,,Kapala, sanskr. ‘czaszka’ (tybet. thod pa), naczynie zrobione z czaszki ludzkiej, częsty atrybut srogich bóstw indyjskiego hinduizmu i tybetańskiego buddyzmu. W Tybecie naczynie stawia się na ołtarzach i używa się do ofiar rytualnych groźnemu dharmapāla ‘obrońcy wiary’, złożonych z wina symbolizującego krew i ciasteczek w kształcie oczu, uszu i języków. Wg ind. Rigwedy sklepienie niebieskie utworzono z czaszki jakiejś praistoty’’ - Władysław Kopaliński ,,Słownik symboli’’
Kapalikowie byli, nieistniejąca już, możliwe, że całkowicie legendarną sektą hinduistyczną z nurtu śiwaickiego. Ich początki przypadają na ok. II – III wiek n. e. Mówią o nich źródła historyczne: ,,Tradycja Jadżniawalkji’’ (najstarsza wzmianka) i ,,Zebranie nauk Gorakszy’’. Przedstawicielem tego ruchu był Krisznaćarja, zwany Kanhą.
Wyróżniali się noszeniem ludzkich czaszek zatkniętych na kiju, sześciu insygniów z ludzkich kości oraz miseczki z ludzkiej czaszki, służącej do jedzenia i picia. Zakładali skóry zwierząt lub łachmany i nosili splątane włosy. Smarowali ciała popiołami i spali na ziemi.
Oskarżano ich (możliwe, że niesłusznie) o takie naruszanie przepisów czystości rytualnej jak: jedzenie mięsa, picie alkoholu, stosunki seksualne z kobietami z niższych kast, zjadanie wydzielin z genitaliów i ofiary z ludzi.
W mitologii indyjskiej zarówno Indra po zabiciu smoka – bramina Writry jak też Śiwa, który ściął piątą głowę Brahmy, wypełnioną zdrożnymi myślami o kazirodztwie, musieli za swój czyn odbyć pokutę. Polegała ona na długoletnim noszeniu ze sobą czaszki. Czerep trzymany przez Śiwę, przyrósł mu do dłoni i stał się jego stałym atrybutem. Śiwa ustanowił 24 pierwszych kapalików jako swoje awatary, broniące ludzi przed 24 awatarami Wisznu. Kapalikowie pozabijali w bitwie awatary Wisznu i odtąd nosili przy sobie głowy pokonanych wrogów jako trofea. Kontynuatorami kapalików są działający do dziś aghori, opisani na tym blogu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz