,,Tak więc aborygeni australijscy uważali swe ziemie za centrum świata; nie byli w tym oryginalni - podobnie mieszkańcy Haiti wyrażali przekonanie, że z jaskini na ich właśnie wyspie wyłoniły się słońce i księżyc, i że tu w ogóle nastąpiło stworzenie świata. W Chinach - nazywanych wszak Państwem Środka - ówczesne miasto Lojang, położone w centrum terytorium, stawało się automatycznie środkiem całego świata. Również świat kultury judaistycznej i chrześcijańskiej przepojony był ideą 'środka' świata; dla Żydów 'środkiem' owym była Jerozolima (Tak mówił Pan Bóg: "Oto jest Jerozolima, którą umieściłem między poganami, otoczona obcymi krajami', a dokładniej świątynia jerozolimska z Arką Przymierza; dla chrześcijan, kontynuujących i adaptujących pojęcia żydowskie, stała się nim Golgota. We Francji średniowiecznej królewskie St. Denis, a potem Paryż uważane były za środek świata, ale w momencie trwałego upowszechnienia się światopoglądu chrześcijańskiego został on na długo utożsamiony z Ziemią Świętą. Dla Greków wreszcie (...), środek Ziemi był wprawdzie różnie oznaczany, ale mieścił się nieodmiennie na terytorium zdominowanym przez oddziaływanie kultury helleńskiej. Omfalos, półokrągły kamień w świątyni Apollina w Delfach, symbolizował zarówno środek Ziemi, jak i jej początek, co wyjaśniał odpowiedni mit. [...]'' - Wojciech J. Burszta ,,Antropologia kultury''
Do symboliki tej nawiązał pośrednio również Norman Davies, który jedną ze swych książek o historii Polski zatytułował ,,Serce Europy''.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz