Trylobity i staroraki

Stawonogi wkroczyły, a raczej wpłynęły na scenę historii naturalnej w kambrze. Ich wczesnymi przedstawicielami były trylobitowce – zróżnicowana gromada kopalnych zwierząt przypominających nieco współczesne stonogi. One również potrafiły się zwijać w samoobronie. Ich ciała były owalne i spłaszczone. Miały charakterystyczne, półksiężycowate wycięcie na głowie. Ostatnie trylobity wyginęły w permie, kiedy to dobiegł kresu paleozoik. Ich skamieliny znajdują się min. w Muzeum Ziemi w Warszawie.

W sylurze obok trylobitów pojawiły się staroraki, których najbardziej znanym przedstawicielem był eurypterus. Największe okazy osiągały dwa, a nawet cztery metry długości! Ich ciała były wydłużone; głowa zaokrąglona, małe szczypce, para grubych odnóży i 8 pozostałych odnóży krocznych. Odwłok był zwieńczony ostrym kolcem. Staroraki były wymarłym morskim odpowiednikiem skorpionów.