Flins

,,Flins - rzekome bóstwo słowiańskie. Pojawia się po raz pierwszy w Kronice Sasów (Cronecken der Sassen, 1492) brunszwickiego urzędnika  i pisarza Hermena Bothego jako bóstwo resztek ludności słowiańskiej żyjącej w rejonie gór Harzu oraz Słowian na Łużycach: 'Bożek nazywał się Flins, ponieważ znajdował się na skałce [Flinsstein], a wyglądał jak zmarły w długim płaszczu, w ręku trzymał laskę z płonącą pochodnią, a na lewym ramieniu miał wyprężonego lwa, który miał ich (? Słowian) wskrzesić, gdy umrą'. Wymysł Bothego, podobnie jak inne (...), aż do XIX stulecia brany był za dobrą monetę  nawet przez wielu skądinąd poważnych uczonych. Zachowało się sporo ilustracji przedstawiających Flinsa, znalezioną i przechowywaną w Lipsku porfirową czaszkę uważano za jego wyobrażenie. Jeden z siedemnastowiecznych autorów niemieckich (Elias Schedius) ogłosił, że imię Flins jest zniekształconą formą imienia (rzekomego) króla Wandalów Vitzlauw (= Wisław?) - Vlitzauw - Vlintz. Ikonografia Flinsa jak starał się wykazać Leonhard Franz, wywodzi się z ikonografii św. Krzysztofa (Christophorus). Christian Knauthe w XVIII w., powołując się na różnych wcześniejszych autorów, uważał, że Flins był ogólnym bóstwem Serbów łużyckich, szczególnie czczonym w Miśni i na Łużycach. Posąg Flinsa miał się znajdować na miejscu późniejszej wioski Oehna, niedaleko na północ od Budziszyna (Bautzen). Składano mu ponoć wiele ofiar, lecz jedynie ze zwierząt, stawiano mu ołtarze i gaje. [...]'' - Jerzy Strzelczyk ,,Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian''