska i ptasie gniazda, rozkładał ciernie na brzegach rzek i jezior, wrzucał krowieniec do studni, bił słabszych od siebie... Wojna z Matką Żmyją trwała, lecz półsatyra niewiele to obchodziło i niewiele o niej wiedział. Swoją rogatą głową pojmował tylko, iż z powodu długich jak łańcuchy górskie węży i smoków wszyscy mają kłopoty i... bawiło go to. W swojej włóczędze zaszedł nad Morze Sine, łączące swe wody z Morzem Szmaragdowym. Na plaży, na której stał teraz, jeszcze tydzień temu królewicz Ouglan zdobywał ostrogi w zwycięskim starciu z armią garafeńską. Dziw postanowił poplywać. Już zanurzał kozią racicę w zimnej fali, gdy wzdrygnął się na widok niesamowitego stwora. Brązowe zwierzę przypominało raka, lecz było większe i wyróżniało się bardzo długimi i grubymi czułkami.

- Co to jest? – zaciekawił się Dziw wkładając palec do ust.

- Smacznego! – odezwało się zwierzę, na widok palca w buzi.

- Kim jesteś? – zapytał półsatyr.

- Langustą z kosmicznego Oceanu – odparł skorupiak. – A ty?

- Wołano na mnie ,,Dziw’’ i mówiono, że jestem półsatyrem, czy czymś podobnym. Ojca ni matki nie znam – po raz pierwszy zdobył się na tak szczere wyznanie. – A co robią langusty? – nigdy wcześniej o nich nie słyszał.

- Różne rzeczy – odparł nowy znajomy. Ja na przykład służę wielkiej pani... – pierwsze lody zostały przełamane i odtąd sierota często przychodził nad Morze Sine, by rozmawiać z langustą, która stała się dlań niczym ojciec i matka. Wojna wciąż trwała, a mieszkaniec morza wywierał nań coraz większy wpływ. Wreszcie gdy pozyskał jego całkowite zaufanie, zaangażował obojętnego na bieżące sprawy odludka, by śledził ruchy wojsk bujańskich i donosił mu o nich. Langusta służyła bowiem Matce Żmyi. Dziw nie pobierając żadnej zapłaty, wykonywał swą szpiegowską robotę bez najmniejszych skrupułów – nikt nigdy nie nauczył go miłości do ojczystego świata. Okazał się znakomitym szpiegiem. Poruszający się bezszelestnie, uważnie słuchający, o świetnej pamięci, przyczynił się do wielu zwycięstw najeźdźcy, lecz Matka Żmyja nic o nim nie wiedziała, a nawet gdyby wiedziała, to tytułem jedynej nagrody zjadłaby go ze smakiem. Raz, langusta wysłała go na przeszpiegi, a był wówczas przeziębiony. Ustawił się pod wiatr i słuchał narad innych satyrów, wiernych Bujanowi, Niepodzielnemu i królowi. Gdy podsłuchiwał, kręciło mu się w nosie. Wreszcie nie wytrzymał i kichnął. Wówczas gwałtu – rety! Satyry zorientowały się, że miały szpiega na karku. Dziw, przerażony wziął kozie nogi za pas, a za nim gonili jego współplemieńcy, odziani w zbroje, mający twarze zakryte żelaznymi maskami, a towarzyszyły im trzymane na smyczy psy; jedno, dwu i trzygłowe. Szaleńczy pościg trwał wiele godzin; półsatyr zgubił napastników. Przebiegł przez płytki potok Patoka i ujrzał słynne Sady Pomońskie, w których niegdyś kradł owoce. Były tam chaty rusałek i sadzawki, też pełniące funkcję domostw. Przerażony przeskoczył przez płot, na którym suszyły się garnki. Zawadził racicą o sztachetę, runął w dół i ujrzał wszystkie gwiazdy, a potem już tylko były ciemność i cisza jak makiem zasiał. Całymi godzinami leżał jak nieżywy – gdy wreszcie otworzył oczy spostrzegł z przerażeniem, że leży pod wodą – na dnie stawu, na miękkim materacu z wodnych roślin. ,,Czy już umarłem’’? – złapał się za głowę i spostrzegł, że okrywają ją szarpie. ,,Przecież nie jestem rybą, powinienem się tu utopić’’! – myślał dalej. Gdy tak delibrował, ujrzał postać niewieścią w krasnej sukni, wyglądającej na jedwabną, lecz uszytej z blasku rubinów i krwawników. Postać ta promieniowała pięknem – uroda przewyższająca krasę ludzkich niewiast, biła z jej złocistych włosów, oczu – jednego modrego, a drugiego zielonego, z całego ciała, stroju i klejnotów... ,,To jest pewnie jedna z owych nimf, które kochają dorosłe satyry’’ – pomyślał bez niechęci. Najada wzięła go za rękę i razem wypłynęli z sadzawki. Na brzegu wysuszyła go dmuchnięciem i zaprowadziła do swej chaty, ocienionej kwitnącym drzewem wiśni. Tam czekał nań posiłek – chleb z masłem i miodem, sok z pomarańczy rosnących na Bujanie Południowym, winogrona, orzechy laskowe, jabłka, gruszki, śliwki, chleb z dżemem, kumys, wreszcie banany z południa wyspy. Orzechy łupała oswojona wiewiórka o imieniu Ratatosk. Dziw wlepiał wzrok w śliczne oczy rusałki, niczym sroka w gnat i aż zdziwił się tym co zobaczył. Oczami duszy ujrzał samego Niepodzielnego, przed którym się kulił jak zaszczute zwierzątka, a ten wyciągał doń rękę i mówił: ,,Nie bój się Dziwie. Chcę być dla Ciebie ojcem, matką i rodzeństwem. Żałuj za wyrządzone zło, a ci wybaczę, bo nie mam żadnego upodobania w śmierci. Nie mam wstrętu do niczego com stworzył, nawet do Garafeny, bo gdybym się czymś brzydził, to bym tego nie powoływał do istnienia. Odwagi!’’ – półsatyrowi łzy żalu zakręciły się w piwnych oczach, po czym wrócił do rzeczywistości materialnej. Za stołem siedziała rusałka, a jej wiewiórka łupała orzechy.

- Jestem Visenka (Visyenka) – przedstawiła się najada głosem uroczym jak pieśń syreny. – A ty?

- Dziw, półsatyr – odrzekł sierota pełen uznania dla chleba z dżemem i miodem.

- Ratatosk jestem – powiedziała wiewiórka.

- Jak to się stało, żem znalazł się pod wodą i nie utopiłem się? – Dziw się zdziwił.

- Gdy tańczyłam w blasku Księżyca, znalazłam cię pod płotem z rozbitą głową – mówiła Visenka. – Położyłam ci dłoń na nozdrzach i ułożyłam na dnie stawu. Sama umiem wytrzymać pod wodą, bo oprócz płuc mam też skrzela – cała postać najady budziła w młodym Dziwie coś czego nigdy nie znał, coś co budziło w nim chęć służenia jej i dokonywania czynów, na które wcześniej by się nie poważył.

- Co się takiego stało, że uciekałeś? – spytała nimfa, a półsatyr spuścił wzrok. – Nie pozwolę cię skrzywdzić, ani ja, ani Ratatosk – po dłuższej chwili Dziw, czerwony jak burak, miesił słowa jak ciasto, by w końcu rzec coś takiego:

- Jestem sierotą i nikt mnie nigdy nie kochał. Gdy byłem nad Morzem Sinym spotkałem langustę i ... pokochałem ją. Służyła wielkiej pani. Tak zacząłem szpiegować dla ... Matki Żmyi. Nic za to nie brałem, słowo – mówiąc to, rozpłakał się i ukrył twarz w dłoniach.

- ,,Niech to kuna zeżre’’! – pomyślała Ratatosk, a Visenka położyła zimną jak u trupa dłoń na ramieniu płaczącego.

- To się da naprawić – rzekła. – Chodź, udamy się do stolicy, król Antares ci przebaczy – niebawem cała trójka, ruszyła w stronę Ostrogardu.

,,Visenka znaczy dla mnie więcej niż ta langusta. Ścigali mnie wojownicy z psami, a ona przygarnęła mnie rannego. Marzę, aby być z nią do końca mych dni, zawsze być dla niej dobry, jak ona była dla mnie dobra... Być ojcem, ja co nie wiedziałem, kto to ojciec’’ – rozmyślał w drodze, a gdy szli, mijali maszerujące zastępy wojowników najróżniejszych ras...

Ostrogard żył wojną. Chram Niepodzielnego pękał w szwach. Niewiasty rzucały wojownikom kwiaty pod stopy. Gdzie niegdzie jakiś smok lub wąż ginął za swe pokrewieństwo z najeźdźcami, lecz wojsko karało winnych. Króla Antaresa i królewicza Ouglana okrywały żelazne zbroje, grube jak skóry koni rzecznych, zwanych ,,hipopotamami’’. Ich miecze mogłyby przepołowić szczyt górski. Królowa Erinna wraz z niewiastami innych ras, miała opiekować się rannymi, chorymi, starcami i dziećmi. Visyenka, Ratatosk i Dziw szli w stronę tronu Antaresa, gdy nagle zauważył ich jeden z satyrów, którzy tamtej nocy gonili Dziwa jako szpiega.

- A tu jesteś hultaju! – wrzasnął triumfalnie i złożył się do zadania morderczego ciosu. Rusałka zasłoniła go własną piersią. Tymczasem Ratatosk wbiegła po ciele króla i wdrapawszy się na głowę, szeptała mu do ucha...

Skończyło się na tym, że Antares zabronił zabijać Dziwa; wysłuchał jego historii, a pod wpływem królowej i Visenki przebaczył.

- Odtąd nikt nie ma prawa cię krzywdzić – orzekł, a jego głos huczał jak orkan. – co chcesz zrobić, aby naprawić zło jakie wyrządziłeś Bujanowi? – mówiąc to trzymał półsatyra na dłoni.

- Chcę walczyć z mieczem i w zbroi, a po wojnie poślubić Visenkę – odparł Dziw.

Jeszcze tego samego dnia został giermkiem żmija Wężogłowa (Zmiejogława). Miał on ciało i kończyny ludzkie, lecz głowę i długą szyję – żmii. Zazwyczaj nosił jedynie krasną przepaskę biodrową, niczym wodniki z Ojcowa, żyjące w późniejszych erach. Teraz okrywała go kolczuga, a zbrojny był w szablę z ości leszcza, wielkiego jak pięć żubrów, łuk, strzały i tarczę ze swoim inicjałem w piśmie bujańskim. Wyglądem odbiegał od innych żmijów, o których możemy wyczytać w księdze godnej zaufania:

,,Postury był człowieczej, lecz miał jaszczurczy łeb, smocze zęby i wężowy język. Na palcach dłoni i stóp (ludzkich!) srożyły się orle szpony, z tyłu zaś dyndał wężowy ogon. [...]. Istnieli żmijowie szarzy z zygzakiem, czarni, rdzawi, miedziani, brązowi, a nawet żółci i jasnozielono – niebiescy; brakowało natomiast cielistych’’ – Mikołaj Rymwid ,,Nymphologia’’.

W skład drużyny Wężogłowa oprócz Dziwa, wchodził też krasnolud Bandos (Vandos). Visenka, która kochała półsatyra, chciała walczyć u jego boku, lecz spotkała się ze stanowczą odmową żmija. Tymczasem armia tchórzliwej Matki Żmyi podbijała i bezlitośnie pustoszyła Bujan. Zdobyte ziemie były ogałacane z wszelkich żywych istot, woda była wypijana, ziemia rozkopana, góry skruszone w drobny piasek, a wszystko zanieczyszczone tonami trującego gnoju potworów. Czciciele Garafeny znów podjęli się szturmu na wybrzeże Morza Sinego, a wojsko bujańskie opuściło Ostrogard...

Królowa Erinna oprócz najstarszego Ouglana powiła też parę innych dzieci – pięć córek, w tym Korynę i Melenę, oraz roczne niemowlę wielkości orki – synka Elpisa. Przed opuszczeniem grodu stołecznego, król żegnał się z połowicą i potomstwem. Elpis, jego oczko w głowie, zląkł się na widok ojca w hełmie przystrojonym czerwoną kitą, uspokoił się, gdy Antares go zdjął.

- Jeśli Niepodzielny pozwoli, przywiozę wam naszyjniki ze smoczych zębów i drakolitów – mówił do córek, a łeb Garafeny zawieszę na Żelaznym Dębie – po tych słowach opuścił zamek. Nie on jeden żegnał się z rodziną...

W namiocie, do którego już wkrótce miano znosić rannych, Visenka modliła się za Dziwa. Wreszcie obie armie stanęły naprzeciw siebie. Sama Matka Żmyja uczestniczyła w walce, jako widz. ,,Gel Garafena! – zakrzyknęła armia węży, smoków, kraków i ogromnych krabów. – Kury wam skubać, krowy doić’’!, zaś wojownicy Bujanu zaintonowali pieśń: ,,Ach, ty durna, durna piesa! Szak to idzie wiłka z lesa! [...]’’.

Potem zaczęła się bitwa, w której Antares i Ouglan walczyli w pierwszym szeregu. Ubili niejednego potwora, aż Matka Żmyja zadrżała ze strachu. Rzucali się w największy tłok i zadawali śmierć jak ogień, jak dwa pioruny... Tłok wokół nich robił się jednak coraz większy. Smoki i węże otoczyły Antaresa z przodu i tyłu, z prawa i z lewa. On siał śmierć mieczem, którego jednym machnięciem można by ściąć cały las, a morskie smoki bez skrzydeł prażyły go ogniem. Olbrzym pocił się tak, że pot leciał z niego niczym wodospad. Zbroja topiła się na nim; najpierw była czerwona, a potem biała. Mieczowe uderzenia słabły, aż wreszcie oręż wypadł królowi z ręki. Płonął on i jego syn Ouglan. Jednak Niepodzielny nagrodził prawość króla i nie wydał jego ciała na pohańbienie. Jak grom z nieba spadły cztery białe orły, wielkie niby Rok z Malgalesio czy Garuda z Bharacji. Zaniosły je na firnament,

gdzie boską mocą zamieniło się w gwiazdę, świecącą po dziś dzień, a imię jej: Antares.

Wężogłów jadąc konno mierzył kopią w węża – zdrajcę, wielkiego jak wieloryb. Uśmierciwszy go wyjął kopię z cielska i począł atakować kolejne potwory. Niejeden wąż morski, czy nawet smok stracił życie z jego ręki, a gdy złamał oręż na pancerzu kraxa – bestii podobnej do żółwia morskiego, zmiażdżył jego groźny łeb uderzeniem maczugi w czym pomógł mu krasnolud Bandos. Żmij odetchnął, gdy tymczasem na błoniastych skrzydłach nadleciał średniej wielkości smok o stu wężowych głowach. Nim wojownik zdążył go zabić, został uniesiony w powietrze i pozbawiony żmijowej głowy. W dół spadła jedynie jedna głowa smoka, która zresztą szybko odrosła. Monstrum tym była hydra powietrzna, czyli ,,borea’’ (woreła), którą Dziw zdołał ubić z łuku. Bandos rąbał węże i smoki jakby to był bór, a te pozostawały straszne nawet po zabiciu. Wraz z Dziwem i dwiema uldrami, rozbił spiżowy pancerz kraba większego od wołu, który już miał pożreć okrytą kolczugą rusałkę, która miast leczyć rannych stanęła do boju. Sama Matka Żmyja przelękła się jego topora. ,,Kto uśmierci tego przeklętego karła, temu dam najkraśniejszą perłą z dna Oceanu’’ – obiecała. Wreszcie gdy nieustraszony Bandos rzucił się na morskiego smoka, ten postawił na nim pięciopalczastą łapę ciężką jak góra. Rozległ się trzask łamanych kości i spiżu i dzielny krasnolud został zmiażdżony jak pluskwa. Z drużyny został przy życiu tylko Dziw. Rozsierdzony stratą towarzyszy, zatopił w smoczej łapie, która zgniotła Bandosa, włócznię. Smok ryknął i odwrócił wielki jak dom pysk w stronę półsatyra.

- Gnój Gamratena! – wyciągając w górę rękę przedrzeźniał powitanie stronników Matki Żmyi, podczas gdy z nozdrzy gada buchnął dym zmieszany z siarką. – Na coś się przypatoczył Robaku z Oceanu? Oto włócznią przebodziem brzuch twój tłusty – smok plunął w stronę zuchwalca ogniem, lecz ten uskoczył.

Wnet morski potwór poczuł w karku straszny ból i ujrzał jak Dziw przebija go włócznią. Z nozdrzy dym leciał mu jak z komina, a ślina zmieszana z krwią lała się z pyska niczym woda z cebra. Oczy się zamknęły, lecz smok żył jeszcze. Ostatkiem woli plunął ogniem na siebie i zapłonął jak ogromny stos. Nim Dziw zdołał uskoczyć zamienił się w pochodnię. Choć tarzał się jak pies, nie zdołał ugasić ognia. Wrzeszczał z bólu, lecz pragnął kontynuować walkę. Na próżno. Umierając widział siebie przytulonego do Visenki, najcudniejszej z tworów Niepodzielnego.

Taki był początek końca wyspy – świata – królestwa. Choć wdowa po Antaresie stanęła na czele wojska, dokonując cudów męstwa i sprytu, cień Matki Żmyi obejmował coraz większe połacie Bujanu. Wróg nacierał z północy i południa, zachodu i wschodu; nie znał litości. Piękny świat powoli zamieniał się w pozbawione życia bagno, rozmywane przez kosmiczny Ocean. Nie minął miesiąc jak zajęty i spustoszony został Ostrogard. Garafena połknęła Żelazny Dąb i trawiła go przez tysiąclecia. Bujan zapłacił najwyższą cenę za wierność pięknu, prawdzie i dobru. Jednak niepojęty Nepodelnyj Boh, który cały czas był z Bujańczykami, nie pozwolił, by zginęli na marne. Gdy kosmiczny Ocean rozmył resztki wyspy, przeniósł ją z duszą i ciałem w przyszłość do rajskiej krainy Jasnej Nawi, gdzie pod berłem cara Welesa, mieszkańcy pierwszego stworzonego świata żyją i po wieczne czasy żyć będą w szczęściu i chwale. Na nawijskim archipelagu zamieszkali też Dziw i Visenka, na zawsze razem w miłości doskonalszej od tej doczesnej...

Matka Żmyja żyła jeszcze w erze ósmej, a zginęła od uderzenia piorunem Jarowita w czasie drugiej inwazji na nasz świat.

Po zagładzie Bujanu, armia garafeńska otoczyła Niepodzielnego ze wszech stron, lecz nawet zaślepiona pychą Matka Żmyja wiedziała, że nie można go zabić. Na jej rozkaz węże i smoki z białych kamieni z dna Oceanu zbudowały wysoki mur na planie koła, otaczający Niepodzielnego, po czym szydząc odpłynęły. Stwórca Bierzma Wszechświata, Oceanu i Bujanu usiadł i gorzko zapłakał. Następnie zapadł w sen i umarł. Jednak co to? Z jego serca wystrzelił nagi płomień – nowy bóg, który przybrał imię Agej, od bujańskiego słowa ,,Akeahaey’’- Istniejący. Krasnoludki nazywały go ,,Unyj’’, czyli Jedyny. Był osobą, a plomień to jego symbol, stąd przydomek: ,,Osoba Ognista’’(Perzona Foyakista). Tenże Agej, Ogień Miłości (Foyak Lovis) postanowił stworzyć istoty święte, które miały być jego posłańcami: Enków przez ludzi er jedenastej i trzynastej zwanych bogami, upiory i Wieszczyce Losu.

Oto jak stworzeni zostali Enkowie.

Z chwały i głowy Niepodzielnego uczyniony został król Ziemi; Jarowit Jaryło Perun Perkun, w mowie staroludzkiej zwany Ukko,

z rozumu – Świętowit, błędnie zwany ,,Światowidem’’,

z krwi i jednej połówki serca – Mokosza Mokoš Mokośka Aradvi Aredvi Sura, przez Persów czczona pod imieniem Anahity,

z włosów: Weles Wołos Trygław,

z czaszki – Rodegast, co miał głowę tura, a tułów i kończyny człowiecze,

z zębów i kości – pan czasu Rod i zakwaszający kapustę i ogórki Rgieł, wyobrażany jako perła wśród ognia,

z rąk – Srebroń Chors i Srebrennica Chorsa, rządzący Księżycem,

z ust – Swaróg – Dadźbóg,

z nóg – Boruta Borowy Leśny Duch Lesavik Laskoviec Leszy i Dziewanna Šumina Mati, zwana Leśną Matką (Matar Forestiner),

z żył Mar – Zanna Marzanna Morena Śmierć Śmiertka Śmiercicha,

z tchnienia – Pochwist Poświst Pochwiściel Strzybóg,

ze snu – Zmora i Zennica,

z macicy – przypominająca zieloną jaszczurkę smoczyca Altaira i smok Rykar, który zdradził,

z drugiej połówki serca – Złota Baba,

ze skóry i głosu – Rigel, który dał światu głos,

z trzustki – Zmiennik, który zdradził i stał się Čortem Czarnym Psem i wielu innych.

,,Mit ten ilustruje koncept, wedle którego na początku ludzie czcili jednego Boga, a dopiero potem stworzyli bożków’’

- pisał jego autor, pan Innowojciech Błyszczyński.

1 Czyt. ,,Ulan’’

2 Matka Żmyja Stworzycielka   

Nawrócenie Chunchuza - opowieść z Bujanu

Czy zadawał sobie Czytelnik pytanie skąd się wziął Żelazny Dąb? W erze trzynastej, w azjatyckiej krainie Tartarii leżącej między Krainą Białych Pól na północy, a państwem Sinea na południu, żył Kalin – car (Całyna – carus). Jego ojcem był książę plemienia Merkitów, Merkanos (Merkitos), lennik srogiego króla Chana (Khana). Został on z powodu niezmierzonych okrucieństw zabity przez poddanych, na których czele stał Kalin – car. Wódz buntu stał się nowym królem Tartarii, a jakiś czas potem – całej Azji. Niesyty podbojów wyprawiał się na Bizancjum i Rox, lecz zwyciężyła go chrześcijańska królowa Ludu Roksany, Maria Mariewna. Władca nie znający litości popełnił samobójstwo w roxyjskim więzieniu, w dniu, w którym królowa chciała go ułaskawić. Jak podaje ,,Codex vimrothensis’’:

,,Był potężnym i lutym czarnoksiężnikiem. Gdy chciał, był człowiekiem, innym razem wężem, tygrysem, wilkiem, syreną, lub Minotaurem (pod tą postacią pożerał całego słonia), albo wielkim jak góra jaszczurem’’.

Posiadał magiczne berło ze srebra i czaszki Chana, którym mocą demonów zamieniał w kamień (zniszczyła je królowa Maria Mariewna w bitwie pod Dąbrówką). Skąd ten tyran, zwany też Vatu – Khan czerpał swoje okrucieństwo? Ano, jeszcze za życia Chana popełnił zbrodnię, która nie odpokutowana, pociągnęła za sobą lawinę następnych. Merkanos długo zwlekał z przekazaniem synowi władzy, a on do syna, a syn do niego nie mieli zaufania. Pewnego razu przed synem księcia zjawił się Čart – zły duch przedstawiany jako nagi mąż z koźlą głową. Wziął na siebie postać mądrego doradcy i uzyskawszy zaufanie Kalina, jeszcze nie cara, wtłoczył mu do serca kłamstwa ociekające słodyczą, aż zupełnie zmącił mu głowę.

- Twój stary pryk dybie na twe życie. Albo ty, albo ten głupi, stary dziad – mówił przeniewierczy Čart, a mowa jego była rozkoszna.

Biedny Kalin, który nie miał nikogo, kto mógłby wyprowadzić go z błędu, przyszykował zamach. Gdy Merkanos udał się na łowy, sługa jego syna wyrwał mu oszczep, w chwili gdy ranny dzik szarżował na myśliwych. Książę pozbawiony broni dał się zabić zwierzęciu, bo myślał, ,,nie widziano, by ksiądz merkicki sromotnie uciekał, jak ten zając’’. Gdy syn dowiedział się o śmierci ojca, rozpłakał się jak rzadko kiedy w życiu, bo jednak go kochał, choć nie wiedział o tym. Čart – doradca ulotnił się jak kamfora. Jakiś czas potem, zły powrócił do Kalina tym razem pod postacią kucharza. Długo przyrządzał najlepsze potrawy, jakich nie znano nawet w Sinea. Kalin – car, co właśnie niedawno strącił z tronu do Čortieńska – Čortlandu króla Chana, rzekł do kucharza:

- Proś o nagrodę, a dam ci, choćby więcej niż połowę stad koni i bydła w całej Tartarii! – nikt przedtem i potem nie potrafił tak dogodzić jego podniebieniu.

- Ja jedynie proszę, hmm, śmiem prosić, Najłaskawszego Pana i przyszłego Władcę Oceanów o zaszczyt niebywały... – kucharz uniżenie zamiatał brodą pył z jurty.

- Mów śmiało, nie odmówię choćbym miał cię uczynić drugą osobą w królestwie! – zachęcał Kalin – car.

- Pragnę złożyć swą nikczemną głowę na boskim łonie, Waszej Chanowskiej Mości – władca skinął na znak zgody, a kucharz spełnił zamiar, po czym dosłownie rozpłynął się w powietrzu. Nagle – Kalin – car poczuł w sercu niebywałe zimno, jakby się znalazł w Białopolsce (Białopolu, Krainie Białych Pól) zimą i ból jakby wbijano weń gwoździe. Przez tydzień nie jadł, nie spał, za to ryczał z bólu jak ranny tur. Wtedy Čart przyszedł doń po raz trzeci – tym razem jako lekarz z cesarstwa Sinea. Udając współczucie i pokorę, poradził gorącą krew na rozgrzanie serca zamienionego w bryłę lodu. Kalin – car posłuchał; najpierw pił krew zwierząt, potem ludzi. Chociaż nic to nie pomagało, a zamienione w lód serce doskwierało coraz bardziej, uparcie trzymał się tej terapii i organizował coraz to nowe podboje, by pić krew jeńców.

,,Kraina Białych Pól, kraj Tatarów, Sinea, Ibetain, Imalain, Bharacja, Seylan, cały Międzyraj (z Carogrodem i Bożym Grodem), góry Promet, Kolchida, Armenia, Taj – Każk i inne kraje za Prometem, Persja, góry Hindukuš, Kori, Cipangu, krainy Wyraju, Malain, Dżawa, Sumatra, Kalimantian, Celebes – wszystkie te krainy tworzyły imperium Kalin – cara’’ - ,,Codex vimrothensis’’.

Będąc biegłym w magii potrafił nawet przemieszczać się w czasie. Raz, dla sobie tylko znanych przyczyn, cofnął się do ery pierwszej, kiedy to Niepodzielny rysował Bierzmo Wszechświata. W ową podróż miast całej armii zabrał tylko jednego sługę – herszta rozbójników z Białopolski, imieniem Chunchuz (Miedzianobrody). Jego banda łupiła tak dokładnie, że całe osady wpędzała w stan skrajnej nędzy. Po wielu latach jego imię stało się synonimem zbója – z chunchuzami walczył Tomek Wilmowski et consortes co opisał Alfred Szklarski. Gdy Čorty przeniosły dwóch opryszków w erę pierwszą, spostrzegli, że stoją na wyspie, dopiero co stworzonej. Wokół nich pulsowało rodzące się życie, a na horyzoncie mąż rosły jak olbrzym rysował swoim sercem prostą, czyli linię bez początku i końca. Znaleźli się na Bujanie i ujrzeli Niepodzielnego. Na ten widok Kalin – car, którego Bujańczycy mieli nazywać ,,Vatuganem’’ poczuł w sercu jeszcze większy mróz i ból niż dotychczas. Zgrzytał zębami i toczył pianę z ust. Zatrąbił jak słoń i wyjąwszy z pochwy piękny miecz z damasceńskiej stali, cisnął nim w boga. Nie zdołał go skrzywdzić; oręż odbił się i padł ostrzem w ziemię. Wtem – błyskawicznie zapuścił korzenie i stał się drzewem, dębem całym z żelaza. Tak Kalin – car choć mimowolnie przyczynił się do stworzenia Żelaznego Dębu, wokół którego zbudowano Ostrogard. Tymczasem Chunchuz gdy tylko ujrzał Niepodzielnego, padł na twarz jak rażony piorunem; mamrotał: ,,Jestem zgubiony, bo odnalazłem to co straciłem’’, płakał jak bóbr, a jednocześnie wzdychał - ,,Gdybym tu był wcześniej, byłbym lepszy, o wiele lepszy’’. Kalin – car był tak wściekły, że natychmiast wrócił do swoich czasów, zapominając zabrać sługę. Zbój o brodzie pomalowanej rdzawą glinką wciąż leżał pełen strachu i zachwytu. Wtedy podszedł do niego chłopczyk, wydaje się, że sześcioletni.

- Chunchuzie, nie bój się! – powiedział wyciągając doń rączkę. Rozbójnik spojrzał zdziwiony, już nie widział męża podobnego do Heraklesa, ale roześmiane dziecko – nic szczególnego, ot, takie jakich wiele porywał dla okupu.

- Kim jesteś, Mały? – spytał.

- Jestem Tym, którego się przestraszyłeś – rzekł chłopiec. – Zmieniłem się w dziecko, byś się nie bał – następnie oczom herszta ukazało się bezlistne Drzewo zbryzgane krwią i wszystko zrozumiał.

Niepodzielny przebaczył Chunchuzowi liczne zbrodnie, widząc jego żal i pozwolił zamieszkać na Bujanie. Były zbój zaprzyjaźnił się z jego coraz to nowymi mieszkańcami. Nasionami Macierzanki – Matki Roślin karmił Koguta Złotopióra i Kurkę Złotopiórkę, poznał pierwszego króla – olbrzyma Opavita, jeździł na słoniu i latał na smoku, pływał w Jeziorze Głębokim z hydrami i wydrami, a do snu kołysały go słodsze od miodu głosy rusałek i syren. Ścigający się z gazelami, gepardami i mantrykonami, tańcujący z Wiłami, przemierzający Pustynię Gadr na wielbłądzie, lepiący bałwany na północy wyspy i kąpiący się w źródłach tańczącej wody, zdążył zapomnieć o starym życiu, gdy pewnego wieczoru, Niepodzielny przemówił do niego w szumie wiatru.

- Chunchuzie!

- Jestem, Panie – odparł ten, który znalazł na Bujanie szczęście.

- Nikt nie ma prawa być szczęśliwym w oderwaniu od innych. Posyłam cię do twojego świata, abyś mógł tu przyprowadzić swych udręczonych bliźnich. Nie bój się, bo będę z tobą – Chunchuzem wstrząsnął dreszcz, bowiem nagle przypomniał sobie swój świat jako miejsce niewypowiedzianego wprost zła, wyuzdanego okrucieństwa i przytłaczającego cierpienia. Z drugiej strony, coś w jego sercu, niegdyś z kamienia, a teraz z ciała, cieszyło się na myśl o podzieleniu się z ludźmi szczęściem panującym na wyspie. Odkąd Niepodzielny mu przebaczył, stopniowo stawał się kimś innym. Już od lat nie kradł, ni mordował, żył w przyjaźni z Bujańczykami (stwórca wyspy dał mu dar rozumienia ich trudnego języka) i na pierwszym miejscu stawiał wolę swego największego przyjaciela. Tym razem jednak zawahał się. Wrócić do świata unurzanego w niegodziwości? To zbyt straszne, ale... Trzy dni rozmyślał intensywnie, prosząc Niepodzielnego o jakieś wskazówki. Trzy jest tu liczbą symboliczną i w rzeczywistości medytacjom tym poświęcił aż cztery lata. Nie poszły one na marne. Ostatecznie zdecydował się po rozmowie z przyjacielem, satyrem Vatorem o rudych włosach i brodzie, który był wieszczem i kapłanem Niepodzielnego. 

Gdy skończyli rozmawiać i wyszli z ogrodu, oczom Chunchuza ukazała się rzeczka Vaska Pijanica, nazwana tak, bo nad jej brzegiem satyry wzniosły winiarnię. Usłyszał głos boga: ,,Przejdź przez bród’’. Człek zrobił tak i nagle spostrzegł, że przeniósł się w czasie i przestrzeni. Znalazł się w naszym świecie w obecnej erze trzynastej. Pierwsze kroki skierował do kraju Kori w imperium Kalin – cara. Żyli tam ludzie o żółtej skórze i skośnych oczach, spokrewnieni z mieszkańcami wysp Cipangu. W dawnym języku krasnoludków; starokrasnym (langudus oldokrasnyj) kraj Kori nosił też nazwę Koriolanii (Coriolaniya). Zawdzięczał ją Rzymianinowi, Gnejuszowi Marcjuszowi Koriolanowi, który wygnany za zdradę, chciał sprowadzić na miasto najazd Wolsków, aż wreszcie słuch o nim zaginął. Opuścił Italię (w erze jedenastej: Apap) i Europę. Latami tułał się u wybrzeży Afryki i Azji, aż dopłynął na półwysep od strony lądu graniczący z Białopolską i Sinea. Na miejscu zabił wielkiego jak tur, rogatego wilka, masowo pożerającego Korijczyków i ich stada. W nagrodę, ci pozwolili by otoczony wielkim szacunkiem, dokonał w ich kraju reszty swych dni. Pod rządami Kalin – cara i wcześniej panującego kata Azji, cara Czerwonego Człowieka, Korijczycy żyli w niewypowiedzianej wprost nędzy i zastraszeniu. Codziennie tysiące dzieci marło z głodu na ulicach, mięso jedzono jedynie trzy razy w roku (min. na urodziny wodza), chleb, a właściwie jego namiastkę robiono z kory drzew – a wszystko to było winą okrutnego imperatora, który ograbił ten lud z wszelkich dóbr, a zachował je dla siebie i swoich dygnitarzy i wojowników. Na tym półwyspie ,,historia lubi się powtarzać’’. Trzeba też powiedzieć, że zarówno Czerwony Człowiek jak i Kalin – car opętani myślą o zamachu za swe zbrodnie przelali wiele krwi niewinnej, a także niczym faraonowie i rzymscy cesarze kazali czcić siebie jako bogów. Chunchuz wielu tych nieszczęśników zaprowadził na Bujan. Pomagał też innym krajom udręczonym przez Kalin – cara, a nawet Analapom jęczącym pod władzą króla Artura Apostaty. Za jego sprawą na wyspie znaleźli się ludzie o skórach żółtej, brunatnej i białej, zachwyceni swą nową ojczyzną. Królowie bujańscy, pomni, że mają pana nad sobą, w osobie Niepodzielnego, nie krzywdzili swych poddanych, bronili ich i sprawiedliwie rozsądzali spory. Niewielu było złych królów – takich jak Vatak, Hadymir czy Zagłoba Bratobójca. Bujańczycy żyli w zgodzie i szacunku (co nie znaczy, że zwierzęta nie polowały na siebie), nawet ludzie nie wszczynali wojen. Wracając do Chunchuza, w czasie swych wypraw wiele ryzykował. Kalin – car widząc, że ktoś wykrada mu niewolników i źródło krwi do ogrzewania serca, poprzysiągł temu komuś straszną zgubę. Wreszcie przyszła kryska na matyska...

Władca Wszechazji zasiadł na tronie ze złota i kości słoniowej, czyli eburnu. Na głowie miał koronę ze srebra i krwawników, a w dłoni trzymał srebrne berło zakończone czaszką króla Chana, zdobne drogimi kamieniami i kamieniem żydowskim, nazywanym też elektronem, lub jantarem. Odziany był w żółtą szatę z jedwabiu, którą zdobił wyhaftowany, zielony smok, jeden z tych co żyły w rzekach i jeziorach prowincji Sinea i w płaszcz ze skóry tygrysa (tiherny) z Bharacji. Na kolanach leżał miecz z damasceńskiej stali, schowany w pochwie ze smoczej skóry. U jego stóp leżał poraniony i posiniaczony Chunchuz skrępowany grubym łańcuchem. Wcześniej był torturowany, aby powiedział, dokąd zaprowadził poddanych Kalin – cara.

- Odkąd mnie zdradziłeś, czekałem, by się zemścić – mówił imperator. – Daję ci ostatnią szansę. Naprawdę ostatnią – na jego znak przyprowadzono Chunchuza przed ołtarz, na którym palił się ogień. Kazano mu wrzucić weń kadzidło, by uczcić Kalin – cara jako boga.

- Jeśli będę klękać, to tylko przed Niepodzielnym i Okrwawionym Drzewem – z wielkim trudem wyrzekł były bandyta, za co został ukarany ciosem w głowę.

Kalin – car pytał o coś doradców.

- Zasłużył, by szczury, umieszczone w garnku, wlazły mu do kiszek – mówił Sineańczyk.

- Nie, lepiej wbić go na pal – radził Pers.

- Skądże, najsurowsza kara będzie jeśli szybko rosnące bambusy przebiją mu ciało na wylot – rzekł mieszkaniec Wyraju.

- Głupi jesteście – ziewnął Kalin – car, po czym wstał i wobec ludu stolicy ogłosił wyrok: - Jutro Chunchuz z Białopolski zostanie poddany karze dwóch tysięcy uderzeń grubą pałką, najeżoną sękami, dla pomszczenia wykradzenia mi dwóch tysięcy niewolników i ucieczki – obecni na placu poddani zamarli ze zgrozy i aż łzy poleciały im z oczu, że Kalin – car tak okrutnie będzie karał ich dobroczyńcę. Jednak zbyt się lękali, by choć pisnąć w jego obronie. Chunchuza zamknięto w lochu, a on płacząc ze strachu szukał pociechy u Niepodzielnego. ,,Nawet gdyby mi nie miał pomóc, to przynajmniej umrę wierny, zresztą przelałem zbyt wiele krwi niewinnej, by oczekiwać na pomoc’’ – myślał z goryczą, a czas nieubłaganie uciekał... Chunchuz spał, a wówczas słyszał głos: ,,Niepodzielny o tobie zapomniał. Gdybyś oddał cześć Kalin – carowi to byś żył. Jeśli chcesz żyć, zaprzyj się stwórcy Bujanu i oddaj cześć mi, bom księciem tego świata’’ – głos należał do nagiego męża z kozią głową, a imię jego: Čart. ,,Stwórco Bierzma Wszechświata, nie pozwól by on zrobił ze mną to co z Kalin – carem’’ – wołał więzień w głębi duszy, a zły duch groził mu pięścią. Otworzył oczy i usiadł. W blasku pochodni ujrzał twarz Hadassy z Samarii; jeden z wodzów Kalin – cara uprowadził ją jako łup wojenny i oddał do zamtuza – przeklętego miejsca, które puściłaby z dymem, gdyby tylko mogła. Na Bujanie, nawet ludzie nie założyli nigdy czegoś takiego. Obok niej stał biały mąż o rudych włosach i brodzie. Nieoczekiwanie więzień ujrzał, że ma on małe kozie różki, owłosione kozie nogi i kozi ogonek. Satyr, a do tego trzymający klucze. Stał przy nim znajomy z Bujanu, wilk Uval. Satyr otworzył drzwi.

- Vator! Jak się tu znalazłeś?! – wykrzyknął Chunchuz, pełen wdzięczności dla Niepodzielnego.

- To długa historia – uciął satyr. – Uciekajmy, bo zaraz Oros zburzy więzienie! – Oros to było imię nosorożca z Bujanu.

Chunchuz, Vator, Uval i Hadassa wybiegli z budynku, a jego ściany pękały od uderzeń potężnego, rogatego łba. Przerażeni strażnicy błagali o litość: pozwolono im udać się na wyspę. Gdy Oros zamienił więzienie w kupę gruzów, cała gromada wybiegła z miasta i stanęła nad jeziorem.

- To droga do wolności! – zakrzyknął Chunchuz; posadził przeskoczkę na grzbiecie nosorożca, po czym wszyscy puścili się pędem przez jezioro, a za nimi oddziały wojska, szyjące z łuku. Wtem – jezioro znikło, jakby go nigdy nie było, a z nim uciekający. Ci byli już na Bujanie.

Przy ognisku, Vator, który wyniósł bliznę na ramieniu z naszego świata, tak opowiadał:

- W czasie modłów, Niepodzielny mówił mi o tarapatach w jakie wpadłeś i pokazał przejście do przyszłości. Pozwolił zabrać ze sobą Orosa i Uvala, a potem dzięki pomocy tej damy znaleźliśmy ciebie – najbardziej szczęśliwa była Samarytanka Hadassa.

,,Zostałam przeniesiona z piekła do raju’’ – mówiła, wolna od rozpusty. Jakiś czas potem została szczęśliwą żoną wodnika i matką jego dzieci. Co do Chunchuza żył jeszcze 250 lat (na Bujanie ludzie żyli dłużej niż w naszym świecie, byli zdrowsi i dłużej młodzi). Znalazł sobie żonę – rusałkę, miał synów i córki. Otaczały go przyjaźń i szacunek i podziw. Po śmierci, w Ostrogardzie wystawiono mu pomnik.