,,Żbik (Felis silvestris Schreb.) zwierzę z rodziny kotów, 120 cm długi (z ogonem) do 9 kg wagi. Silniej zbudowany od kota domowego, sierść dłuższa, popielato - szara w ciemne prążki i plamy. Ogon puszysty, czarno obrączkowany, tępo zakończony. Żyje w Europie płd. - wsch., we Francji i w Hiszpanii. W Anglji wytępiony. W Polsce, dość rzadki, w Karpatach i Tatrach. Lubi lasy szpilkowe i skaliste [...] Poluje w nocy, łowi ptaki i małe ssaki, na które zwykle rzuca się z góry. Jest bardzo żarłoczny, ale pożyteczny, ponieważ tępi myszy i inne szkodniki. Dla człowieka może być niebezpieczny, zwłaszcza zraniony" - ,,Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa Gutenberga tom 18 Victor do Żyżmory".
U
stóp Złotej Góry na ziemiach ruskich,
Leśna Matka powiła dwie nowe istoty rozumne. Były to śliczne
niemowlęta o głowach żbiczych kociąt. Pani lasu urodziła tak
chłopca o imieniu Żbik i dziewczynkę Lestię. Imię to (żeńska
forma imienia Lestek - Chytry) nosiła w erze jedenastej koleżanka
Tatry, z czasów przed jej koronacją. Byli to pierwsi Żbiczanie.
Ich dzieci osiedliły się u stóp sąsiedniej Srebrnej Góry, potem
zaś Szklanej i Łysej. Mieli u dłoni i stóp wysuwane pazury jak
żbiki. Żywili się mięsem różnych zwierząt, ale nie napadali
ani na Zajęczan, ani na Oxiów, ani na Wydrzan. Między wszystkimi
panował pokój. Budowali wsie, później zaś miasta. Pierwszym z
nich były Karpaty (Carpatopolis) zbudowane wśród gór. Drugim były
Sudety; od obu grodów otrzymały nazwę góry, które je otaczały.
Żbiczanie żyli z hodowli, łowów, rybołówstwa, bartnictwa,
zbieractwa i sadownictwa. Wąpierze i inne straszydła bały się je
atakować. Wielu Żbiczan zasiliło szeregi stuha i uganiało się za
ałami i ażdachami. Gdy umarli Żbik i Lestia na ich pogrzebie było
wielu Zajęczan, Oxiów i Wydrzan. Zgoda między nimi wszystkimi była
solą w oku Rykara.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz