sobota, 30 marca 2013

Otokar Dziki







,,Otokar Dziki’’ – fantazja z ok. 2007 r. opowiadająca o jednym z bohaterów fantastycznego świata, zwanego Cudomirią. Jej bohater, Otokar Pawęski, Polak czeskiego pochodzenia, mieszkał w naszym świecie, gdzieś w Polsce, w pobliżu łąki. Raz spacerując, przeszedł niepostrzeżenie do Cudomirii, gdzie spotkał piękną Lidię z Leśnej Wyspy, córkę króla Stefana Sevena, razem ze służącymi jej rusałkami. Zakochał się w niej i dowiedział się, że Kościej Nieśmiertelny pokonał jej ojca, spustoszył wyspę, a ją samą uwięził. Gdy dziewice znikają, Otokar natrafia na arcykapłana Jawienia Hipocentaurusa z Rumu (centaura, który przyleciał rydwanem ciągniętym przez smoki), nauczającego dzikich ludzi, przodków późniejszych Asarmathów o bogu Isasie Masamie, przybierającym postać białego, skrzydlatego jelenia. Wódz dzikich ludzi usynowił Otokara, ten zaś pod wpływem nauk Jawienia porzucił wcześniejszy agnostycyzm i uwierzył w Isasa Masama. Otokar zamieszkał wśród dzikich ludzi. Z pomocą ich wodza odnalazł głaz, pod którym czekał na niego miecz mogący ciąć stal i włos unoszący się na powierzchni wody. Ponadto przywdział czarodziejską przepaskę biodrową  umożliwiającą mu zamienianie się w zwierzęta. Siłę niezbędną do odsunięcia głazu uzyskał dzięki wyznaniu swych grzechów  i skosztowaniu wina danego przez Jawienia. Później wziął udział w turnieju dzikich ludzi, w czasie którego składano śluby bogini czystości i mądrości Aifozie (jej pierwowzorem była Zosia z ,,Pana Tadeusza’’). Otokar złożył u jej stóp naszyjniki zdobyte w walce turniejowej, a niedługo potem zabił potwora lesieja. Kiedy wrócił do naszego świata, zastał rodzinny dom spalony. Wrócił więc do Cudomirii, lecz zastał swoje plemię wymordowane przez służące Kościejowi strzygi. We śnie ukazuje mu się Lidia zamknięta w złotej klatce i wzywa pomocy. Otokar ruszył samotnie na wyprawę w nieznane, w czasie której bronił ludzi przed potworami Ördögiem (wojownikiem pożerającym niewiasty i zamieniającym się w zwierzęta; Otokar wycinał mieczem zasadzone przez niego Pole Kos, które znikły jednak dopiero po śmierci Ördöga), krokodylem co więził kobiety, Trojan – carem - ,,carem wszystkich ludzi i bydła’’ (człowiekiem o trzech kozich głowach i skrzydłach z wosku), oraz przed mapingauri (darował mu życie, w zamian za opuszczenie ludzkich osad). W czasie nocnej burzy, Otokar zabłąkał się do osady walecznych niewiast Kolic. Ich królowa, Maza rozpoznając w przybyszu bohatera, podjęła go ucztę, w czasie której pokazała mu czaszki czerwonych psów, przed którymi broniła krainę Cyjonię w Wyraju, za co jej mieszkańcy nagrodzili ją wielkim rubinem. Maza dała Otokarowi czarodziejski kołczan wiecznie pełen ognistych strzał. Tymczasem Kościej obserwował wyprawę bohatera i w celu przeszkodzenia mu, wysłał błędny ognik, który zwiódł go na bagna. Tam Otokar zniszczył drapieżną roślinę, co schwytała młodą rusałkę Opraksję. Potem zaś zaszedł do osady Szarej Ordy (plemienia dzikich ludożerców o skórach słoni i kłach wilków). Ci podjęli go ucztą, w czasie której został spity i posadzony na liściu wiktorii królewskiej jako ofiara dla ogromnego węża Perepłuta. Na szczęście uratowana rusałka Opraksja zabiła jedną z ognistych strzał, zostawionych przez bohatera, węża i odegnała kaca. Miecz, będąc zaczarowanym orężem sam powrócił i uciął głowę bożka Idola Pohańca. Wywiązała się walka z Szarą Ordą. Otokar zniszczył broń swych zdradzieckich gospodarzy, lecz gdy ci błagali o litość, oszczędził ich w imię Isasa Masama i św. Gospy. Szara Orda wyrażając skruchę, ofiarowała herosowi maczugę Idola Pohańca. W czasie dalszej wędrówki, Otokar walczył z Sadeusem – osobnikiem, który swymi niewolnicami karmił węże. Otokar zranił go, oszczędził mu życie, gdy ten o to prosił, a nawet wyleczył i kazał służyć królowej Mazie. Dalsza droga wypadła przez Las Ciemny Diatrymajów nad jeziorem Meselą. W lesie tym mieszkały obdarzone rozumem diatrymy, które czciły Kościeja i budowały piramidy. Pojmani w czasie wojen ludzie, służyli tym ptaszyskom jako siła robocza przy wznoszeniu budowli, a także jako źródło mięsa i ofiar. Bohater został zaatakowany przez parę tych ptaków, które zabił. Błąkając się wśród kniei trafił do ich siedziby.






 Gdy dowiedział się o ludziach przetrzymywanych w spiżarni króla Diatrymajów, zabił go i przy pomocy wyzwolonych niewolników i niewolnic stoczył bój z Diatrymajami. Zabił ich hetmana – wielkiego nietoperza – wampira Desmodusa Draculosa. Czarownik Diatrymajów w spiczastej czapie złamał w dziobie różdżkę i tym sposobem rozpętał nawałnicę. Gdy Otokar opadł z sił, na pomoc przybyli niczym deus ex machina leśni ludzi, których królem było uinitaterium Unitus I, tygrysy, Kolice, których rydwany ciągnęły tygrysy szablozębne, oraz boscy Jeźdźcy Ognistego Pioruna. Niedobitki Diatrymajów poprosiły o pokój. Pozwolono im żyć w zamian za daninę, przysięgę nie – jedzenia ludzi i uwolnienie niewolników. Po opuszczeniu królestwa Diatrymajów, Otokar spotkał jaszczurkę Anolisa o czerwonym podgardlu. Razem szli przez kraj Hontavan – kolonię istot z Gondwany, zamieszkany przez pół – ludzi, pół – dinozaury. Postrachem Hontavanu byli rozbójnicy Karin (pół – człowiek, pół – karnotaur) i Dezerter (pół – człowiek, pół – allozaur), służący Kościejowi. Otokar zabił ich obu w zaciętej walce, zaś król Rax (pół – człowiek, pół – tyranozaur) nagrodził go, a nawet chciał mu oddać koronę. W dalszej wędrówce, Otokar zabłądził na Wyspę Dzieci, na której dzieci rodziły się na drzewie jak owoce i żyły tam bez rodziców. Czciły Tatę i Mamę, zaś po osiągnięciu dorosłości znikały. Otokar bronił dzieci, w tym jego przewodniczki – rusałczej księżniczki Inki przed najazdem Szkieletohien, służących królowi Alfonsowi Sinemu, który zjadał dzieci. W walce bohater zabił latającego potwora Zburatorula (Farela) i samego Alfonsa Sinego. Odtąd wyspę poczęły otaczać mgły. Kościej był coraz bardziej zaniepokojony wieściami o kolejnych czynach Otokara Dzikiego. Z raportu służącej mu czarownicy Wyliny wynikało, że bohater zgromadził drużynę złożonę z 29 zwierząt. Były w niej: suka Żweruna (poskromił ją w walce i mógł napić się jej mleka, co zwięszyło jego siłę), wilkołak Welesław – wcielony Weles, tygrys szablozębny (Otokar uratował go ze smoły, w którą wpadł zwabiony wodą), mamut Birż (dar królowej wiłek Oseny; przyjaciółki Lidii), nosorożec pólnocny, gryf, orzeł, tur, żubr, goryl, hiena, lew (Otokar obronił go przed wężem Sugiem), noszący zbroję książę tygrysów Voithana – syn króla Bengalii, tarpan Tarko (był zbyt dumny, by służyć grzbietem), pantera (dar od królowej Kolic), ryś, rosomak, wilk (św. Świetłana Światłorodzica obroniła go przed myśłiwymi i skierowałą do drużyny Otokara), niedźwiedź (Otokar pomógł mu w walce z wąpierzem jako wielkim nietoperzem), wielki, biały, górski  kot waździerz, smok powietrzny, cyjon, żbik, sokół, dziw – człowiek z dwiema kozimi głowami (aby udowodnić, że nie jest diabłem, pokazał swą krew, która była czerwona, podczas gdy krew diabłów była zielona), borsuk, wydra, Centaur znad rzeki Laban, który w Pelestii walczył z Adar – chanem i kruk.
 



            Kościej, aby powstrzymać drużynę postawił na jej drodze babę Bezdusznicę, dźwigającą olbrzymi worek, z którego wysypały się Kochanki – ludzkie głowy o zaszytych powiekach, ssące krew. Zostały oczywiście pokonane. Otokar wraz ze swymi zwierzętami kkupił nad morzem okręt od króla Juliusza Gesera, który organizował wyścigi kwadryg i krwawe igrzyska. Gladiatorzy z plemienia Saurów posadzili na arenie sztuczny las i wpuszczono zwierzęta do polowań – Saurowie otrzymali za to herb. Otokar, aby zarobić na zakup okrętu musiał pracować u Gesera jako niewolnik, wykonując najcięższe prace. Woził wodę i dzielił się nią ze spragnionymi, czyścił stajnie, budował Tum, uratował z wilczego dołu synka władcy, za co w nagrodę dostał złoty łańcuch. Został przez królową fałszywie oskarżony o zdradę i z tego powodu miał być wbity na pal. Na szczęście kruk sprowadził odsiecz zwierząt. Żerca Finist wystąpił w obronie Otokara, oskarżając królową o utrzymywanie kochanków w przebraniu dziewcząt. Zostało to udowodnione i wszystkich winnych bezeceństwa stracono. Geser pozwolił Otokarowi odpłynąć. Drużyna udała się statkiem na Leśną Wyspę – jeden tylko mamut musiał zostać, bo był zbyt ciężki. Bazylozaur Bazyliusz bronił okrętu przed rekinem Kar – Aradanem z ciemnych głębin, wysłanym przez Kościeja. Ów widząc, co się stało, czarami zamroził morze. Wówczas Otokar wraz z druzyną szedł po lodzie i walczył z potworami  stworzonymi z Żelaznego Jeziora. Były to żelazne, biegające krzesła z żelaznymi, siedzącymi świniami, Junkers (bojler plujący ogniem z rury, miał ręce i nogi, Otokar zniszczył go złotą strzałą), latający i plujący ogniem ze wszystkich okien tramwaj z Hagg oraz zionący ogniem autobus o żelaznej głowie wilka.





            Otokar wrzucił Kościeja do Jeziora Żelaza, gdy ten uprosiwszy łaskę, chciał go podstępnie zabić. Nie oznaczało to jednak śmierci nieśmiertelnego czarownika i tyrana; po jakimś czasie wyszedł z jeziora roztopionego żelaza i osiadł w ziemi Pokut’, aż po wielu wiekach zabił go inny bohater  Ordan z Brustaborga. Tymczasem mamut Birż przypłynął na grzbiecie wieloryba. Leśna Wyspa dzięki wstawiennictwu św. Gospy u Isasa Masama  znów się zazieleniła. Jawień Hipocentaurus  udzielił ślubu Otokarowi i Lidii, ci zaś udali się na grzbiecie Tarka, którego Isas Masam zamienił w Pegaza na gwiazdę błądzącą Dusznicę, gdzie Kościej uwięził sprowadzoną z naszego świata rodzinę Otokara i innych ludzi. Lidia wyleczyła chorą matkę swego męża driakwią z diamentowej buteleczki. Potem wszystcy szczęśliwie zamieszkali na Leśnej Wyspie. Otokar i Lidia mieli syna Ostromysła, oraz córki Szarkę i Białkę. Istnieje wiara, że kiedyś Otokar powróci do naszego świata bronić Polski.





            W dodatku do owej nienapisanej powieści, siostry Szarka i Białka założyły Czarnoruś. Szarka poślubiła Ctirada – razem zwyciężają zabijającego wzrokiem węża Połoza gnieżdżącego się wśród mogił ich królestwa. Królewicz Ostromysł przybywa do naszego świata i na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, razem z Tomisławą – królową Junaczek zwycięża Dzikiego Motocyklistę  (orszak jeżdżących na motorach demonów i potworów, które w naszym świecie porywały ludzi). Ostromysł poślubił królową Tomisławę, która odniosła zwycięstwo nad Ludkiem, królem Vranklandu (jego pierwowzorem był cesarz Ludwik Pobożny). W dzieciństwie Białka została porwana przez wiatr i zaniesiona do Chmurnego Państwa. Było to położone na chmurach, królestwo gadów – latawców (pterozaurów). Uczony pterodaktyl uczył jej języka i pisma gadów – latawców, poznała też jego żonę o białej skórze. Poszukiwali jej stuha i Płanetnicy, lecz gady – latawce odpędzały ich piorunami. Ich król Zmiej – pierzan zakochał się w Białce, lecz pozwolił wrócić jej do rodziców.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz