Zagłada, która przyszła na Bujan

Za panowania Antaresa, syna Izerosa, zdarzyła się rzecz przerażająca. Kogut Złotopiór (Kambi) przez całe tysiąclecia jedynie gdaczący, teraz usiadł na płocie, na którym suszyły się garnki i donośnie zapiał. Jego zew słychać było od lodowatego Morza Aglaja po pełną raf i kolorowych ryb Zatokę Perłową; na Pustyni Gadr i na Bagnach Had, w Górach Złotych i Szklanych, na Wyspie Szklanej (Em – Inis Vitrin), u ujścia rzeki Długiej, wreszcie w stolicy, wszędzie budząc trwogę. Gdy ojciec wszystkich ptaków skończył piać, spadł z płotu i zdechł. Minutę później padła jego zapłakana żona, Kurka Złotopiórka (Kamba), zwiędła Macierzanka, a z Żelaznego Dębu, po raz pierwszy spadł żołądź, albo liść. Zaczęła się spełniać wieszczba satyra Vatora.

,, [...] – Niech pod Bierzmem otworzy się Ocean bez brzegu i niech wypełnią go przeróżne żyjątka: ryby i robaki, ptactwo, żółwie, smoki i węże, wieloryby i kraki, oraz inne stwory. [...]. Stwórca i jego stworzenie pierwotnie żyli w szczęściu i miłości.
Jednak między wężami powstała Matka Żmyja (Vypera Matar), z której łona wyszły wszystkie te beznogie gady. Otaczała ją władza i zaszczyty, co popsuło jej w głowie i napełniło serce pychą. Pewnego razu otworzyła swój pysk i gromko ryknęła:
- Hej, zwierzyno miła – przeszła w syk – czy wiecie kogo czcicie?
- Niepodzielnego, o Matko Żmyjo! – odrzekły stworki.
- A kimże jest Niepodzielny ? – ciągnęła kusicielka.
- Twoim i naszym Stwórcą – odpowiedź, choć jasna, nie była stanowcza.
- A widzieliście jak was stwarzał ? – dalej pytała Matka Żmyja. – Więc skąd wiecie, że on jest waszym Stwórcą? Za to wiecie, żem matką węży. I słusznie, alem ja matka także smoków i innych stworzeń, a nawet wodorostów i Bierzma Wszechświata! – było to pierwsze kłamstwo w dziejach. – To ja jestem Stworzycielką! – zbluźniła sromotnie, lecz ponieważ Niepodzielny [...] nie okazał swej potęgi, morskie zwierzęta uznały, że Matka Żmyja mówi prawdę. [...]. Wśród zwierząt powstało rozdwojenie. Większa część wybrała wierność Niepodzielnemu i zapłaciła za to życiem, bo niemal wszystkie węże i smoki zdradziły i pożarły oponentów. Wierność wymaga ofiary’’ – Szczec Wyrwibadyl ,,Księga Latarnika, czyli Szafirowy latopis’’.

Bujańczycy nazywali Matkę Żmyję imieniem Garafena (Harafena), a jej złość, pycha i okrucieństwo budziły powszechny strach i odrazę. Tego dnia, król Antares siedział na tronie pogrążony w smutku, a królowa Erinna i syn, dorastający Ouglan¹ podzielali jego strapienie. Wczoraj władca był nad Morzem Szmaragdowym i bronił Bujanu przed morskim bazyliszkiem. Straszna to była bestia – łeb jaszczura, grzebień i dzwonki koguta, odnóża chwytne modliszki, tułów pokryty złotą łuską, a miast tylnych kończyn – rybi ogon. Oczy wielkiego jak góra potwora były wielkości ludzkich głów, a strzelał z nich czarnymi piorunami, siejąc wokół zniszczenie. Antares zawczasu powiadomiony o pojawieniu się morskiego bazyliszka, zabrał zwierciadło, które mogłoby zakryć połać kniei i wystawił je naprzeciw butnemu monstrum. Jak można było przewidzieć, oba czarne pioruny odbiły się i z wielką mocą trafiły gada, który je cisnął. Bazyliszek zajął się ogniem, upadł w morze i pożarły go rekiny. Konając wyciągnął wyprostowane odnóże w górę i ryknął, aż Szklane Góry zaczęły pękać: ,,Gel Garafena’’!, co po bujańsku znaczyło: ,,Chwała Matce Żmyi’’! Król, któremu żadna śmierć, nawet śmierć potworów nie sprawiała radości, otrząsnął się ze wspomnień, bo oto przyszedł poseł. Przed tronem wielkim jak szczyty Krępaku stał niewiarygodnie szpetny stwór. Wzrostu krasnoluda, miał ni to lwią, ni to ludzką głowę, niewieście piersi pokryte szarą skórą ropuchy, łapy goblinów – stworów z późniejszych er, orle skrzydła, a od pasa w dół przypominał smoka. ,,Ach, gdyby tatuś pozwolił mi to szkardzieństwo rozdeptać’’! – pomyślał z odrazą królewicz Ouglan.

- Gel Garafena! – stwór wyciągnął łapę w górę. – Jestem samcem harpii z kosmicznego Oceanu. Moja pani, caryca Vypera Matar Creatoria², potężna i luta bogini wszystkiego co istnieje – słuchający wszystkich ras, zgrzytali zębami słysząc to bluźnierstwo – upomina wyspiarzy z Bujanu, że jeśli już koniecznie nie chcą porzucić fałszywego kultu boga Niepodzielnego, to chociaż uznajcie jej prawo do czci i jej boski honor; honor boskiej Żmii, która wypluła Bierzmo Wszechświata i zwymiotowała kosmiczny Ocean. Garafena domaga się hekatomby z wszystkich istot żyjących na Bujanie; te które mają rogi, niech je mają ozdobione złotem. Ponadto, w Ostrogardzie ma stanąć jej chram, obok chramu Niepodzielnego, a ponadto...

- Znajdźcie jeża tak wielkiego, aby ją pokonał i pożarł! – zakpił następca tronu, poseł skonfundowany zamilkł, a król zganił syna.

- Jeśli nie spełnicie jej żądań w przeciągu trzech dni, wasz świat zostanie unicestwiony i żaden bóg nie wyrwie was z jej paszczy! – wtedy Atamras powstał z tronu.

- Przekaż Matce Żmyi, że jej czcić nie chcemy i nie możemy, bo jest dla ans tylko zbuntowanym stworzeniem. Może nas kąsać, miażdżyć nam piętę, my, jeśli taka będzie wola Niepodzielnego, zmiażdżymy jej głowę. Chcemy pokoju, ale nie za wszelką cenę – poseł opuścił Bujan, gdzie jak z bicza strzelił minęły trzy dni na spełnienie ultimatum. W chramie ostrogardzkim i w świętych gajach trwały modły i nabożeństwa; błagano o ratunek, składano śluby, odwracano się od czynionego zła. Trzeba wiedzieć, że już od czasów króla Rabana, kiedy to Matka Żmyja zbuntowała się przeciw Niepodzielnemu, Bujan po raz pierwszy w swych dziejach, zaczął się zbroić, by odeprzeć atak. Driady i meliady ćwiczyły rzucając włóczniami, olbrzymy walczyły maczugami ciężkimi jak góry, Wiły i najady strzelały z łuku, ludzie sposobili miecze, a Centaury kopie, smoki – ogień, skruszone bazyliszki i kuroliszki dosłownie ciskały gromy z oczu, tury i nosorożce sposobiły rogi, a wilki i tygrysy – zęby i pazury. Krasnoludy ostrzyły topory i wdziewały zbroje ze srebra, a rusałki przybierały postać ognia. Ptaki – dyplomaci – próbowały rokowań. Wreszcie trzeciego dnia od postawienia ultimatum, mrożący krew w żyłach ryk Matki Żmyi dał sygnał do ataku. Na polarne Morze Aglaja wpłynął ogromny jak góra Risina w Montanii, potwór, pod pretekstem złożenia hołdu wielorybowi przed laty wyrzuconemu na brzeg. Straszna to była istota; do pasa przypominał człeka pokrytego białą jak kreda skórą ropuchy, a od pasa – rybę. Jego włosy i wąsy miały barwę wodorostów, a najstraszniejsze było to, że z czoła wyrastał mu wąż morski zionący ogniem. Potwór nazywał się Ay; Rzucający Cień na Ocean. Wychylił szpetny łeb z fal i ogniem począł topić lody. Potężnymi łapskami mordował usiłujące go powstrzymać wieloryby i kraki, morsy, orki i niedźwiedzie polarne. Gdy tak pustoszył Bujan Północny, zaśmiewając się jak hiena, nie zauważył, że zbliża się do niego nietypowa istota. 

Istotnie, w stronę bestii leciał człowiek, mający przypięte do rąk skrzydła z łabędzich piór i wosku. Irok, którego przodków Chunchuz przyprowadził z Arabii, usiadł na głowie Aya i odrzucił skrzydła. Wąż morski rosnący na czole, spostrzegł go i chciał spopielić, lecz został odcięty jednym ciosem miecza. Ay zawył z bólu, aż lodowce zaczęły pękać. Wtedy Irok wyjął zza pasa topór, którym przedziurawił szkaradną głowę, uśmiercając sługę Matki Żmyi. Ten pogrążył się w wodzie, a jego pogromca wraz z nim. Byłby utonął, lecz na szczęście foki podtrzymały go i wyciągnęły na powierzchnię. Na brzegu, inni ludzie i śnieżne karły; uldry wysuszyli go i ogrzali przy ogniu.

Armia garafeńska otoczyła Bujan ze wszech stron i mimo bohaterskiego oporu wyspiarzy, zdobywała coraz to nowe połacie lądu. Jej celem była stolica; nad wyspą – światem niczym katowski miecz wisiał złowrogi cień Matki Żmyi...

Nie wszyscy w królestwie Antaresa byli szczęśliwi. W owych czasach żył młody sierota Dziw (Divus, Divnus). Był półsatyrem. Mówię ,,pół’’, bo po matce, której ród pochodził z Analapii, płynęła w nim krew ludzi, mimo, że nie odbiegał wyglądem od pozostałych satyrów. Jak daleko sięgał pamięcią, nie widział na oczy ojca ni matki. Mieszkał w leśnym przytułku prowadzonym przez łaumy, Wiły, syleny i ludzi. W dziesiątym roku życia, uciekł zeń i błąkał się po wyspie, kradnąc, by nie zginąć z głodu. Nigdy nie kochany, żywił niechęć do wszystkich szczęśliwszych od siebie. Wdrapywał się na drzewa i strzelał z procy do istot chodzących na dole, niszczył mrowiska i ptasie gniazda, rozkładał ciernie na brzegach rzek i jezior, wrzucał krowieniec do studni, bił słabszych od siebie... Wojna z Matką Żmyją trwała, lecz półsatyra niewiele to obchodziło i niewiele o niej wiedział. Swoją rogatą głową pojmował tylko, iż z powodu długich jak łańcuchy górskie węży i smoków wszyscy mają kłopoty i... bawiło go to. W swojej włóczędze zaszedł nad Morze Sine, łączące swe wody z Morzem Szmaragdowym. Na plaży, na której stał teraz, jeszcze tydzień temu królewicz Ouglan zdobywał ostrogi w zwycięskim starciu z armią garafeńską. Dziw postanowił poplywać. Już zanurzał kozią racicę w zimnej fali, gdy wzdrygnął się na widok niesamowitego stwora. Brązowe zwierzę przypominało raka, lecz było większe i wyróżniało się bardzo długimi i grubymi czułkami.

- Co to jest? – zaciekawił się Dziw wkładając palec do ust.

- Smacznego! – odezwało się zwierzę, na widok palca w buzi.

- Kim jesteś? – zapytał półsatyr.

- Langustą z kosmicznego Oceanu – odparł skorupiak. – A ty?

- Wołano na mnie ,,Dziw’’ i mówiono, że jestem półsatyrem, czy czymś podobnym. Ojca ni matki nie znam – po raz pierwszy zdobył się na tak szczere wyznanie. – A co robią langusty? – nigdy wcześniej o nich nie słyszał.

- Różne rzeczy – odparł nowy znajomy. Ja na przykład służę wielkiej pani... – pierwsze lody zostały przełamane i odtąd sierota często przychodził nad Morze Sine, by rozmawiać z langustą, która stała się dlań niczym ojciec i matka. Wojna wciąż trwała, a mieszkaniec morza wywierał nań coraz większy wpływ. Wreszcie gdy pozyskał jego całkowite zaufanie, zaangażował obojętnego na bieżące sprawy odludka, by śledził ruchy wojsk bujańskich i donosił mu o nich. Langusta służyła bowiem Matce Żmyi. Dziw nie pobierając żadnej zapłaty, wykonywał swą szpiegowską robotę bez najmniejszych skrupułów – nikt nigdy nie nauczył go miłości do ojczystego świata. Okazał się znakomitym szpiegiem. Poruszający się bezszelestnie, uważnie słuchający, o świetnej pamięci, przyczynił się do wielu zwycięstw najeźdźcy, lecz Matka Żmyja nic o nim nie wiedziała, a nawet gdyby wiedziała, to tytułem jedynej nagrody zjadłaby go ze smakiem. Raz, langusta wysłała go na przeszpiegi, a był wówczas przeziębiony. Ustawił się pod wiatr i słuchał narad innych satyrów, wiernych Bujanowi, Niepodzielnemu i królowi. Gdy podsłuchiwał, kręciło mu się w nosie. Wreszcie nie wytrzymał i kichnął. Wówczas gwałtu – rety! Satyry zorientowały się, że miały szpiega na karku. Dziw, przerażony wziął kozie nogi za pas, a za nim gonili jego współplemieńcy, odziani w zbroje, mający twarze zakryte żelaznymi maskami, a towarzyszyły im trzymane na smyczy psy; jedno, dwu i trzygłowe. Szaleńczy pościg trwał wiele godzin; półsatyr zgubił napastników. Przebiegł przez płytki potok Patoka i ujrzał słynne Sady Pomońskie, w których niegdyś kradł owoce. Były tam chaty rusałek i sadzawki, też pełniące funkcję domostw. Przerażony przeskoczył przez płot, na którym suszyły się garnki. Zawadził racicą o sztachetę, runął w dół i ujrzał wszystkie gwiazdy, a potem już tylko były ciemność i cisza jak makiem zasiał. Całymi godzinami leżał jak nieżywy – gdy wreszcie otworzył oczy spostrzegł z przerażeniem, że leży pod wodą – na dnie stawu, na miękkim materacu z wodnych roślin. ,,Czy już umarłem’’? – złapał się za głowę i spostrzegł, że okrywają ją szarpie. ,,Przecież nie jestem rybą, powinienem się tu utopić’’! – myślał dalej. Gdy tak delibrował, ujrzał postać niewieścią w krasnej sukni, wyglądającej na jedwabną, lecz uszytej z blasku rubinów i krwawników. Postać ta promieniowała pięknem – uroda przewyższająca krasę ludzkich niewiast, biła z jej złocistych włosów, oczu – jednego modrego, a drugiego zielonego, z całego ciała, stroju i klejnotów... ,,To jest pewnie jedna z owych nimf, które kochają dorosłe satyry’’ – pomyślał bez niechęci. Najada wzięła go za rękę i razem wypłynęli z sadzawki. Na brzegu wysuszyła go dmuchnięciem i zaprowadziła do swej chaty, ocienionej kwitnącym drzewem wiśni. Tam czekał nań posiłek – chleb z masłem i miodem, sok z pomarańczy rosnących na Bujanie Południowym, winogrona, orzechy laskowe, jabłka, gruszki, śliwki, chleb z dżemem, kumys, wreszcie banany z południa wyspy. Orzechy łupała oswojona wiewiórka o imieniu Ratatosk. Dziw wlepiał wzrok w śliczne oczy rusałki, niczym sroka w gnat i aż zdziwił się tym co zobaczył. Oczami duszy ujrzał samego Niepodzielnego, przed którym się kulił jak zaszczute zwierzątka, a ten wyciągał doń rękę i mówił: ,,Nie bój się Dziwie. Chcę być dla Ciebie ojcem, matką i rodzeństwem. Żałuj za wyrządzone zło, a ci wybaczę, bo nie mam żadnego upodobania w śmierci. Nie mam wstrętu do niczego com stworzył, nawet do Garafeny, bo gdybym się czymś brzydził, to bym tego nie powoływał do istnienia. Odwagi!’’ – półsatyrowi łzy żalu zakręciły się w piwnych oczach, po czym wrócił do rzeczywistości materialnej. Za stołem siedziała rusałka, a jej wiewiórka łupała orzechy.

- Jestem Visenka (Visyenka) – przedstawiła się najada głosem uroczym jak pieśń syreny. – A ty?

- Dziw, półsatyr – odrzekł sierota pełen uznania dla chleba z dżemem i miodem.

- Ratatosk jestem – powiedziała wiewiórka.

- Jak to się stało, żem znalazł się pod wodą i nie utopiłem się? – Dziw się zdziwił.

- Gdy tańczyłam w blasku Księżyca, znalazłam cię pod płotem z rozbitą głową – mówiła Visenka. – Położyłam ci dłoń na nozdrzach i ułożyłam na dnie stawu. Sama umiem wytrzymać pod wodą, bo oprócz płuc mam też skrzela – cała postać najady budziła w młodym Dziwie coś czego nigdy nie znał, coś co budziło w nim chęć służenia jej i dokonywania czynów, na które wcześniej by się nie poważył.

- Co się takiego stało, że uciekałeś? – spytała nimfa, a półsatyr spuścił wzrok. – Nie pozwolę cię skrzywdzić, ani ja, ani Ratatosk – po dłuższej chwili Dziw, czerwony jak burak, miesił słowa jak ciasto, by w końcu rzec coś takiego:

- Jestem sierotą i nikt mnie nigdy nie kochał. Gdy byłem nad Morzem Sinym spotkałem langustę i ... pokochałem ją. Służyła wielkiej pani. Tak zacząłem szpiegować dla ... Matki Żmyi. Nic za to nie brałem, słowo – mówiąc to, rozpłakał się i ukrył twarz w dłoniach.

- ,,Niech to kuna zeżre’’! – pomyślała Ratatosk, a Visenka położyła zimną jak u trupa dłoń na ramieniu płaczącego.

- To się da naprawić – rzekła. – Chodź, udamy się do stolicy, król Antares ci przebaczy – niebawem cała trójka, ruszyła w stronę Ostrogardu.

,,Visenka znaczy dla mnie więcej niż ta langusta. Ścigali mnie wojownicy z psami, a ona przygarnęła mnie rannego. Marzę, aby być z nią do końca mych dni, zawsze być dla niej dobry, jak ona była dla mnie dobra... Być ojcem, ja co nie wiedziałem, kto to ojciec’’ – rozmyślał w drodze, a gdy szli, mijali maszerujące zastępy wojowników najróżniejszych ras...

Ostrogard żył wojną. Chram Niepodzielnego pękał w szwach. Niewiasty rzucały wojownikom kwiaty pod stopy. Gdzie niegdzie jakiś smok lub wąż ginął za swe pokrewieństwo z najeźdźcami, lecz wojsko karało winnych. Króla Antaresa i królewicza Ouglana okrywały żelazne zbroje, grube jak skóry koni rzecznych, zwanych ,,hipopotamami’’. Ich miecze mogłyby przepołowić szczyt górski. Królowa Erinna wraz z niewiastami innych ras, miała opiekować się rannymi, chorymi, starcami i dziećmi. Visyenka, Ratatosk i Dziw szli w stronę tronu Antaresa, gdy nagle zauważył ich jeden z satyrów, którzy tamtej nocy gonili Dziwa jako szpiega.

- A tu jesteś hultaju! – wrzasnął triumfalnie i złożył się do zadania morderczego ciosu. Rusałka zasłoniła go własną piersią. Tymczasem Ratatosk wbiegła po ciele króla i wdrapawszy się na głowę, szeptała mu do ucha...

Skończyło się na tym, że Antares zabronił zabijać Dziwa; wysłuchał jego historii, a pod wpływem królowej i Visenki przebaczył.

- Odtąd nikt nie ma prawa cię krzywdzić – orzekł, a jego głos huczał jak orkan. – co chcesz zrobić, aby naprawić zło jakie wyrządziłeś Bujanowi? – mówiąc to trzymał półsatyra na dłoni.

- Chcę walczyć z mieczem i w zbroi, a po wojnie poślubić Visenkę – odparł Dziw.

Jeszcze tego samego dnia został giermkiem żmija Wężogłowa (Zmiejogława). Miał on ciało i kończyny ludzkie, lecz głowę i długą szyję – żmii. Zazwyczaj nosił jedynie krasną przepaskę biodrową, niczym wodniki z Ojcowa, żyjące w późniejszych erach. Teraz okrywała go kolczuga, a zbrojny był w szablę z ości leszcza, wielkiego jak pięć żubrów, łuk, strzały i tarczę ze swoim inicjałem w piśmie bujańskim. Wyglądem odbiegał od innych żmijów, o których możemy wyczytać w księdze godnej zaufania:

,,Postury był człowieczej, lecz miał jaszczurczy łeb, smocze zęby i wężowy język. Na palcach dłoni i stóp (ludzkich!) srożyły się orle szpony, z tyłu zaś dyndał wężowy ogon. [...]. Istnieli żmijowie szarzy z zygzakiem, czarni, rdzawi, miedziani, brązowi, a nawet żółci i jasnozielono – niebiescy; brakowało natomiast cielistych’’ – Mikołaj Rymwid ,,Nymphologia’’.

W skład drużyny Wężogłowa oprócz Dziwa, wchodził też krasnolud Bandos (Vandos). Visenka, która kochała półsatyra, chciała walczyć u jego boku, lecz spotkała się ze stanowczą odmową żmija. Tymczasem armia tchórzliwej Matki Żmyi podbijała i bezlitośnie pustoszyła Bujan. Zdobyte ziemie były ogałacane z wszelkich żywych istot, woda była wypijana, ziemia rozkopana, góry skruszone w drobny piasek, a wszystko zanieczyszczone tonami trującego gnoju potworów. Czciciele Garafeny znów podjęli się szturmu na wybrzeże Morza Sinego, a wojsko bujańskie opuściło Ostrogard...

Królowa Erinna oprócz najstarszego Ouglana powiła też parę innych dzieci – pięć córek, w tym Korynę i Melenę, oraz roczne niemowlę wielkości orki – synka Elpisa. Przed opuszczeniem grodu stołecznego, król żegnał się z połowicą i potomstwem. Elpis, jego oczko w głowie, zląkł się na widok ojca w hełmie przystrojonym czerwoną kitą, uspokoił się, gdy Antares go zdjął.

- Jeśli Niepodzielny pozwoli, przywiozę wam naszyjniki ze smoczych zębów i drakolitów – mówił do córek, a łeb Garafeny zawieszę na Żelaznym Dębie – po tych słowach opuścił zamek. Nie on jeden żegnał się z rodziną...

W namiocie, do którego już wkrótce miano znosić rannych, Visenka modliła się za Dziwa. Wreszcie obie armie stanęły naprzeciw siebie. Sama Matka Żmyja uczestniczyła w walce, jako widz. ,,Gel Garafena! – zakrzyknęła armia węży, smoków, kraków i ogromnych krabów. – Kury wam skubać, krowy doić’’!, zaś wojownicy Bujanu zaintonowali pieśń: ,,Ach, ty durna, durna piesa! Szak to idzie wiłka z lesa! [...]’’.

Potem zaczęła się bitwa, w której Antares i Ouglan walczyli w pierwszym szeregu. Ubili niejednego potwora, aż Matka Żmyja zadrżała ze strachu. Rzucali się w największy tłok i zadawali śmierć jak ogień, jak dwa pioruny... Tłok wokół nich robił się jednak coraz większy. Smoki i węże otoczyły Antaresa z przodu i tyłu, z prawa i z lewa. On siał śmierć mieczem, którego jednym machnięciem można by ściąć cały las, a morskie smoki bez skrzydeł prażyły go ogniem. Olbrzym pocił się tak, że pot leciał z niego niczym wodospad. Zbroja topiła się na nim; najpierw była czerwona, a potem biała. Mieczowe uderzenia słabły, aż wreszcie oręż wypadł królowi z ręki. Płonął on i jego syn Ouglan. Jednak Niepodzielny nagrodził prawość króla i nie wydał jego ciała na pohańbienie. Jak grom z nieba spadły cztery białe orły, wielkie niby Rok z Malgalesio czy Garuda z Bharacji. Zaniosły je na firnament,

gdzie boską mocą zamieniło się w gwiazdę, świecącą po dziś dzień, a imię jej: Antares.

Wężogłów jadąc konno mierzył kopią w węża – zdrajcę, wielkiego jak wieloryb. Uśmierciwszy go wyjął kopię z cielska i począł atakować kolejne potwory. Niejeden wąż morski, czy nawet smok stracił życie z jego ręki, a gdy złamał oręż na pancerzu kraxa – bestii podobnej do żółwia morskiego, zmiażdżył jego groźny łeb uderzeniem maczugi w czym pomógł mu krasnolud Bandos. Żmij odetchnął, gdy tymczasem na błoniastych skrzydłach nadleciał średniej wielkości smok o stu wężowych głowach. Nim wojownik zdążył go zabić, został uniesiony w powietrze i pozbawiony żmijowej głowy. W dół spadła jedynie jedna głowa smoka, która zresztą szybko odrosła. Monstrum tym była hydra powietrzna, czyli ,,borea’’ (woreła), którą Dziw zdołał ubić z łuku. Bandos rąbał węże i smoki jakby to był bór, a te pozostawały straszne nawet po zabiciu. Wraz z Dziwem i dwiema uldrami, rozbił spiżowy pancerz kraba większego od wołu, który już miał pożreć okrytą kolczugą rusałkę, która miast leczyć rannych stanęła do boju. Sama Matka Żmyja przelękła się jego topora. ,,Kto uśmierci tego przeklętego karła, temu dam najkraśniejszą perłą z dna Oceanu’’ – obiecała. Wreszcie gdy nieustraszony Bandos rzucił się na morskiego smoka, ten postawił na nim pięciopalczastą łapę ciężką jak góra. Rozległ się trzask łamanych kości i spiżu i dzielny krasnolud został zmiażdżony jak pluskwa. Z drużyny został przy życiu tylko Dziw. Rozsierdzony stratą towarzyszy, zatopił w smoczej łapie, która zgniotła Bandosa, włócznię. Smok ryknął i odwrócił wielki jak dom pysk w stronę półsatyra.

- Gnój Gamratena! – wyciągając w górę rękę przedrzeźniał powitanie stronników Matki Żmyi, podczas gdy z nozdrzy gada buchnął dym zmieszany z siarką. – Na coś się przypatoczył Robaku z Oceanu? Oto włócznią przebodziem brzuch twój tłusty – smok plunął w stronę zuchwalca ogniem, lecz ten uskoczył.

Wnet morski potwór poczuł w karku straszny ból i ujrzał jak Dziw przebija go włócznią. Z nozdrzy dym leciał mu jak z komina, a ślina zmieszana z krwią lała się z pyska niczym woda z cebra. Oczy się zamknęły, lecz smok żył jeszcze. Ostatkiem woli plunął ogniem na siebie i zapłonął jak ogromny stos. Nim Dziw zdołał uskoczyć zamienił się w pochodnię. Choć tarzał się jak pies, nie zdołał ugasić ognia. Wrzeszczał z bólu, lecz pragnął kontynuować walkę. Na próżno. Umierając widział siebie przytulonego do Visenki, najcudniejszej z tworów Niepodzielnego.

Taki był początek końca wyspy – świata – królestwa. Choć wdowa po Antaresie stanęła na czele wojska, dokonując cudów męstwa i sprytu, cień Matki Żmyi obejmował coraz większe połacie Bujanu. Wróg nacierał z północy i południa, zachodu i wschodu; nie znał litości. Piękny świat powoli zamieniał się w pozbawione życia bagno, rozmywane przez kosmiczny Ocean. Nie minął miesiąc jak zajęty i spustoszony został Ostrogard. Garafena połknęła Żelazny Dąb i trawiła go przez tysiąclecia. Bujan zapłacił najwyższą cenę za wierność pięknu, prawdzie i dobru. Jednak niepojęty Nepodelnyj Boh, który cały czas był z Bujańczykami, nie pozwolił, by zginęli na marne. Gdy kosmiczny Ocean rozmył resztki wyspy, przeniósł ją z duszą i ciałem w przyszłość do rajskiej krainy Jasnej Nawi, gdzie pod berłem cara Welesa, mieszkańcy pierwszego stworzonego świata żyją i po wieczne czasy żyć będą w szczęściu i chwale. Na nawijskim archipelagu zamieszkali też Dziw i Visenka, na zawsze razem w miłości doskonalszej od tej doczesnej...

Matka Żmyja żyła jeszcze w erze ósmej, a zginęła od uderzenia piorunem Jarowita w czasie drugiej inwazji na nasz świat.

Po zagładzie Bujanu, armia garafeńska otoczyła Niepodzielnego ze wszech stron, lecz nawet zaślepiona pychą Matka Żmyja wiedziała, że nie można go zabić. Na jej rozkaz węże i smoki z białych kamieni z dna Oceanu zbudowały wysoki mur na planie koła, otaczający Niepodzielnego, po czym szydząc odpłynęły. Stwórca Bierzma Wszechświata, Oceanu i Bujanu usiadł i gorzko zapłakał. Następnie zapadł w sen i umarł. Jednak co to? Z jego serca wystrzelił nagi płomień – nowy bóg, który przybrał imię Agej, od bujańskiego słowa ,,Akeahaey’’- Istniejący. Krasnoludki nazywały go ,,Unyj’’, czyli Jedyny. Był osobą, a plomień to jego symbol, stąd przydomek: ,,Osoba Ognista’’(Perzona Foyakista). Tenże Agej, Ogień Miłości (Foyak Lovis) postanowił stworzyć istoty święte, które miały być jego posłańcami: Enków przez ludzi er jedenastej i trzynastej zwanych bogami, upiory i Wieszczyce Losu.

Oto jak stworzeni zostali Enkowie.

Z chwały i głowy Niepodzielnego uczyniony został król Ziemi; Jarowit Jaryło Perun Perkun, w mowie staroludzkiej zwany Ukko,

z rozumu – Świętowit, błędnie zwany ,,Światowidem’’,

z krwi i jednej połówki serca – Mokosza Mokoš Mokośka Aradvi Aredvi Sura, przez Persów czczona pod imieniem Anahity,

z włosów: Weles Wołos Trygław,

z czaszki – Rodegast, co miał głowę tura, a tułów i kończyny człowiecze,

z zębów i kości – pan czasu Rod i zakwaszający kapustę i ogórki Rgieł, wyobrażany jako perła wśród ognia,

z rąk – Srebroń Chors i Srebrennica Chorsa, rządzący Księżycem,

z ust – Swaróg – Dadźbóg,

z nóg – Boruta Borowy Leśny Duch Lesavik Laskoviec Leszy i Dziewanna Šumina Mati, zwana Leśną Matką (Matar Forestiner),

z żył Mar – Zanna Marzanna Morena Śmierć Śmiertka Śmiercicha,

z tchnienia – Pochwist Poświst Pochwiściel Strzybóg,

ze snu – Zmora i Zennica,

z macicy – przypominająca zieloną jaszczurkę smoczyca Altaira i smok Rykar, który zdradził,

z drugiej połówki serca – Złota Baba,

ze skóry i głosu – Rigel, który dał światu głos,

z trzustki – Zmiennik, który zdradził i stał się Čortem Czarnym Psem i wielu innych.

,,Mit ten ilustruje koncept, wedle którego na początku ludzie czcili jednego Boga, a dopiero potem stworzyli bożków’’

- pisał jego autor, pan Innowojciech Błyszczyński.

1 Czyt. ,,Ulan’’

2 Matka Żmyja Stworzycielka