Cicha

,,Mówią, że gdzieś chodzi po świecie

jakieś dziwne ciche dziecię.

Dziewczynka to jest mała

twarz jej śniada, suknia biała,

wzrok jej zimny i uroczy,

jakieś martwe, trupie oczy.

W polne maczki się przebiera

po cmentarzach kostki zbiera,

krwawą chustą głowę słoni,

czarny pręcik nosi w dłoni.

A gdzie idzie, tam jej ramię

wszystkie kwiatki niszczy, łamie.

A gdzie przejdzie tam i w wiośnie

trawka nawet nie porośnie.

Próżno człek ją pyta, bada,

sama tylko z sobą gada

jakieś straszne dzikie słowa,

których ludzka nie zna mowa’’ – polski wiersz z XIX wieku.

Cicha była demonem służącym Zarazie. Miała postać dziewczynki, na oko dziesięcioletniej, o cerze śniadej jak u Cyganki, włosach długich i czarnych, zaś jej oczy przypominały oczy śniętej ryby. Nosiła białą koszulę, czerwoną spódnicę i czerwoną chustkę na głowie. Na szyi miała zawieszony naszyjnik z trupich kostek, w dłoni zaś trzymała czarny pręt, w którym zaklęte były śmierć i choroby. W erze trzynastej, Cicha udała się na dwór Radosława I, króla Analapii, aby nakłonić go do oddania czci Zarazie. Król odmówił, bo nie chciał układać się z Čortami (i miał rację, bo słudzy Rykara byli zdradliwi i nie dotrzymywali umów). Rozkazał demoniczną dziewczynkę zbić paskiem na gołą pupę i wyrzucić precz ze swego zamku, co też zrobiono.