niedziela, 11 grudnia 2016

Zające









Zające są grupą zajęczaków, od których cały rząd otrzymał nazwę. Najbardziej podobne są do królików. Różnią się jednak większymi rozmiarami ciała i uszu. W języku łowieckim części ciała zająca mają następujące nazwy: uszy – słuchy, oczy – trzeszcza, sierść – turzyca, łapy tylne – skoki. Krew to farba.







Ich naturalnym środowiskiem są lasy, jednak zając szarak jest gatunkiem elastycznym i zaaklimatyzował się na polach, łąkach i stepach. Jest roślinożerny, a odżywia się trawą, oraz roślinami uprawnymi w tym marchwią i kapustą. Zimą obgryza korę z drzew. W odróżnieniu od królika, zadowala się wygrzebaniem w ziemi płytkiej jamki zwanej kotlinką. Jest czujny i zawsze gotowy do ucieczki. Nie jest słusznym uznanie go za tchórza; na Syberii zaobserwowano przypadek zwycięskiej obrony zająca bielaka przed orłem. Zające mają wielu wrogów: lisy, wilki, ptaki drapieżne, sowy, żbiki, rysie i wiele innych. Zając szarak należy do zwierzyny łownej. Samica rodzi młode w kotlince. Podobnie jak ma to miejsce u tupai i jeleniowatych zostawia je na jakiś czas, aby swoim zapachem nie przyciągać drapieżników. Niestety wielu ludzi zabiera je do domu myśląc błędnie, że matka je opuściła, co nie jest prawdą.








Bliskim krewnym zająca szaraka jest zając bielak, którego polski areał ogranicza się do puszcz Augustowskiej, Białowieskiej i Rominckiej. Od szaraka jest mniejszy i ma krótsze uszy zakończone czarnymi plamkami. Jego nazwa wzięła się stąd, że zimą jego sierść staje się biała, co maskuje go na śniegu. Kiedy jednak zima jest bezśnieżna, pada łupem drapieżników. Znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze.