Legenda o królu Dawidzie

,,Jedna z nich dotyczyła niebywałych sukcesów dotąd nieznanego chrześcijańskiego króla Dawida, najmłodszego syna władcy Izraela. Po ojcu na tron wstąpił najstarszy z braci, natomiast Dawida wezwano czy zaproszono na dwór króla perskiego, Chancana, który był zwierzchnikiem królestwa jego ojca. Perscy astrologowie radzili monarsze pozbawić chłopca życia, lecz władca ulitował się nad nim, a dzięki wstawiennictwu swych żon (jedna z nich była podobno córką znanego nam już króla Jana) zgodził się na powrót Dawida do ojczyzny. Dawid został następcą brata. Z wielkim wojskiem wystąpił przeciw królowi perskiemu (o ile był nim jeszcze Chancan, wykazałby nie lada jaką niewdzięczność!), pokonał go i w triumfie powiódł  w złotych łańcuchach do swego kraju. cała Persja została podbita. Tylko tym spośród pokonanych, którzy zgodzili się przyjąć chrzest, darował życie. Z kolei pobił króla 'Alaanar' (Alanów), kraj 'Chata' (Karakitaj), narzuconym rozejmem zapewnił sobie spokój na tyłach (Buchara, Samarkanda i Bellasachem), po czym ruszył na 'Chorasan', dotarł na odległość kilku dni drogi od Bagdadu i wezwał kalifa do poddania się. Ten, przerażony, pospieszył do patriarchy Indów (lub nestorianów), prosząc o nakłonienie króla Dawida do złamania pokoju zawartego poprzednio z królem Chavarsmisanem. Dawid uległ namowom i zwyciężył go. Nadal jednak wojska dzieliło kilka dni marszu do stolicy świata muzułmańskiego - Bagdadu. Dawid pokonał jeszcze Gruzinów, którzy - choć chrześcijanie - sprzymierzyli się z muzułmanami. Kalif pokornie przyjął posłów króla Dawida, wyjawiając zamiar odbudowania zniszczonej Jerozolimy. Jednakże Dawid musiał się wycofać, by pomścić śmierć jakiegoś swego wielkorządcy. [...]'' - Jerzy Strzelczyk ,,Średniowieczny obraz świata''