,,Junaczki żyją w puszczańskich ostępach ziem byłej Valkanicy. Plemię to mówi językiem słowiańskim i na ogół stroni od innych ludzi. Niewiasty te zakładają małe osady, złożone z szałasów, ziemianek i drewnianych chat w matecznikach, bądź nad leśnymi strumieniami i jeziorami. Ich królowe mieszkają w chatach z drewna. Junaczki są smukłe i wysokie, mają jasną cerę, długie, złote włosy, miękkie i puszyste jak futerko Kołowierszy, oraz oczy podobne do szafirów. Noszą długie, białe suknie, oraz dużo ozdób ze złota, srebra, pereł, bursztynu, drogich kamieni, oraz zębów, kłów i pazurów ubitych na wojnie lub łowach ludzi, dzikich zwierząt, bądź potworów. Z całego ich wizerunku tchnie piękno i dostojeństwo, dziewczęcy wdzięk, niewieścia siła i delikatność, oraz pełna slodyczy niewinność. Junaczki są jednak znacznie silniejsze, wytrzymalsze i przebieglejsze od najlepszych wojów – mężczyzn. Potrafią ubić dzika, tura, czy żubra jedną strzałą, pływają jak rusałki, albo panny wodne, a w delikatnych z pozoru, prawie dziecięcych dłoniach kruszą kamienie i łamią żelazo, a niejednego zakutego w zbroję wojownika zabiły w walce na pięści. Utrzymują się z polowań, łowienia ryb, oraz zbieractwa. Z mężami łączą się w czas święta Stada, pokrywającego się z Nocą Kupały. Wychowują same dziewczynki, chłopców oddają mężom. Pierwszą królową Junaczek była Juna z Šumin, obecnie na ich czele stoi dziesięć królowych zarządzających poszczególnymi szczepami: Malena, Milena, Snežana, Milovana, Svižyca, Svinka, Diva, Delfyne, Ribava i Vislava’’ – Kosa Oppman ,,Perłowy latopis’’.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz