Nastazja

,, [...] Piękna królowa Nastazja o rudych włosach i zielonych oczach była córką królowej Siubieli Morskiej, której pałac wznosił się na wyspie zwanej Irlandią. Od najmłodszych lat towarzyszem jej przygód był biały orzeł Magaj, którym rusałka zaopiekowała się, gdy jako pisklę wypadł z gniazda. Już w dzieciństwie razem z czterema wodnikami zamienionymi w zielone psy, odbyła podróż na wschód, w czasie której walczyła z ogromnym, trójgłowym kretem Tałapą i Čortem Balteusem, spotkała siostry Rżaną Babę i Żetnią Mac, oraz Arymaspów. Gdy dorosła i wstąpiła na tron, poślubiła wodnika Warchaja i porodziła mu synów Władysława i Stanisława. Gdy ci zostali z rozkazu króla kikimor Niemal Człowieka uśmierceni przez wąpierza i strzygę, Warchaj i Nastazja rozpoznawszy winnego mocą magicznego lustra, zabrali orła Magaja i ruszyli w pełną niebezpieczeństw wędrówkę, ku wyspie Nowej Ziemi, by powstrzymać władcę kikimor przed zniszczeniem cywilizacji toropieckiej. Po drodze przeżyli liczne przygody, walcząc z niezliczonymi Čortami, potworami i straszydłami, broniącymi dostępu do Nowej Ziemi. Przeciągnęli na swoją stronę dusicielkę mężczyzn – morę Dusicę, która oddała życie broniąc przed mamunami rodzącej się córki królowej, która na cześć Welesa otrzymała imię Walaszka. Razem ze starszą już Walaszką o złotych włosach, Nastazja, Warchaj i Magaj pomogli rusałce Danie i wodnikowi Dunajowi – grafowi ov Tyras w walce z wąpierzem Zoraniszczem. Warchaj i Magaj zginęli w boju ze sługami Niemal Człowieka, lecz matka i córka dalej wędrowały siejąc poploch wśród zastępów Ciemności. Nastazja i Walaszka ku przerażeniu Niemal Człowieka zabiły trolle z rodu Gildensternów i olbrzyma Warchamieja, który umierając zakochał się w pięknej królowej. Władczyni rusałek i wodników nim dotarła do Nowej Ziemi zginęła w bitwie. Przez całe życie ubiła 700 straszydeł, więcej niż jakikolwiek wojownik. Po śmierci miała pokutować w Nawi Ciemnej, bo choć walczyła w słusznej sprawie, to chcąc zmieniać świat nie zmieniała siebie, a w jej sercu zalęgły się pycha, nadmierna srogość i chciwość’’ – Kosa Oppman ,,Perłowy latopis’’.