,,Baśń nad baśniami''

,,Wojsko ohydne jakieś, wrzeszcząc przez mgłę leci

Pod zamek: wojsko konne małych, żółtych ludzi,

Sprośnymi okrzykami północ głucha budzi;

Oczy ich małe tak się jarzą jakby świece,

Czapki z futra ogromne, kwadratowe lice,

Kożuchy na nich wełną na wierzch wywrócone,

Pod nimi konie małe, a jak wilki wrone'' – Wojciech Dzieduszycki senior ,,Baśń nad baśniami''.

W 2009 roku przeczytałem książkę Jakuba Zygmunta Lichańskiego ,,Opowiadania o … krawędzi epok i czasów Johna Ronalda Reuela Tolkiena''. W owej książce najbardziej zainteresowały mnie końcowe rozdziały o młodopolskim poemacie fantastycznym ,,Baśń nad baśniami'' pióra Wojciecha Dzieduszyckiego seniora (1845 – 1913); polskiego polityka, pisarza i filozofa działającego w Galicji. Tytuł utworu nawiązuje oczywiście do biblijnej ,,Pieśni nad pieśniami'', tematyka zaś dotyczy legend słowiańskich, a w szczególności polskich. Lichański zamieścił również tekst Dzieduszyckiego o wierzeniach ludowych z terenów Galicji Wschodniej.

Owe przypomnienie zapomnianego polskiego utworu, rozpaliło moją wyobraźnię, stając się zarzewiem wielu nowych pomysłów, które zamierzam wykorzystać w przyszłości. Oto one:

- z poematu zapożyczyłem dwie piękne czarownice Sapuchę i Welindę, córki Baby Jagi,

- eponim Czech miał żonę o imieniu Rosa,

- Wanda urządziła w Gdańsku turniej rycerski, na który przybyli rycerze Okrągłego Stołu, Amadis z Galii, Odon, Roland, Perceval, Lohengrin, Achilles, Samson, Hektor, Tezeusz, Agenor, książę halicki i wiele innych, w tym Rytygier, Wanda pokonała w zawodach ich wszystkich z wyjątkiem Rytygiera,

- Marzena została przez Złe Dziwo porwana i uwięziona na szczycie Szklanej Góry. Mówi o tym wiersz:

,,Marzanna jak umarła jest. Świat się wyludnia

I niemieje od dymu, co wyszedł z ust karła;

Sredno pomyślisz, że to już Polska umarła,

I że to niebo nad nią łzy okrągłe roni,

Zanim białym całunem śniegu się osłoni.

Dziwo znów się zaśmiało i ze szczytu skały

Zwycięsko popatrzyło na ten świat skostniały'' – op. cit.

- król Wołod (Włod) sędziwy pan na Szklanym Zamku, pił i ucztował razem z bohaterami, był nieśmiertelny jedząc cudowne pierniki pieczone przez jego żonę,

- gigantyczny jeleń Tur (w jego porożu mieściła się mała karczma, a w niej gospodyni Repycia warząca napój dający nadludzką siłę (przy stole Wołoda należało wypić z jednego pucharu półtora wiadra młodego wina, tyle samo miodu i tyle samo musującego piwa).