Japońskie mumie

,, [...] Pokonując naturalne potrzeby ludzkiego ciała, potrafili oni zatrzymać proces rozkładu. Zgodnie z buddyjską doktryną szkoły Shingon i naukami jej założyciela, kapłana Kukai (zm. w XIV wieku), mnisi rozpoczynali zabieg mumifikacji swych ciał od stopniowego ograniczania ilości przyjmowanych pokarmów i napojów. Ostatnim etapem długotrwałego procesu był pochówek jeszcze żywego mnicha w drewnianej skrzyni, którą zakopywano do ziemi. Pozostawiano jedynie mały otwór na dostęp powietrza. Najbardziej znanym mnichem był Tetsumonkai (zm. 1829). Swoje ciało doprowadził on do stanu zmumifikowanego, stosując przez ostatnie trzy lata życia specjalną dietę pozbawioną potraw zbożowych. Po jego śmierci inni kapłani wysuszyli  jedynie zwłoki za pomocą dymu z ogromnych świec i złożyli ciało w świątyni. Tam zmarły kapłan wystawiony na widok publiczny odbierał cześć jak inne świątynne posągi.
  Ze zwłok mnichów nie usuwano zatem narządów wewnętrznych ani nie poddawano ich pracochłonnemu balsamowaniu. Poza mumiami mnichów w Japonii możemy znaleźć mumie członków rodu Fujiwara spoczywających w świątyni Konjikido w Hiraizumi na północy wyspy Honsiu. Ich ciała zostały w XII wieku poddane specjalnemu procesowi balsamowania. Znajdują się tam mumie m.in. wodzów Kiyohiry (zm. 1128) i Yasuhiry (zm. 1189)'' - Bogusław Kwiatkowski ,,Mumie. Władcy, święci, tyrani''