,,Pierwszą znaną z imienia czarownicą hetycką była Ziplantawija; król Tuthalija i jego małżonka Nikalmati twierdzili, że rzuciła ona na nich zły czar, i poddali się obrzędowi oczyszczenia, którego opis przetrwał do naszych dni. Warto wspomnieć, że w owym opisie czarownica jest wymieniana przeważnie w formie skróconej jako Zi, co może oznaczać, że uchodziła za tak potężną, że bano się powtarzać jej imię, mogło to bowiem ściągnąć nieczystość'' - Maciej Popko ,,Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej''
,,Opowieść zaczyna się w chwili, gdy Keszi bierze za żonę Szintalimeni, kobietę piękną i 'we wszystko wyposażoną'. Myśliwy poświęca jej odtąd cały swój czas, nie dbając o składanie ofiar bogom ani o łowy. Poruszony skargami matki, chwyta włócznię i rusza w góry. Ale zagniewani bogowie mu nie sprzyjają. Daremnie myśliwy błądzi tu i tam, nie może napotkać zwierzyny. W końcu ogarnia go jakaś choroba. Tekst jest uszkodzony i zawiera luki.
Później poznajemy treść snów - poczynając od czwartego - jakie nawiedziły Kesziego. W owym czwartym śnie wielki złom bazaltu spadł z nieba i przywalił czeladź i pewnego kapłana. W piątym śnie boscy ojcowie myśliwego próbowali rozpalić ogień. W szóstym ujrzał na swym karku drewnianą obrożę, a na nogach dyby. W siódmym śnie wybierał się na polowanie na lwy, ale przed drzwiami domu znalazł węże. Rankiem Keszi zapytał matkę, co owe sny oznaczają. Matka zaczęła je objaśniać, ale tekst znów się urywa, a dalsze fragmenty są bardzo uszkodzone. Należy żałować, że ten wspaniały epos, który pobudzał ciekawość starożytnych na równi z historią Gilgamesza czy Atrahasisa, zaginął bezpowrotnie'' - Maciej Popko ,,Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej''
,,W tekstach wspomina się o licznych postaciach Szauszki z tamtejszych miast; sławnym ośrodkiem jej kultu była Samuha. Z nieznanych powodów przeniesiono do tego miasta kult tajemniczej Czarnej Bogini; pod wieloma względami przypomina ona Szauszkę'' - Maciej Popko ,,Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej''
,,Ogólnohuryckie znaczenie miała także Szauszka, bogini miłości i wojny, odpowiednik babilońskiej Isztar. Czczono ją zwłaszcza na wschód od Tygrysu. Najsławniejszym ośrodkiem jej kultu była Niniwa [...]. W innych miastach na wschodzie, nawet jeżeli była czczona obok boga - burzy, to dominowała nad nim; często określano ją tytułem 'pani nieba' lub 'pani kraju'. Uchodziła tam zapewne za partnerkę boga - burzy, natomiast na zachodzie, gdzie w pewnych ośrodkach małżonką Teszuba stała się Hebat (...), Szauszka występuje w mitach jako jego siostra. Także na zachodzie jako towarzyszki Szauszki ukazują się boginie Ninatta i Kulitta, a według tekstów z Hattusa także inne bóstwa. Kult bogini przetrwał aż po VIII wiek p. n. e.; świadczą o tym źródła asyryjskie i fenickie'' - Maciej Popko ,,Wierzenia ludów starożytnej Azji Mniejszej''
