Żałoba na opak

 ,,W pierwszej z pieśni mnich radzi matce zamordowanego cara Urosa, żeby zamiast opłakiwać zabitego syna, śmiała się nad jego grobem pełną piersią. W drugiej pieśni z bożego rozkazu ojciec zabija syna. Wtedy pojawia się Chrystus, który widząc nieżywego mężczyznę zaczyna się głośno śmiać nad jego ciałem, na co ten powstaje z martwych. Autor analizy sądzi, że u Serbów zachował się stary zwyczaj polegający na tym, że rodzice muszą się śmiać, gdy umiera ich pierworodny po to, aby uchronić przed podobnym losem pozostałe dzieci. Jeśli stracą wszystkie dzieci, muszą się śmiać także nad grobem ostatniego z  nich'' - Alfonso M. di Nola ,,Tryumf śmierci. Antropologia żałoby''