,,
[…]
Przewodniczy im kapłan w kobiecym stroju, lecz jako bogów wspomina
się, stosownie do rzymskich pojęć, Kastora i Polluksa, gdyż taka
jest istota tych bóstw, a [rodzime] imię Alkowie. Żadnych nie mają
posągów […]. Czci się ich jako braci, jako młodzieńców’’
- Tacyt ,,Germania’’
-
Opowiedz nam jeszcze, ciociu, o
braciach Alkach! - Przymilnym
głosem młodziutka, złotowłosa rusałka Oliwka prosiła bajarkę,
wiłę Baczysławę.
-
Prosimy! Prosimy! - Oliwkę
poparły małe rusałki, wodniki, żmiowie i dzieci leśnych ludzi w
zielonych płaszczykach.
Na
niebie Swaróg gasił Słońce, rozlewając wokół fale purpury, aby
czym rychlej udać się na dno Zatoki Balat w objęcia umiłowanej
Juraty. Wiła tęsknie oczekiwała tańca w blasku Srebronia wraz z
korowodem swych sióstr, nie miała jednakże serca odmówić
dzieciom. Odrzuciła do tyłu lśniące włosy barwy stopu złota i
miedzi, a jej szmaragdowe oczy zalśniły niczym ślepia żbika.
Otworzyła koralowe usta i melodyjnym głosem poczęła snuć
ostatnią tego dnia opowieść, zaś grono dzieci wpatrywało się w
jej twarz błyszczącymi w ciemności oczami niczym sroka w gnat.
-
Było ich dwóch, żyli zaś w czasach gdy na tronie w Toropiecku
zasiadała królowa Anej II. Alkus Prav i Alkus Lev byli wodnikami;
synami rusałki Helity i utopca Pcimisława. Wyglądali jak dwie
krople wody, a raczej niczym smukli i muskularni junacy o cerze
bladej, włosach długich i ciemnozielonych, oraz oczach całych
czarnych niczym oczy konia. Wstyd zasłaniali przepaskami ze skóry
wydry. Poszukując rycerskich przygód, niczym Boruta galopowali
przez lasy i bagna na grzbietach
łosi, zaś ich oręż
stanowiły dwa harpuny o ostrzach wykutych przez karły ze złota i
srebra. Strach był im obcy. Nigdy też nie zostawiali bez pomocy
istot skrzywdzonych przez sługi Rykara. Lękały się ich strzygi i
kikimory…
-
Nieźle… - Zagwizdał z podziwem mały wodnik Szawruk. - Jak
dorosnę, chciałbym być taki jak oni.
-
Jak możesz być jak oni, kiedy ty się boisz szczupaków i
karczowników? Sam widziałem. - Przyganiał mu niewiele odeń
starszy żmij Prystymir.
-
Może junacy też się czasem boją, a swych czynów dokonują wtedy
gdy udaje im się okiełznać strach? - Zastanawiała się rusałka
Oliwka, lecz jej siostra, Limka, uciszyła ją syknięciem.
-
Nie przeszkadzajcie cioci w opowiadaniu, bo sobie pójdzie!
Wiła
uśmiechając się dobrotliwie do dzieci, kontynuowała swą
opowieść.
-
Niejedna nimfa oglądała się za nimi maślanymi oczami, bracia
myśleli jednakże tylko o przygodach. Tymczasem dzień po tym jak z
nieba spadł deszcz rdzy wyglądającej jak krew i dwa dni po
deszczu sadzy, od strony Morza Rajskiego wyruszyły dwie armie
olbrzymów wyższych niż najwyższe jodły, pod których stopami
święta ziemia trzęsła się i jęczała o litość. - Po
słuchających dzieciach przebiegł dreszcz. - Część olbrzymów
należała do plemienia Cyklopów…
-
Czy to takie małpy z okrągłymi oczami? - spytała rusałka
Zwonimira.
-
Nie, to nie były małpy, jak prawił elf Zel, jeno wielkoludy z
jednym okiem pośrodku czoła. - Cierpliwie wyjaśniała wiła
Baczysława. - Na czele Cyklopów stał książę Gorgades o łysej
głowie nakrytej złotą koroną, w której zamiast pereł czy
drogich kamieni wprawione były czaszki pożartych
wodników i
rusałek. Razem z Cyklopami wyruszyli na łupieżczą wyprawę
Giganci; wielkoludy mające zamiast nóg dwa węże o palącym
jadzie. Każdy Gigant dzierżył w ręku ogromny i ciężki głaz,
którym rzucając, można było zmiażdżyć smoka. Na ich czele stał
książę Sindures Srogi, z którego ust wydobywały się cuchnące
siarką płomienie. Obie hordy olbrzymów maszerowały, łamiąc
drzewa i ogałacając lasy ze zwierzyny, w kierunku Łysej Góry –
najwyższego wierchu w prastarych Górach Czarownic. Jak zapewne
wiecie, na jej szczycie znajduje się zamek, wzniesiony z olbrzymich
kamieni mocą czarodziejskiej pieśni księżniczki Artadiany, jednej
z czterdziestu córek naszej pramatki, Europy i siostry królowej
Anej I. Po dziś dzień w owym zamku nazywanym Pahlewańskim
Monastyrem, mieszkają dzieci Artadiany; księżniczki Łada Łabędzia
Śnieżka i Lela Cządoluba, oraz ich brat; książę – wodnik
Bodo. Olbrzymom wielce zależało by zdobyć szturmem zamek na
szczycie Łysej Góry i pożreć serca jego mieszkańców. Mówiono,
że chciały przywłaszczyć sobie zgromadzone w nich skarby ze złota
i srebra, oraz pokój o ścianach wyłożonych kunsztownie rzeźbionym
jantarem. Najbardziej prawdopodobne jest, iż pragnęły wyżłopać
przechowywaną w zamkowej piwnicy ogromną flaszę pełną eliksiru
uwarzonego z łez naszej pani, Mokoszy i ziół rosnących na
zboczach Sobotniej Góry. Eliksir ten, jak zapewniają kapłanki
Złotej Baby, ma moc czynić nieśmiertelnym tych, którzy go piją.
Wówczas trzech władców Łysej Góry rozesłało wici, zwołując
pod swe stanice wojowniczki i wojowników z wszelkich ras rozumnych
oraz najdzikszych gatunków zwierząt. Stawili się także na swych
łosiach, bracia Alkus Prav i Alkus Lev.
Nim
rozpoczęła się bitwa, obaj książęta olbrzymów wysłali posła
do rodzeństwa mieszkającego na szczycie Łysej Góry. Posłem tym
był Zinaco; wysoki na osiem stóp orzeł kuglarz z Afryki. Miał
białe pióra, zaś na jego piersi szczerzyła kły i przewracała
oczami grubiańska twarz Akefala o bardzo długim języku. Zinaco
otworzył zakrzywiony dziób i wygłosił mowę, pełną wyszukanych
zwrotów i zapewnień o chęci życia w pokoju, przeplatających się
z zawoalowanymi groźbami okrutnej śmierci. Domagał się
,,poczęstowania’’ książąt Gorgadesa i Sinduresa
zawartością flaszy z eliksirem w zamian za ich solenne obietnice
życia w pokoju z rusałkami i wodnikami. Książę Bodo i jego
siostry, księżne Łada i Lela poprosili o czas na odbycie narady.
Następnego dnia rano wysłali własnego posła, remiza Butoroba z
odpowiedzią.
-
Radzi bylibyśmy podzielić się z wami eliksirem nieśmiertelności,
bowiem kryształowa flasza, w której się mieści, jest wielce
pojemna i niełatwo ją opróżnić. Jednakże nie uczynimy tego. Do
uszu naszych doszły bowiem wieści, potwierdzone przez wiarygodnych
świadków, że wasze hordy idąc w kierunku Gór Czarownic,
mordowały i pożerały rusałki, wiły, wodniki, leśnych ludzi i
wiele innych istot. Swoim okrucieństwem obrażacie Ageja; Miłość,
Która Obraca Gwiazdy oraz wszystkich Enków, stając się sługami
smoka piekielnego Rykara. Piliście lazurową krew toropiecką, aby
przedłużyć własne życie, głusi na płacze i krzyki swych ofiar.
Dając wam do ręki nieśmiertelność, stalibyśmy się winni kary
jako wspólnicy waszych dalszych zbrodni. Ufamy, że nasza Macierz,
Mokosza zasłoni nas swym płaszczem przed wyziewami Čortieńska.
Wolimy jednak pozwolić się przebić lodowemu ościeniowi Mar –
Zanny, aniżeli dawać wam sposobność do dalszego czynienia zła.
Słysząc
odpowiedź, Gorgades i Sindures zgrzytali zębami, aż z ich ust sypały się iskry, od których zajęły się płomieniem lasy.
Odtrąbiono sygnał do ataku. Przeciwko Gigantom i Cyklopom walczyły
uzbrojone w sękate maczugi olbrzymy z plemion Stolimów, Wełentów
i Ispolinów, czuhajstry, trzy rusałki – wojowniczki dosiadające
jednorożców okrytych żelaznymi kropierzami, leśni ludzie, wiły z
napiętymi łukami, meliady jadące rydwanem zaprzężonym w
nosorożca północnego, czarne gryfy, Lynxowie, żmijowie, oraz
pluton wodników dosiadających czarnych baranów ociekających wodą,
z których skręconych rogów zwisały wodorosty. Straszna to była
bitwa i wielce krwawa. Obyście wy, drogie dziatki, nigdy nie musiały
w takiej uczestniczyć! - Wiła zawahała się czy opowiadać dalej,
lecz jej mali słuchacze wpatrywali się w jej twarz wyczekująco. -
Bracia Alkowie wojowali z zażartością Čortów. Alkus Prav wraził
swój srebrny harpun w jedyne oko cyklopiego księcia Gorgadesa aż
do mózgu, aż położył go trupem. Jego brat, Alkus Lev złotym
harpunem przebił krocze Sinduresa; księcia Gigantów, aż ten
rycząc z bólu wzywał gromu, aby go dobił. Również Enkowie
walczyli w tej bitwie. Życiodajne Łono Mokoszy trzęsło się jak w
febrze, obalając stąpające po nim olbrzymy. Padał ulewny deszcz,
wiał porywisty wiatr, a pioruny ciskane mocarną ręką Jarowita raz
po raz uśmiercały tego czy innego olbrzyma. Bracia Alkowie nie
dożyli zwycięstwa. Obu uśmierciło palące ukąszenie wężowych
nóg Gigantów. Po bitwie księżne Łada i Lela obmyły ciała
poległych łzami wydzielającymi zapach balsamu. Żyjący ułożyli
zwłoki Alków, oraz ich łosi – wierzchowców na białym
jedwabiu. Książę Bodo zamierzał skropić je eliksirem
nieśmiertelności. Jednak kiedy służący mu niedźwiedź przyniósł
z piwnicy flaszę eliksiru, wyślizgnęła mu się z łap i potłukła
na drobne kawałki. Cała zawartość wsiąkła w ziemię i w miejscu
tym wyrosły bajecznie kolorowe kwiaty o upajającym zapachu. Wówczas
ciała wszystkich poległych powierzono płomieniom. W miejscu gdzie
spalono poległych Alków znaleziono dwa białe węże. Kapłanki
głoszą, że obaj bracia zostali przyjęci do grona jytnas i
uwzględniają ich w swoich modłach… - Wiła skończyła opowieść.
Dzieci
zaś podziękowały bajarce za wspólnie spędzony wieczór, po czym
grzecznie wróciły do swoich domów.
*
-
Bazując na oczywistym fakcie, że flasza eliksiru uległa
zniszczeniu, stwierdzam, że nie istnieje dalszy powód do
szturmowania Łysej Góry. Pokój jest zawsze lepszy od wojny. - W
pałacu Todora II Zelatora, króla Cyklopów na wyspie Sykulii,
nazwanej tak od syczących węży, przekonywał jego stary doradca,
jednooki olbrzym Balaboro o skórze ciemnej jak heban, pochodzący z
głębi Afryki.
Todor
II Zelator zmarszczył groźnie jedyną brew, nie zamierzał bowiem
go słuchać.
-
Zapominasz, starcze, że krew mego ojca dopomina się pomsty! -
wydyszał z nienawiścią książę Todor, syn Gorgadesa.
-
Dalszy rozlew krwi niewinnej nie przywróci mu życia! - odparł
spokojnie stary i mądry Balaboro.
-
Co ty buraczysz, gnuśny staruchu?! - Todora ogarnęła furia. -
Światogorska rasa mocarnych olbrzymów ma obowiązek roznieść w
pył niską i chuderlawą rasę toropiecką, jak Agej przykazał!
-
Nie bluźnij imieniu Ageja i Enków, mieszając ich do swojej
nienawiści. Agej sprzeciwia się pysznym i okrutnym, a wieniec
zwycięstwa daje pokornym. Twoje myśli, panie, pochodzą z otchłani
Čortieńska. - Ostrzegał króla stary, mądry Balaboro. - Czysta
Mokosza zrodziła przed wiekami tak pierwszego Cyklopa i Giganta, jak
również pierwszą rusałkę i pierwszego wodnika, przeto jako
najlepsza matka pragnie, aby jej dzieci żyły w pokoju.
-
Jeśli trzeba, zwrócę się o pomoc do Rykara i jego
najstraszniejszych Čortów, aby tylko Bodo, Łada i Lela skropili
swoją krwią mury zamku, który wznosili moi przodkowie. Nim jeszcze
nastała era toropiecka, Giganci i Cyklopy budowali zamek na Łysej
Górze. Pora, aby to co olbrzymy pracowicie wznosiły, powróciło w
ich ręce!
-
Nie wiem, skąd czerpiesz tę wiedzę, panie – zaoponował
Balaboro. - Wszystkie roczniki podają, że to czarowna pieść
księżniczki Artadiany położyła te kamienie na szczycie.
-
Parfades Sinduresowicz, książę Gigantów powiedział mi, że jego
bajarz Bieszk przewyższa rozumem wszystkich uczonych dziejopisów. -
Wydął wargi Todor Zelator. - Wolę słuchać jego niż ciebie.
Straż! Zabrać tego czarnucha i rzucić go kopniakiem do morza! -
Wojowie władcy Cyklopów nie dali sobie tego dwa razy powtarzać.
Gdy
zabrali Balaboro z pałacu, zza kotary wyszedł młody i bezczelny
graf Pojmander o rudej czuprynie i twarzy usianej pryszczami, skłonny
do pochlebstwa towarzysz dziecięcych zabaw księcia Todora.
-
Sprawiedliwie uczyniłeś, książę. - Rzekł przymilnie. - Nasi
sojusznicy, Giganci już nie mogą się doczekać szturmu na zamek
tych trzech bałwanów. Już niebawem zdobędziemy Łysą Górę, a
po niej Toropieck i cały świat. Będziemy pożerać ciała rusałek
jak najprzedniejszą pieczeń, zaś ich modra krew upoi nas niczym
wyborne wino! Prawdziwy Cyklop nigdy nie przebacza, ani też nad
nikim się nie lituje!
-
Za śmierć wrogiej nam rasy toropieckiej! - Zacisnął pieści
książę Todor.
-
Za śmierć! - Jak echo powtórzył niegodziwy Pojmander.
*
W
owym czasie nad brzegiem niewielkiej rzeczki Sprawki, toczącej swe
wody u stóp Gór Czarownic, w lepiance z trzciny i błota mieszkała
bregalnica Bogna Swatawa. Miała postać młodej i pełnej wdzięku
panny o jasnej cerze, długich, ciemnobrązowych włosach, jednym oku
lazurowym, a drugim złotym. Odziewała się w zieloną sukienkę do
kolan, uszytą ze wschodniej tkaniny, zwanej salamandrą, we włosach
miała wpięty kwiat lilii wodnej, na szyi zaś, przegubach i
kostkach nosiła sznury pereł skójek. Co dzień sławiła Mokoszę,
macierz wszystkich nimf, cudownym śpiewem i grą na złotej lirze,
wkładając w to całe serce. Żywiła się jedynie korą i liśćmi
wierzby, tatarakiem oraz wszelkimi roślinami rosnącymi pod wodą.
Ze zwierzętami łączyła ją taka zażyłość, że pszczoły
przylatywały do niej z lasu, aby dzielić się miodem, zaś żaby,
czaple, bociany, kaczki i łyski przynosiły jej wieści ze świata.
W ponury, chłodny poranek, Bognę Swatawę obudziło uderzanie w
twarz skrzydełkami małego ptaszka, nazywanego wodniczką.
-
Jakie wieści przynosisz? - spytała bregalnica, przeciągając się
wdzięcznie na posłaniu z sitowia.
-
Niedobre. – Odrzekła wodniczka siadając na wyciągniętym palcu
bregalnicy. - Niezliczone hordy Cyklopów i Gigantów znaów ciągną
na północ w stronę zamku na Łysej Górze, tratując i pożerając
wszystko na swojej drodze. Próżne są wysiłki tych, którzy
usiłują ich zatrzymać. Zobacz zresztą sama, pani. - Wodniczka
stuknęła dziobkiem w matową powierzchnię okragłego lusterka
należącego do bregalnicy. Tafla zwierciadła zafalowała i ukazał
się w niej obraz dalekich wydarzeń. Oto usta, dłonie i stopy
olbrzymów ociekały niebieską krwią zamęczonych przez nie
rusałek. Z potężnych piersi wydobywały się gniewne, przepojone
nienawiścią pomruki. Szlak bojowy Todora II Zelatora i Parfadesa o
wężowych nogach, znaczyły połamane drzewa. W czasie marszu
zaskoczył ich widok nieoczekiwany i wielce powabny. Oto siedząc na
białej chmurce, bez lęku zbliżyła się do nich czarnowłosa
rusałka w różowej sukni. W białej dłoni trzymała dużą kostkę
do gry zdobioną drogimi kamieniami.
-
Jestem księżniczka Zeta i zostanę niewolnicą tego kto złapie
kostkę! - Po tych słowach cisnęła drogocennym przedmiotem, zaś
olbrzymy, nie wyłączając swych książąt, poczęły zaciekle
walczyć o nią i zabijać się między sobą.
Trzeba
bowiem wiedzieć, że postać rusałki Zety przybrał nie kto inny,
jak sama Jędza Niezgoda, którą w późniejszych eonach Grecy
nazywali Eris, zaś Rzymianie – Dyskordią. Kiedy Cyklopy i Giganty
wzięły się za łby, Ziemia jęczała w udręce, a z jej trzewi
wydobywały się płomienie niszcząc wszystko dookoła.
-
Musisz ich powstrzymać, zanim wyrządzą więcej szkód. - Oznajmiła
wodniczka.
Bogna
Swatawa, wielce przejęta tym, co ujrzała w lusterku, pokłoniła
się Mat’ Syrai Ziemli, po czym płacząc kryształowymi łzami,
uniosła ręce ku niebu, błagając Mokoszę o ratunek.
-
Nie obawiaj się. Wszystko będzie tak jak być powinno, bo na tym
zasadza się świat. - W uszach bregalnicy rozbrzmiał melodyjny,
kojący głos Mokoszy, zaś na klepisku lepianki rozkwitły
śnieżnobiałe lilie.
Enkowie
skrzyknęli się, by z wyroku Ageja wymierzyć karę mocarzom
okrutnym i pełnym pychy. Zima o pochmurnym obliczu, zasiadał na
moment na tronie swej siostry, wczesnej Jesieni, a wówczas powiało
tak siarczystym mrozem, że aż pnie drzew pękały z przerażającym
trzaskiem. Powiał wiatr o straszliwej sile, z chmur zaś przez
trzydzieści dni i nocy padał obficie śnieg przemieszany z gradem.
Cyklopy i Giganty, wychowane w ciepłym klimacie Południa, marły
szczękając zębami. Ich ciała były sine z zimna i stwardniałe
niby truchła mamutów wykopywane w Białopolsce. Książęta Todor i
Parfades zarządzili odwrót, lecz nie dane im było wrócić do
swych komyszy nad Morzem Rajskim. Pomarli od mrozu z sercami pełnymi
buty i nienawiści, do końca wzywając Čorty, a urągając Agejowi.
Pod białym całunem śniegu znalazł śmierć również nikczemny
pochlebca, Cyklop Pojmander. Bogna Swatawa wpatrzona w lusterko,
przypatrywała się temu z przerażeniem i sercem wezbranym litością.
W końcu śnieżyca ustała, a zza chmur wyjrzało Słońce.
-
Konieczna była sroga zima, aby po niej przyszła radość z triumfu
wiosny. - Mokosza szeptała do uszu swej czcicielki słowa
pocieszenia.
Odtąd
żaden Cyklop ni Gigant nie podniósł już ręki na rusałkę czy
wodnika.
