W liceum na lekcji języka polskiego omawiałem balladę J. W. Goethego ,,Król Olch’’ (niem. ,,Erlkönig’’) z 1782 r. w znakomitym przekładzie Wisławy Szymborskiej.
Pierwowzorem tytułowego bohatera, potężnego władcy leśnych elfów był zarówno karzeł Alberyk z ,,Pieśni o Nibelungach’’, który we francuskim folklorze przekształcił się w króla elfów Oberona. W balladzie Goethego nosił ,,płaszcz, koronę i biały tren’’. Jego córkami były piękne królewny. Król Olch ścigał małego chłopca i obiecywał mu wypełnione przyjemnościami życie w jego królestwie. Ojciec dziecka uciekał z nim konno i tłumaczył mu, że Król Olch nie istnieje. Uwidocznił się w tym miejscu ówczesny światopoglądowy konflikt między klasycyzmem, a rodzącym się romantyzmem. Co ciekawe, w sporze tym, uważany za romantyka Goethe przyznawał rację klasykom. Mimo wysiłków kochającego ojca, jego synek zmarł w czasie ucieczki.
W powieści Andrzeja Sapkowskiego ,,Pani Jeziora’’(siódmy tom ,,Sagi o wiedźminie’’) Królem Olch był nazywany Auberon Muircetach, król elfów z Tir ná Lia. Uczynił on Ciri swoją kochanką wbrew jej własnej woli, aby spłodzić z nią potomka.
,,Król Olch’’ to także tytuł filmu Volkera Schlöndorffa z 1996 r. opowiadającego o esesmanie porywającym dzieci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz